/io/ → [ço] ή [ʝo] ή [jo]
Η ακολουθία ξεκινά με ένα ουρανικό τριβόμενο και καταλήγει στο φωνήεν /o/. Το ουρανικό τριβόμενο είναι είτε άηχο ([ç]) όταν προηγείται άηχο σύμφωνο (π.χ. «ποιo» [pço]) είτε ηχηρό ([ʝ]) (και για μερικούς ομιλητές [j]) όταν προηγείται ηχηρό σύμφωνο (π.χ. «ίδιο» ['iðʝo]).
Το πρόσθιο τμήμα της γλώσσας πλησιάζει στον ουρανίσκο αφήνοντας ένα στενό άνοιγμα από όπου περνά ο αέρας δημιουργώντας τριβή. Η μαλακή υπερώα είναι ανεβασμένη. Οι φωνητικές χορδές δεν πάλλονται για το [ç] ενώ πάλλονται για το [ʝ]. Αν το στενό άνοιγμα πλατύνει λίγο ακόμα, τότε το ηχηρό ουρανικό τριβόμενο παράγεται ως ηχηρό ουρανικό προσεγγιστικό [j]. Έπειτα, με μια συνεχή κίνηση, το πρόσθιο τμήμα της γλώσσας απομακρύνεται από τον ουρανίσκο και το οπίσθιο τμήμα της γλώσσας ανασηκώνεται ελαφρά και τοποθετείται σε οπίσθια θέση και σε μεσαίο ύψος ενώ τα χείλη είναι στρογγυλεμένα για την παραγωγή του [o]. Η μαλακή υπερώα συνεχίζει να είναι ανεβασμένη. Οι φωνητικές χορδές πάλλονται.
