Η παρούσα εργασία αποτελεί συνεξέταση της λογοτεχνίας του Φραντς Κάφκα και του Αντρέα Φραγκιά, των λογοτεχνικών τρόπων με τους οποίους οι δύο συγγραφικοί κόσμοι συναντώνται θεματικά και αισθητικά στα πλαίσια ενός γόνιμου διαλόγου που αποκαλύπτει μια νέα λογοτεχνική τοιχογραφία. Η εργασία δεν στέκεται στο επίπεδο επιρροής του ενός συγγραφέα από τον άλλο. Μελετά τις κοινές συντεταγμένες με τις οποίες αναπτύσσεται το έργο τους –έχοντας στο κέντρο τον άνθρωπο και τις δυνάμεις που τον αντιπαλεύουν– και τους ιδιαίτερους τρόπους με τους οποίους το ένα συγγραφικό σύμπαν φωτίζει το άλλο. Τα σταθερά αμφισβητούμενα όρια πραγματικότητας και μυθοπλασίας και τα διαρκώς δοκιμαζόμενα όρια της λογοτεχνικής γραφής αποτελούν τον πυρήνα της συγγραφικής εργασίας, των δύο λογοτεχνών, που επικεντρώνεται στο δράμα του ανθρώπου. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται η μέθοδος με την οποία οι δύο συγγραφείς εκθέτουν την πραγματικότητα εγείροντας ερωτήματα γύρω από την αυτονομία της τέχνης και της σχέσης της με την ιστορία, την πολιτική, την κοινωνία και τη μεταφυσική. Από τη μοναξιά του «Καλλιτέχνη της πείνας» (Κάφκα), όπου η καλλιτεχνική δημιουργία αποκτά την ιδιότητα λατρευτικού τοτέμ που εύκολα αποκαθηλώνεται, περνάμε στα κολαστήρια της «Αποικίας των καταδίκων» (Κάφκα) και του Λοιμού (Φραγκιάς). Εδώ εξετάζουμε το ερώτημα περί της αυτονομίας ή της στράτευσης της τέχνης όταν το διακύβευμα είναι η πραγματικότητα που διαρκώς μας διαφεύγει ενώ η ανθρώπινη ταυτότητα και αξιοπρέπεια τελούν υπό διωγμό. Ο παραβολικός λόγος του Κάφκα και ο αλληγορικός λόγος του Φραγκιά δεν είναι καταφυγή στο μυθοπλαστικό. Ο κατασκευασμένος μύθος είναι ο τρόπος με τον οποίο οι συγγραφείς αναπλαισιώνουν ιστορικά συμφραζόμενα ώστε να τους προσδώσουν καθολικότερες διαστάσεις. Στο δεύτερο μέρος προσεγγίζεται ο μύθος του Πύργου (Κάφκα) και η αλληγορία του Πλήθους (Φραγκιάς) στα πλαίσια της ίδιας προβληματικής, δηλαδή της σχέσης της λογοτεχνίας με την κοινωνία. Τίθενται ζητήματα σχετικά με τη διάκριση μορφής και περιεχομένου που αντιβαίνει τους όρους της γενικής αισθητικής η οποία εξετάζει το έργο, πρώτον, ως ένα όλον και, δεύτερον, ως αναπόσπαστο και ταυτόχρονα αυτόνομο τμήμα του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς και το θέμα της ερμηνείας που στοχεύει στη διαφάνεια του έργου και της κριτικής. Τα δύο μυθιστορήματα επιχειρούν νέες χωρομετρήσεις της ανθρώπινης κοινωνίας, του κοινού ανθρώπινου ισοδύναμου που συνθλίβεται από συναρμογές απρόσωπων, ελεγκτικών μηχανισμών εξουσίας. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος επιχειρείται μια πιο ειδική πραγμάτευση των έργων που ήδη παρουσιάστηκαν παράλληλα με κάποια ακόμα. Με σημείο εκκίνησης τη Μεταμόρφωση (Κάφκα) η μελέτη εστιάζεται σε ανθρώπινες, γλωσσικές και λογοτεχνικές μεταμορφώσεις που τα κείμενα του Κάφκα και του Φραγκιά πραγματώνουν ώστε να υπηρετηθούν κοινές συγγραφικές στοχεύσεις. Πιο συγκεκριμένα, από τους ζωομορφισμούς της Μεταμόρφωσης και του Λοιμού και τη χαμένη ανθρώπινη μορφή στον Πύργο και στο Πλήθος, οι γλωσσικές και λογοτεχνικές μεταμορφώσεις καταγράφουν τις παραμορφώσεις της ανθρώπινης ταυτότητας και εγγράφουν το αίτημα για ελεύθερη βούληση. Η μελέτη στοχεύει να καταδείξει πως ο Κ. του Κάφκα είναι το ανθρώπινο πλήθος του Φραγκιά: η λογοτεχνία των δύο συγγραφέων είναι ένας πειραματισμός των ορίων της ανθρώπινης ύπαρξης και της λογοτεχνικής γραφής. Στο κέντρο βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος και το δράμα της ύπαρξης. Ο Κάφκα το καταγράφει και ο Φραγκιάς το υπομνηματίζει

Σκοπός της εργασίας είναι να διερευνηθούν οι τρόποι που μεταχειρίζεται στο έργο του ο Julio Cortazar, προκειμένου να αναδείξει και να εμπλουτίσει αρχέτυπες εικόνες της ελληνικής μυθολογίας και της ιστορίας. Η εργασία αποτελείται από τέσσερις ενότητες. Οι τρεις πρώτες πραγματεύονται κείμενα του συγγραφέα που βασίζονται εξολοκλήρου στον μύθο. Ξεκινώντας από το πρώτο έργο που δημοσιεύει ο Cortazar με το όνομά του, το ποιητικό δράμα Οι Βασιλείς, επιχειρούμε να δείξουμε πώς ο συγγραφέας, αντιστρέφοντας τον μύθο του Θησέα και του Μινώταυρου, ανανεώνει τις αρχέτυπες εικόνες του ήρωα και του λαβύρινθου, δίνοντας παράλληλα πολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις στον μύθο. Στη δεύτερη ενότητα συνεξετάζονται η «Κίρκη» και «Οι Μαινάδες», δύο διηγήματα με κοινό παρονομαστή το μυθολογικό διακείμενο στον τίτλο και την υπαινικτική αναβίωση του μύθου σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Η μελέτη επικεντρώνεται στον σχολιασμό του αρνητικού θηλυκού αρχετύπου που αναπαράγεται και στην ανθρωπολογική-πολιτική διάσταση του μαιναδισμού, ενώ παράλληλα δίνεται το έναυσμα να παρουσιαστούν τα χαρακτηριστικά τού νεοφανταστικού διηγήματος. Το θέμα του αρνητικού θηλυκού αρχέτυπου επανέρχεται στην τρίτη ενότητα με τη μορφή ενός κυκλαδικού ειδωλίου, που γίνεται η αφορμή για την επανάληψη μιας θυσιαστικής τελετουργίας. Στο διήγημα «El Idolo de las Cicladas» ο μύθος εισβάλλει καταστροφικά στη σύγχρονη ζωή, προσθέτοντας τον ντετερμινισμό και το παράδοξο στους όρους του νεοφανταστικού. Στην τέταρτη ενότητα, προτάσσεται ένας πίνακας με συγκεντρωμένες μυθολογικές αναφορές από διάφορα έργα του Cortazar και στη συνέχεια συμπληρώνονται τα βασικά μυθολογικά θέματα που αναπτύσσονται στις προηγούμενες ενότητες: ο λαβύρινθος και τα θηλυκά αρχέτυπα. Έπειτα, εξετάζεται η σχέση του συγγραφέα με τον Ηράκλειτο, τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, στο πλαίσιο πάντα της αρχετυπικής επανάληψης, και γίνεται μία σύντομη μνεία άλλων ελληνικών αναφορών που συναντώνται στο έργο του. Στο επιλογικό μέρος της εργασίας, επανεξετάζονται τα έργα και τα θέματα που μελετήθηκαν στο σώμα της εργασίας, τώρα πια μέσα από το πρίσμα των θεωρητικών κειμένων του συγγραφέα. Σκοπός μας είναι να καταδείξουμε πως οι ποικιλότροποι μετασχηματισμοί της ελληνικής γραμματείας είναι για τον Cortazar δυνατότητες αναπαράστασης ενός κόσμου που εγκολπώνεται το φανταστικό ως κομμάτι του πραγματικού και λειτουργούν ως κώδικες κοινώς αποδεκτοί για να κοινωνήσει ο συγγραφέας τη δική του αλήθεια.

Πάντοτε η σχέση θεάτρου και πολέμου θεωρούνταν ζωτικής σημασίας, καθώς ο πόλεμος με τη μορφή του τραύματος, του πόνου, του τρόμου και της φρίκης «ανεβαίνει στη σκηνή» ως εκείνη η απόκοσμη παρουσία και φρικιαστική επανάληψη η οποία στοιχειώνει την ανθρώπινη ιστορία και παραμορφώνει τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Ο πόλεμος της Βοσνίας, μια από τις πιο αιματηρές και φονικές πολεμικές συγκρούσεις της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας παραμένοντας μέχρι σήμερα ένα εύφλεκτο ζήτημα, επανέρχεται στη σύγχρονη σκηνή. Έχοντας ως κινητήρια δύναμη το θυμικό (affect), το θέατρο εμφανίζεται ως άλλη γλώσσα μιας ανείπωτης πολυτραυματικής εμπειρίας, ως αισθητική εκδήλωση μιας πραγματικότητας που πλήττεται από σωματικά, ψυχικά και κοινωνικά τραύματα. Τα έργα των: Ματέι Βισνιέκ «Το Σώμα της Γυναίκας ως Πεδίο Μάχης στη Βοσνία» (1996) και Έλεν Καπλάν «Σαράγεβο Φοίνιξ» (2013) διερευνούν, με διαφορετικούς τρόπους, το γυναικείο σώμα ως χώρο μαρτυρίου· αναβιώνοντας το ως θυμικό (affective space), τα έργα επιπλέον εκφράζουν το πόνο του γυναικείου σώματος που υποφέρει, κάνοντας μας να βιώσουμε σε κάθε εκατοστό του κορμιού μας την ένταση του πόνου αυτού. Ο αβάσταχτος πόνος που χτυπάει λυσσαλέα το γυναικείο σώμα βρίσκει διέξοδο και κραυγαλέα εκτονώνεται πάνω μας. Τα δεινά των χαρακτήρων δεν παρουσιάζονται άμεσα στη σκηνή ωστόσο «βιώνονται» με όλη τους την ένταση, επιτρέποντας κατ’επέκταση εμάς να διαισθανθούμε την ανθρωπιά τους αλλά και να ανακαλύψουμε τη δικής μας. Βασιζόμενα σε προσωπικά βιώματα, τα έργα αναπαριστούν μαρτυρίες (οι οποίες θεωρούνται από αυτόν τον κόσμο ως η φωνή του σώματος) με τη μορφή οδυνηρών διηγήσεων μέσα από τις οποίες η βία εμφανίζεται με όλη την ωμότητα και αποκρουστικότητά της, εμπλέκοντας το κοινό στην ένταση της εμπειρίας αυτής.

Στην Ύστερη Βικτωριανή Γοτθική λογοτεχνία, η ιδέα του σώματος εξετάζεται συχνά ως μία διφορούμενη έννοια προσδιοριζόμενη από βαθιά ριζωμένους κοινωνικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς κώδικες που τοποθετούν συγκεκριμένες και σταθερές ερμηνείες σε αυτήν. Επομένως, σκοπεύω να εξετάσω την ιατρικοποίηση του αποκλίνοντος σώματος και την απεικόνιση του στην δημοφιλή αλληγορία του βρικόλακα σε σχέση με τα θέματα του φύλλου και της σεξουαλικότητας. Δύο λογοτεχνικά κείμενα χρησιμοποιούνται για αυτόν τον σκοπό, πιο συγκεκριμένα η Καρμίλλα (1871) του Τζόσεφ Σέρινταν λε Φανού και ο Δράκουλας (1897) του Μπραμ Στόκερ. Ο στόχος της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να παρουσιάσει ότι η ιατρικοποίηση της Ύστερης Βικτωριανής Γοτθικής λογοτεχνίας λειτούργησε ως ένας εν μέρει επιστημονικός οδηγός συμπεριφοράς που προώθησε τον κοινωνικό και σεξουαλικό έλεγχο στα τέλη του 1800. Επομένως, σκοπεύω να εξετάσω τις συνθήκες που διαμόρφωσαν την διανοητική και σεξουαλική αποκλίνουσα συμπεριφορά δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην στοματικό χαρακτήρα της φιγούρας του βρικόλακα, που αναδιαμόρφωσε το διδακτικό χαρακτήρα του λογοτεχνικού είδους εξυψώνοντας το στην θέση μίας ιστορίας με ηθικό δίδαγμα βασιζόμενη στο φύλο.

Οι λογοτεχνικές εξερευνήσεις του φύλου και της σεξουαλικότητας, τα ζητήματα του ανήκειν, κι οι συναφείς ιδέες περί ταυτότητας είναι ευρέως διαδεδομένα θέματα στο λογοτεχνικό έργο και την πολιτική ατζέντα των σύγχρονων γυναικών συγγραφέων της Καραϊβικής. Η παρούσα μελέτη συζητά τις αναπαραστάσεις του φύλου και της σεξουαλικότητας στο In Another Place, Not Here (1996) της Dionne Brand και στο Cereus Blooms at Night (1996) της Shani Mootoo εξετάζοντας τις αφηγηματικές μεθόδους που αυτές χρησιμοποιούν για ν’ αμφισβητήσουν, να διαπραγματευτούν, και να επαναπροσδιορίσουν τις ιδεολογίες περί φύλου και σεξουαλικότητας σ’ ένα Παν-Καραϊβικό (Caribglobal) κοινωνικοπολιτικό και πολιτιστικό συγκείμενο. Η Brand κι η Mootoo φανερώνουν την ηγεμονική δομή της ετεροπατριαρχίας και της ετεροκανονικότητας έτσι ώστε να τονίσουν την υποδεέστερη (subaltern) κατάσταση των χαρακτήρων που παρουσιάζουν άντι-κανονικές διαστάσεις του φύλου και σεξουαλικές ταυτότητες. Μ’ αυτό τον τρόπο, χαρτογραφούν εκ νέου τις εμπειρίες στέρησης και μη-ανήκειν των γυναικών και των «queer» καθώς και τις μεθόδους αντίστασής τους στις εγκεκριμένες έμφυλες και σεξουαλικοποιημένες πρακτικές στη Καραϊβική και τη διασπορά της. Νέοι οραματισμοί του χώρου—αναφερόμενοι είτε στους γεωγραφικούς, πολιτιστικούς, και κοινωνικούς χώρους είτε στο σώμα ως χώρο—βοηθούν τις συγγραφείς ν’ αναθεωρήσουν και να συλλάβουν εκ νέου το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Οι πολυδιάστατες και κριτικές γνώσεις πάνω στη σχέση του χώρου με τις υποδεέστερες ταυτοτήτες καθιστά δυνατό τον επαναπροσδιορισμό των άλλοτε έμφυλων και σεξουαλικοποιημένων υποδεέστερων υποκειμένων ως ενεργούς παράγοντες και μέλη του κοινωνικοπολιτιστικού χάρτη της Καραϊβικής. Κάνοντας αφήγημα τις επιθυμίες και τις υποκειμενικότητές τους δημιουργούν μια καινούργια πιθανότητα για συλλογικό ανήκειν και κοινωνική αλλαγή.

Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία έχει ως βασικό της θέμα την αξιολογική λειτουργία των επιθέτων, και ειδικότερα την παρουσία γνωσιακών διεργασιών όπως η μεταφορά και η μετωνυμία κατά τη χρήση των επιθέτων αυτών. Όλα τα παραδείγματα τα οποία αναλύονται αποτελούνται από δομές επιθέτου και ουσιαστικού και προέρχονται από τίτλους ελληνικών εφημερίδων. Οι τίτλοι αυτοί είναι τίτλοι άρθρων τα οποία αφορούν σύγχρονα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Σκοπός της έρευνας είναι να εξετάσει τη χρήση μη κυριολεκτικής γλώσσας στις δομές των επιθέτων (π.χ. μεταφορά, μετωνυμία, ειρωνεία κλπ.). Μάλιστα τίθεται η υπόθεση πως όλη η δυναμική των εκφράσεων-τίτλων εφημερίδων έγκειται ακριβώς σε αυτήν την χρήση μη κυριολεκτικής γλώσσας και ως αποτέλεσμα ο/η συγγραφές καταφέρνει με πολύ άμεσο τρόπο να εκφράσει την άποψη του/της σχετικά με το θέμα το οποίο συζητά στο άρθρο.

Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η διερεύνηση της ενσωμάτωσης των ΤΠΕ (Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας) από τους εκπαιδευτικούς αγγλικών ως δεύτερης ξένης γλώσσας στην τάξη. Πιο συγκριμένα, η παρούσα έρευνα είχε ως σκοπό την εξέταση των αντιλήψεων και των απόψεων της αυτό-αποτελεσματικότητας των εκπαιδευτικών αγγλικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας ως προς την ενσωμάτωση των ΤΠΕ στα μαθήματα αγγλικής γλώσσας καθώς και την συχνότητα ενσωμάτωσης των ΤΠΕ μέσα στην τάξη. Επιπλέον η παρούσα έρευνα στόχευσε στο να εξετάσει εάν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη συχνότητα ενσωμάτωσης των ΤΠΕ από τους εκπαιδευτικούς αγγλικών και των απόψεων της αυτό-αποτελεσματικότητας τους. Για τη συλλογή των δεδομένων υιοθετήθηκε ένας συνδυασμός ποσοτικής (ερωτηματολόγιο) και ποιοτικής (ημι-δομημένες συνεντεύξεις) έρευνας, και 134 εκπαιδευτικοί αγγλικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας εργαζόμενοι σε δημόσια σχολεία, ιδιωτικά σχολεία καθώς και σε κέντρα ξένων γλωσσών (φροντιστήρια) που δίδασκαν στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε περιοχές όλης της Ελλάδας, έλαβαν μέρος για τους σκοπούς της έρευνας. Τα ευρήματα της έρευνας έδειξαν ότι οι εκπαιδευτικοί αγγλικών δεν ήταν αρνητικά προδιατεθειμένοι ως προς την ενσωμάτωση των ΤΠΕ στις τάξεις τους, εκφράζοντας σχετικά θετικές πεποιθήσεις. Τα ερευνητικά ευρήματα απέδειξαν επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί αγγλικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας νιώθουν αυτό-αποτελεσματικοί ως προς την εφαρμογή απλών εργασιών με την χρήση των ΤΠΕ (π.χ. να μεταφορτώνουν και να περιηγούνται σε διαδικτυακό υλικό για την ξένη γλώσσα μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας, να προετοιμάζουν εργασίες σε εφαρμογές ηλεκτρονικής επεξεργασίας κειμένου) ενώ βρέθηκε ότι δεν νιώθουν αυτό-αποτελεσματικοί ως προς την ενσωμάτωση των ΤΠΕ για την εφαρμογή πιο σύνθετων εργασιών (π.χ. χρήση των ΤΠΕ για την παροχή ανατροφοδότησης στους μαθητές, για την ανάρτηση εργασιών για το σπίτι στo σχολική ιστοσελίδα). Το φύλο, τα ακαδημαϊκά προσόντα καθώς επίσης και o τρέχων τομέας διδασκαλίας (δημόσιο σχολείο, ιδιωτικό σχολείο ή φροντιστήριο) των εκπαιδευτικών αγγλικής γλώσσας αποδόθηκαν ως οι παράγοντες που επηρέαζαν τις απόψεις αυτό-αποτελεσματικότητάς τους σε μεγάλο βαθμό. Τα ευρήματα της έρευνας αποκάλυψαν επιπλέον, μεγάλη συχνότητα ενσωμάτωσης των ΤΠΕ από τους εκπαιδευτικούς, παρόλο που επισημάνθηκε ότι εξωτερικοί παράγοντες επηρεάζουν τη συχνότητα με την οποία ενσωματώνονται οι ΤΠΕ για την εφαρμογή συγκεκριμένων εργασιών. Επίσης, σημαντική συσχέτιση βρέθηκε ανάμεσα στις απόψεις αυτό-αποτελεσματικότητας των εκπαιδευτικών αγγλικής ως δεύτερης ξένης γλώσσας και τη συχνότητα με την οποία ενσωματώνουν τις ΤΠΕ στην τάξη. Λαμβάνοντας υπόψη τα ευρήματα της παρούσας έρευνας, κάποιες προτάσεις, για την αποτελεσματική ενσωμάτωση των ΤΠΕ από τους εκπαιδευτικούς αγγλικών, συστήνονται στο τέλος της παρούσας διατριβής.

Η λογοτεχνική αναπαράσταση του τέλους της Βρετανικής αυτοκρατορίας ή της αποαποικιοποίησης, μέσα από τις κριτικές και δημιουργικές φαντασίες των γυναικών συγγραφέων όπως της Ζαν Ρις και της Ρούμερ Γκόντεν, επέτρεψε σε αυτές να αποδομήσουν τις ευρωκεντρικές πολιτισμικές νοοτροπίες και ιδεολογίες που κυριαρχούσαν σε πολλά ιμπεριαλιστικά σχέδια κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα. Ο σκοπός της εργασίας είναι να ερευνήσει αυτή τη φανταστική αναπαράσταση επικεντρώνοντας κυρίως στις συνέπειες της ιδεολογίας της αποικιακής λευκότητας στις γυναίκες όπως παρουσιάζονται στο Voyage in the Dark (1934) της Ζαν Ρις και στο Black Narcissus (1939) της Ρούμερ Γκόντεν. Γράφοντας κατά τη διάρκεια της παρακμής της Βρετανικής αυτοκρατορίας και οι δυο συγγραφείς αμφισβητούν τα όρια που τέθηκαν από τις διαλογικές πρακτικές της αποικιακής λευκότητας δημιουργώντας γυναικείους χαρακτήρες, στους οποίους οι ταυτότητες βρίσκονται σε μια συνεχή στάση διαπραγμάτευσης και μεταμόρφωσης. Στο Voyage in the Dark η λευκή κρεολή πρωταγωνίστρια της Ζαν Ρις, Άννα Μόργκαν, γίνεται συνεχώς θύμα της ρατσιστικής και πατριαρχικής ιδεολογίας της λευκότητας στην Καραϊβική και στην ιμπεριαλιστική πρωτεύουσα του Λονδίνου. Μόνο μέσω του υβριδικού τύπου της κρεολής ταυτότητας μπορεί να αντισταθεί και να αντιδράσει στο ρατσιστικό λόγο της λευκής θηλυκότητας. Η Γκόντεν ασχολείται με την παρακμή του Βρετανικού Ρατζ μέσα από την συμβολική αποχώρηση των καλογριών που αντιστρέφει τον κυρίαρχο ρόλο των λευκών αποικιοκρατών στους αποικιοκρατικούς χώρους. Το μυθιστόρημα αφήνει να εννοηθεί ότι το ταξίδι των λευκών γυναικών ιεραποστόλων στην αποικιοκρατούμενη Ινδία τους οδηγεί στον «τρίτο χώρο» της «μεταιχμιακότητας» ανάμεσα στο αποικιοκρατικό δίπολο αποικιοκράτη/αποικιοκρατούμενο. Οι έμφυλες υποκειμενικότητές τους και οι σχέσεις τους με τους κυρίαρχους λόγους του Χριστιανισμού και του Δυτικού ιμπεριαλισμού μεταβάλλονται εντελώς.

Η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία έχει ως σκοπό να διερευνήσει την έννοια του αστικού πεδίου και τις πολλαπλές διαστάσεις του μέσα από το πρίσμα της θεατρικής παραγωγής. Στο έργο Έντμοντ του Ντέιβιντ Μάμετ όπως επίσης και στους Πνεύμονες του Ντάνκαν Μακμίλλαν, το αστικό πεδίο, χωρίς να αποτελεί απλά ένα υπόβαθρο για τις ιστορίες, παρουσιάζεται ως ένα δυναμικό περιβάλλον το οποίο είναι ένα κοινωνικό παράγωγο της διαβρωτικής επιρροής του καπιταλισμού. Το αστικό πεδίο που αντικατοπτρίζεται στα έργα φαντάζει επισφαλές, που στερείται κάθε είδους σταθερών και ισορροπίας, έναν αστικό κόσμο δυσοίωνο και αποπροσανατολιστικό. Μέσα από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση που λαμβάνει χώρα στα αστικά πεδία τα ανθρώπινα σώματα γίνονται αποδέκτες σωματικών εμπειριών που τα διαμορφώνουν, τα μεταμορφώνουν και προδιαγράφουν το πεπρωμένο τους. Επομένως, η παρούσα εργασία αποτυπώνει την ουσία των αστικών πεδίων και τον τρόπο με τον οποίο αυτά έχουν εξελιχθεί, ενώ ταυτόχρονα διαφωτίζει τον τρόπο με τον οποίο η ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων ορίζεται από την αλληλεπίδρασή τους με τα αστικά πεδία που κατοικούν και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί διαπραγματεύονται την παρουσία τους σε αυτά τα δυναμικά περιβάλλοντα.

Η παρούσα εργασία αποτελεί σχολιασμένη μετάφραση από τα γαλλικά στα ελληνικά του άρθρου με τίτλο L'evolution du realisme au cinema IV: Les tendances realistes du cinema d'aujourd'hui (1940-1960). Το συγκεκριμένο άρθρο αναλύει την εξέλιξη του κινήματος του ρεαλισμού στον κινηματογράφο και των τάσεων που αποτυπώθηκαν στο φιλμ μέσα από το βλέμμα και τον φακό ορισμένων εκ των σπουδαιότερων σκηνοθετών του 20ου αιώνα. Το άρθρο παρακολουθεί τις τεχνολογικές καινοτομίες και την μετατόπιση του ενδιαφέροντος του σύγχρονου δημιουργού / σκηνοθέτη, αλλά και θεατή, από τις ταινίες μυθοπλασίας στις ταινίες που έχουν ως επίκεντρο τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα της καθημερινότητας και περαιτέρω καταγράφουν τον απόηχο του πολέμου, ιδωμένο μέσα από τα μάτια των απλών, λαϊκών ανθρώπων. Πρόκειται για ένα θεωρητικό κείμενο που εμπίπτει στο πεδίο της μετάφρασης των ανθρωπιστικών επιστημών και των τεχνών. Ως εκ τούτου, περιλαμβάνει ειδική ορολογία και απαιτεί γνώση του πεδίου (θεωρία του κινηματογράφου). Στην εργασία αιτιολογείται η επιλογή του κειμένου, παρατίθεται στοιχισμένο το πρωτότυπο με το μεταφρασμένο κείμενο, το γλωσσάριο, ενώ τέλος παρουσιάζονται και σχολιάζονται οι ιδιαίτερες δυσκολίες που εντοπίστηκαν κατά τη μετάφρασή του.

Το ερευνητικό έργο United4Health, στο οποίο ανήκει το κείμενο που αφορά την παρούσα εργασία σχολιασμένης μετάφρασης, συνδέεται με την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να εκτιμηθεί, μέσω παρόμοιων έργων, η χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας στην υγειονομική περίθαλψη και στην πρόληψη των ασθενειών. Καλύπτει ιατρικά, κοινωνικά, οικονομικά και δεοντολογικά ζητήματα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχουν επενδυθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση σημαντικά κονδύλια στο είδος έρευνας που ονομάζεται «Αξιολόγηση των τεχνολογιών στον τομέα της υγείας». Ο κειμενικός τύπος του τελικού κειμένου που χρησιμοποιήθηκε για την εκπόνηση της σχολιασμένης μετάφρασης είναι ξεκάθαρα πληροφοριακός. Η αξιολόγηση τεχνολογιών στον τομέα της υγείας είναι ένα είδος επιστημονικής έρευνας που εξετάζει τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της χρήσης της τεχνολογίας υγείας. Πρόκειται για μια διεπιστημονική διαδικασία που συγκεντρώνει πληροφόρηση με συστηματικό, διαφανή και αντικειμενικό τρόπο για ιατρικά, κοινωνικά, οικονομικά και δεοντολογικά θέματα που σχετίζονται με τη χρήση της ιατρικής τεχνολογίας. Αν υπάρξει έλλειψη δεδομένων για κάποιο θέμα, τότε μέσω αυτής της αξιολόγησης δημιουργείται και η απαραίτητη πληροφόρηση. Ο σκοπός της αξιολόγησης αυτής είναι να προσφέρει ενημέρωση για την ανάπτυξη ασφαλών και αποτελεσματικών πολιτικών υγείας, έχοντας πάντα στο επίκεντρό της τον ασθενή, ώστε να επιτευχθεί η βέλτιστη σχέση ποιότητας/τιμής, όπως αυτή ορίζεται από τους εκάστοτε ιθύνοντες. Ακολουθούν ορισμένα ερωτήματα, τα οποία θα μπορούσαν να απαντηθούν με τη βοήθειά της: - Ποιες είναι οι κατάλληλες θεραπείες για τη Χ ασθένεια; - Πρέπει η Χ θεραπεία να καλυφθεί από το Εθνικό Σύστημα Υγείας; - Σε ποιους ασθενείς θα πρέπει να παρέχεται; - Για πόσο χρονικό διάστημα θα πρέπει οι ασθενείς να λαμβάνουν θεραπεία; Για την εκπόνηση της αξιολόγησης μπορούν να χρησιμοποιηθούν στοιχεία από πηγές όπως: - Συστηματικές αξιολογήσεις κλινικών δοκιμών - Οικονομοτεχνικές αξιολογήσεις - Αξιολογήσεις των επιπτώσεων στην παροχή υπηρεσιών υγείας - Αξιολογήσεις/αποδεικτικά στοιχεία από τους χρήστες των τεχνολογιών υγείας.Το προς μετάφραση κείμενο αφορά ένα σκέλος της Τελικής Ερευνητικής Έκθεσης για τη Συμφορητική Καρδιακή Ανεπάρκεια στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου United4Health, ένα Ευρωπαϊκό Έργο για την Ηλεκτρονική Υγεία. Το έργο United4Health αποτελείται από διάφορα δομικά στοιχεία, τα οποία συμβάλλουν στην επίτευξη ενός κοινού στόχου: την αξιολόγηση του αντίκτυπου των καινοτόμων υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης, οι οποίες έχουν επανασχεδιαστεί για να αξιοποιήσουν πλήρως την τηλεϋγεία και την τηλεϊατρική. Ο πυρήνας του έργου είναι τα τέσσερα μοντέλα καινοτόμων υπηρεσιών που χρησιμοποιούν τηλεϊατρικές τεχνολογίες για την περίθαλψη ασθενών που υποφέρουν από Συμφορητική Καρδιακή Ανεπάρκεια, Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, Σακχαρώδη Διαβήτη και Υπέρταση. Το ερευνητικό έργο που πραγματεύεται ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 2016, ενώ αναμένεται να δημοσιευθεί μέχρι τα τέλη του 2017, όταν θα έχει ολοκληρωθεί και επίσημα το ερευνητικό πρόγραμμα United4Health από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ενημέρωση των Ελλήνων επαγγελματιών υγείας για τους πειραματικούς τρόπους αντιμετώπισης της ΣΚΑ με τη βοήθεια της τεχνολογίας της τηλεϋγείας αποτελεί τη μεταφραστική εντολή του κειμένου αυτού. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη μετάφραση του κειμένου δεν αποτέλεσε μόνο η κατανόηση της νόσου που πραγματεύεται το κείμενο, αλλά και η εμβάθυνση στις διαδικασίες που διέπουν τη λειτουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος υγείας.

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της αντιπαράθεσης Κρέοντα Αντιγόνης σαν σύγκρουση εξουσίας- καθήκοντος στα έργα των Σοφοκλή, Anouilh και Brecht. Εξετάσαμε τις έννοιες του μύθου και της διακειμενικότητας σε μια προσπάθεια να τις συσχετίσουμε με την τραγωδία. Στη συνέχεια παρουσιάσαμε τις έννοιες της εξουσίας και του ηθικού καθήκοντος. Ακόμη αναφερθήκαμε αναλυτικά στην Αντιγόνη του Σοφοκλή αλλά και στα έργα των Anouilh και Brecht και μας απασχόλησε το ιστορικό τους συγκείμενο.. Ένα άλλο θέμα που θίξαμε ήταν τι αντιπροσωπεύει η Αντιγόνη, ποια εξουσία ασκεί και υπερασπίζεται ο Κρέοντας;. Ασχοληθήκαμε επιπλέον με το ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει την ηρωίδα να αντισταθεί μέχρι τέλους και να θυσιάσει τη ζωή της.

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της αντιπαράθεσης Κρέοντα Αντιγόνης σαν σύγκρουση εξουσίας- καθήκοντος στα έργα των Σοφοκλή, Anouilh και Brecht. Εξετάσαμε τις έννοιες του μύθου και της διακειμενικότητας σε μια προσπάθεια να τις συσχετίσουμε με την τραγωδία. Στη συνέχεια παρουσιάσαμε τις έννοιες της εξουσίας και του ηθικού καθήκοντος. Ακόμη αναφερθήκαμε αναλυτικά στην Αντιγόνη του Σοφοκλή αλλά και στα έργα των Anouilh και Brecht και μας απασχόλησε το ιστορικό τους συγκείμενο.. Ένα άλλο θέμα που θίξαμε ήταν τι αντιπροσωπεύει η Αντιγόνη, ποια εξουσία ασκεί και υπερασπίζεται ο Κρέοντας;. Ασχοληθήκαμε επιπλέον με το ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει την ηρωίδα να αντισταθεί μέχρι τέλους και να θυσιάσει τη ζωή της.

Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας είναι μέσα από πραγματολογική και κυρίως ιδεολογική προσέγγιση να αναδειχθεί μέσα από μυθιστορήματα του 19ου και του 20ου αιώνα, το πρόσωπο/μοντέλο του μυθιστορηματικού ήρωα. Η εν λόγω ιδεολογική προσέγγιση επιτρέπει να απομονώσουμε τα γνωρίσματα της προσωπικότητας του μυθιστορηματικού ήρωα και την ηθική και κοινωνική του υπόσταση, τη στάση του απέναντι σε προβλήματα, αξίες και θεσμούς, χωρίς την πρόθεση φιλολογικής ανάλυσης και αισθητικής προσέγγισης των έργων.

Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας είναι μέσα από πραγματολογική και κυρίως ιδεολογική προσέγγιση να αναδειχθεί μέσα από μυθιστορήματα του 19ου και του 20ου αιώνα, το πρόσωπο/μοντέλο του μυθιστορηματικού ήρωα. Η εν λόγω ιδεολογική προσέγγιση επιτρέπει να απομονώσουμε τα γνωρίσματα της προσωπικότητας του μυθιστορηματικού ήρωα και την ηθική και κοινωνική του υπόσταση, τη στάση του απέναντι σε προβλήματα, αξίες και θεσμούς, χωρίς την πρόθεση φιλολογικής ανάλυσης και αισθητικής προσέγγισης των έργων

Η συγκεκριμένη πτυχιακή εξερευνά τον συσχετισμό της διαμόρφωσης της γυναικείας υποκειμενικότητας και επανάστασης ενάντια σε ένα δογματικό, υψηλής τεχνολογίας δυστοπικό καθεστώς, όπως αυτό σκιαγραφείται σε εφηβικά λογοτεχνικά έργα του εικοστού-πρώτου αιώνα. Συγκεκριμένα, η πτυχιακή εξετάζει τα παρακάτω βιβλία: Uglies του Scott Westerfeld (2005) και Starters της Lissa Price (2012), ενώ αναλύει την κοινωνική, ψυχολογική και ηθική ανάπτυξη των γυναικών πρωταγωνιστών τους, παράλληλα με τον επικείμενο ρόλο τους ως ισχυροί αντιφρονούντες και φορείς κοινωνικής αλλαγής. Μέσω της θεωρίας της ενηλικίωσης καθώς και της σύγχρονης ακαδημαϊκής κριτικής σχετικά με την δυστοπική εφηβική λογοτεχνία, η πτυχιακή αποπειράται να διερευνήσει την φύση της επανάστασης γένους θηλυκού στα προαναφερθέντα κείμενα. Επίσης, θα διαφωτίσει τις διαπραγματεύσεις κάθε ηρωίδας με τις έννοιες της δύναμης και της εξουσίας. Επομένως, η εργασία ισχυρίζεται ότι η υποκειμενικότητα αυτών των εφήβων δύναται να οριστεί ως διττή: οι πρωταγωνίστριες είναι ανεξάρτητες οντότητες με ελεύθερη βούληση, αλλά και υποκείμενα που βιώνουν εξαναγκασμό από εξωτερικούς φορείς. Βρισκόμενες επί των πυλών της ενήλικης ζωής, η Tally Youngblood και η Callie Woodland (εκ των βιβλίων Uglies και Starters αντίστοιχα) επαναστατούν ενάντια σε ένα καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα το οποίο εκμεταλλεύεται νεανικά σώματα ώστε να επεκτείνει τον αστικό και πολιτικό του έλεγχο. Με το να αψηφούν τα καθιερωμένα πρότυπα συσχετιζόμενα με την ομορφιά, την χειραγώγηση σωμάτων, και τις προσδοκίες ενηλίκων, οι ηρωίδες μεταμορφώνονται σε εμβλήματα πανίσχυρης έφηβης θηλυκότητας. Η συγκεκριμένη πτυχιακή, μέσω της κριτικής προσέγγισης των δύο λογοτεχνικών κειμένων ως παραδείγματα του bildungsroman, έχει ως στόχο να επεξηγήσει τον σχηματισμό της μεταιχμιακής υποκειμενικότητας των πρωταγωνιστριών καθώς και της επανάστασης τους. Κατά τη μετάβαση από την ανωριμότητα στην ωριμότητα, αυτά τα κορίτσια αντιμετωπίζουν εμπόδια, βιώνουν θριάμβους ενώ διδάσκονται πολύτιμα μαθήματα, όπως η ανάγκη να συμβιβαστούν ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν στο απολυταρχικό καθεστώς. Οι σύγχρονοι Αμερικανοί συγγραφείς, που γράφουν μυθιστορήματα ενηλικίωσης και προβάλλουν έφηβες ως πρωταγωνίστριες, επισημαίνουν αυτό το μοναδικό πνεύμα της επανάστασης γένους θηλυκού.

Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά σχολιασμένη μετάφραση από τα γαλλικά στα ελληνικά ενός νομικού άρθρου το οποίο δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή νομική επιθεώρηση Revue des droits de l’homme, στις 5 Απριλίου 2017. Η επιλογή του προς μετάφραση άρθρου έγινε με βάση το περιεχόμενό, τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες, την ορολογική ποικιλία και την εναλλαγή ύφους που παρουσιάζει. Το άρθρο φέρει τον τίτλο «Tartuffe face a Marie-Madeleine: Retour sur la condamnation d’une ex-Femen pour exhibition sexuelle» και δημοσιεύτηκε στην ενότητα της επιθεώρησης σχετικά με την επικαιρότητα στον τομέα των δικαιωμάτων και ελευθερίων. Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου αποτέλεσε η έκδοση μιας απόφασης του εφετείου Παρισίων, της 15ης Φεβρουαρίου 2017, η οποία επικύρωσε μια καταδικαστική απόφαση του πλημμελειοδικείου Παρισίων, σχετικά με ένα συμβάν που απασχόλησε εκτενώς τα γαλλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στις 20 Δεκεμβρίου 2013, η Ελοΐζ Μπουτόν, μέλος των Φέμεν, μεταβαίνει στην εκκλησία της Μαντλέν στο Παρίσι, συνοδευόμενη από δημοσιογράφους και φωτογράφους με πρόθεση να καταγγείλει, αφενός, τη στάση της καθολικής εκκλησίας όσον αφορά το δικαίωμα στην άμβλωση, και, αφετέρου, ένα νομοσχέδιο που είχε κατατεθεί την περίοδο εκείνη στην ισπανική βουλή σχετικά με την απαγόρευση της άμβλωσης. Υποδυόμενη την Παναγία, εμφανίζεται γυμνόστηθη και, κρατώντας κομμάτια βοδινού συκωτιού στα χέρια της, παριστά την άμβλωση του Ιησού. Μετά την άσκηση ποινικής δίωξης και την παραπομπή της σε δίκη για το έγκλημα της άσεμνης πράξης του άρθρου 222-32 του γαλλικού ποινικού κώδικα καταδικάστηκε πρωτοδίκως από το πλημμελειοδικείο σε φυλάκιση ενός μήνα Η Ελοΐζ Μπουτόν άσκησε έφεση κατά της απόφασης αυτής η οποία και απορρίφθηκε από το εφετείο. Το άρθρο αυτό σχολιάζει εκτενώς τις παραπάνω αποφάσεις από νομική σκοπιά. Το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται το άρθρο αυτό (και εν δυνάμει η μετάφρασή του στο πλαίσιο της παρούσας εργασίας, καθώς ο σκοπός του πρωτότυπου κειμένου ταυτίζεται με τον σκοπό της μετάφρασης) αποτελείται κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, από νομικούς. Όσον αφορά τη διάρθρωση της παρούσας εργασίας, ακολουθεί αντιστοιχισμένη μετάφραση, γλωσσάρι των όρων του κειμένου και πίνακας με τεκμηρίωση των όρων αυτών. Εν συνεχεία, γίνεται σύντομη αναφορά στα χαρακτηριστικά του προς μετάφραση κειμένου, περιγράφονται τα στάδια ορολογικής αναζήτησης και τεκμηρίωσης και αναλύονται τα προβλήματα μεταφραστικής και ορολογικής φύσης. Στο τέλος, παρατίθεται το δίγλωσσο σώμα κειμένων που συγκροτήθηκε για τους σκοπούς της μετάφρασης αυτής.

Οι επιστημικές εκφράσεις θεωρούνται πολύ σημαντικές στον ακαδημαϊκό γραπτό λόγο, καθώς επιτρέπουν τους συγγραφείς να εκφράσουν τη βεβαιότητα ή την πιθανότητα των ισχυρισμών και των επιχειρημάτων τους. Τέτοιου είδους εκφράσεις είναι ακόμα πιο σημαντικές στο γραπτό λόγο επιχειρηματολογίας, όπου οι συγγραφείς χρειάζεται να αξιολογήσουν και να εκφράσουν τις απόψεις τους με πειστικό αλλά κι αποδεκτό τρόπο. Η μελέτη αυτή, βασισμένη σε συγκριτική ανάλυση με σώματα κειμένων, συγκρίνει την έκφραση της επιστημικής τροπικότητας σε κείμενα με επιχειρηματολογία Ελλήνων φοιτητών (GRICLE) με αντίστοιχα κείμενα φυσικών ομιλητών της Αγγλικής γλώσσας (LOCNESS) παρόμοιου εκπαιδευτικού επιπέδου κι ηλικίας. Η ανάλυση και των δύο σωμάτων κειμένων καταδεικνύει ότι οι Έλληνες σπουδαστές της Αγγλικής ως ξένης γλώσσας εκφέρουν ισχυρές απόψεις κι επιχειρηματολογούν με μεγάλη βεβαιότητα, βασίζονται σε περιορισμένο αριθμό εκφράσεων και χρησιμοποιούν συντακτικά απλούστερες δομές, όπως είναι τα επιρρήματα. Επίσης παρουσιάζουν μεγαλύτερα προβλήματα στο να δικαιολογήσουν τα επιχειρήματά τους σε σχέση με τους φυσικούς ομιλητές. Δε διαφέρουν όμως σημαντικά στη χρήση των επιστημικών ουσιαστικών κι επιθέτων, τα οποία εμφανίζονται με χαμηλή συχνότητα και στα δύο σώματα κειμένων. Ο τρόπος της επιχειρηματολογίας των Ελλήνων σπουδαστών της Αγγλικής αποδίδεται στην μεταφορά πολιτιστικών χαρακτηριστικών από την μητρική τους γλώσσα καθώς επίσης και στην Ελληνική και ξενόγλωσση εκπαίδευση που λαμβάνουν, η οποία δεν απευθύνεται στην πραγματολογική ικανότητα των σπουδαστών. Η μελέτη αυτή επισημαίνει μερικές επιπτώσεις που έχει η σημασιολογική λειτουργία της επιστημικής τροπικότητας στη διδασκαλία και στην εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας.

Η παρούσα ερευνητική εργασία στοχεύει να αναδείξει τις απόψεις των εκπαιδευτικών σε σχέση με συγκεκριμένες διαπολιτισμικές στάσεις, γνώσεις και δεξιότητες και να διερευνήσει εάν αυτές οι απόψεις διαφοροποιούνται από συγκεκριμένες ανεξάρτητες μεταβλητές και πιο συγκεκριμένα το φύλο, την ηλικία, το επίπεδο σπουδών, την επιπλέον κατάρτιση, τη συνολική διδακτική εμπειρία καθώς επίσης και τη διδακτική εμπειρία στη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Για την επίτευξη αυτού του στόχου διανεμήθηκε ερωτηματολόγιο που βασίστηκε στο μοντέλο διαπολιτισμικής επάρκειας της Deardoff και συμπληρώθηκε από πενήντα εννέα εκπαιδευτικούς σε όλα τα διαπολιτισμικά γυμνάσια της Ελλάδας. Σύμφωνα με τα ερευνητικά αποτελέσματα οι εκπαιδευτικοί του δείγματος φαίνεται στην πλειοψηφία τους να συμφωνούν με συγκεκριμένες διαπολιτισμικές στάσεις, γνώσεις και δεξιότητες που σκιαγραφούν το προφίλ του διαπολιτισμικά επαρκούς εκπαιδευτικού. Επιπλέον η ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι το φύλο, η ηλικία, το επίπεδο σπουδών καθώς επίσης και η επιπλέον κατάρτιση μπορεί να επηρεάσουν τις απόψεις των εκπαιδευτικών. Ωστόσο τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τόσο η προηγούμενη διδακτική εμπειρία γενικά όσο και η διδακτική εμπειρία στη διαπολιτισμική εκπαίδευση ειδικότερα δε φαίνεται να αποτελούν παράγοντες που επηρεάζουν τις απόψεις των συμμετεχόντων αναφορικά με τις διαπολιτισμικές στάσεις, γνώσεις και δεξιότητες ενός διαπολιτισμικά επαρκούς εκπαιδευτικού. Τέλος κρίνεται απαραίτητη η διεξαγωγή περαιτέρω έρευνας προκειμένου τα συγκεκριμένα ευρήματα να ενισχυθούν αλλά και να εμπλουτιστούν ώστε να συνεισφέρουν στην προώθηση της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης προς το συμφέρον της παγκοσμιότητας και του πλουραλισμού.

The current experimental study investigated the extent of bullying in an intercultural school and certain factors that are related to it. More specifically, teachers’ and students’ views on the factors that affect bullying incidents in their school, its common causes, its consequences and any potential anti-bullying measures taken were examined. Data were collected through a questionnaire administered to the participants, which was directly asking about the possible bullying incidents in their school and a questionnaire which examined the students’ feelings after experiencing isolation imposed to them through a virtual game; Cyberball. The results indicated that there is indeed bullying in this school and multiple correlations were found between certain types of bullying and all the other factors that were under investigation, despite the fact that the teachers and some of the students claimed the opposite. It was also suggested that bullies and victims seem to experience different feelings when they are being isolated.

Οι φοιτητές που κάνουν την πρακτική τους άσκηση ως δάσκαλοι συνεργάζονται με τους μέντορες-καθηγητές τους και αναπτύσσουν καινοτόμες τεχνικές διδασκαλίας. Η επαφή αυτή επιδρά στους μέντορες-καθηγητές όσο αφορά στις πρακτικές διδασκαλίας και στις απόψεις τους. Η παρούσα εργασία ερευνά την πολύπλευρη αυτή επίδραση. Τα εργαλεία συλλογής δεδομένων ήταν ένα ερωτηματολόγιο απευθυνόμενο στους μέντορες-καθηγητές και μια σειρά συνεντεύξεων με πέντε μέντορες και πέντε φοιτητές. Τα αποτελέσματα δείχνουν μια αλλαγή στις απόψεις των καθηγητών, στις εκπαιδευτικές μεθοδολογίες τους και σε διάφορα άλλα θέματα που προκύπτουν στην τάξη. Επίσης, τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι καθηγητές τείνουν να υιοθετούν κάποιες από τις πρακτικές διδασκαλίας των φοιτητών. Οι παράγοντες που ενδέχεται να ευθύνονται γι’ αυτές τις επιδράσεις όπως η ηλικία των καθηγητών, τα χρόνια εμπειρίας τους, οι φορές συμμετοχής στην πρακτική άσκηση, ο τομέας της εκπαίδευσης (πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια) ερευνήθηκαν και δεν βρέθηκαν να συσχετίζονται με τον αντίκτυπο της πρακτικής πάνω στους καθηγητές. Ωστόσο, ο παράγοντας του τομέα της εκπαίδευσης συσχετίζεται με την προσωπική αξιολόγηση των μαθημάτων τους. Σε αντίθεση με τους μέντορες-καθηγητές που δουλεύουν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης επηρεάστηκαν όσο αφορά στην προσωπική αξιολόγηση των μαθημάτων τους. Εν ολίγοις, η εκ βάθεως και ακριβής ανάλυση των αποτελεσμάτων αποδεικνύει τη θετική επιρροή που απολαμβάνουν οι μέντορες-καθηγητές από τη συμμετοχή τους στην πρακτική άσκηση κάτι το οποίο συνεπάγεται τη βελτίωση της διδασκαλίας τους.

Η παρούσα έρευνα εστιάζει στην διερεύνηση των απόψεων των εκπαιδευτικών σχετικά με την εφαρμογή των πολυτροπικών κειμένων που χρησιμοποιούνται στην τάξη των μικρών μαθητών και εμβαθύνει σε συγκεκριμένες πρακτικές που ακολουθούνται από τους εκπαιδευτικούς όσο αφορά τα πολυτροπικά κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στα βιβλία αγγλικών του δημοτικού σχολείου στην Ελλάδα. Επιπλέον, ο στόχος της ερευνητικής εργασίας είναι να εντοπίσει τους βασικούς παράγοντες που διαμορφώνουν την στάση των εκπαιδευτικών για το ζήτημα της πολυτροπικότητας. Μάλιστα, 112 εκπαιδευτικοί από διάφορα δημοτικά σχολεία σε όλη την Ελλάδα μοιράστηκαν τις απόψεις τους στο ερωτηματολόγιο που συμπλήρωσαν ενώ τέσσερις από εκείνους εξέφρασαν τις ιδέες τους μέσω των ημι-δομημένων συνεντεύξεων. Τόσο η στατιστική όσο και η ποιοτική ανάλυση των δεδομένων αποδεικνύουν ότι παρόλο που οι εκπαιδευτικοί είναι θετικά προδιατεθειμένοι ως προς την εφαρμογή των πολυτροπικών κειμένων και έτσι εμπλουτίζουν τις πρακτικές τους με ποικίλους τρόπους, εκφράζουν αντιφατικές πεποιθήσεις ως προς τα βιβλία Αγγλικών του δημοτικού σχολείου. Πιο συγκεκριμένα, οι αντιφάσεις αποδίδονται στην ανεπαρκή ενσωμάτωση του στοιχείου της πολυτροπικότητας στα σχολικά βιβλία Αγγλικών και στην ελλιπή γνώση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών σχετικά με το παραπάνω θέμα. Φυσικά, η ποικιλία στις απόψεις των καθηγητών για τα βιβλία αγγλικών και στις πρακτικές που ακολουθούν αποδίδονται με κάποιους ατομικούς παράγοντες όπως η ηλικία, η διδακτική εμπειρία και τα ακαδημαϊκά τους προσόντα. Τέλος, η παρούσα έρευνα εξετάζει τις διαφορετικές πεποιθήσεις των εκπαιδευτικών λόγω των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών καθώς και τους λόγους για τους οποίους οι εκπαιδευτικοί είναι ανεπαρκώς καταρτισμένοι σχετικά με τα πολυτροπικά κείμενα. Τα ευρήματα της έρευνας υποδηλώνουν ότι είναι αναγκαίο για τους εκπαιδευτικούς να λάβουν περαιτέρω επιμόρφωση. Επιπλέον γίνεται φανερό ότι οι συγγραφείς των βιβλίων και οι συντονιστές του προγράμματος του μαθήματος των Αγγλικών πρέπει να αποδεχτούν την πολυτροπική τάση στα βιβλία έτσι ώστε να δημιουργούν κείμενα με ευρεία ποικιλία στοιχείων πολυτροπικότητας.

Η παρούσα έρευνα εξετάζει την επίπτωση της γνωστικής γήρανσης στις επιτελικές λειτουργίες και τη γλωσσική επεξεργασία, καθώς και την επίδραση του διδιαλεκτισμού Ποντιακής - Ελληνικής διαλέκτου στον γνωστικό έλεγχο και την επίλυση της αμφισημίας. Η γνωστική εξασθένηση κατά τις αρχές της γήρανσης έχει συσχετιστεί με χαμηλότερες επιδόσεις σε γνωστικές και γλωσσικές δοκιμασίες, ενώ αντιστρόφως η διγλωσσία έχει συνδεθεί με προστατευτικές επιδράσεις αυτής κατά την υγιή γνωστική λειτουργία. Η επαλήθευση ενός εξίσου παρατεταμένου όφελους στον ώριμο διδιαλεκτισμό υπήρξε ένα από τα κύρια πεδία αυτής της έρευνας. 16 διδιαλεκτικοί ομιλητές Ποντιακής - Νεοελληνικής και 16 μονόγλωσσοι Έλληνες μεγαλύτερης ηλικίας έλαβαν μέρος σε αυτή την μελέτη. Με την εφαρμογή ενός χρονομετρικού πειράματος ανάγνωσης προτάσεων και ενός σετ γνωστικών μετρήσεων επιχειρήσαμε να διερευνήσουμε τα συγκεκριμένα γλωσσικά μοτίβα που χρησιμοποιούν οι μεγαλύτερης ηλικίας διδιαλεκτικοί και μονόγλωσσοι ομιλητές της ελληνικής γλώσσας κατά την επίλυση των τοπικώς περίπλοκων προτάσεων, που εμπεριέχουν μία αμφισημία υποκειμένου/αντικειμένου, καθώς και να εξετάσουμε τα επίπεδα του γνωστικού ελέγχου των αντίστοιχων ομάδων. Ως στόχο είχαμε να συγκρίνουμε τις δύο ομάδες στην ταχύτητα επεξεργασίας κάθε λέξης και στην ακρίβεια/σωστότητα της τελικής επίλυσης της πρότασης, ώστε να εντοπίσουμε την πιθανή ύπαρξη ενός προτερήματος του διδιαλεκτισμού. Τα αποτελέσματά μας έδειξαν ότι η ομάδα των διδιαλεκτικών ομιλητών υπήρξε πράγματι πιο γρήγορη της ομάδας των μονόγλωσσων, παρέχοντας υποστήριξη στην ύπαρξη πλεονεκτήματος του διδιαλεκτισμού κατά την γλωσσική επεξεργασία. Επιπλέον συγκρίναμε την ταχύτητα και σωστότητα των απαντήσεων των δύο μας ομάδων, που απαρτίζονταν από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, με αυτές νεότερων Ελλήνων μονόγλωσσων ενηλίκων προηγούμενων μελετών (Papadopoulou & Tsimpli, 2005a). Η σύγκριση αποκάλυψε ότι, πράγματι όπως προβλέψαμε, και οι δύο ομάδες μας Ελλήνων μεγαλύτερης ηλικίας επέδειξαν αυξημένους χρόνους ανάγνωσης και ταχύτητα επεξεργασίας, εξαιτίας της επεξεργαστικής εξασθένησης στην αρχή της γήρανσης. Αντιθέτως, και σε σχέση με την ακρίβεια της επίλυσης, παρ'όλο που οι δύο μεγαλύτερης ηλικίας ομάδες δεν επέδειξαν διαφορές η μία από την άλλη, και οι δύο επέδειξαν χαμηλότερη επίδοση σε σύγκριση με τους νεότερους ενήλικες. Οι μετρήσεις των γνωστικών ικανοτήτων των συμμετεχόντων αποκάλυψαν την υψηλότερη επίδοση των Πόντιων-Ελλήνων διδιαλεκτικών ομιλητών έναντι των Ελλήνων μονόγλωσσων στην γνωστική ευελιξία, πλεονέκτημα το οποίο αποδόθηκε στην παρατεταμένη εξάσκηση και μακροπρόθεσμη εμπειρία του χειρισμού δύο γλωσσών και του θετικού αποτελέσματος της γνωστικής συντήρησης. Τέλος, σε μία προσπάθεια να συνδέσουμε τα δύο ερευνητικά σκέλη της γνωστικής λειτουργίας και γλωσσικής επεξεργασίας, επιχειρήσαμε να εξερευνήσουμε εάν τo επίπεδo γνωστικού ελέγχου του κάθε ατόμου παίζει σημαντικό ρόλο στην γλωσσική επεξεργασία σε πραγματικό χρόνο, και να εντοπίσουμε ποιες συγκεκριμένες πτυχές της προσοχής επηρεάζουν την κάθε ομάδα. Αποκαλύφθηκε ότι η ικανότητα γνωστικής ευελιξίας υπήρξε εξαιρετικής σημασίας για την ομάδα των διαδιαλεκτικών ομιλητών κατά το αρχικό στάδιο προτασικής επεξεργασίας, ενώ αντιθέτως η επιλεκτική προσοχή ήταν η γνωστική λειτουργία που καθοδήγησε τις προτιμήσεις των μονόγλωσσων κατά τα τελικά στάδια. Συνολικά, αυτή η έρευνα έριξε μοναδικό φώς στην σχέση μεταξύ του διδιαλεκτισμού των ελληνικών στις αρχές γήρανσης, στον γλωσσικό και γνωστικό τομέα.

Η διατριβή αυτή έχει στόχο να ερευνήσει την στάση των Άγγλων Προτεσταντών στα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνα ως προς τη θρησκευτική ετερότητα, σε σχέση με την παράβαση, και μέσα στο πλαίσιο του Βρετανικού εθνικισμού. Τα μυθιστορήματα που εξετάζονται στην παρούσα μελέτη είναι το Vathek του William Beckford (1786) και το The Monk του Matthew G. Lewis (1796), στα οποία απεικονίζονται ξένα θρησκευτικά συστήματα, όπως το Ισλάμ και ο Καθολικισμός αντίστοιχα. Τόσο ο Vathek όσο και ο Ambrosio έχουν ως αφετηρία το θρησκευτικό φονταμενταλισμό και την ευλάβεια, ωστόσο διαπράττουν ποικίλλες παραβάσεις κατά τη διάρκεια της αφήγησης, με αποτέλεσμα την τιμωρία τους από το Διάβολο. Αμφότερα θρησκεύματα κατακρίνονται στα δύο μυθιστορήματα, με τον Προτεσταντισμό, την επίσημη Βρετανική θρησκεία, φαινομενικά να αναδεικνύεται ως ανώτερή τους. Η παρούσα διατριβή θα αμφισβητήσει την άποψη αυτή, επικαλούμενη την θεωρία του Slavoj Zizek για τις εθνοτικές φαντασιώσεις και το ρατσισμό. Εν συντομία, η θεωρία του Zizek θίγει την ανησυχία του Εαυτού, η οποία προκύπτει απο το γεγονός οτι το Άλλο έχει πρόσβαση σε μια μυστήρια, ξένη jouissance πράττωντας διαφορετικά απο τον Εαυτό. Μελετώντας την παράβαση στο Vathek και το The Monk, διατείνομαι πως, παρά του ισχυρισμούς τους περί της ανωτερότητας της θρησκείας τους, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του εθνικισμού, οι Προτεστάντες στα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνα αισθάνονταν άβολα απο την αντιπαράθεση με άλλα θρησκευτικά συστήματα. Συγκεκριμένα, υποστηρίζω πως ο συντηρητικός τρόπος ζωής του Vathek και του Ambrosio, όπως αναπαριστάται στα μυθιστορήματα, φαίνεται να τους παρέχει τη δυνατότητα της παραβατικής, επώδυνης απόλαυσης, η οποία, κατά την κρίση μου, δίνει την εντύπωση πως απουσιάζει απο τον Προτεσταντικό Εαυτό, που διακηρύσσει την ανωτερότητά του λόγω της ελευθερίας που παρέχει.

Σκοπός της μελέτης είναι να ερευνήσει τις αρχικές αντιλήψεις των Ελλήνων μαθητών όσον αφορά στην Αγγλική ως διεθνής γλώσσα (lingua franca) και στο βαθμό στον οποίο οι αντιλήψεις αυτές μπορούν να επηρεαστούν από την εφαρμογή μέσα στην σχολική τάξη μιας διδακτικής προσέγγισης που βασίζεται στην παραπάνω θεώρηση. Στην έρευνα που διεξήχθη συμμετείχαν εικοσιπέντε μαθητές της έκτης τάξης ενός ελληνικού δημόσιου Δημοτικού Σχολείου. Η συλλογή των ποσοτικών και ποιοτικών δεδομένων της έρευνας έλαβε χώρα σε δύο φάσεις: μέσω ενός ερωτηματολογίου, το οποίο συμπληρώθηκε από τους μαθητές πριν και μετά από τα μαθήματα με την ανωτέρω διδακτική προσέγγιση και μέσω συνεντεύξεων μετά τη δεύτερη συμπλήρωση του ερωτηματολογίου. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της συγκριτικής μελέτης των δεδομένων, η ανωτέρω διδακτική προσέγγιση ενίσχυσε την υπάρχουσα επίγνωση του διεθνούς χαρακτήρα και της χρησιμότητας της Αγγλικής γλώσσας. Επίσης συνέβαλε στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας ενσωμάτωσης στο μάθημα της Αγγλικής γλώσσας στοιχείων τοπικού και παγκόσμιου πολιτισμού. Τα παραπάνω αποτελέσματα καταδεικνύουν την ετοιμότητα των Ελλήνων μαθητών για αλλαγές στη διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας και την ανάγκη προσαρμογής της εκπαιδευτικής κοινότητας στη νέα πραγματικότητα όσον αφορά στην Αγγλική γλώσσα με στόχο την κατάλληλη προετοιμασία των μαθητών για την ευρύτερη παγκόσμια κοινωνία της οποίας θα είναι μέλη.

Σκοπός της διατριβής ήταν η διερεύνηση του δεκτικού λεξιλογίου ενός τμήματος CLIL (ολιστική εκμάθηση γλώσσας και περιεχομένου) και ενός τμήματος non-CLIL της ΣΤ τάξης του Δημοτικού Σχολείου. Στην έρευνα συμμετείχαν 21 μαθητές από την ομάδα CLIL του 3ου Πειραματικού Σχολείου Ευόσμου, Θεσσαλονίκης και 20 μαθητές από το Δημοτικό Σχολείο Κομποτίου, Άρτας που δεν συμμετείχαν σε πρόγραμμα CLIL. Όλοι οι μαθητές εξετάστηκαν μέσω του τεστ δεκτικού λεξιλογίου (VLT) και ενός ερωτηματολογίου που περιείχε σημαντικές ερωτήσεις για το προφίλ των μαθητών. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι μαθητές της ομάδας CLIL είχαν καλύτερα σκορ και μεγαλύτερο δεκτικό λεξιλόγιο από τους μαθητές της ομάδας non-CLIL. Όσον αφορά το φύλο, δεν υπήρχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές εκτός από την κατηγορία των 5.000 λέξεων. Οι δραστηριότητες εκμάθησης αγγλικών εκτός σχολείου μελετήθηκαν επιδεικνύοντας μια θετική επίδραση στην εκμάθηση δεκτικού λεξιλογίου.

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της επίδρασης της μεθόδου CLIL στην εκμάθηση λεξιλογίου και την εργαζόμενη μνήμη μαθητών μικρής ηλικίας. Το γεγονός ότι η μέθοδος CLIL εφαρμόζεται διαφορετικά στις διάφορες χώρες, οδηγώντας σε διαφορετικά μαθησιακά αποτελέσματα (Sylven, 2013), καθώς επίσης και το γεγονός ότι η επίδραση της διγλωσσίας και των δίγλωσσων προγραμμάτων εκπαίδευσης στην εργαζόμενη μνήμη του εγκεφάλου αποτελεί θέμα αμφιλεγόμενο στις μελέτες, καθιστούν την περαιτέρω έρευνα στον τομέα απαραίτητη. Για την εκπόνηση της διατριβής πραγματοποιήθηκε έρευνα στην οποία συμμετείχαν σαράντα έξι μαθητές δημοτικού. Πιο συγκεκριμένα, συμμετείχαν είκοσι τρεις μαθητές δημοτικού σχολείου της Κοζάνης, όπου διδάσκονται την αγγλική γλώσσα ως ξένη μέσω του μαθήματος των αγγλικών, καθώς επίσης και είκοσι τρεις μαθητές πειραματικού δημοτικού σχολείου της Θεσσαλονίκης, όπου διδάσκονται την αγγλική γλώσσα μέσω του μαθήματος των αγγλικών αλλά και άλλων σχολικών μαθημάτων όπως η φυσική, η γεωγραφία, τα θρησκευτικά κλπ, κοινώς μέσω της μεθόδου CLIL. Η γνώση λεξιλογίου των μαθητών αξιολογήθηκε μέσω της δοκιμασίας εκφραστικού λεξιλογίου (Renfrew, 1998), ενώ η εργαζόμενη μνήμη μέσω των δοκιμασιών μνήμης, ανάκληση λίστας ψευδολέξεων, αντίστροφη ανάκληση ψηφίων, και «Κύριος Χ». Καθεμία από τις δοκιμασίες μνήμης απευθύνεται σε ένα ή περισσότερα στελέχη της εργαζόμενης μνήμης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η μέθοδος CLIL επιδρά με στατιστικά σημαντική διαφορά στην εκμάθηση λεξιλογίου σε σχέση με την διδασκαλία της αγγλικής αποκλειστικά μέσω του μαθήματος των αγγλικών, καθώς οι μαθητές που διδάσκονται αγγλικά και μέσω CLIL είχαν καλύτερη απόδοση στη λεξιλογική δοκιμασία. Αντιθέτως, η επίδοση των μαθητών των δύο σχολείων στις δοκιμασίες εργαζόμενης μνήμης δεν παρουσιάζει στατιστικά σημαντική διαφορά. Συνεπώς, παρόλο που η επίδραση της μεθόδου CLIL στην εκμάθηση λεξιλογίου είναι εμφανής, η επίδρασής της στη γνωστική λειτουργία αποτελεί αντικείμενο περαιτέρω έρευνας.

Τα μυθιστορήματα της Ούρσουλα Κ. Λε Γκεν Ο μάγος του αρχιπελάγους (1968) και Η πιο μακρινή ακτή (1972) είναι ιδανικά παραδείγματα ‘μυθιστορημάτων ενηλικίωσης’ νέων ενηλίκων. Τα βιβλία ακολουθούν την ψυχολογική και ηθική ανάπτυξη των ανδρών πρωταγωνιστών τους, Γκεντ και Άρρεν, και περιγράφουν το ακανθώδες ταξίδι τους από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Έχοντας χτίσει έναν λεπτομερή φανταστικό κόσμο που διαπνέεται από το ταοϊστικό δόγμα του γιν-γιανγκ και την ιδέα της διασύνδεσης όλων των στοιχείων του κόσμου, η Λε Γκεν τονίζει, μέσω των ιστοριών ενηλικίωσης του Γκεντ και του Άρρεν, ότι η ωριμότητα εξαρτάται από την απόκτηση ενός ολοκληρωμένου εαυτού. Στο Ο μάγος του αρχιπελάγους, ο εχθρός του Γκεντ είναι το κομμάτι της ανεξερεύνητης του ψυχής, η σκοτεινή πλευρά του που γεννήθηκε από υπερηφάνεια και υπερβολική αυτοπεποίθηση. Βασισμένη στις αρχές της φιλοσοφίας του Καρλ Γιουνγκ, η Λε Γκεν καταδεικνύει ότι μόνο όταν ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί τη ‘σκιά’ μέσα του επιτυγχάνει πραγματική ατομικότητα και ωριμότητα. Από την άλλη πλευρά, στο Η πιο μακρινή ακτή, ο Άρρεν, ο νεαρός πρίγκηπας που προορίζεται να ενώσει το αρχιπέλαγος υπό από την κυριαρχία του, επιτυγχάνει την ηθική του ανάπτυξη αντιμετωπίζοντας τους φόβους και τις επιθυμίες του και διασχίζοντας τα τελικά σύνορα μεταξύ ζωής και θανάτου. Απορρίπτει την αφύσικη επιθυμία για αθανασία και αποδέχεται τον θάνατο ως απαραίτητο κομμάτι της ζωής. Ο συνδυασμός από τη Λε Γκεν της ταοϊστικής φιλοσοφίας, της φιλοσοφίας του Καρλ Γιουνγκ, της λογοτεχνίας του φανταστικού και των μυθιστορημάτων ενηλικίωσης είναι πολύ αποτελεσματικός μιας και είναι μια συναισθηματικά και πνευματικά μεταμορφωτική εμπειρία για κάθε έφηβο –νέο ενήλικα– που διαβάζει αυτά τα βιβλία.

Σκοπός αυτής της εργασίας είναι η παρουσίαση των εμπειριών της γραφούσας, κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης διερμηνείας, το τελευταίο έτος φοίτισής της στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Μετάφρασης και Διερμηνείας, στην κατεύθυνση Διερμηνείας. Στις ενότητες αυτής της εργασίας γίνεται αναφορά στα συνέδρια και τις εκδηλώσεις που συμμετείχε η συντάκτρια, στους ομιλητές που συμμετείχαν σε αυτά, στην προετοιμασία πριν από αυτά, ενώ γίνεται αξιολόγηση της απόδοσής της, περιγράφονται οι δυσκολίες που αντιμετώπισε, καθώς επίσης και ο τρόπος αντιμετώπισής τους. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο ρόλο του επκεφαλής διερμηνέων, ρόλο που ανέλαβε η γραφούσα, κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης. Στο τέλος της εργασίας, γίνεται παρουσίαση των συμπερασμάτων από την εμπειρία της γραφούσας μέσα από την πρακτική άσκηση. Επιπλέον, στην εργασία υπάρχει παράρτημα στο οποίο περιέχονται τα προγράμματα των συνεδρίων και τα έγγραφα αξιολόγησης της διερμηνείας.

Κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης στο πλαίσιο του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών Διερμηνείας και Μετάφρασης της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, οι τελειόφοιτοι/τες καλούνται να ανταποκριθούν σε πραγματικές συνθήκες διερμηνείας σε επιλεγμένες συνεδριακές διοργανώσεις. Σκοπός της εργασίας είναι η σαφής και ολοκληρωμένη αποτύπωση της εμπειρίας αυτής και των διαδικασιών της κατά την προετοιμασία και διεξαγωγή της διερμηνείας. Το θέμα προσεγγίζεται μέσα από το πρίσμα των παραμέτρων που επηρεάζουν την πνευματική και ψυχολογική κατάσταση του/της διερμηνέα, πριν και κατά τη διάρκεια της διερμηνείας, η οποία διαμορφώνεται από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες και έχει άμεση επίδραση στην απόδοσή του/της. Περιγράφεται η προετοιμασία και η μελέτη που απαιτήθηκε καθώς και οι συνθήκες διεξαγωγής των πέντε συνεδρίων της πρακτικής άσκησης και επιχειρείται μια συνολική αξιολόγηση της απόδοσης της γράφουσας με βάση τις εκάστοτε παραμέτρους καθώς και η εξαγωγή βασικών συμπερασμάτων.

Σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας, ήταν η αναλυτική παρουσίαση της εμπειρίας, την οποία αποκόμισε ο γράφων, στο πλαίσιο της πρακτικής άσκησης του ΔΠΜΣ Διερμηνείας και Μετάφρασης. Η έμφαση δόθηκε στη διερμηνεία τεχνικών κειμένων, στα τρία συνέδρια, στα οποία λάβαμε μέρος. Στο πλαίσιο της εργασίας, συντάχθηκε, κατ’ αρχάς μία εισαγωγή, η οποία περιλάμβανε τους σκοπούς αυτής, μεταξύ άλλων. Επιχειρήθηκε, ακόμη, μία θεωρητική ανάλυση της διερμηνείας. Επιροσθέτως, παρουσιάστηκαν ο χώρος και η ημερομηνία διεξαγωγής των συνεδρίων, το είδος της διερμηνείας, το είδος των συνεδρίων, οι φορείς διοργάνωσης, οι γλωσσικοί συνδυασμοί, ο αριθμός των συμμετεχόντων, το αναλυτικό πρόγραμμα αυτών, καθώς και ορισμένες πληροφορίες για τους διοργανωτές. Ακόμη, παρουσιάστηκαν αναλυτικά, τα βιογραφικά των ομιλητών, οι δυσκολίες που εντοπίστηκαν κατά την εκπόνηση της διερμηνείας και τέλος, εκπονήθηκαν γλωσσάρια σχετικά με την ορολογία κάθε συνεδρίου. Εν κατακλείδι, παρουσιάστηκαν, τα συμπεράσματα της μεταπτυχιακής εργασίας, μία σύντομη βιβλιογραφία με ηλεκτρονικές πηγές και το παράρτημα, με τα έντυπα αξιολόγησης των εκπαιδευτών, μεταξύ άλλων.

Η παρούσα διπλωματική εργασία στοχεύει στη διαδικασία ελέγχου λογισμικού μιας εκπαιδευτικής διαδικτυακής πλατφόρμας και τη διασφάλιση της ποιότητας της. Με τον όρο ελέγχο λογισμικού εννοούμε όλα εκείνα τα στάδια τα οποία πρέπει να περάσει μία εφαρμογή προκειμένου να διασφαλιστεί η ποιότητα της τελικής έκδοσης της, έτσι ώστε να παραδοθεί στους χρήστες για τους οποίους προορίζεται. Σκοπός της λοιπόν είναι η εξακρίβωση του βαθμού ανταπόκρισης του λογισμικού στις απαιτήσεις που θέτει ο εκάστοτε χρήστης ,σύμφωνα βέβαια και με τους όρους τους οποίους έχουν οριοθετηθεί από το έγγραφο των απαιτήσεων. Στην σύγχρονη καθημερινότητα όπου η ζωή εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς, είναι αναγκαίο να υπάρχει η υψηλότερη δυνατή αποδοτικότητα σε ότι αφορά τις διαδικτυακές εφαρμογές ώστε να εξυπηρετούνται εύκολα και γρήγορα οι ανάγκες που μπορούν να καλήψουν. Αρκετοί άνθρωποι πλέον είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν διεργασίες μέσω διαδικτυακών εφαρμογών που σε προγενέστερες εποχές δεν ήταν εφικτό λόγο χώρου π.χ. αποστάσεις, χρόνου και πόρων π.χ. χρήμα. Έτσι γίνεται εύκολα αντιληπτή η σημαντικότητα του ελέγχου του λογισμικού των διαδικτυακών εφαρμόγων προκειμένου να διασφαλιστεί η ποιότητα και η χρησιμότητα τους. Σκοπός αυτής της διπλωματικής εργασίας λοιπόν είναι ο έλεγχος της διδικτυακής εφαρμογής του COMALAT. Συγκεκριμένα αυτή η εφαρμογή πρόκειται για μία πλατφόρμα η οποία εκπαιδεύει άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων πάνω σε συγκεκριμένα γλωσσικά στοιχεία συγκεκριμένων χωρών στις οποίες ο εκπαιδευόμενος ενδιαφέρεται να απασχοληθεί σε επίπεδο εργασίας. Κατα τη διαδικασία σχεδιασμού του πλάνου ελέγχου, ακολουθήθηκε η τεχνική που χρησιμοποιεί η IBM σχετικά με τα συστήματα λογισμικού και προσαρμόστηκε η μεθοδολογία της στις ανάγκες της κάθε έκδοσης. Η προσαρμογή αυτή ήταν ιδιαίτερα απαιτητική καθώς κάθε εκδόση παρουσίαζε ιδιαιτερότητες που την διαφοροποιούσαν από τις προηγούμενες με αποτέλεσμα να χρειάζεται προσεκτική επαναπροσαρμογή του σχεδίου ελέγχου. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε και το πιο απαιτητικό μέρος τις εργασίας συνολικά. Σχετικά με τα συμπεράσματα, το κυριότερο από αυτά είναι ότι κατά την ολοκλήρωση του ελέγχου του COMALAT η εφαρμογή πέρασε με επιτυχία όλα τα στάδια δοκιμών επιβεβαιώνοντας έτσι την χρησιμότητά της και είναι πλέον ικανή να εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Συνοψίζοντας, ένας έλεγχος λογισμικού θεωρείται αποτελεσματικός όταν εχει εντοπίσει σφάλματα στην εφαρμογή κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Αυτή είναι και η σπουδαιότερη συνεισφορά του στο πρόγραμμα. Τα λάθη που εντοπίστηκαν λοιπόν στην συγκεκριμένη εφαρμογή μέγάλης ή αμελητέας σοβαρότητας, αναφέρθηκαν κάνοντας έτσι εφικτή την διόρθωση τους και τη βελτίωση της εφαρμογής, λαμβάνοντας σοβαρά υπ'όψιν τις ανάγκες των χρηστών και τις αρχικές απαιτήσεις που είχαν τεθεί από τους σχεδιαστές.

Η παρούσα εργασία αποτελεί καταγραφή των πεπραγμένων της πρακτικής άσκησης στην διερμηνεία συνεδρίων που διεξήχθη στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος Διερμηνείας. Πιο συγκεκριμένα, αναλύεται η προετοιμασία, η απόδοση καθώς και άλλα στοιχεία της εργασίας των διερμηνέων. Ακόμη περιλαμβάνει μια μικρή εισαγωγή στη βασική ορολογία της διερμηνείας και γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα της συνεργασίας μεταξύ των διερμηνέων στην ταυτόχρονη διερμηνεία. Τέλος δίνονται κάποια συμπεράσματα σχετικά με την σπουδαιότητα της πρακτικής άσκησης και τον ρόλο αυτής στην εκπαίδευση διερμηνέων.

Στην διπλωματική εργασία μου προσπαθώ να ερευνήσω τον στιγματισμό των Αφρο-Αμερικανίδων από τα λευκά Αμερικανικά πρότυπα ομορφιάς. Τα διηγήματα της Τόνι Μόρρισον, The Bluest Eye (1970) και God Help the Child (2015), παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Αφρο-Αμερικανίδες, όχι μόνο οι ενήλικες γυναίκες αλλά και τα νεαρά κορίτσια, σε σχέση με την εξωτερική εμφάνισή τους. Επικεντρώνομαι στην φυλή και το φύλο έτσι ώστε να εκθέσω τους τρόπους κατά τους οποίους έχει τραυματιστεί ο ψυχισμός της Αφρο-Αμερικανίδας και αναπόφευκτα χαρακτηρίζεται από απέχθεια και έλλειψη εκτίμησης για την ίδια. Στα διηγήματά της η Μόρρισον παρουσιάζει πως οι σκουρόχρωμες μαύρες γυναίκες είναι περιθωριοποιημένες και υποτιμημένες από τους λευκούς Αμερικάνους καθώς και από μέλη της Αφρο-Αμερικανικής κοινότητας, επειδή δεν διαθέτουν την ιδανική εικόνα της γυναικείας ομορφιάς, η οποία απαιτεί ανοιχτόχρωμο δέρμα, ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Παρά τους κοινωνικούς παράγοντες που επιτείνουν και επιβάλλουν αυτά τα πρότυπα στην μαύρη γυναικεία ψυχοσύνθεση, η Μόρρισον φαίνεται να διατηρεί μια πιο αισιόδοξη άποψη στο τελευταίο διήγημά της σχετικά με την ελπίδα για αλλαγή στην Αμερικανική κοινωνία και την πιθανότητα ενός καλύτερου μέλλοντος για τις Αφρο-Αμερικανίδες.

Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζεται στα δύο λογοτεχνικά έργα αφιερωμένα στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης την περίοδο της Κατοχής και τους τρόπους με τους οποίους η πολιτισμική μνήμη Ολοκαυτώματος κατασκευάζεται σε αυτά τα κείμενα. Στην εισαγωγή περιγράφεται ιστορικό υπόβαθρο των δύο μυθιστορημάτων την περίοδο της Κατοχής στην Θεσσαλονίκη με φόντο τα γεγονότα σε όλη την Ελλάδα. Το πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζει πώς η Θεσσαλονίκη αναδύεται ως τοπίος μνήμης στα δύο μυθιστορήματα χρησιμοποιώντας τις θεωρίες μνήμης του Πιέρ Νορά και την Α.Άσμαν καθώς και τις θεωρίες της πολιτισμικής μνήμης. Το δεύτερο κεφάλαιο εστιάζεται στο τράυμα Ολοκαυτώματος στα δύο έργα και την εικόνα των Ναζί και τη βία τους εναντίων των Ελλήνο-Εβραίων αναλύοντας τους κεντρικούς χαρακτήρες των μυθιστορημάτων και τις στρατηγικές της αντίστασης τους στη ναζιστική βία και της επιβίωσης. Σε αυτό το κεφάλαιο εφαρμόζονται οι θεωρίες της πολιτισμικής μνήμης και οι θεωρίες τραύματος της Κ.Κάρουθ. Το τρίτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο πώς οι θεωρίες της πολιτισμικής μνήμης στηρίζουν τους τρόπους διαπραγμάτευσης Ολοκαυτώματος στα δύο βιβλία και γιατί αυτές είναι σημαντικές στο πλαίσιο της ενιαίας Ευρωπαϊκής μνήμης και πολιτικής σήμερα.

Η διεισδυτική οπτικότητα που χαρακτήρισε την επίθεση της 9/11 στην Νέα Υόρκη όχι μόνο αμφισβητεί την ανθρώπινη κατανόηση της πραγματικότητας, αλλά, εν όψει της διαπεραστικής αμεσότητας των τρομοκρατικών συμβάντων καθιστά τη λεκτική αποτύπωση των συμβάντων αυτών σχεδόν αδύνατη. Εστιάζοντας σε δύο μυθιστορήματα που πραγματεύονται το θέμα της τρομοκρατίας, το έργο Saturday (2005) του Βρετανού συγγραφέα Ian McEwan και το έργο Falling Man (2007) του Αμερικάνου συγγραφέα Don DeLillo, η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία στοχεύει να διερευνήσει πώς οι δύο αυτοί συγγραφείς αντιδρούν στα έργα τους στη διαπεραστική οπτικότητα των επιθέσεων και πώς αυτό το οπτικό ερέθισμα τους εξαναγκάζει να αναθεωρήσουν τη λειτουργικότητα της λογοτεχνικής παραγωγής σε ένα κόσμο που έπεται της 9/11. Πιο συγκεκριμένα, η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική θα διερευνήσει πώς οι δύο συγγραφείς εξετάζουν διεξοδικά την περίπλοκη σχέση που υφαίνεται ανάμεσα στο οπτικό, το λεκτικό και το πραγματικό μέσα στα εν λόγω κείμενα που σχετίζονται με τα συμβάντα της 9/11. Ερευνώντας τις διάφορες οπτικές αναφορές που εντοπίζει κανείς σε αυτά τα δύο μυθιστορήματα και εξετάζοντας μία σειρά εννοιών (όπως πχ εικόνα, όραση, φαντασία, θέαμα), η συγκεκριμένη διατριβή πραγματεύεται την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο λεκτικό και το οπτικό, τον τρόπο με τον οποίο η αλληλεπίδραση αυτή συνδέεται με την αντίληψη της πραγματικότητας και το κατά πόσο η αντίληψη αυτή διαφοροποιείται από συγγραφέα σε συγγραφέα. Και οι δύο συγγραφείς (McEwan και DeLillo), με τις σχολαστικά σχεδιασμένες πλοκές και διηγήσεις, φαίνονται να υποστηρίζουν πως, αν και το οπτικό έχει διεισδύσει στον πραγματικό κόσμο μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις και έχει αλλάξει μια για πάντα την αντίληψη των ανθρώπων ως προς την κατανόηση της πραγματικότητας, η λογοτεχνική παραγωγή μπορεί και πρέπει να αγωνιστεί εναντίον αυτής της αφήγησης τρόμου, ώστε να ανοικοδομήσει εννοιολογικά μία νέα πραγματικότητα για την εποχή που ακολουθεί μετά την τρομοκρατική επίθεση της 9/11.

Αυτή η διπλωματική εργασία εξετάζει δυο έργα ευρέως γνωστά ως ενδεικτικά παραδείγματα steampunk λογοτεχνίας, τα μυθιστορήματα με τίτλο The Difference Engine (1991) των William Gibson και Bruce Sterling και Perdido Street Station (2000) του China Mieville, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις θεωρίες του νέου υλισμού όπως αυτές μπορούν να εφαρμοστούν στα δύο αυτά κείμενα. Ξεκινώντας στο πρώτο κεφάλαιο με το έργο The Difference Engine, το οποίο αναμφισβήτητα χαρακτηρίζεται ως μεταμοντέρνο με μεταμυθιστορηματικά (metafictional) στοιχεία, έμφαση δίνεται στον τρόπο με τον οποίο τα υλικά αντικείμενα φαίνονται να καθοδηγούν την κοινωνική πρόοδο μέσα στο μυθιστόρημα και ταυτόχρονα να αμφισβητούν αλλά και να επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη υπεροχή, καταλήγοντας σε ένα διφορούμενο αλλά τελικά απαισιόδοξο αποτέλεσμα για την ανθρωπότητα. Συνεχίζοντας στο δεύτερο κεφάλαιο με το έργο Perdido Street Station, το οποίο αποτελεί παράδειγμα του λογοτεχνικού είδους “weird fiction” με ρεαλιστικά στοιχεία, η ανάλυση επικεντρώνεται στις θετικές πολιτικές προοπτικές που προκύπτουν από τις αναπαραστάσεις υβριδικών ενσώματων υλικών στην αλληλεπίδραση τους με ισχύουσες επιστημονικές γνώσεις. Ο στόχος της διπλωματικής αυτής είναι επομένως διπλός: από τη μία, επιχειρεί να δείξει πόσο ευέλικτο είναι το steampunk και από την άλλη υποστηρίζει ότι ο νέος υλισμός είναι μια πολλά υποσχόμενη κριτική και φιλοσοφική προσέγγιση για την μελέτη της λογοτεχνίας του φανταστικού (speculative fiction). Χρησιμοποιώντας ένα εύρος διαφορετικών πηγών, η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο τα υλικά σώματα και υλικά αντικείμενα αλληλεπιδρούν τόσο μεταξύ τους όσο και με αντιλήψεις που αφορούν την πρόοδο αλλά και την επιστημονική γνώση με απώτερο στόχο να επιτευχθεί ένα πιο κοινωνικο-πολιτικά βιώσιμο μέλλον.

Σκοπός της έρευνας είναι η σύγκριση της ανάπτυξης της παραγωγής γραπτού λόγου και λεξιλογίου ανάμεσα σε μαθητές Γ' δημοτικού. Τα δεδομένα συγκεντρώθηκαν από το 3ο Πειραματικό Δημοτικό σχολείο Ευόσμου, Θεσσαλονίκη. Στην παρούσα έρευνα, η Μελέτη Περιβάλλοντος και η Ιστορία ήταν τα μαθήματα που διδάχθηκαν με τη μέθοδο CLIL. Οι ασκήσεις παραγωγής γραπτού λόγου επιλέχθηκαν και δημιουργήθηκαν από τους εκπαιδευτές της μεθόδου CLIL. Οι μαθητές της Γ' δημοτικού παρήγαγαν κείμενα, τα οποία αργότερα μεταγράφηκαν και έτσι, έξι σώματα μαθητικών κειμένων συντάχθηκαν σύμφωνα με τον διαχωρισμό (streaming) των μαθητών στην Δ' δημοτικού και αναλύθηκαν για το σκοπό αυτής της έρευνας. Συγκεκριμένα, τρία σώματα μαθητικών κειμένων συντάχθηκαν για το μάθημα της Μελέτης Περιβάλλοντος και τρία σώματα μαθητικών κειμένων συντάχθηκαν για το μάθημα της Ιστορίας. Τα πρώτα, δεύτερα και τρίτα σώματα μαθητικών κειμένων συμπεριλαμβάνουν δείγματα γραπτών των πιο δυνατών, μέτριων και αδύναμων μαθητών αντίστοιχα. Συγκρίναμε αυτά τα σώματα κειμένων σύμφωνα με συγκεκριμένα κριτήρια όπως η συχνότητα των λέξεων, η λεξιλογική ποικιλία και τα Ευρωπαϊκά γλωσσικά επίπεδα (CEFR) των λέξεων. Η ανάλυση των σωμάτων μαθητικών κειμένων του μαθήματος της Μελέτης Περιβάλλοντος δείχνει ότι οι αναμενόμενες διαφορές ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα ήταν αρκετά μικρές. Η χαμηλή λεξιλογική ποικιλία σε όλα τα σώματα μαθητικών κειμένων μπορεί να αιτιολογηθεί και από το γεγονός ότι οι μαθητές έχουν μόλις ξεκινήσει να μαθαίνουν αγγλικά και από την ηλικία τους. Εξετάζοντας την συχνότητα των λέξεων στα δείγματα γραπτών των μαθητών που αφορούσαν το μάθημα της Ιστορίας, η πιο συχνή λίστα λέξεων (Nation, 2006) έχει το μεγαλύτερο ποσοστό σε όλα τα σώματα μαθητικών κειμένων. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η πρώτη ομάδα μαθητών τείνει να είναι πιο προχωρημένη σύμφωνα με τα πιο υψηλά ποσοστά είτε σε λέξεις που δεν συμπεριλαμβάνονται σε λίστες είτε σε πιο σπάνιες. Παρ'όλα αυτά, οι διαφορές ανάμεσα στα αποτελέσματα για τη Μελέτη Περιβάλλοντος και την Ιστορία δείχνουν ότι δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Τα αποτελέσματα παρουσιάζουν μικρές διαφορές ανάμεσα στα ποσοστά των Ευρωπαϊκών γλωσσικών επιπέδων (CEFR) που εμφανίζονται στα σώματα μαθητικών κειμένων και στις δύο εργασίες. Τα δύο πρώτα σώματα μαθητικών κειμένων και στο μάθημα της Μελέτης Περιβάλλοντος και στο μάθημα της Ιστορίας δεν παρουσίασαν μεγάλες διαφορές και σε ορισμένες περιπτώσεις η δεύτερη ομάδα σημείωσε υψηλότερα ποσοστά από την πρώτη.

Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία έχει ως σκοπό να εξετάσει την ανατροπή της «ετεροκανονικότητας» και της ετεροφυλοφιλίας ως μοναδική αποδεκτή μορφή σεξουαλικής ταυτότητας κατά την περίοδο της Βικτωριανής εποχής, μέσα από τα κείμενα «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» και «Τέλενυ» του Όσκαρ Γουάιλντ. Συγκεκριμένα, αναλύεται η παρουσίαση μίας εναλλακτικής μορφής σεξουαλικότητας, αποκλίνουσας από τα αποδεκτά πρότυπα εκείνης της εποχής. Η ανάλυση αυτή χρησιμοποιεί την περιγραφή του αστικού τοπίου, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό του χώρο, και μελετά πολύ συγκεκριμένους συμβολισμούς που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας ώστε να αποδώσει και να υπονοήσει την ύπαρξη μιας αποκλίνουσας σεξουαλικότητας με ομοφυλοφιλικές τάσεις. Στο πρώτο κομμάτι, η εργασία αναλύει περιοχές του δημόσιου αστικού περιβάλλοντος και τις παρουσιάζει ως άρρηκτα συνδεδεμένες με την εκδήλωση ομοφυλοφιλικών τάσεων, παρά το γεγονός πως ο δημόσιος χώρος θεωρούταν πάντα χώρος επιβολής των αποδεκτών κοινωνικών στερεοτύπων και προτύπων. Στο δεύτερο μέρος αναλύει περισσότερο ιδιωτικά μέρη των μεγαλουπόλεων στις οποίες έιχε ζήσει ο Γουάιλντ, και συγκεκριμένα του Λονδίνου και του Παρισιού. Το ενδιαφέρον της ανάλυσης στο δεύτερο κομμάτι επικεντρώνεται κυρίως στον χώρο της ιδιωτικής οικίας ο οποίος παραδοσιακά αποτελούσε τον πυρήνα της ετεροφυλοφιλίας και της οικογένειας, που με τη σειρά τους αποτελούσαν δύο από τους θεμελιώδεις θεσμούς της συντηρητικής Βικτωριανής κοινωνίας. Η εργασία ολοκληρώνεται, συνεπώς, με το συμπέρασμα πως ο συγγραφέας επιχειρεί να αποδομήσει βασικούς ετεροφυλοφιλικούς χώρους και έννοιες της εποχής του, υπονοώντας την ύπαρξη εναλλακτικών σεξουαλικοτήτων και ανατρέποντας, έτσι, τα απόλυτα κοινωνικά και σεξουαλικά πρότυπα της Βικτωριανης εποχής

Η πειραματική προσέγγιση πρόσφατων θεωρητικών μελετών απέναντι στην έννοια του χώρου και στα σώματα που τοποθετούνται σε αυτόν λειτούργησε ως ο θεμέλιος λίθος της παρούσης μελέτης. Επηρεαζόμενη από μια σειρά θεωρητικών ερευνών που τείνουν να εισάγουν την ψυχαναλυτική ορολογία στις θεωρίες του χώρου, αποπειράθηκα να τεστάρω τα όρια αυτής της τάσης, προβαίνοντας σε μια Λακανική ανάγνωση της διαδικασίας παραγωγής χώρου (Spatial Architectonics), στην οποία και αναφέρεται ο Henry Lefebvre. Πιο συγκεκριμένα, η παρούσα εργασία προσεγγίζει την διαδικασία αυτή ως μια χωρική εκδοχή του Λακανικού Mirror Stage. Μελετώντας την μαζική μετανάστευση σε έναν άγνωστο τόπο ως ένα δευτερεύον – χωρικό – Στάδιο του Καθρέφτη (Mirror Stage), μέσω του οποίου οι μετανάστες επανατοποθετούνται στην Αμερική ως «ξένη» χώρα, συνέλεξα και ανέλυσα συλλογικές παραγωγές των κατοίκων αγροτικών περιοχών της Ελλάδας του 19ου αιώνα και των Ελληνοαμερικανών μεταναστών των αρχών του 20ου αιώνα. Χωρίζοντας την παρούσα διατριβή σε τρεις αυτούσιες και ταυτόχρονα αλληλένδετες ενότητες, εξέτασα όχι μόνο τη συλλογική αντίληψη της Αμερικής ως μιας αρνητικής, ετεροτοπικής τοποθεσίας, αλλά και τον αντίκτυπο των συλλογικών αναπαραστάσεων της ξενιτιάς τόσο στο μετέπειτα βίωμα του χώρου της ξενιτιάς από τους μετανάστες ως μονάδες, όσο και στην επανα-σύλληψη της Ελλάδας ως μοναδικό πραγματικό, και συνεπώς τον μοναδικό επιθυμητό και συνάμα άπιαστο, χώρο. Η ελληνική παράδοση, και συγκεκριμένα τα τραγούδια της ξενιτιάς, τα μοιρολόγια, οι εκκλησιαστικές τελετουργίες αλλά και τα διηγήματα και ιστορίες των Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, λειτούργησαν ως αντικείμενα μελέτης, προσφέροντας στην έρευνά μου το βασικότερο στοιχείο που οι ατομικές παραγωγές αδυνατούν να προσφέρουν: Την αντίληψη της ξενιτιάς ως μιας ιστορίας χώρων, μέσα στους οποίους τα υποκείμενα κινούνται, αλλά και διαπραγματεύονται την γεωγραφική και τοπογραφική τους ύπαρξη μέσα από διαδικασίες παρόμοιες με τις πρώιμες προσπάθειες του βρέφους να δημιουργήσει μια συμβολική εικόνα ενός ακέραιου εγώ.

Το σχέδιο ορολογίας πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τη Μονάδα Ορολογίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Διανοητικής Ιδιοκτησίας με στόχο την καταχώρηση 51 όρων του πεδίου της ρομποτικής χειρουργικής, στο ζεύγος γλωσσών ελληνικά-αγγλικά, στην πολύγλωσση βάση ορολογικών δεδομένων του. Η ορολογική εργασία περιλάμβανε τη δημιουργία ηλεκτρονικών σωμάτων κειμένων και την εξόρυξη ορολογίας, τη συλλογή δεδομένων και πληροφοριών που σχετίζονται με τους όρους, την επεξεργασία των δεδομένων αυτών, την τελική επιλογή των όρων, καθώς και τη δημιουργία ηλεκτρονικής ορολογικής βάσης με τη συμπλήρωση των εξής πεδίων: όρος, πηγή όρου, είδος όρου, επεξηγηματικό συγκείμενο, πηγή συγκειμένου. Στη διπλωματική εργασία περιλαμβάνεται μια σύντομη παρουσίαση του πεδίου, τα βασικά έργα αναφοράς, οι βασικοί όροι του πεδίου, οι εννοιολογικές σχέσεις μεταξύ των όρων, η παρουσίαση της ερευνητικής διαδικασίας καθώς και των βασικών δυσκολιών που ανέκυψαν. Στο παράρτημα παρατίθενται δείγμα του αγγλικού και του ελληνικού σώματος κειμένων καθώς και οι όροι σε λογιστικό φύλλο Excel.

Σκοπός της διπλωματικής εργασίας ήταν η καταγραφή όλων των σταδίων που περνάει ένας διερμηνέας τόσο πριν το συνέδριο όσο και και κατά τη διάρκεια αυτού. Δηλαδή έγινε η απόπειρα να παρουσιαστεί η προετοιμασία που απαιτείται από τον διερμηνέα για να μπορέσει να αντεπεξέλθει με επιτυχία στις, ομολογουμένως, υψηλές απαιτήσεις ενός συνεδρίου, αλλά και των διάφορων απροσδόκητων καταστάσεων που πιθανόν να κληθεί να διαχειριστεί. Βέβαια, όλοι αυτοί οι τρόποι διαχείρισης και προετοιμασίας ενός διερμηνέα αποτελούν τους καρπούς τριών εξαμήνων ενός πολύ εντατικού διετούς μεταπτυχιακού προγράμματος διερμηνείας που έλαβε χώρα την ακαδημαϊκή περίοδο 2015-2017. Ο φοιτητής καλείται στο τέταρτο εξάμηνο με τη συμμετοχή του σε συνεχείς πρακτικές ασκήσεις σε συνέδρια, να εφαρμόσει όλα όσα αποκόμισε από τα μαθήματα των τριών προηγούμενων εξαμήνων. Τα συνέδρια αυτά αποτελούν μια ευκαιρία για τον ασκούμενο διερμηνέα, να διαπιστώσει ποιές είναι οι επαγγελματικές συνθήκες στο χώρο της διερμηνείας. Ταυτόχρονα, στην εργασία γίνεται μια εισαγωγή στο θεωρητικό πλαίσιο της διερμηνείας συνεδρίων και πως αυτή μπορεί να αποτελέσει στήριγμα για τον διερμηνέα. Τέλος γίνεται ειδική μνεία στην κοινοτική διερμηνεία, η οποία αποτελεί ένα κλάδο της διερμηνείας ο οποίος βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο στην Ελλάδα, αλλά, άρχισε να έρχεται στο προσκήνιο λόγω της προσφυγικής κρίσης. Γίνεται μια σύντομη αναφορά στο θεωρητικό υπόβαθρο και μια καταγραφή των εμπειριών του φοιτητή ο οποίος εργάστηκε ως κοινοτικός διερμηνέας την περίοδο 2016-2017.

Η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία έχει ως στόχο να εξερευνήσει τον ρόλο του καλλιτέχνη στη σύγχρονη λογοτεχνία αλλά και κοινωνία, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα, μέσα από τα μυθιστορήματα Mao II (1991) του Don DeLillo και Taipei (2013) του Tao Lin. Τα δύο έργα είναι αντιπροσωπευτικά της ρευστότητας και αβεβαιότητας που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία σήμερα, καθώς αναπαριστούν κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα και γεγονότα που έχουν προκύψει κατά τη διάρκεια των δεκαετιών στις οποίες έχουν γραφτεί.. Και τα δύο μυθιστορήματα έχουν ως αντικείμενο τον ρόλο του συγγραφέα σήμερα, o οποίος γράφει και δημιουργεί εν μέσω μιας αβέβαιης κοινωνικής πραγματικότητας. Για τον λόγο αυτό γίνεται χρήση της αυτοαναφορικότητας λόγω της συγγραφικής ιδιότητας του βασικού χαρακτήρα και στα δύο μυθιστορήματα. Ο τρόμος, όπως αυτός προκύπτει από την τρομοκρατία, αλλά και η συναισθηματική αποσύνδεση, η οποία παίρνει την μορφή της κατάθλιψης, αντίστοιχα αποτελούν δύο οδυνηρά κοινωνικά ζητήματα που παρουσιάζονται και στα δύο μυθιστορήματα υπό μελέτη στην παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική. Ταυτόχρονα, θίγονται τα θέματα της δημιουργικότητας, της χρήσης της γλώσσας, της κυκλικότητας και της μνήμης. Αυτά τα μοτίβα χρησιμοποιούνται τόσο από τον DeLillo όσο και από τον Lin στην προσπάθεια τους να εξετάσουν αλλά και να αναλύσουν διάφορα κοινωνικά θέματα που θίγονται στα βιβλία τους. Στόχος τους είναι να καταδείξουν τις κρίσεις και τα διλήμματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι χαρακτήρες τους, κάτι που απορρέει από το ανησυχητικό κοινωνικο-πολιτισμικό κλίμα που τους περιβάλει, έτσι ώστε να το καταστήσουν εμφανές στην αντίληψη του αναγνωστικού τους κοινού. Η τραυματική τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, αν και δεν τίθεται προς συζήτηση σε κανένα από τα δύο μυθιστορήματα, θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους αναγνώστες στην προσπάθεια τους να κατανοήσουν βαθύτερα τα ζητήματα που θίγουν τα δύο έργα. Εν τέλει, τόσο το Mao II όσο και το Taipei καταδεικνύουν πως η σύγχρονη λογοτεχνική συγγραφή έχει την ικανότητα να συνδέει τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου με την κοινωνία μέσα στην οποία κινείται, να καλλιεργεί την ενσυναίσθηση και να προάγει τον διάλογο, γεγονός που μέλλει να οδηγήσει σταδιακά τον σύγχρονο άνθρωπο σε νέες κατευθύνσεις, με σκοπό να αποφευχθεί η έλευση κάποιας μορφής διανοητικής νωθρότητας.

Υπάρχουν στοιχεία πως η σχιζοφρένεια μπορεί να επηρεάσει την ομιλία και σε προηγούμενες μελέτες, έχει παρατηρηθεί συσχέτιση μεταξύ χαρακτηριστικών της και της αρνητικής ψυχωτικής συμπτωματολογίας. Στόχοι της παρούσας μελέτης αποτέλεσαν η εξιχνίαση ακουστικών αποκλίσεων στην παραγωγή φωνηέντων της ομιλίας ασθενών με σχιζοφρένεια, η σύγκριση τους με δείγμα ομιλίας από ομιλητές τυπικής ψυχικής ανάπτυξης. και η διερεύνηση της συσχέτισης μεταξύ της κλινικής συμπτωματολογίας και των ακουστικών μετρήσεων. Σε αυτήν συμμετείχαν δεκαοχτώ ομιλητές με σχιζοφρένεια και δέκα ομιλητές τυπικής ψυχικής ανάπτυξης ως ομάδα ελέγχου. Το υπό εξέταση υλικό περιλάμβανε δισύλλαβες λέξεις που ενσωματώθηκαν σε φράσεις, τις οποίες οι ομιλητές επανέλαβαν τρείς φορές. Οι ακουστικές μετρήσεις περιελάμβαναν τη διάρκεια και τις συχνότητες των δύο πρώτων διαμορφωτών (F1 and F2) των τονισμένων και μη τονισμένων φωνηέντων στην Φ θέση. Επιπροσθέτως μετρήθηκε η συνολική απόσταση μεταξύ των φωνηέντων των δύο ομάδων. Παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων στην συνολική απόσταση μεταξύ φωνηέντων, στα F1 και F2 αλλά όχι στη διάρκεια. Καταγράφηκε επίσης συσχέτιση των μετρήσεων συχνοτήτων και της απόστασης των φωνηέντων με την αρνητική συμπτωματολογία, ευρήματα που συμφωνούν με δεδομένα προηγούμενων μελετών (Covington, et al. 2012, Bernardini, et al., 2016). Βάσει των παραπάνω αποτελεσμάτων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ενώ υπάρχει επαρκή χρόνος για τη γλώσσα ώστε να κάνει τις κατάλληλες προσαρμογές και να γίνει η σωστή άρθρωση των φωνηέντων, οι ασθενείς με σχιζοφρένεια διαφοροποιούνται ως προς τον τρόπο άρθρωσης.

Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η εκπόνηση σχολιασμένης μετάφρασης ειδικού κειμένου από τα ιταλικά στα ελληνικά. Το πρωτότυπο κείμενο αποτελεί ενότητα του κεφαλαίου “Piante medicinali e sistema nervoso centrale” («Φαρμακευτικά Φυτά και Κεντρικό Νευρικό Σύστημα»), από το βιβλίο Fitoterapia: Impiego razionale delle droghe vegetali των F. Capasso, G. Grandolini και A.A. Izzo. Η εργασία περιλαμβάνει το πρωτότυπο κείμενο και το μετάφρασμά του, γλωσσάρι όρων, τεκμηρίωση της ορολογίας με την παράθεση ορισμών ή επεξηγηματικού συγκείμενου και στις δύο γλώσσες, ενώ παρουσιάζεται αναλυτικά η ορολογική έρευνα που πραγματοποιήθηκε, οι μεταφραστικές δυσκολίες που εμφανίστηκαν και οι τρόποι αντιμετώπισης αυτών. Κύριο θέμα του κειμένου είναι η δράση τριών φαρμακευτικών φυτών (λυκίσκος, χαμομήλι, λεβάντα) στην αντιμετώπιση δυσλειτουργιών του νευρικού συστήματος, και συγκεκριμένα του άγχους και της αϋπνίας, ενώ αρχικά γίνεται παρουσίαση της δομής και λειτουργίας του νευρικού συστήματος. Με στόχο την ορθή απόδοση της ορολογίας, έγινε χρήση πληθώρας πηγών, διαδικτυακών και έντυπων, ενώ ζητήθηκε η γνώμη ειδικών από τα πεδία της Ιατρικής, της Χημείας και της Φαρμακογνωσίας.

Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η εκπόνηση σχολιασμένης μετάφρασης ειδικού κειμένου από τα ιταλικά στα ελληνικά. Πρόκειται για το κεφάλαιο «Essenze o oli essenziali» από το εγχειρίδιο Farmacognosia- Botanica, Chimica e Farmacologia delle Piante Medicinali του Francesco Capasso, εκδόσεις Springer (2011). Το κείμενο που επελέγη υπάγεται στο θεματικό πεδίο της φαρμακογνωσίας και έχει ως υποπεδίο τη φυτοθεραπεία. Εκτός από τη μετάφραση του εν λόγω κειμένου, η παρούσα εργασία περιλαμβάνει ιταλο-ελληνικό γλωσσάριο των όρων που αποδελτιώθηκαν στο κείμενο, τεκμηρίωση των όρων με ορισμό ή επεξηγηματικό συγκείμενο και παραπομπή στις πηγές, παρουσίαση της ορολογικής έρευνας και τεκμηρίωσης, ανάλυση ορισμένων χαρακτηριστικών δυσκολιών μεταφραστικής/ορολογικής φύσης και σχολιασμό του τρόπου αντιμετώπισής τους. Tέλος, συμπεριλαμβάνεται παράρτημα όπου παρατίθεται ένα δείγμα του ad hoc σώματος κειμένων που καταρτίστηκε.

Στην παρούσα διπλωματική εργασία περιγράφεται ένα μικρής έκτασης πείραμα που σχεδιάστηκε για να καθορίσει το βαθμό στον οποίο (α) η χρήση απομνημονευμένων ακολουθιών (formulaic sequences), όπως λεξιλογικών συνάψεων (collocations), συμβατικών και καθιερωμένων λόγων (institutionalized utterances) και ιδιωματικών εκφράσεων (idiomatic expressions), επηρεάζει το βαθμό προφορικής γλωσσικής ικανότητας τον οποίο μικροί μαθητές της ξένης γλώσσας εκλαμβάνονται να παρουσιάζουν και (β) μαθητές της ξένης γλώσσας που λαμβάνουν παραδοσιακή διδασκαλία, στην οποία η γραμματική και το λεξιλόγιο γίνονται αντιληπτά και διδάσκοντα ξεχωριστά, μπορούν να διαφοροποιηθούν από αντίστοιχους μαθητές οι οποίοι διδάσκονται αποκλειστικά με διδακτική μέθοδο που δίνει έμφαση στην αντίληψη (noticing) απομνημονευμένων ακολουθιών, όσο αφορά στην προσληπτική και παραγωγική γνώση και χρήση τέτοιων φράσεων. 14 Έλληνες μαθητές της Αγγλικής ως ξένης γλώσσας που φοιτούσαν στην τρίτη τάξη του δημοτικού σχολείου συμμετείχαν στην έρευνα. Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς οι πειραματικοί μαθητές (αρ. =7) ήρθαν σε επαφή μόνο με το διδακτικό υλικό του δημόσιου σχολείου (Magic Book) που τους ενθάρρυνε να αντιληφθούν καθιερωμένες εκφράσεις και διδάχθηκαν γραμματική μόνο με έμμεσο τρόπο, ενώ οι μαθητές ελέγχου (αρ. =7) έλαβαν και επιπρόσθετη διδασκαλία σε φροντιστήριο Αγγλικών, κατά την οποία διδάχθηκαν κάθε γραμματικό φαινόμενο ξεχωριστά και με άμεσο τρόπο και το λεξιλόγιο ως ξεχωριστές λέξεις. Στη συνέχεια, η προφορική τους γλωσσική ικανότητα αξιολογήθηκε σε προφορική διήγηση από δύο κριτές. Επιπρόσθετα, μετρήθηκε ο αριθμός απομνημονευμένων ακολουθιών που χρησιμοποίησαν οι μαθητές στις διηγήσεις τους και η βαθμολογία των μαθητών στην αναγνώριση και ανάκληση ακολουθιών σε δοκιμασία που σχεδιάστηκε για να τις αποσπάσει. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι μία αποκλειστικά λεξιλογική προσέγγιση στη διδασκαλία της ξένης γλώσσας είναι πιο αποτελεσματική στην προαγωγή της προφορικής γλωσσικής ικανότητας και ευχέρειας λόγου μικρών μαθητών όπως την αντιλαμβάνονται κριτές, καθώς επίσης και στην αναγνώριση απομνημονευμένων ακολουθιών και την ανάκληση λεξιλογικών συνάψεων, συγκρινόμενη με παραδοσιακή διδασκαλία η οποία συνδυάζεται με την ευαισθητοποίηση των μαθητών σε απομνημονευμένες ακολουθίες.

Η παρούσα διπλωματική εργασία αποτελεί σχολιασμένη μετάφραση του αποσπάσματος με τίτλο «Le bilan» από το βιβλίο Les societes commerciales των Michel Germain και Veronique Magnier, από τη γαλλική στην ελληνική γλώσσα. Το προς μετάφραση κείμενο ανήκει στο θεματικό πεδίο του γαλλικού λογιστικού δικαίου και έχει ως σκοπό να πληροφορήσει τους αναγνώστες του για τη δομή και τις διαδικασίες σύνταξης του ισολογισμού της ανώνυμης εταιρίας, καθώς και για το νομικό πλαίσιο που τις ρυθμίζει. Στην εισαγωγή παρουσιάζονται βασικές νομικές και λογιστικές έννοιες οι οποίες συναντώνται συχνά στο κείμενο με σκοπό την καλύτερη κατανόησή του από τους αναγνώστες. Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο σε αντιστοιχία με το μετάφρασμα, το γλωσσάρι το οποίο περιλαμβάνει γαλλικούς και αγγλικούς όρους και την ελληνική απόδοση αυτών και έπεται η τεκμηρίωση ορισμένων όρων οι οποίοι ανήκουν στο θεματικό πεδίο της λογιστικής προκειμένου να αιτιολογηθούν οι μεταφραστικές επιλογές. Στη συνέχεια, γίνεται μια γλωσσική και υφολογική παρουσίαση του κειμένου, αναλύεται η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε κατά τα στάδια της μετάφρασης και τεκμηρίωσης και τέλος περιγράφονται ορισμένες μορφοσυντακτικές, λεξιλογικές-σημασιολογικές και πραγματολογικές δυσκολίες που προέκυψαν κατά τη μεταφραστική διαδικασία. Αντί επιλόγου παραθέτονται χρήσιμα συμπεράσματα για τη μετάφραση νομικών και οικονομικών κειμένων.

Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η πραγματοποίηση της σχολιασμένης μετάφρασης του κειμένου ‘Communication Theatrale’ του Tadeusz Kowzan από την γαλλική στην ελληνική γλώσσα. Αρχικά, παρουσιάστηκε η μετάφραση του κειμένου από τη γαλλική στην ελληνική γλώσσα, σε δυο στοιχισμένες στήλες. Έπειτα, ακολούθησε το γλωσσάρι των όρων που είχαν εξαχθεί από το κείμενο, και αμέσως μετά η τεκμηρίωση των θεατρικών όρων, καθώς και κάποιων όρων σημειωτικής άμεσα σχετιζόμενων με το θέατρο. Στη συνέχεια, έγινε εκτενής αναφορά στην ορολογική έρευνα και τεκμηρίωση των όρων, με ανάλυση της ερευνητικής διαδικασίας που ακολουθήθηκε, και της διαδικασίας συγκρότησης του σώματος κειμένων αναφοράς. Ακόμη, αναλύθηκαν κάποιες από τις χαρακτηριστικότερες μεταφραστικές δυσκολίες που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της μετάφρασης, τόσο μορφοσυντακτικές όσο και λεξιλογικές - ορολογικές.

Η περίληψη του ερευνητικού άρθρου είναι ένα ακαδημαΐκό είδος που έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών ερευνητών λόγω της σημασία της στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Η παρούσα έρευνα προσπαθεί να ρίξει φως στις διαφοροποιήσεις των περιλήψεων ανάλογα με το επιστημονικό πεδίο στο οποίο ανήκουν καθώς και στη χρήση μεταγλωσσικών στοιχείων και ακαδημαϊκού λεξιλογίου. Για τους σκοπούς της παρούσας έρευνας συντάχθηκαν 4 σώματα κειμένων αποτελούμενα από περιλήψεις δημοσιευμένων ερευνητικών άρθρων από τα πεδία α) θεωρητική γλωσσολογία, β) εφαρμοσμένη γλωσσολογία, γ) θεωρητική φυσική και εφαρμοσμένη φυσική. Τα ευρήματα της έρευνας δείχουν συγκεκριμένες ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στις περιλήψεις διαφορετικών επιστημονικών πεδίων. Η έρευνα ακολουθείται από προτάσεις που αφορούν πιθανές χρήσεις των ευρημάτων στη διδασκαλία αγγλικών για ειδικούς σκοπούς.

Στόχος της παρούσας έρευνας είναι να ερευνήσει το είδος της περίληψης συνεδρίων σε δυο διαφορετικές γλώσσες, την Αγγλική και την Ελληνική, εστιάζοντας στην ρητορική δομή και το λεξιλόγιο στις περιλήψεις συνεδρίων (ΠΣ). Σκοπός είναι να παρουσιαστούν οι πιθανές διαφορές και ομοιότητες αυτού του είδους μεταξύ των δυο γλωσσών. Για τους σκοπούς αυτής της έρευνας, δυο σώματα κειμένων συντάχθηκαν με περιλήψεις στην Αγγλική και στην Ελληνική γλώσσα, επιλεγμένες από τέσσερα συνακόλουθα συμπόσια από το Διεθνές Συμπόσιο Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας, που διεξάγεται κάθε δυο χρόνια από το τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας και Γλώσσας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Θεσσαλονίκης. Η ρητορική δομή των περιλήψεων συνεδρίων (ΠΣ) εξετάζεται βάση του μοντέλου των Halleck και Connor (2006), προσαρμοσμένο από την Αγαθοπούλου (2009). Το μοντέλο περιλαμβάνει εννιά είδη κινήσεων στις περιλήψεις. Η ανάλυση λεξικολογικών επιλογών βασίζεται στην συχνότητα παρουσίας, όπως εμφανίζονται από το AntConc, ένα πρόγραμμα λογισμικού από τον Anthony Lawrence (2012). Επιπλέον, δόθηκε ιδαίτερη προσοχή στην χρήση μεταγλωσσικών στοχείων όπως μετριαστικούς και ενισχυτκούς συνομιλιαούς δείκτες στις ΠΣ. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι οι συγγραφείς επιλέγουν παρόμοιο μοτίβο στα είδη των κινήσεων για την οργάνωση των περιλήψεών τους ανεξαρτήτως γλώσσας. Επιπρόσθετα, εμφανίζεται ότι οι κύριες κινήσεις στις ΠΣ είναι η Περιοχή, ο Σκοπός και η Μεθοδολογία. Δυο βασικές λίστες με τα πιο συχνά κλιτά μέρη του λόγου προήλθαν από την λεξιλογική ανάλυση των δύο σωμάτων κειμένων. Η ανάλυση έδειξε ότι οι λεξιλογικές επιλογές είναι εξαρτημένες από το περιεχόμενο των ΠΣ και όχι από την γλώσσα. Αυτό σημαίνει ότι εμφανίζεται μεγάλη συνάφεια στις λεξιλογικές επιλογές των ΠΣ στις δυο γλώσσες. Ωστόσο, τα αποτελέσματα εμφάνησαν μια βασική διαφορά στην χρήση μεταγλωσσικών, συνομιλιακών δεικτών μεταξύ των ΠΣ που είναι γραμμένες στην Αγγλική και στην Ελληνική. Οι συγγραφείς που γράφουν στην Αγγλική γλώσσα χρησιμοποιούν περισσότερους συνομιλιακούς δείκτες από τους συναδέλφους που γράφουν στην Ελληνική. Συγκεκριμένα, οι συγγραφείς ΠΣ στην Αγγλική επιδεικνύουν μια τάση στην χρήση περισσότερων ενισχυτικών δεικτών και λιγότερο μετριαστικών δεικτών. Αντίθετα, οι συγγραφείς ΠΣ στην Ελληνική χρησιμοποιούν περισσότερους μετριαστικούς δείκτες, αποφεύγοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την προφανη χρήση των ενισχυτικών δεικτών. Προηγούμενη έρευνα μεταξύ της Αγγλικής και άλλων γλωσσών (Salar & Behzad, 2016; Yagiz & Demir, 2015) προτείνουν ότι η χρήση μεταγλωσσικών, συνομιλιακών δεικτών επηρεάζεται από κοινωνικοπολιτιστικούς παράγοντες, το ακαδημαϊκό υπόβαθρο και είναι ίδιον της κάθε γλώσσας. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία εκπαιδευτικής υποστήριξης για μελλοντικούς συμμετέχοντες συνεδρίων έχοντας ως στόχο την παραγωγή πετυχημένων ΠΣ. Επιπλέον, αυτή η έρευνα θα μπορούσε να είναι η βάση για περαιτέρω έρευνα του είδους των ΠΣ και μια προσθήκη στην γενικότερη γλωσσολογική ανάλυση κειμένων στην Νέα Ελληνική.

Το θέμα της διπλωματικής διατριβής αφορά μια συγκριτολογική ανάλυση δυο ποιητικών βιβλίων, το Howl and Other Poems που εκδόθηκε από τον Allen Ginsberg στις ΗΠΑ το 1956 και το Κλέφτικο του Γιώργου Πρεβεδουράκη που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2013. Θα εξεταστούν οι τρόποι με τους οποίους ένα ποιητικό κείμενο από τις ΗΠΑ της δεκαετίας του ’50 με το δικό του πλέγμα πολιτισμικής συνάφειας και τη διακριτή του, πλέον, επιρροή στην αμερικανική ποιητική παραγωγή του 20ου αιώνα μπορεί να επανεξεταστεί και εντέλει να επανεγγραφεί στο πλαίσιο της ποίησης που εκδίδεται την τρέχουσα περίοδο στην Ελλάδα. Το Κλέφτικο του Πρεβεδουράκη είναι ένα ποιητικό μείγμα εξομολογητικής και πολιτικής ποίησης, ένα λυρικό και ειρωνικό γράμμα προς τη νέα «γενιά της ελληνικής κρίσης». Προτού οι Βeat λογοτέχνες ενσωματωθούν στην καθιερωμένη αμερικάνικη λογοτεχνική παραγωγή είχαν προλάβει να αρθρώσουν ένα συμπαγή λόγο στο πλαίσιο του πρωτοποριακού κινήματος της Αντικουλτούρας με σκοπό τη ρήξη με την αμερικανική πολιτική ηγεμονία, την κοινωνική συναίνεση, και την καπιταλιστικής αφθονία της μεταπολεμικής εποχής. Ακολουθώντας το αντισυμβατικό ύφος του Ginsberg αλλά με το δικό του ιδιότυπο τρόπο, ο Πρεβεδουράκης επιχειρεί να εισαγάγει μέσω της ποιητικής γραφής τις κοινωνικές φιγούρες των νέων (υπο)πολιτισμικών κουλτούρων που αναδύθηκαν στην ελληνική πολιτισμική σκηνή μέσα από τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, τα οποία διέσπασαν την κοινωνική ειρήνη σε διάφορα αστικά κέντρα σε όλη τη χώρα.

Το θέμα της διπλωματικής διατριβής αφορά μια συγκριτολογική ανάλυση δυο ποιητικών βιβλίων, το Howl and Other Poems που εκδόθηκε από τον Allen Ginsberg στις ΗΠΑ το 1956 και το Κλέφτικο του Γιώργου Πρεβεδουράκη που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2013. Θα εξεταστούν οι τρόποι με τους οποίους ένα ποιητικό κείμενο από τις ΗΠΑ της δεκαετίας του ’50 με το δικό του πλέγμα πολιτισμικής συνάφειας και τη διακριτή του, πλέον, επιρροή στην αμερικανική ποιητική παραγωγή του 20ου αιώνα μπορεί να επανεξεταστεί και εντέλει να επανεγγραφεί στο πλαίσιο της ποίησης που εκδίδεται την τρέχουσα περίοδο στην Ελλάδα. Το Κλέφτικο του Πρεβεδουράκη είναι ένα ποιητικό μείγμα εξομολογητικής και πολιτικής ποίησης, ένα λυρικό και ειρωνικό γράμμα προς τη νέα «γενιά της ελληνικής κρίσης». Προτού οι Βeat λογοτέχνες ενσωματωθούν στην καθιερωμένη αμερικάνικη λογοτεχνική παραγωγή είχαν προλάβει να αρθρώσουν ένα συμπαγή λόγο στο πλαίσιο του πρωτοποριακού κινήματος της Αντικουλτούρας με σκοπό τη ρήξη με την αμερικανική πολιτική ηγεμονία, την κοινωνική συναίνεση, και την καπιταλιστικής αφθονία της μεταπολεμικής εποχής. Ακολουθώντας το αντισυμβατικό ύφος του Ginsberg αλλά με το δικό του ιδιότυπο τρόπο, ο Πρεβεδουράκης επιχειρεί να εισαγάγει μέσω της ποιητικής γραφής τις κοινωνικές φιγούρες των νέων (υπο)πολιτισμικών κουλτούρων που αναδύθηκαν στην ελληνική πολιτισμική σκηνή μέσα από τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, τα οποία διέσπασαν την κοινωνική ειρήνη σε διάφορα αστικά κέντρα σε όλη τη χώρα.

Το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Αμερικανών νέων εφήβων για τη δυστοπική λογοτεχνία για νέους τον εικοστό πρώτο αιώνα έχει φέρει στο προσκήνιο ερωτήσεις σχετικά με το πώς οι έφηβοι αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους που συνεχώς αλλάζει και πως αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους μέσα στην κοινωνία. Το επίκεντρο αυτής της εργασίας είναι πως οι νέοι έφηβοι, όπως παρουσιάζονται στα δύο Αμερικάνικα μυθιστορήματα που εξετάζονται, ξεφεύγουν από την υπακοή και τον έλεγχο που η δυστοπική κοινωνία τους επιβάλλει και γίνονται αυτόνομα και ενεργά μέλη που δε μπορούν να χειραγωγηθούν και να τιμωρηθούν. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας σε αυτή τη διαδικασία είναι το ταξίδι που ξεκινούν οι έφηβοι από την αφέλεια και την άγνοια προς την αυτογνωσία και την αφύπνιση που φέρνουν την αντίστασή τους κατά των κοινωνικών δομών στους κόσμους τους. Τα μυθιστορήματα που σχολιάζονται σε αυτή την εργασία είναι το Mockingjay (2010) της Suzanne Collins και το Divergent (2011) της Veronica Roth, τα οποία προβάλλουν νεαρές πρωταγωνίστριες στην εφηβική ηλικία των οποίων το ταξίδι προς την ωριμότητα καταλήγει με αντίσταση. Προσφεύγοντας στις απόψεις ορισμένων θεωρητικών όπως οι Michel Foucault, Gilles Deleuze και ακαδημαϊκών όπως οι Keith Booker, Roberta Seelinger Trites, Thomas Moylan, και Raffaella Baccolini, αυτή η εργασία επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο οι έφηβες πρωταγωνίστριες καταφέρνουν να ξεφύγουν από την υπακοή και τη συμμόρφωση και μεταμορφώνονται σε νέες που αντιστέκονται.

Αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας με τίτλο «Σχολιασμένη Μετάφραση: Αρχιτεκτονική και διακόσμηση των αναγεννησιακών κάστρων της Γαλλίας» αποτελεί η μετάφραση αποσπάσματος του εντύπου με τίτλο “Les chateaux a la Rennaisance” του David Bordes, σε έκδοση του ιδρύματος Cite de l’architecture & du patrimoine με έδρα το Παρίσι. Πιο συγκεκριμένα, το πρωτότυπο κείμενο και η μετάφρασή του πραγματεύεται εν συντομία τη λειτουργία, το αρχιτεκτονικό σχέδιο, την κατασκευή, την τοιχοποιία, τη γλυπτική και ζωγραφική διακόσμηση των εν λόγω κάστρων. Πρόκειται επομένως για τη μετάφραση ενός κειμένου ειδικής γλώσσας με ορολογία αρχιτεκτονικής της περιόδου της Αναγέννησης στη Γαλλία. Σε συνέχεια της μετάφρασης του κειμένου και του γλωσσαρίου, ακολουθούν τα μεταφραστικά σχόλια αναφορικά με τον ορισμό της ειδικής μετάφρασης, τις δυσκολίες αυτής καθώς και τις δυσκολίες τεκμηρίωσης. Τέλος, την εργασία συμπληρώνουν το Γλωσσάρι, το οποίο συγκεντρώνει το σύνολο των όρων του κειμένου καθώς και το Παράρτημα με τις εικόνες και αρχιτεκτονικά σχέδια που αξιοποιήθηκαν κατά τη μεταφραστική διαδικασία.

Σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η σχολιασμένη μετάφραση ενός κειμένου από την γερμανική στην ελληνική γλώσσα. Το κείμενο που επιλέχθηκε να μεταφραστεί αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Jorn Albrecht Literarishe Ubersetzung – Geschichte, Theorie, Kulturelle Wirkung. Συγκεκριμένα πρόκειται για το κεφάλαιο 4.3, το οποίο πραγματεύεται τα οφέλη και τα μειονεκτήματα της μετάφρασης στη γλώσσα. Μετά τη μετάφραση του κειμένου ακολουθεί ένα γλωσσάρι όρων καθώς και η τεκμηρίωση των όρων αυτών. Η εργασία ολοκληρώνεται με την τεκμηρίωση της ορολογικής έρευνας και τον σχολιασμό των μεταφραστικών δυσκολιών.

Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η εκπόνηση σχολιασμένης μετάφρασης ειδικού κειμένου από τη γερμανική στην ελληνική γλώσσα. Μεταφράστηκαν αποσπάσματα του μεταφρασεολογικού έργου «Λογοτεχνική Μετάφραση» του Γιερν Άλμπρεχτ. Συντάχθηκε γλωσσάρι ορολογίας, ενώ κάθε όρος συνοδεύεται από τεκμηρίωση της σημασίας και της χρήσης του (ορισμός και επεξηγηματικό συγκείμενο) τόσο στη γλώσσα-πηγή όσο και στη γλώσσα-στόχο, με βιβλιογραφική παραπομπή και διαδικτυακό σύνδεσμο, όπου αυτός είναι διαθέσιμος. Εξετάστηκαν ακόμη οι επικοινωνιακές περιστάσεις δημιουργίας του κειμένου-πηγής και του κειμένου-στόχου με αναφορές στη Θεωρία του Σκοπού του Χανς Φερμέερ και την κειμενική ανάλυση της Κριστιάνε Νορντ. Στη συνέχεια, παρουσιάστηκε αναλυτικά η μέθοδος προσέγγισης του κειμένου και της ορολογίας του, στο πλαίσιο της ανάλυσης της μεταφραστικής πρόθεσης και στρατηγικής. Ακολουθεί η παράθεση και ανάλυση των μεταφραστικών προβλημάτων που απαντούν στο κείμενο καθώς και του χειρισμού τους με τη χρήση διάφορων μεταφραστικών τεχνικών. Διαπιστώθηκε και καταδεικνύεται η αλληλεξάρτηση θεωρίας και πράξης κατά τη μεταφραστική δραστηριότητα.

Η παρούσα εργασία έχει ως στόχο τη μετάφραση ενός αποσπάσματος του άρθρου «La propulsion diesel electrique des methaniers Gaz de France», του Μ. Roger Courtay, μηχανικού έργων στο ναυπηγείο Chantiers de l' Atlantique. Το κείμενο πηγή είναι συνταγμένο στην γαλλική γλώσσα και μεταφράζεται στην ελληνική με τίτλο «Η ντιζελοηλεκτρική πρόωση των υγραεριοφόρων της εταιρείας Gaz de France». Ο κύριος στόχος της εργασίας είναι, καταρχάς, η ορθή μετάφραση του αποσπάσματος, έτσι ώστε να είναι κατανοητό και να υπάρχει λογική ροή στην ελληνική. Η μετάφραση γίνεται από την ελληνική στη γαλλική και στη συνέχεια ακολουθεί το γλωσσάρι, η τεκμηρίωση των όρων, δηλαδή η παράθεση των ορισμών του κάθε όρου και στις δύο γλώσσες. Στη συνέχεια γίνεται ο λεπτομερής σχολιασμός των δυσκολιών που ανέκυψαν κατά τη διάρκεια της μεταφραστικής διαδικασίας, καθώς και ο τρόπος επίλυσής τους. Το άρθρο πραγματεύεται τη χρήση του φυσικού αερίου ως κύριο καύσιμο στα υγραεριοφόρα. Δίνει αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με τη χρήση πετρελαίου, ατμού και ηλεκτρισμού, ενώ παράλληλα κάνει τη σύγκριση με μία πιο σύγχρονη επιλογή, το φυσικό αέριο. Μέσα στο κείμενο παρουσιάζεται λεπτομερώς η λειτουργία μίας μηχανής με τη χρήση φυσικού αερίου, ηλεκτρισμού, ατμού, καθώς και συνδυαστικών λύσεων, και αναλύονται τα θετικά και τα αρνητικά σημεία κάθε επιλογής. Η εργασία αποτελείται από το πρωτότυπο, το μετάφρασμα, το γλωσσάρι, την τεκμηρίωση, το σχολιασμό, τη βιβλιογραφία και τέλος το παράρτημα.

Τα έθιμα κι οι παραδόσεις μπορούν να βοηθήσουν στην καταγραφή της διαδικασίας της αφομοίωσης στην ελληνοαμερικανική κοινότητα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η κάθε γενιά κληροδότησε – ή όχι – αυτές τις παραδόσεις στην επόμενη. Σε αυτή τη διατριβή, πραγματεύομαι την παρουσίαση και απεικόνιση ελληνικών παραδόσεων στο Rain in the Valley της Helen Papanikolas και στα My Big Fat Greek Wedding 1 & 2 της Nia Vardalos, συνδέοντας το μυθιστόρημα της Papanikolas με την έννοια της μερικής ή ολοκληρωτικής αφομοίωσης της ταυτότητας, και τις ταινίες της Vardalos με την ενσωμάτωση στην αμερικανική κουλτούρα. Αυτή η διαφοροποίηση γίνεται με βάση εθνο-θρησκευτικά και εθνο-πολιτισμικά έθιμα, όρους τους οποίους δανείζομαι από την Alice Scourby. Πιο συγκεκριμένα, το μυθιστόρημα της Papanikolas, το οποίο διηγείται την ιστορία τριών γενεών μη πραγματικών Ελληνοαμερικάνων, αποκαλύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία εθνο-θρησκευτικών αλλά και εθνο-πολιτισμικών εθίμων τα οποία μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα στις ΗΠΑ από την πρώτη γενιά μεταναστών, δεν ευδοκίμησαν στις επόμενες γενεές. Έως το τέλος του βιβλίου, η πλήρης αφομοίωση έχει επέλθει για την τρίτη γενιά. Από την άλλη πλευρά, οι ταινίες της Vardalos προωθούν μία διαφορετική, πιο αισιόδοξη προοπτική, υποδεικνύοντας ότι και η αμερικανική αλλά και η ελληνική κουλτούρα μπορούν να συμβιώσουν και να διαμορφώσουν αμφότερες την ελληνινοαμερικάνικη ταυτότητα. Πιο είναι το μέλλον των πραγματικών και σύγχρονων Ελληνοαμερικάνων όμως; Μπορούμε να εξάγουμε γενικά συμπεράσματα σχετικά με την πιθανή αφομοίωση μίας ολόκληρης γενιάς βασισμένοι σε μία μονάχα μερίδα ανθρώπων, είτε είναι φανταστικοί ή μη;

Η παρούσα μελέτη διεξήγε Συγκριτική Ανάλυση Διαγλώσσας (CIA) στο Ελληνικό κομμάτι του Διεθνούς Σώματος Κειμένων Μαθητών/Φοιτητών της Αγγλικής Γλώσσας (ICLE), το GRICLE, συγκρίνοντάς το με την Αμερικανική συλλογή σωμάτων κειμένου των LOCNESS και PELCRA. Η εργασία μας εξέτασε την ακαδημαϊκή επίτευξη των δύο φοιτητικών πληθυσμών, GRICLE και LOCNESS και PELCRA αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας τη Λίστα Ακαδημαϊκών Λέξεων (AWL) της Coxhead. Συγκρίναμε τη συχνότητα των λέξεων συνολικά, καθώς επίσης, τη συχνότητα των λέξεων σε κάθε υπολίστα της AWL χωριστά στα σώματα κειμένων και των Ελλήνων και των Αμερικανών φοιτητών. Ακόμη, ερευνήσαμε ποιες οικογένειες λέξεων είχαν υψηλότερη ή μηδενική συχνότητα λέξεων σε καθένα ή και στα δυο σώματα κειμένων μαζί. Έπειτα, υπολογίσαμε το ποσοστό κάλυψης λεξιλογίου από την AWL σε κάθε σώμα κειμένου. Τέλος, διεξήγαμε ποσοτική και ποιοτική ανάλυση στις συμφράσεις που παράχθηκαν από τους αυτόχθονες και μη της αγγλικής γλώσσας χρησιμοποιώντας τη λίστα ακαδημαϊκών λέξεων (AWL) της Coxhead. Τα αποτελέσματα που εξήγαμε από την ανάλυση του λογισμικού προγράμματος και επακόλουθη ενδελεχή εξέταση φαίνονται να διαψεύδουν την αρχική μας υπόθεση υπεροχής των αυτόχθονων ομιλητών της αγγλικής γλώσσας. Άλλωστε, ο στόχος μας από την αρχή ήταν να αποφύγουμε μια αυστηρή αντιπαράθεση ακολουθώντας το αρχικό μοντέλο της πρώτης εκδοχής της Συγκριτικής Ανάλυσης Διαγλώσσας (CIA). Γι’ αυτό, προτιμούμε τον όρο «συγκριτική μελέτη» αντί για τον όρο «αντιπαραβαλλόμενη μελέτη». Το πρόσφατα αναθεωρημένο μοντέλο της CIA είναι πιο ανεκτό και καταδικάζει ιμπεριαλιστικές απηχήσεις υπακοής σε γηγενή πρότυπα. Τα αποτελέσματά μας ενδυναμώνουν τη σημασία και αξία της χρήσης και δημιουργικότητας της ξένης γλώσσας από μαθητές/φοιτητές.

Η εργασία έχει θέμα την συγκριτική προσέγγιση της αλληγορικής ερμηνείας των Ομηρικών Επών Ιλιάς και Οδύσσεια από τους Στωϊκούς και τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους αντίστοιχα, με ενδεικτικές κειμενικές αναφορές σε έργα των Κορνούτου, Ηράκλειτου του Αλληγοριστή, Πορφύριου και Πρόκλου. Η αλληγορική ερμηνεία του πλούσιου μυθολογικού υλικού που εμπεριέχεται στα Έπη αποτελεί έναν αρχαίο τρόπο ανάγνωσης και ερμηνείας ενός «κρυμμένου» νοήματος φιλοσοφικής υφής που τα διέπει. Ο τρόπος αυτός εξυπηρέτησε επί μακρόν την προσπάθεια υπεράσπισης του Ομήρου έναντι των πολυάριθμων επικρίσεων που δέχτηκε το έργο του ανά τους αιώνες. Παράλληλα, όμως, έγινε και φορέας έκφρασης των φιλοσοφικών πτυχών που κάθε φιλόσοφος ανάλογα με τη Σχολή στην οποία ανήκει επιθυμούσε να αναδείξει. Οι Στωικοί, στα πλαίσια της θεωρίας τους για την γλώσσα και την υλοζωϊστική τους αντίληψη, δίνουν έμφαση στην ετυμολογία και την αντιμετώπιση του Ομηρικού ποιητικού λόγου ως έκφραση θεϊκή, ενώ οι Νεοπλατωνικοί - αν και συνεχίζουν να ενεδύονται τα στοιχεία αυτά και να τα εξελίσσουν- επιχειρούν να συνδέσουν τον Ομηρικό λόγο με την ενατένιση του θείου, μέσα από τα σύμβολα και τα Μυστήρια προς τα οποία αυτός ομοιάζει, προσδίδοντας έτσι μια καθαρά μεταφυσική διάσταση στην αλληγορική ερμηνεία των Επών. Και στις δύο περιπτώσεις παρατηρείται μια σύγκλιση μεταξύ φιλοσοφίας, θεολογίας και ποίησης που δίνει έμφαση στην αναγνώριση των ιδιοτήτων του Φιλοσόφου, Θεολόγου και Ποιητή στο πρόσωπο του Ομήρου. Αυτή, αν και έχει αναγνωριστεί από τους μελετητές, συνεχίζει να αποτελεί πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω μελλοντικές μελέτες.

Η εργασία έχει θέμα την συγκριτική προσέγγιση της αλληγορικής ερμηνείας των Ομηρικών Επών Ιλιάς και Οδύσσεια από τους Στωϊκούς και τους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους αντίστοιχα, με ενδεικτικές κειμενικές αναφορές σε έργα των Κορνούτου, Ηράκλειτου του Αλληγοριστή, Πορφύριου και Πρόκλου. Η αλληγορική ερμηνεία του πλούσιου μυθολογικού υλικού που εμπεριέχεται στα Έπη αποτελεί έναν αρχαίο τρόπο ανάγνωσης και ερμηνείας ενός «κρυμμένου» νοήματος φιλοσοφικής υφής που τα διέπει. Ο τρόπος αυτός εξυπηρέτησε επί μακρόν την προσπάθεια υπεράσπισης του Ομήρου έναντι των πολυάριθμων επικρίσεων που δέχτηκε το έργο του ανά τους αιώνες. Παράλληλα, όμως, έγινε και φορέας έκφρασης των φιλοσοφικών πτυχών που κάθε φιλόσοφος ανάλογα με τη Σχολή στην οποία ανήκει επιθυμούσε να αναδείξει. Οι Στωικοί, στα πλαίσια της θεωρίας τους για την γλώσσα και την υλοζωϊστική τους αντίληψη, δίνουν έμφαση στην ετυμολογία και την αντιμετώπιση του Ομηρικού ποιητικού λόγου ως έκφραση θεϊκή, ενώ οι Νεοπλατωνικοί - αν και συνεχίζουν να ενεδύονται τα στοιχεία αυτά και να τα εξελίσσουν- επιχειρούν να συνδέσουν τον Ομηρικό λόγο με την ενατένιση του θείου, μέσα από τα σύμβολα και τα Μυστήρια προς τα οποία αυτός ομοιάζει, προσδίδοντας έτσι μια καθαρά μεταφυσική διάσταση στην αλληγορική ερμηνεία των Επών. Και στις δύο περιπτώσεις παρατηρείται μια σύγκλιση μεταξύ φιλοσοφίας, θεολογίας και ποίησης που δίνει έμφαση στην αναγνώριση των ιδιοτήτων του Φιλοσόφου, Θεολόγου και Ποιητή στο πρόσωπο του Ομήρου. Αυτή, αν και έχει αναγνωριστεί από τους μελετητές, συνεχίζει να αποτελεί πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω μελλοντικές μελέτες.

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής ήταν η μελέτη των μεταμοντέρνων μυθιστορημάτων του Τζόναθαν Φράνζεν (Διορθώσεις) και της Ζέιντι Σμιθ (Στην καρδιά της πόλης). Η συγκριτική μελέτη των δύο μυθιστορημάτων που εκδόθηκαν το 2001 στις ΗΠΑ και το 2012 στην Αγγλία αντίστοιχα, αποτέλεσε τον κεντρικό πυρήνα της εργασίας. Ειδικότερα, εξετάστηκαν οι αφηγηματικές εκδοχές που αποκτούν οι έννοιες της μετανεωτερικότητας και του φύλου σε συνάρτηση με το βίωμα της πόλης. Αναλύθηκε, δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο η μεταμοντέρνα αφήγηση προσεγγίζει την πολυδιάστατη ζωή του μετανεωτερικού υποκειμένου, όπως αυτή αναπτύσσεται στο σύγχρονο αστικό τοπίο. H δύναμη, επομένως, της γλώσσας να δρα και να επιτελεί, σχηματίζοντας και ανασχηματίζοντας το ατομικό και κοινωνικό παρόν, αποτέλεσε το κύριο διακύβευμα της συγκριτικής αυτής μελέτης. Ως εκ τούτου, δόθηκε έμφαση στην αφηγηματική διάσταση της δόμησης και της αποδόμησης της μεταμοντέρνας ταυτότητας καθώς και στην πολλαπλότητα της ερμηνείας της μεταμοντέρνας γραφής και τις έμφυλες προβληματικές με τις οποίες αυτή καταπιάνεται. Τέλος, η εξέταση των ομοιοτήτων και των διαφορών μεταξύ των δύο μεταμοντέρνων μυθιστορημάτων αποσκοπούσε στη διερεύνηση του κοινωνιολογικού προφίλ του αστικού χώρου καθώς και στις δυνατότητες αναμόρφωσής του μέσα από τη σύγχρονη αφηγηματολογία.

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής ήταν η μελέτη των μεταμοντέρνων μυθιστορημάτων του Τζόναθαν Φράνζεν (Διορθώσεις) και της Ζέιντι Σμιθ (Στην καρδιά της πόλης). Η συγκριτική μελέτη των δύο μυθιστορημάτων που εκδόθηκαν το 2001 στις ΗΠΑ και το 2012 στην Αγγλία αντίστοιχα, αποτέλεσε τον κεντρικό πυρήνα της εργασίας. Ειδικότερα, εξετάστηκαν οι αφηγηματικές εκδοχές που αποκτούν οι έννοιες της μετανεωτερικότητας και του φύλου σε συνάρτηση με το βίωμα της πόλης. Αναλύθηκε, δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο η μεταμοντέρνα αφήγηση προσεγγίζει την πολυδιάστατη ζωή του μετανεωτερικού υποκειμένου, όπως αυτή αναπτύσσεται στο σύγχρονο αστικό τοπίο. H δύναμη, επομένως, της γλώσσας να δρα και να επιτελεί, σχηματίζοντας και ανασχηματίζοντας το ατομικό και κοινωνικό παρόν, αποτέλεσε το κύριο διακύβευμα της συγκριτικής αυτής μελέτης. Ως εκ τούτου, δόθηκε έμφαση στην αφηγηματική διάσταση της δόμησης και της αποδόμησης της μεταμοντέρνας ταυτότητας καθώς και στην πολλαπλότητα της ερμηνείας της μεταμοντέρνας γραφής και τις έμφυλες προβληματικές με τις οποίες αυτή καταπιάνεται. Τέλος, η εξέταση των ομοιοτήτων και των διαφορών μεταξύ των δύο μεταμοντέρνων μυθιστορημάτων αποσκοπούσε στη διερεύνηση του κοινωνιολογικού προφίλ του αστικού χώρου καθώς και στις δυνατότητες αναμόρφωσής του μέσα από τη σύγχρονη αφηγηματολογία.

Η παρούσα διατριβή διαπραγματεύεται την παρουσία του περιθωρίου στην Αθήνα, μια μεγαλούπολη που συνεχώς αλλάζει από εποχή σε εποχή, φιλοξενώντας στους κόλπους της κάθε είδους περιθωριακή ιστορία. Στην εργασία μελετώνται τρία λογοτεχνικά έργα, ένα μυθιστόρημα, Η Βικτώρια (Δεν) Υπάρχει του Γιάννη Τσίρμπα και δυο λογοτεχνικά λευκώματα, η Ομόνοια 1980 του Γιώργου Ιωάννου και Η Πόλη στα Γόνατα του Μισέλ Φάϊς. Στα τρία αυτά έργα ξετυλίγονται στα μάτια του αναγνώστη προσωπικές ιστορίες ανθρώπων του περιθωρίου, ήχοι, μυρωδιές και χρώματα μιας πόλης που αλλάζει, ενώ ο φακός του φωτογράφου, ως άλλου flaneur στα λογοτεχνικά λευκώματα, αποτυπώνει όψεις της πόλης, τόσο διπλανές, τόσο κοντινές, αλλά συνάμα και τόσο απόμακρες και ξένες στα καθωσπρέπει περιβάλλοντα της μικροαστικής μας ζωής.

Η παρούσα διατριβή διαπραγματεύεται την παρουσία του περιθωρίου στην Αθήνα, μια μεγαλούπολη που συνεχώς αλλάζει από εποχή σε εποχή, φιλοξενώντας στους κόλπους της κάθε είδους περιθωριακή ιστορία. Στην εργασία μελετώνται τρία λογοτεχνικά έργα, ένα μυθιστόρημα, Η Βικτώρια (Δεν) Υπάρχει του Γιάννη Τσίρμπα και δυο λογοτεχνικά λευκώματα, η Ομόνοια 1980 του Γιώργου Ιωάννου και Η Πόλη στα Γόνατα του Μισέλ Φάϊς. Στα τρία αυτά έργα ξετυλίγονται στα μάτια του αναγνώστη προσωπικές ιστορίες ανθρώπων του περιθωρίου, ήχοι, μυρωδιές και χρώματα μιας πόλης που αλλάζει, ενώ ο φακός του φωτογράφου, ως άλλου flaneur στα λογοτεχνικά λευκώματα, αποτυπώνει όψεις της πόλης, τόσο διπλανές, τόσο κοντινές, αλλά συνάμα και τόσο απόμακρες και ξένες στα καθωσπρέπει περιβάλλοντα της μικροαστικής μας ζωής

Σκοπός αυτής της έρευνας είναι να παρουσιάσει την ορολογία και την χρήση αυτής, στο πεδίο των υλικών συσκευασίας και να την διαθέσει στην ελληνική γλώσσα. Η συγκεκριμένη διπλωματική εργασία διεξήχθη σε συνεργασία την μονάδα συντονισμού ορολογίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Terminology Coordination, με την υποστήριξη της διοργανικής βάσης δεδομένων ορολογίας ΙΑΤΕ και τον εννοιολογικό χάρτη του παγκόσμιου οργανισμού πνευματικής ιδιοκτησίας WIPO. Η εργασία αυτή αναλύει την ορολογία που πηγάζει από τον τομέα συσκευασίας. Ξεκινάει με μία σύντομη περιγραφή ανάλυσης του πεδίου, επιπλέον αναφέρει τις ενώσεις των Ελλήνων κατασκευαστών στο πεδίο της συσκευασία και των υλικών. Στο τέλος της εργασίας υπάρχει ένας κατάλογος με 30 όρους στον τομέα των υλικών συσκευασίας και ειδικότερα της εύκαμπτης συσκευασίας, οι οποίοι συλλέχθηκαν από την πολύγλωσση πύλη ορολογίας του παγκόσμιου οργανισμού πνευματικής ιδιοκτησίας σε συνεργασία με τη διοργανική βάση δεδομένων ορολογίας ΙΑΤΕ. Οι όροι έχουν αποδοθεί στην ελληνική γλώσσα. Επίσης το σχέδιο ορολογίας περιλαμβάνει την εξαγωγή 15 επιπλέον όρων μέσα από σώμα αυθεντικών κειμένων σύμφωνα με την συχνότητα εμφάνισης και αξιοπιστία τους

Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή εξετάζει τον καθοριστικό ρόλο των αστικών αναπαραστάσεων σε έργα Αμερικάνικης πεζογραφίας σχετικά με την 11η Σεπτεμβρίου, και πιο συγκεκριμένα στο Falling Man (2007) του Αμερικανού συγγραφέα Don DeLillo και στο Netherland (2008) του Ιρλανδικής και Τουρκικής καταγωγής συγγραφέα Joseph O’Neill. Αναμφίβολα, τα αστικά πεδία βρίσκονταν πάντα στο προσκήνιο των λογοτεχνικών αφηγήσεων, όχι μονο ως το απαραίτητο σκηνικό για την εξέλιξη μιας ιστορίας, αλλά και ως στοιχεία που παράγουν και προωθούν τα ίδια τα νοήματά της. Έχοντας ως βάση την ιδεά της κειμενικής δύναμης του αστικού πεδίου, η παρούσα εργασία εξερευνά τον τρόπο με τον οποίο η πόλη της Νέας Υόρκης καταγράφεται σε δύο μυθιστορήματα για την 11η Σεπτεμβρίου, με σκοπό να τονιστεί η σημασία του αστικού πεδίου για την έκφραση του τραύματος και της έννοιας του «ανήκειν,» καθώς και την ικανότητα του αστικού πεδίου να φιλοξενεί ενθικές, φυλετικές, και πολιτισμικές εντάσεις σε εναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από αλλαγή και ολοένα αυξανόμενη αλληλεξάρτηση. Το πρώτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στο Falling Man και μελετά τους τρόπους με τους οπόιους η «αστική» ανάγνωση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος έχει τη δυνατότητα να προσφέρει μια πιο χειροπιαστή κατανόηση των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Το δεύτερο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο Netherland, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο η πόλη της Νέας Υόρκης μπορεί να μεταμορφωθεί σε μία αφήγηση που δίνει βάση στην ποικιλομορφία και τον πολυ-πολιτισμικό χαρακτήρα της πόλης. Γενικότερα, η παρούσα διατριβή στοχεύει στο να φέρει κοντά τα δύο έργα ξεκινώντας ένα διάλογο σχετικά με το ρόλο της πεζογραφίας στην κρίσιμη διαδικασία της επαναδιαπραγμάτευσης της ατομικής και συλλογικής εθνικής ταυτότητας, αναγνωρίζοντας τον υβριδικό της χαρακτήρα.

Η μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία «Η πόλη των Αθηνών στη Λογοτεχνία της κρίσης» διερευνά το θέμα της κρίσης στα λογοτεχνικά δρώμενα και κυρίως τη λογοτεχνική παρουσία της πόλης. Η εργασία κινείται στο πεδίο της συγκριτικής γραμματολογίας και ανοίγει το θέμα της λογοτεχνίας της κρίσης στην κατεύθυνση της συγχρονίας και συγκεκριμένα σε λογοτεχνικά κείμενα στα οποία η πόλη πρωταγωνιστεί όπως στα βιβλία Φακός στο στόμα του Χ. Χρυσόπουλου, Η Βικτώρια δεν υπάρχει του Γ.Τσίρμπα, Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί του Ν.Μάντη και Η άκρα ταπείνωση της Ρέας Γαλανάκη. Άξονας της διερεύνησής της εργασίας είναι το ερώτημα κατά πόσον η θεματική της κρίσης συνιστά γραμματολογική κατηγορία και εάν ναι, πώς ένας τέτοιος ορισμός σχετίζεται με την πρωταγωνιστική παρουσία του άστεως, και εν προκειμένου της Αθήνας. Υπό το παραπάνω πρίσμα, η διπλωματική εργασία διατρέχει τη μεταπολιτευτική πεζογραφία, καθώς η λογοτεχνία διέβλεψε πολύ πρώιμα τα στοιχεία που οδηγούσαν σε κρίση τη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, εξετάζοντας και παράλληλα συγκροτώντας μία γενεαλογία της λογοτεχνίας της κρίσης, όσον αφορά την πεζογραφική παραγωγή. Το καίριο ζητούμενο είναι το καινούριο στοιχείο που φέρνει η λογοτεχνία της κρίσης, η τομή που θέλει να προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία και η αλλαγή στο αστικό τοπίο, με σημείο αναφοράς την πόλη της Αθήνας

Η μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία «Η πόλη των Αθηνών στη Λογοτεχνία της κρίσης» διερευνά το θέμα της κρίσης στα λογοτεχνικά δρώμενα και κυρίως τη λογοτεχνική παρουσία της πόλης. Η εργασία κινείται στο πεδίο της συγκριτικής γραμματολογίας και ανοίγει το θέμα της λογοτεχνίας της κρίσης στην κατεύθυνση της συγχρονίας και συγκεκριμένα σε λογοτεχνικά κείμενα στα οποία η πόλη πρωταγωνιστεί όπως στα βιβλία Φακός στο στόμα του Χ. Χρυσόπουλου, Η Βικτώρια δεν υπάρχει του Γ.Τσίρμπα, Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί του Ν.Μάντη και Η άκρα ταπείνωση της Ρέας Γαλανάκη. Άξονας της διερεύνησής της εργασίας είναι το ερώτημα κατά πόσον η θεματική της κρίσης συνιστά γραμματολογική κατηγορία και εάν ναι, πώς ένας τέτοιος ορισμός σχετίζεται με την πρωταγωνιστική παρουσία του άστεως, και εν προκειμένου της Αθήνας. Υπό το παραπάνω πρίσμα, η διπλωματική εργασία διατρέχει τη μεταπολιτευτική πεζογραφία, καθώς η λογοτεχνία διέβλεψε πολύ πρώιμα τα στοιχεία που οδηγούσαν σε κρίση τη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, εξετάζοντας και παράλληλα συγκροτώντας μία γενεαλογία της λογοτεχνίας της κρίσης, όσον αφορά την πεζογραφική παραγωγή. Το καίριο ζητούμενο είναι το καινούριο στοιχείο που φέρνει η λογοτεχνία της κρίσης, η τομή που θέλει να προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία και η αλλαγή στο αστικό τοπίο, με σημείο αναφοράς την πόλη της Αθήνας.

Σκοπός της διπλωματικής ήταν να φανούν οι στόχοι της εκπαίδευσης όπως προωθούνται από τους διεθνείς οργανισμούς και ο τρόπος με τον οποίο τους παρουσιάζουν οι τελευταίοι μέσα από τις διαφημίσεις τους. Για τον σκοπό αυτό αναλύθηκαν σημειωτικά δύο διαφημιστικά βίντεο των διεθνών οργανισμών UNESCO και UNICEF για την εκπαίδευση, ώστε να γίνει φανερός ο τρόπος άρθρωσης των δομών σημασίας σε γλώσσα και εικόνα. Αρχικά στην εργασία παρουσιάστηκαν οι γενικοί σκοποί της εκπαίδευσης και πώς αναπροσαρμόζονται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Έγινε αναφορά στους διεθνείς οργανισμούς και τη σχέση τους με την εκπαίδευση. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε εν συντομία η ρητορική της διαφήμισης και η σημειωτική μέθοδος, που υιοθετήθηκε για την ανάλυση των διαφημίσεων. Έπειτα παρουσιάστηκε η σημειωτική ανάλυση των διαφημίσεων των δύο διεθνών οργανισμών στο εικονικό, γραπτό και προφορικό τους κείμενο, η εξαγωγή συμπερασμάτων από την ανάλυση της κάθε διαφήμισης και η σύγκριση των συμπερασμάτων. Στο τελευταίο κεφάλαιο αναφέρονται τα γενικά συμπεράσματα, τα οποία αφορούν στα συγκριτικά δεδομένα ανάλυσης των τριών ειδών κειμένων (εικόνα, προφορική γλώσσα, γραπτή γλώσσα) με τους εκπαιδευτικούς στόχους των διεθνών οργανισμών, προκειμένου να αναδυθεί το είδος της σχέσης τους, ενώ αναφέρεται και ο τρόπος πειθούς των δύο βίντεο.

Σκοπός της διπλωματικής ήταν να φανούν οι στόχοι της εκπαίδευσης όπως προωθούνται από τους διεθνείς οργανισμούς και ο τρόπος με τον οποίο τους παρουσιάζουν οι τελευταίοι μέσα από τις διαφημίσεις τους. Για τον σκοπό αυτό αναλύθηκαν σημειωτικά δύο διαφημιστικά βίντεο των διεθνών οργανισμών UNESCO και UNICEF για την εκπαίδευση, ώστε να γίνει φανερός ο τρόπος άρθρωσης των δομών σημασίας σε γλώσσα και εικόνα. Αρχικά στην εργασία παρουσιάστηκαν οι γενικοί σκοποί της εκπαίδευσης και πώς αναπροσαρμόζονται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Έγινε αναφορά στους διεθνείς οργανισμούς και τη σχέση τους με την εκπαίδευση. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε εν συντομία η ρητορική της διαφήμισης και η σημειωτική μέθοδος, που υιοθετήθηκε για την ανάλυση των διαφημίσεων. Έπειτα παρουσιάστηκε η σημειωτική ανάλυση των διαφημίσεων των δύο διεθνών οργανισμών στο εικονικό, γραπτό και προφορικό τους κείμενο, η εξαγωγή συμπερασμάτων από την ανάλυση της κάθε διαφήμισης και η σύγκριση των συμπερασμάτων. Στο τελευταίο κεφάλαιο αναφέρονται τα γενικά συμπεράσματα, τα οποία αφορούν στα συγκριτικά δεδομένα ανάλυσης των τριών ειδών κειμένων (εικόνα, προφορική γλώσσα, γραπτή γλώσσα) με τους εκπαιδευτικούς στόχους των διεθνών οργανισμών, προκειμένου να αναδυθεί το είδος της σχέσης τους, ενώ αναφέρεται και ο τρόπος πειθούς των δύο βίντεο.

Σκοπός της εργασίας ήταν η σημειωτική ανάλυση του διαθεματικού ενιαίου πλαισίου προγραμμάτων σπουδών για το νηπιαγωγείο (Φ.Ε.Κ. τεύχος Β’, αρ. φύλλου 304/13-3-03) προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο το περιεχόμενο του ΔΕΠΠΣ σε επίπεδο δομημένων σημασιολογικών συνόλων (κωδίκων) σχετίζεται με τους στόχους της προσχολικής αγωγής σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία. Απώτερος στόχος ήταν να προσδιορίσουμε τα ευρύτερα ιδεολογικά στρώματα που ενυπάρχουν μέσα στο ανωτέρω Φ.Ε.Κ. μέσω μιας συστηματικής σημειωτικής μεθοδολογίας ανάλυσης κειμένων. Αρχικά μελετήσαμε τις βασικές αρχές της Σημειολογίας ή Σημειωτικής, ενός νέου κλάδου που μελετά τα φαινόμενα σημασίας. Έπειτα εστιάσαμε στο μοντέλο σημασιολογικής ανάλυσης κειμένων που στηρίζεται στη θεωρία της δομικής σημαντικής του Α.Greimas, ο οποίος υπήρξε ο πιο διακεκριμένος μεταξύ των Γάλλων σημειωτιστών. Με βάση αυτό το μοντέλο ομαδοποιήσαμε τις λέξεις του ΔΕΠΠΣ οι οποίες είχαν κοινό σημασιολογικό περιεχόμενο. Στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε ανάλυση των κωδίκων και πιο συγκεκριμένα, ανιχνεύσαμε τις σχέσεις και τις αρθρώσεις των κωδίκων μεταξύ τους. Τέλος, συγκρίναμε τα αποτελέσματα της σημειωτικής ανάλυσης του ΦΕΚ με τις βασικές αρχές της προσχολικής αγωγής όπως αυτές αποτυπώνονται στο νόμο 1566/1986.

Σκοπός της εργασίας ήταν η σημειωτική ανάλυση του διαθεματικού ενιαίου πλαισίου προγραμμάτων σπουδών για το νηπιαγωγείο (Φ.Ε.Κ. τεύχος Β’, αρ. φύλλου 304/13-3-03) προκειμένου να διαπιστωθεί κατά πόσο το περιεχόμενο του ΔΕΠΠΣ σε επίπεδο δομημένων σημασιολογικών συνόλων (κωδίκων) σχετίζεται με τους στόχους της προσχολικής αγωγής σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία. Απώτερος στόχος ήταν να προσδιορίσουμε τα ευρύτερα ιδεολογικά στρώματα που ενυπάρχουν μέσα στο ανωτέρω Φ.Ε.Κ. μέσω μιας συστηματικής σημειωτικής μεθοδολογίας ανάλυσης κειμένων. Αρχικά μελετήσαμε τις βασικές αρχές της Σημειολογίας ή Σημειωτικής, ενός νέου κλάδου που μελετά τα φαινόμενα σημασίας. Έπειτα εστιάσαμε στο μοντέλο σημασιολογικής ανάλυσης κειμένων που στηρίζεται στη θεωρία της δομικής σημαντικής του Α.Greimas, ο οποίος υπήρξε ο πιο διακεκριμένος μεταξύ των Γάλλων σημειωτιστών. Με βάση αυτό το μοντέλο ομαδοποιήσαμε τις λέξεις του ΔΕΠΠΣ οι οποίες είχαν κοινό σημασιολογικό περιεχόμενο. Στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε ανάλυση των κωδίκων και πιο συγκεκριμένα, ανιχνεύσαμε τις σχέσεις και τις αρθρώσεις των κωδίκων μεταξύ τους. Τέλος, συγκρίναμε τα αποτελέσματα της σημειωτικής ανάλυσης του ΦΕΚ με τις βασικές αρχές της προσχολικής αγωγής όπως αυτές αποτυπώνονται στο νόμο 1566/1986.

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση των επιπτώσεων της προσέγγισης Διδασκαλία Βάσει Γλωσσικής Επεξεργασίας (ΔΒΓΕ) (Processing instruction), που στηρίζεται στο γλωσσικό εισαγόμενο, σε σύγκριση με Παραδοσιακή Διδασκαλία (ΠΔ) γραμματικής που στηρίζεται στο γλωσσικό εξερχόμενο στην εκμάθηση του ποιού ενέργειας (συνοπτικό/μη συνοπτικό) στο παρελθόν στα ρωσικά. Συμμετείχαν 22 Έλληνες σπουδαστές της ρωσικής γλώσσας σε κέντρο ξένων γλωσσών στη Θεσσαλονίκη. Οι σπουδαστές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: μια ομάδα ΔΒΓΕ και μια ομάδα ΠΔ. Και στις δύο ομάδες έγινε ρητή διδασκαλία του ποιού ενέργειας στα ρωσικά, αλλά η ομάδα ΔΒΓΕ έλαβε πληροφορίες σχετικά με τις στρατηγικές επεξεργασίας γλωσσικής μορφής καθώς και μια σειρά δραστηριοτήτων Δομημένου Γλωσσικού Εισαγόμενου ενώ η ομάδα ΠΔ διδάχτηκε με τεχνικές βασισμένες στην παραγωγή λόγου. Η αποτελεσματικότητα των διδακτικών παρεμβάσεων ελέγχθηκε με 3 δοκιμασίες κατανόησης και παραγωγής που δόθηκαν στους συμμετέχοντες: (α) πριν τη διδασκαλία, (β) αμέσως μετά τη διδασκαλία και (γ) έναν μήνα αργότερα. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε βελτίωση στη χρήση και κατανόηση του ποιού ενέργειας στα ρωσικά και για τις δύο ομάδες, χωρίς στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ τους.

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας ήταν η σχολιασμένη μετάφραση ενός πρωτότυπου κειμένου με μεταφραστικό ενδιαφέρον από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα. Επιλέχθηκε ένα απόσπασμα από ακαδημαϊκό άρθρο που δημοσιεύθηκε σε επιστημονικό περιοδικό και αναλύει το πρότυπο XLIFF (XML Localisation Interchange File Format). Το συγκεκριμένο πρότυπο χρησιμοποιείται στα εργαλεία μετάφρασης με τη βοήθεια υπολογιστή (CAT tools) και υποστηρίζει εργασίες μετάφρασης και επιχώριας προσαρμογής. Οι κυριότερες δυσκολίες που παρουσιάστηκαν κατά τη μεταφραστική διαδικασία ήταν η έλλειψη σχετικού υλικού στα ελληνικά, η ύπαρξη πολλών διαφορετικών αποδόσεων στα ελληνικά για κάποιους όρους και η ισπανική καταγωγή των συγγραφέων. Η ορολογία του κειμένου προέρχεται από τα πεδία της μετάφρασης και της πληροφορικής και αρκετοί όροι δεν έχουν τεκμηριωθεί ακόμη στα ελληνικά. Έγινε αναλυτική παρουσίαση των εργαλείων που χρησιμοποιήθηκαν σε όλα τα στάδια της εργασίας και περιγραφή της επίλυσης των κυριότερων μεταφραστικών δυσκολιών.

Στόχος της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να διερευνηθούν οι διαφορετικοί τρόποι λογοτεχνικής πρόσληψης του τραύματος που επέφεραν τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Έχοντας ως έργα αναφοράς το Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ και το Ο Απρόθυμος Φονταμενταλιστής του Μοσίν Χαμίντ, επιχειρείται συγκριτική ανάλυση ανάμεσα στην πολιτισμική νοηματοδότηση της 11ης Σεπτεμβρίου από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους λογοτέχνες αντίστοιχα. Η μεθοδολογική υποστήριξη της εργασίας βασίζεται σε θεωρίες που αφορούν στην πολιτισμική μνήμη, τον δημόσιο λόγο και τη ψυχογεωγραφία, με απώτερο σκοπό να εκτιμηθεί η εξέλιξη της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην αμερικανική και ευρωπαϊκή λογοτεχνία με την εγκαινίαση του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας.

Η παρούσα διατριβή εξετάζει το στερεότυπο της «Ανατολής» μέσα από τα έργα των Alaa Al – Aswany και Tariq Ali. Σκοπός μας ήταν να αναδειχθούν οι δομές των στερεοτύπων που διέπουν τις πολιτισμικές παραστάσεις ενός εκάστοτε συνόλου. Εξετάσαμε τους τρόπους με τους οποίους αναπαρίσταται η πολιτισμική ταυτότητα και χρησιμοποιήσαμε τα μεθοδολογικά εργαλεία του συγκριτολογικού κλάδου της λογοτεχνικής εικονολογίας για να μελετήσουμε πώς απεικονίζεται η ταυτότητα των ηρώων μέσα από την αφηγηματική δομή των έργων. Σε αυτό το πλαίσιο διατρέξαμε τις ιστορικές, πολιτισμικές, ανθρωπολογικές και κοινωνικές συνιστώσες της ταυτότητας και επιχειρήσαμε να εκθέσουμε πως μέσα από τις διεργασίες αφομοίωσής τους και ανάλογα με το αποτέλεσμα αυτής, δομείται ή/και αποδομείται το πολιτισμικό στερεότυπο. Διαπιστώσαμε ότι οι σταθερές στερεοτυπικές δομές της πολιτισμικής αντίληψης μπορούν να επανακαθορισθούν και να εκτεθούν σε νέους κανόνες, εμπειρίες και αξιολογήσεις και έτσι να εγείρουν νέες ερμηνείες των φαινομένων και των θεωριών.

Η παρούσα διατριβή εξετάζει το στερεότυπο της «Ανατολής» μέσα από τα έργα των Alaa Al – Aswany και Tariq Ali. Σκοπός μας ήταν να αναδειχθούν οι δομές των στερεοτύπων που διέπουν τις πολιτισμικές παραστάσεις ενός εκάστοτε συνόλου. Εξετάσαμε τους τρόπους με τους οποίους αναπαρίσταται η πολιτισμική ταυτότητα και χρησιμοποιήσαμε τα μεθοδολογικά εργαλεία του συγκριτολογικού κλάδου της λογοτεχνικής εικονολογίας για να μελετήσουμε πώς απεικονίζεται η ταυτότητα των ηρώων μέσα από την αφηγηματική δομή των έργων. Σε αυτό το πλαίσιο διατρέξαμε τις ιστορικές, πολιτισμικές, ανθρωπολογικές και κοινωνικές συνιστώσες της ταυτότητας και επιχειρήσαμε να εκθέσουμε πως μέσα από τις διεργασίες αφομοίωσής τους και ανάλογα με το αποτέλεσμα αυτής, δομείται ή/και αποδομείται το πολιτισμικό στερεότυπο. Διαπιστώσαμε ότι οι σταθερές στερεοτυπικές δομές της πολιτισμικής αντίληψης μπορούν να επανακαθορισθούν και να εκτεθούν σε νέους κανόνες, εμπειρίες και αξιολογήσεις και έτσι να εγείρουν νέες ερμηνείες των φαινομένων και των θεωριών.

Μέσα από τη σύγκριση δύο λογοτεχνικών έργων του 18ου αιώνα, τη Ζυστίν του Μαρκήσιου Ντε Σαντ (1971) και τον Καλόγερο του Matthew Lewis, επιχειρούμε να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλική Επανάσταση και πιο συγκεκριμένα η «Βασιλεία του Τρόμου» του Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου, επηρέασε τη λογοτεχνική παραγωγή σε Αγγλία και Γαλλία. Η έντονη κοινωνική ανησυχία και η πολιτική αναταραχή της εποχής συνδέονται με την άνοδο της γοτθικής λογοτεχνίας κατά την ίδια περίοδο, σε μια προσπάθεια να καθοριστεί ο βαθμός στον οποίο τα δύο έργα αντικατοπτρίζουν το επαναστατικό κλίμα της εποχής. Η εξέταση των δύο έργων και η ανάπτυξη της εργασίας βασίζονται σε ορισμένους κοινούς άξονες, όπως τον τρόμο, το λιμπερτινισμό, και τον αντι-καθολικισμό. Γίνεται επίσης αναφορά στη φιλοσοφία περί Φύσης, η οποία αναπτύσσεται λεπτομερώς στη Ζυστίν και στο υπερφυσικό στοιχείο, το οποίο συναντάμε στην αφήγηση του Lewis.

Μέσα από τη σύγκριση δύο λογοτεχνικών έργων του 18ου αιώνα, τη Ζυστίν του Μαρκήσιου Ντε Σαντ (1971) και τον Καλόγερο του Matthew Lewis, επιχειρούμε να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο η Γαλλική Επανάσταση και πιο συγκεκριμένα η «Βασιλεία του Τρόμου» του Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου, επηρέασε τη λογοτεχνική παραγωγή σε Αγγλία και Γαλλία. Η έντονη κοινωνική ανησυχία και η πολιτική αναταραχή της εποχής συνδέονται με την άνοδο της γοτθικής λογοτεχνίας κατά την ίδια περίοδο, σε μια προσπάθεια να καθοριστεί ο βαθμός στον οποίο τα δύο έργα αντικατοπτρίζουν το επαναστατικό κλίμα της εποχής. Η εξέταση των δύο έργων και η ανάπτυξη της εργασίας βασίζονται σε ορισμένους κοινούς άξονες, όπως τον τρόμο, το λιμπερτινισμό, και τον αντι-καθολικισμό. Γίνεται επίσης αναφορά στη φιλοσοφία περί Φύσης, η οποία αναπτύσσεται λεπτομερώς στη Ζυστίν και στο υπερφυσικό στοιχείο, το οποίο συναντάμε στην αφήγηση του Lewis.

Σκοπός της εργασίας είναι η διερεύνηση του Υψηλού σε έργα των William Wordsworth και Διονύσιου Σολωμού. Ειδικότερα, μελετάται η σχέση του αισθητικού Υψηλού με το Εγώ και τη φύση και επιχειρείται η σύνδεσή του με τα εξωτερικά ερεθίσματα που συνιστούν το τρομερό Υψηλό. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζονται η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο Εγώ, τη φύση και το Υψηλό και ακολούθως οι τρόποι με τους οποίους η διάνοια απελευθερώνεται από την πραγματιστική αντίληψη και λαμβάνει χώρα η συνειδητοποίηση όλων των πτυχών του ατόμου και του κόσμου, ιδίως δε των σκοτεινών. Γίνεται επίσης αναφορά στη θρησκευτικότητα από την οποία διαπνέονται τα υπό εξέταση έργα και η οποία συνυφαίνεται με τις αισθήσεις του Υψηλού, όπως και στη φαντασία, η οποία δρα ως καταλύτης στις διεργασίες που οδηγούν σε αυτό. Επιπλέον, μελετώνται τα όνειρα ή/και οράματα ως κατασκευές που, μέσω των διαφορετικών λειτουργιών τους, υπηρετούν το Υψηλό και συμβάλλουν στην πραγμάτωσή του.

Σκοπός της εργασίας είναι η διερεύνηση του Υψηλού σε έργα των William Wordsworth και Διονύσιου Σολωμού. Ειδικότερα, μελετάται η σχέση του αισθητικού Υψηλού με το Εγώ και τη φύση και επιχειρείται η σύνδεσή του με τα εξωτερικά ερεθίσματα που συνιστούν το τρομερό Υψηλό. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζονται η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο Εγώ, τη φύση και το Υψηλό και ακολούθως οι τρόποι με τους οποίους η διάνοια απελευθερώνεται από την πραγματιστική αντίληψη και λαμβάνει χώρα η συνειδητοποίηση όλων των πτυχών του ατόμου και του κόσμου, ιδίως δε των σκοτεινών. Γίνεται επίσης αναφορά στη θρησκευτικότητα από την οποία διαπνέονται τα υπό εξέταση έργα και η οποία συνυφαίνεται με τις αισθήσεις του Υψηλού, όπως και στη φαντασία, η οποία δρα ως καταλύτης στις διεργασίες που οδηγούν σε αυτό. Επιπλέον, μελετώνται τα όνειρα ή/και οράματα ως κατασκευές που, μέσω των διαφορετικών λειτουργιών τους, υπηρετούν το Υψηλό και συμβάλλουν στην πραγμάτωσή του.

Η διπλωματική εργασία επιδιώκει να επαληθεύσει ή όχι αφενός ότι ο Κ. Π. Καβάφης και ο Γιώργος Σεφέρης είναι δύο από τους κατεξοχήν νεοέλληνες world poets, αφετέρου τη γενική παραδοχή ότι η απήχηση του καβαφικού έργου στον αγγλόφωνο χώρο είναι ευρύτερη και επιδεικνύει μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο. Πρωτογενές υλικό της έρευνας αποτελούν εννέα αγλλόφωνες ανθολογίες της world literature και της world poetry, οι οποίες έχουν εκδοθεί από το 1990 και εξής. Η εργασία δομείται σε δύο κύριες ενότητες. Στην αρχική ενότητα επιχειρείται μια κατά το δυνατόν κατατοπιστική παρουσίαση της world literature ως θεωρητικού κλάδου, ξεκινώντας από τις απόπειρες προσδιορισμού του αντικειμένου της. Η προβληματική της αντιπροσώπευσης στο πλαίσιο της world literature συζητείται με σημεία αναφοράς την αλληλεπίδρασή της με την πολιτικο-οικονομική πραγματικότητα και τις ανισότητες κέντρου-περιφέρειας, τη σχέση της με την παγκοσμιοποίηση, καθώς και τη συγκρότηση του κανόνα και των ανθολογιών της world literature, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαιτερότητά της ως λογοτεχνίας σε μετάφραση. Τέλος, γίνεται αναφορά στις νέες προϋποθέσεις που τίθενται για την ανάγνωση της λογοτεχνίας στο πλαίσιο της world literature. Στην επόμενη ενότητα, μετά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας στις εννέα ανθολογίες και με βάση την προαναφερθείσα έρευνα, εξετάζεται συγκριτικά η πρόσληψη του Καβάφη και του Σεφέρη από το αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό. Η εξέταση του θέματος κινείται σε τρεις άξονες, μέσα από τους οποίους αναδεικνύονται τα κοινά χαρακτηριστικά και οι αποκλίσεις των δύο ποιητών, που φαίνεται να δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία του Καβάφη στο πεδίο της world literature. Συγκεκριμένα, προσεγγίζεται, στην ιστορική του προοπτική, ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης και ο Σεφέρης έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό και συζητείται η επίδραση της ομοερωτικής καβαφικής ποίησης και το εκτόπισμα ενός βραβείου Νόμπελ στο δίπολο αυτόφωτης-ετερόφωτης απήχησης των λογοτεχνικών έργων. Στη συνέχεια εξετάζεται το κοινό ενδιαφέρον του Καβάφη και του Σεφέρη για τη μυθολογία και την ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο αυτό αποτυπώνεται και διαμορφώνει την ποίησή τους, με την τοποθέτηση των δύο ποιητών στο δίπολο μικροϊστορίας-επίσημης ιστορίας. Τέλος, με δεδομένη την κοσμοπολίτικη ταυτότητα των δύο ποιητών, εξετάζεται ο βαθμός ιθαγένειας του ποιητικού τους έργου, καταλήγοντας στις έννοιες του κράματος και μιας περισσότερο αμιγούς ελληνικότητας για την καβαφική και σεφερική ποίηση αντιστοίχως.

Η διπλωματική εργασία επιδιώκει να επαληθεύσει ή όχι αφενός ότι ο Κ. Π. Καβάφης και ο Γιώργος Σεφέρης είναι δύο από τους κατεξοχήν νεοέλληνες world poets, αφετέρου τη γενική παραδοχή ότι η απήχηση του καβαφικού έργου στον αγγλόφωνο χώρο είναι ευρύτερη και επιδεικνύει μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο. Πρωτογενές υλικό της έρευνας αποτελούν εννέα αγλλόφωνες ανθολογίες της world literature και της world poetry, οι οποίες έχουν εκδοθεί από το 1990 και εξής. Η εργασία δομείται σε δύο κύριες ενότητες. Στην αρχική ενότητα επιχειρείται μια κατά το δυνατόν κατατοπιστική παρουσίαση της world literature ως θεωρητικού κλάδου, ξεκινώντας από τις απόπειρες προσδιορισμού του αντικειμένου της. Η προβληματική της αντιπροσώπευσης στο πλαίσιο της world literature συζητείται με σημεία αναφοράς την αλληλεπίδρασή της με την πολιτικο-οικονομική πραγματικότητα και τις ανισότητες κέντρου-περιφέρειας, τη σχέση της με την παγκοσμιοποίηση, καθώς και τη συγκρότηση του κανόνα και των ανθολογιών της world literature, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαιτερότητά της ως λογοτεχνίας σε μετάφραση. Τέλος, γίνεται αναφορά στις νέες προϋποθέσεις που τίθενται για την ανάγνωση της λογοτεχνίας στο πλαίσιο της world literature. Στην επόμενη ενότητα, μετά την παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας στις εννέα ανθολογίες και με βάση την προαναφερθείσα έρευνα, εξετάζεται συγκριτικά η πρόσληψη του Καβάφη και του Σεφέρη από το αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό. Η εξέταση του θέματος κινείται σε τρεις άξονες, μέσα από τους οποίους αναδεικνύονται τα κοινά χαρακτηριστικά και οι αποκλίσεις των δύο ποιητών, που φαίνεται να δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία του Καβάφη στο πεδίο της world literature. Συγκεκριμένα, προσεγγίζεται, στην ιστορική του προοπτική, ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης και ο Σεφέρης έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό και συζητείται η επίδραση της ομοερωτικής καβαφικής ποίησης και το εκτόπισμα ενός βραβείου Νόμπελ στο δίπολο αυτόφωτης-ετερόφωτης απήχησης των λογοτεχνικών έργων. Στη συνέχεια εξετάζεται το κοινό ενδιαφέρον του Καβάφη και του Σεφέρη για τη μυθολογία και την ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο αυτό αποτυπώνεται και διαμορφώνει την ποίησή τους, με την τοποθέτηση των δύο ποιητών στο δίπολο μικροϊστορίας-επίσημης ιστορίας. Τέλος, με δεδομένη την κοσμοπολίτικη ταυτότητα των δύο ποιητών, εξετάζεται ο βαθμός ιθαγένειας του ποιητικού τους έργου, καταλήγοντας στις έννοιες του κράματος και μιας περισσότερο αμιγούς ελληνικότητας για την καβαφική και σεφερική ποίηση αντιστοίχως

Σκοπός της εργασίας ήταν η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο η σεξουαλικότητα και ο πόλεμος διαμόρφωσαν το πνεύμα του μοντερνισμού μελετώντας κείμενα διαφορετικού ύφους και τεχνικής γραφής. Μελετήσαμε αρχικά τη σχέση του μοντερνισμού με την ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας και το πώς αυτή αποτυπώνεται σε μοντερνιστικά μυθιστορήματα, δίνοντας έμφαση στον τρόπο γραφής και αφήγησης. Επίσης, παρουσιάσαμε στοιχεία θεωρίας σχετικά με τις τεχνικές αναπαράστασης της συνείδησης στο μυθιστόρημα, όπως τα συστηματοποιούν η Dorrit Cohn και η Μαρία Κακαβούλια. Στη συνέχεια, μελετήσαμε το διαφορετικό τρόπο αναπαράστασης της σεξουαλικότητας στα δύο μυθιστορήματα, με παράθεση αποσπασμάτων και σχολιασμό των αφηγηματικών τεχνικών που χρησιμοποιούνται. Ακόμη ασχοληθήκαμε αναλυτικά με τη θέση που κατέχει στα μυθιστορήματα αυτά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Τέλος, παρουσιάσαμε συγκριτικά τα στοιχεία ομοιότητας και διαφοράς των μυθιστορημάτων ως προς τη μορφή της αφήγησης όσο και ως προς τις επιμέρους θεματικές τους.

Σκοπός της εργασίας ήταν η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο η σεξουαλικότητα και ο πόλεμος διαμόρφωσαν το πνεύμα του μοντερνισμού μελετώντας κείμενα διαφορετικού ύφους και τεχνικής γραφής. Μελετήσαμε αρχικά τη σχέση του μοντερνισμού με την ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας και το πώς αυτή αποτυπώνεται σε μοντερνιστικά μυθιστορήματα, δίνοντας έμφαση στον τρόπο γραφής και αφήγησης. Επίσης, παρουσιάσαμε στοιχεία θεωρίας σχετικά με τις τεχνικές αναπαράστασης της συνείδησης στο μυθιστόρημα, όπως τα συστηματοποιούν η Dorrit Cohn και η Μαρία Κακαβούλια. Στη συνέχεια, μελετήσαμε το διαφορετικό τρόπο αναπαράστασης της σεξουαλικότητας στα δύο μυθιστορήματα, με παράθεση αποσπασμάτων και σχολιασμό των αφηγηματικών τεχνικών που χρησιμοποιούνται. Ακόμη ασχοληθήκαμε αναλυτικά με τη θέση που κατέχει στα μυθιστορήματα αυτά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Τέλος, παρουσιάσαμε συγκριτικά τα στοιχεία ομοιότητας και διαφοράς των μυθιστορημάτων ως προς τη μορφή της αφήγησης όσο και ως προς τις επιμέρους θεματικές τους.

Ο σκοπός της εργασίας είναι να περιγράψει το σχεδιασμό και εφαρμογή εκπαιδευτικού υλικού για τη διδακτική προσέγγιση CLIL. Η έρευνα εξέτασε την επίδραση της εικαστικής αγωγής σε συνδυασμό με τα Αγγλικά στους μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, εξερεύνησε τα πλεονεκτήματα της διδασκαλίας της εκαστικής αγωγής μέσω της Αγγλικής ως ξένη γλώσσα όσον αφορά α) στις γλωσσικές δεξιότητες των μαθητών στα Αγγλικά, β) στις γνώσεις που αποκόμισαν σχετικά με τα εικαστικά, και γ) στην διαπολιτισμική εκπαίδευσή τους. Οι συμμετέχοντες ήταν 4 μαθητές της Αγγλικής ως ξένη γλώσσα (11-14 χρονών) στην Ελλάδα, την ακαδημαική χρονιά 2015-16. Τα αποτελέσματα της έρευνας υποδεικνύουν οφέλη ενθαρρύνοντας κατά αυτόν τον τρόπο περαιτέρω ποσοτική έρευνα μεγάλης κλίμακας.

Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή μελετά τη διαφαινόμενη ανάδυση ενός νέου λογοτεχνικού ρεαλισμού στη σύγχρονη εποχή της φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας, μέσα από το έργο δύο πολιτισμικά ανομοιογενών συγγραφέων – του αμερικανού Don DeLillo και του εκδοθέντος μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11η Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη έργου του, Άνθρωπος σε Πτώση (2007, αγγλική έκδοση), και του γαλλόφωνου αλγερινού συγγραφέα Yasmina Khadra και του πρώτου έργου του στη θεματική της τρομοκρατίας στις χώρες της Μέσης Ανατολής, Τα Χελιδόνια της Καμπούλ (2004, ελληνική έκδοση). Η διατριβή εστιάζει, μέσα από την ανάλυση των κοινών στα δύο έργα μοτίβων του μάρτυρα – με την τριπλή σημασία του θύματος, του ομολογητή της πίστεως/θύτη και του θεατή/αφηγητή/αναγνώστη – και του αποξενωμένου επικοινωνιακά σχήματος των κεντρικών χαρακτήρων, στον τρόπο με τον οποίο οι δύο συγγραφείς καθιστούν οικεία και άρα διαχειρίσιμη τη νέα πραγματικότητα της συνεχώς επαπειλούμενης βίας και απώλειας στο σύγχρονο κόσμο, ανανεώνοντας συγχρόνως τις τεχνικές της αφήγησης και επενδύοντας ξανά τη λογοτεχνία με ένα ηθικό πρόταγμα.

Ο κύριος σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα της υιοθέτησης τόσο έμμεσων όσο και άμεσων στρατηγικών στη διδασκαλία του λεξιλογίου αγγλικών (στα πλαίσια της διδασκαλίας των Αγγλικών ως ξένη γλώσσα) για μαθητές του δημοτικού, μέσα από το φιλικό προς τα παιδιά περιβάλλον της αφήγησης ιστοριών. Για να γίνει αυτό, χρησιμοποιήθηκε ως διδακτικό υλικό ένα λογοτεχνικό βιβλίο διαβαθμισμένης δυσκολίας από το οποίο επιλέχθηκαν 40 λεξιλογικά στοιχεία-στόχοι: 20 διδάχθηκαν άμεσα και 20 έμμεσα, αναλογικά κατανεμημένα ανάλογα με το επίπεδο δυσκολίας και το μέρος του λόγου στο οποίο ανήκαν. Μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας, τα παιδιά κλήθηκαν να ανακαλέσουν αυτά τα λεξιλογικά στοιχεία προφορικά. Οι απαντήσεις τους εξετάστηκαν προσεκτικά σε σχέση με τον τρόπο διδασκαλίας και τα ειδικά χαρακτηριστικά των λεξιλογικών στοιχείων, σε μια προσπάθεια να ρίξoυν φως στους παράγοντες που πραγματικά επηρεάζουν την εκμάθηση λεξιλογίου. Τα συλλεχθέντα δεδομένα αναλύθηκαν χρησιμοποιώντας λογισμικό SPSS. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι παρόλο που τα αποτελέσματα έδειξαν ένα ελαφρώς υψηλότερο λεξιλογικό κέρδος στα στοιχεία που διδάχτηκαν άμεσα, ο παράγοντας ‘άμεση/έμμεση διδασκαλία’ έπαιξε σημαντικό ρόλο μόνο στην ανάκληση των λέξεων που ανήκουν στο επίπεδο Α1. Η συζήτηση των ευρημάτων στηρίζεται σε μια ποικιλία θεωρητικών απόψεων και προτείνει πιθανές κατευθύνσεις για αποτελεσματική εκμάθηση λεξιλογίου

Το σχέδιο ορολογίας ΙΑΤΕ πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο εκπόνησης της διπλωματικής μου εργασίας για την απόκτηση του τίτλου μεταπτυχιακών σπουδών μετάφρασης του Α.Π.Θ. και είχε ως στόχο την εύρεση όρων και εννοιών που αφορούν τον τομέα των υλικών συσκευασίας (πεδίο) και συγκεκριμένα της εύκαμπτης συσκευασίας (υποπεδίο). Ειδικότερα, το σχέδιο ορολογίας ΙΑΤΕ αποτελείται από 50 όρους συσκευασίας, καταγεγραμμένους σε λογιστικό φύλλο excel, και τη θεωρητική παρουσίαση της αποδελτίωσής τους. Τα πεδία που περιλαμβάνονται στο λογιστικό φύλλο excel αφορούν το ζεύγος γλωσσών αγγλικά-ελληνικά και είναι τα εξής: όρος, πηγή όρου, ορισμός, πηγή ορισμού, συγκείμενο, πηγή συγκειμένου, σχέση όρου με τους υπόλοιπους και (τυχόν) παρατηρήσεις. Το σχέδιο ορολογίας ΙΑΤΕ εκπονήθηκε σε συνεργασία με την Termcoord και βασίστηκε στον εννοιολογικό χάρτη της βάσης δεδομένων ορολογίας WIPO PEARL, ο οποίος αφορά τα υλικά συσκευασίας. Συγκεκριμένα, στη θεωρητική παρουσίαση δίνονται πληροφορίες για το πεδίο και το υποπεδίο, καθώς και τα έργα αναφοράς, τα λεξικά και τις πηγές που χρησιμοποιήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας. Επιπλέον, σημειώνονται οι βασικοί όροι του πεδίου και οι μεταξύ τους σχέσεις, οι οποίες αναπαριστώνται με τη βοήθεια γραφημάτων. Στη συνέχεια, περιγράφονται η ερευνητική διαδικασία και οι δυσκολίες που προέκυψαν, ενώ παρατίθενται τα λογιστικά φύλλα του excel και δείγμα από το σώμα αυθεντικών κειμένων που χρησιμοποιήθηκε.

Στην παρούσα μεταπτυχιακή εργασία γίνεται σχολιασμένη μετάφραση ενός αποσπάσματος του άρθρου «Refugee Surge in Europe: Economic Challenges» (Εισροή προσφύγων στην Ευρώπη: Οικονομικές Προκλήσεις), και πιο συγκεκριμένα της ενότητας με τίτλο «Labor market impact and absorption of immigrants» (Επίδραση και απορρόφηση των μεταναστών στην αγορά εργασίας).Tο άρθρο αναλύει, κατά κύριο λόγο από οικονομική σκοπιά, την εισροή των προσφύγων και των μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επομένως περιλαμβάνει οικονομική ορολογία καθώς επίσης και ορολογία σχετική με τη μετανάστευση. Eκτός της μετάφρασης του κειμένου, παρατίθεται και ένα αναλυτικό γλωσσάρι όρων όπου εμφανίζονται όλοι οι όροι που αποδελτιώθηκαν στο κείμενο με αλφαβητική σειρά με βάση τη γλώσσα-πηγή, καθώς και η τεκμιρίωση αυτών. Αναλυτικά καταγράφονται επίσης τα μέσα της μεταφραστικής έρευνας καθώς και οι δυσκολίες που αντιμετωπίστηκαν κατά τη μετάφραση του κειμένου

Σκοπός της διπλωματικής διατριβής ήταν η σχολιασμένη μετάφραση του ενός μέρους του ΦΕΚ της Ιταλικής Κυβερνήσεως με τίτλο «Κατευθυντήριες γραμμές εκτέλεσης των ελέγχων με σκοπό τη διασφάλιση της διατροφικής ασφάλειας στο πλαίσιο της παράγωγης και της διάθεσης στην αγορά γάλακτος που προορίζεται για θερμική επεξεργασία και μεταποίηση». Εξετάσαμε την ορολογία που χρησιμοποιείται σε αυτού του είδους τα κείμενα. Στη συνέχεια παρουσιάσαμε αναλυτικά ένα μέρος των όρων του κειμένου, με τους ορισμούς τους και της πηγές αυτών. Επίσης αναφερθήκαμε αναλυτικά στις μεταφραστικές δυσκολίες που συναντήσαμε στο κείμενο σε ορολογικό, πραγματολογικό, μορφολογικό και υφολογικό επίπεδο. Ακόμη, παρουσιάσαμε τις μεθόδους έρευνας που χρησιμοποιήσαμε για την εξεύρεση των ορισμών των όρων. Και τέλος ασχοληθήκαμε με την χρησιμότητα του κειμένου αυτού, το κοινό για το οποίο προορίζεται και τον λόγο που το μεταφράσαμε.

Μέσα από την εργασία αυτή, επιχειρούμε να συσχετίσουμε τον κόσμο της Αγγλόφωνης δυστοπικής νεανικής λογοτεχνίας με την προσέγγιση του φαινομένου της τρομοκρατίας στον 21ο αιώνα, θέτοντας ως ορόσημο τις επιθέσεις της 9/11 στην Αμερική. Ταραγμένος και ασταθής, ο εφηβικός κόσμος συγκρούεται στα νεανικά δυστοπικά μυθιστορήματα με εξίσου ταραγμένους και βίαιους κόσμους. Μέσα από την εργασία αυτή και με τη βοήθεια συγκριτολογικών εργαλείων θα εξερευνήσουμε το Blackout (2010) της Βρετανίδας Sam Mills και το Little Brother (2008) του Καναδού Cory Doctorow, με σκοπό τη σκιαγράφηση της υποκειμενικότητας και της ατομικής δράσης των χαρακτήρων, της δόμησής τους σε σχέση με την τρομοκρατία, καθώς και της προσέγγισης των πολιτικών ζητημάτων της βίας, του κρατικού ελέγχου, των πολιτικών ελευθεριών και της κοινωνικής ευθύνης για την μάχη κατά του φόβου και της ρητορικής που τον ενδυναμώνει. Για το λόγο αυτό, ανατρέχουμε παράλληλα με τα δυστοπικά στοιχεία των δυτικών κοινωνιών των μυθιστορημάτων – αμερικανική και βρετανική – στην πρόσφατη πολιτική πραγματικότητα. Στόχος μας είναι να μελετήσουμε εάν οι αναπαραστάσεις της τρομοκρατίας μέσα από τη δυστοπική κριτική γραφή μπορούν να γίνουν αντικείμενο πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής επεξεργασίας για την υπέρβαση του φόβου και της βίας.

Σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η διερεύνηση των σχέσεων και των αλληλοπροσδιορισμών της «λογοτεχνίας της πόλης» με τη «λογοτεχνία της μνήμης» μέσα από τη συγκριτική μελέτη της Χαμένης Άνοιξης (1976) του Σ. Τσίρκα και της Άκρας Ταπείνωσης (2015) της Ρ. Γαλανάκη. Η παρουσίαση του θεωρητικού πλαισίου σχετικά με τις μορφές της μνήμης και τις σχέσεις μνήμης και τόπου ανέδειξε τη σύνδεση της λογοτεχνίας με την πόλη, τον κατεξοχήν τόπο στη λογοτεχνία, και με τη μνήμη. Στη συνέχεια, η εξέταση των τρόπων αναπαράστασης της πόλης και της μνήμης από την αφήγηση στους άξονες της οπτικής γωνίας, του χρόνου και του χώρου στα δύο έργα αποτέλεσε τη βάση για τη σύγκριση, η οποία εστίασε στους κοινούς «τόπους μνήμης» των δύο μυθιστορημάτων και στον διάλογο των γενεών. Τέλος, η ερμηνεία των αποκλίσεων, που διαπιστώθηκαν, ανέδειξε τις δυνατότητες της «λογοτεχνίας της πόλης» να αναπαριστά τη διαδικασία όχι μόνο της ανάμνησης αλλά και της διαμόρφωσης της συλλογικής μνήμης.

H ερευνητική εργασία εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία στα έργα του Στίβεν Κινγκ, Το Τραγούδι της Σουζάνας (2004) και Ο Μαύρος Πύργος (2004). Ένας από τους στόχους της είναι να εξερευνήσει τον διπλό ρόλο του Κινγκ ως συγγραφέα και ως χαρακτήρα στα δυο αυτά μυθιστορήματα και τις επιπτώσεις της συγγραφικής του πρακτικής στην υπόσταση των χαρακτήρων και στο συνολικό οικοδόμημα του κειμένου. Σε αυτή την διατριβή, η ενσωμάτωση του συγγραφέα στην ιστορία θεωρείται ως μια απόπειρα αποσύνδεσής του από τη δημιουργία του κειμένου, ενώ παράλληλα αναδεικνύει τον ρόλο που παίζουν οι χαρακτήρες σε αυτή. Σκοπός της εργασίας είναι να αποκαλύψει την ρευστότητα που χαρακτηρίζει την έννοια της μυθοπλαστικής πραγματικότητας, αλλά και την πληθώρα αφηγηματικών κόσμων που αυτή δημιουργεί, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του σύμπαντος του Μαύρου Πύργου στο οποίο ανήκουν οι δύο κύριες πηγές που εξετάζουμε. Ένας ακόμα στόχος της εργασίας είναι να εξετάσει τη σχέση που εγκαθιδρύει ένα κείμενο με άλλα κείμενα, καθώς και την ενδοκειμενική δυναμική αλλά και τις διασταυρούμενες αναφορές που παράγονται όσον αφορά την ανάπτυξη της ιστορίας. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, κείμενα που έχουν επηρεάσει και έχουν επηρεαστεί από τη σειρά Ο Μαύρος Πύργος λαμβάνονται υπόψιν στα δύο κεφάλαια αυτής της διατριβής. Τέλος, αυτή η εργασία θα επιχειρήσει να προσεγγύσει με κριτική ματιά όρους όπως μεταμυθοπλασία, ενδοκειμενικότητα, από μηχανής θεός, εγκιβωτισμένη αφήγηση, μετάθεση νοήματος.

Οι ομιλητές με Σύνδρομο Ντάουν εκτός από τη νοητική ανεπάρκεια, χαρακτηρίζονται και από δυσπλασίες, οι οποίες επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την άρθρωσή τους. Έρευνες που έχουν γίνει στο εξωτερικό έχουν εμβαθύνει στη φύση των αρθρωτικών προβλημάτων των ομιλητών με Σύνδρομο Ντάουν. Για την ελληνική γλώσσα ωστόσο, απ’ όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, δεν υπάρχουν δεδομένα αναφορικά με την παραγωγή των φωνηέντων και των συμφώνων από ενήλικες με Σύνδομο Ντάουν. Ως εκτούτου, σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας ήταν η καταγραφή της ομιλίας της συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας. Η πρώτη πειραματική ομάδα απαρτίστηκε από τρεις ενήλικες γυναίκες με Σύνδρομο Ντάουν στη Θεσσαλονίκη και η δεύτερη από τρεις ενήλικες άντρες στο Ηράκλειο της Κρήτης, με αντίστοιχες ομάδες ενηλίκων τυπικής ανάπτυξης σε κάθε περιοχή. Αρχικά διεξήχθη μια ακουστική ανάλυση των πέντε ελληνικών φωνηέντων σε τονισμένη και άτονη θέση για να μετρηθεί η διάρκεια των φωνηέντων και να καταγραφεί ο φωνηεντικός χώρος των ομιλητών. Επιπλέον, έγινε και μια ποιοτική ανάλυση της παραγωγής των συμφώνων και οριμένων συμφωνικών συμπλεγμάτων σε πρώτη, τονισμένη και δεύτερη, άτονη θέση. Μετά τη συλλογή και ανάλυση των δεδομένων, καταγράφηκαν για τα σύμφωνα και τα συμφωνικά συμπλέγματα οι φωνολογικές διεργασίες που εντοπίστηκαν σε κάθε ομιλητή. Τα ερευνητικά αποτελέσματα έδειξαν μεγαλύτερη διάρκεια στα φωνέντα για τους ομιλητές με Σύνδρομο Ντάουν. Επιπλέον, βρέθηκαν πιο περιορισμένοι φωνηεντικοί χώροι, τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες με Σύνδρομο Ντάουν, σε αντίθεση με τους αντίστοιχους συμμετέχοντες από τον τυπικό πληθυσμό. Κατά την ποιοτική ανάλυση των συμφώνων και των συμφωνικών συμπλεγμάτων, βρέθηκε ποικιλομορφία λαθών μεταξύ των συμμετεχόντων. Οι ενήλικες με Σύνδρομο Ντάουν πέρα από την εμφάνιση κοινών φωνολογικών διεργασιών, χαρακτηρίζονταν από διαφορετική συχνότητα στην εμφάνιση των διεργασιών αυτών. Επίσης, υπήρχαν αρκετά ιδιοσυγκρασιακά λάθη. Σημαντική ήταν και η διαφοροποίηση που παρουσίαζε ο κάθε ομιλητής ανάμεσα στις προσπάθειες για κάθε φώνημα, δείχνοντας μια υψηλή ασυνέπεια στην παραγωγή λόγου, κάτι που αναφέρεται και στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι ένα μέρος των ευρημάτων αφορούσε στη διαλεκτολογία, και κατά πόσον ορισμένα στοιχεία της κρητικής διαλέκτου διατηρήθηκαν στην ομιλία των συμμετεχόντων με Σύνδρομο Ντάουν. Συγκρίνοντας τα ευρήματα της παρούσας μελέτης με βιβλιογραφικά στοιχεία για την τυπική φωνολογική ανάπτυξη των παιδιών στην Ελλάδα, παρατηρήσαμε ότι οι συμμετέχοντες με Σύνδρομο Ντάουν παρουσίασαν στοιχεία ενός καθυστερημένου αλλά και αποκλίνοντος φωνολογικού συστήματος.

Οι στόχοι της έρευνας είναι πολύπλευροι και έχουν ως κοινό παρανομαστή τη σύγκριση του παιδικού λόγου με αυτόν των ενηλίκων. Ο πρώτος στόχος είναι η εξέταση επιλεγμένων ακουστικών χαρακτηριστικών των έρρινων και υγρών συμφώνων της ελληνικής γλώσσας στην αρχή της λέξης: την πρώτη, δεύτερη και τρίτη συχνότητα καθώς και τη διάρκειά τους. Ο δεύτερος στόχος είναι η δημιουργία του χώρου των φωνηέντων των παιδιών και των δύο φύλων και η σύγκρισή του με αυτόν των ενηλίκων και των δύο φύλων. Ο τρίτος στόχος είναι η μελέτη της επιρροής που ασκεί ο δυναμικός τόνος, το φύλο και η ηλικία των συμμετεχόντων στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται ο χώρος των φωνηέντων τους. Για τους σκοπούς της έρευνας συλλέχθηκαν και αναλύθηκαν δεδομένα από την παραγωγή λόγου είκοσι ενηλίκων (δέκα αντρών και δέκα γυναικών) και είκοσι παιδιών (δέκα αγοριών και δέκα κοριτσιών). Τα δεδομένα ήταν του τύπου 'ΣΦΣΦ και ΣΦ'ΣΦ ενσωματωμένα σε προτασιακό πλαίσιο. Μόνο το πρώτο σύμφωνο (έρρινο είτε υγρό) της κάθε λέξης-στόχου και το πρώτο φωνήεν αναλύθηκαν. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όταν το φωνήεν υπό ανάλυση δεν ήταν τονισμένο, υπήρξε μια ανοδική τάση του χώρου των φωνηέντων, ενώ ο τονισμός τους οδήγησε στην αύξηση του μεγέθους του και σε μεγαλύτερη διάρκεια και των συμφώνων και των φωνηέντων. Η διάρκεια των τεμαχίων ήταν μεγαλύτερη και η πρώτη και δεύτερη συχνότητα ήταν υψηλότερες στην παραγωγή των γυναικών και κοριτσιών με τα παιδιά να πετυχαίνουν τις υψηλότερες τιμές από όλους. Η επιρροή του φύλου δεν ήταν τόσο εμφανής στα αποτελέσματα όσον αφορά στην παραγωγή των παιδιών. Στον λόγο των παιδιών τα έρρινα και τα υγρά είχαν μεγαλύτερη διάρκεια, η οποία με τη σειρά της επηρεαζόταν από το αν το φωνήεν που ακολουθούσε ήταν τονισμένο ή όχι (με εξαίρεση τη διάρκεια του /r/). Τέλος, και οι τρεις συχνότητες των έρρινων και του πλευρικού υπόκειντο στο φύλο και την ηλικία του ομιλητή που τα παρήγαγε, στην ποιότητα του φωνήεντος που ακολουθούσε και στον αν το φωνήεν αυτό ήταν τονισμένο ή όχι.

Σκοπός της μεταπτυχιακής διπλωματικής ήταν να ερευνήσει την ανακύκλωση των κοινών στο Χόλυγουντ γυναικείων στερεότυπων στις δημοφιλείς Αμερικάνικες κωμωδίες Pitch Perfect (2012) και Pitch Perfect 2 (2015). Εξέτασα την κινηματογραφική αφήγηση των ταινιών καθώς και το ύφος των σκηνοθετών τους οι οποίοι εκμεταλλεύονται αυτά τα στερεότυπα και τα μετατρέπουν σε μία μορφή σάτιρας η οποία στοχεύει στην αποδόμηση και την ανατροπή πατριαρχικών θεωρήσεων για τη θηλυπρέπεια. Με εργαλεία φεμινιστικές, πολιτισμικές και κινηματογραφικές θεωρίες ισχυρίστηκα πως η γυναίκα σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος καθώς και το σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο cast των δύο ταινιών συνεργάστηκαν για να προωθήσουν μία αμιγώς φεμινιστική δήλωση. Όλες μαζί ανατρέπουν τις συμβάσεις του κωμικού είδους και συγχρόνως κατασκευάζουν θετικά μηνύματα για τη γυναικεία ανεξαρτησία, ενδυνάμωση και την κοινωνική ισότητα. Με αυτόν τον τρόπο αντιστέκονται ενάντια στον κατεστημένο σεξισμό του Χόλυγουντ που παραδοσιακά αποκλείει γυναικείες φωνές και εμπειρίες τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες. Η διπλωματική αυτή επίσης σχολιάζει το δημόσιο διάλογο σχετικά με το φεμινισμό στο Χόλυγουντ ο οποίος έχει προκληθεί από την τεράστια επιτυχία των δύο ταινιών. Ένας διάλογος που τονίζει την σπανιότητα των γυναικών δημιουργών του σινεμά, φαινομένου που υποδεικνύει το σεξισμό που διακρίνει το σύστημα των studios στο Χόλυγουντ τα οποία ελέγχουν και διαμορφώνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της βιομηχανίας του κινηματογράφου παγκοσμίως. Τέλος, ισχυρίστηκα πως η μεγαλύτερη επιτυχία των δύο ταινιών είναι ο χώρος που δημιουργούν στο είδος της κωμωδίας για την προώθηση και αναγέννηση της γυναικείας και φεμινιστικής κωμικής παράδοσης. Ένας χώρος όπου η γυναικεία κωμική τέχνη μπορεί να μεταμορφωθεί σε πηγή μιας πολιτισμικής επανάστασης.

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να διερευνήσει την απεικόνιση της τεχνητής νοημοσύνης και του ρομπότ ως χαρακτήρες, καθώς επίσης και τον αντίκτυπο των (απο)σωματοποιημένων μηχανών στην ανθρώπινη κοινωνία σε δύο κινηματογραφικά αφηγήματα. Η ταχύτατη εξάπλωση καινοτόμων τεχνολογιών στο δυτικό κόσμο του 21ου αιώνα και η αλληλοεξάρτηση ανθρώπων και μηχανών βρίσκονται στο επίκεντρο του «Δικός της» του Σπάικ Τζονζ (2013) και του «Από μηχανής» του Άλεξ Γκάρλαντ (2015). Τόσο ο Τζονζ όσο και ο Γκάρλαντ είναι δύο Αγγλο-Αμερικάνοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες με έκδηλο ενδιαφέρον για την συνύπαρξη ανθρώπων και μηχανών ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της τεχνολογικά διαποτισμένης σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας. Ωστώσο, ούτε ο Τζονζ ούτε ο Γκάρλαντ επιλέγουν να απεικονίσουν στις ταινίες τους την πιθανότητα της υπέρβασης του ανθρώπου από τις μηχανές. Αντιθέτως, και οι δύο σεναριογράφοι/σκηνοθέτες υπογραμμίζουν τη δυνατότητα συνύπαρξης των δύο αυτών διαφορετικών οντότητων που συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον, τονίζοντας παράλληλα την υποβόσκουσα ιδεολογία αναφορικά με τις σχέσεις των δύο φύλων, η οποία ολοφάνερα επηρεάζει την αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπου και ρομπότ.

Η ιδέα του έθνους ως σώμα σίγουρα δεν είναι καινούρια, και ούτε είναι η αναπαράσταση του πολιτικού σώματος στην λογοτεχνία άγνωστη στους κριτικούς. Aυτή η εργασία όμως στοχεύει στην προσέγγιση της σωματικής (φυσιολογικής) πτυχής του πολιτικού σώματος ως μεταφορά, και πώς αυτό διοχετεύει τις πολιτικές ιδέες και προτάσεις της Mary Shelley, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου που σημαδεύεται από ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο αντίληψης της σχέσης ανάμεσα στο σώμα, την κοινωνία, και τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον συλλογισμό αυτό, το πρώτο μέρος της μεταπτυχιακής μου εργασίας θα εξετάσει τις αναπαραστάσεις του πολιτικού σώματος από τη Mary Shelley ως ένα σωματικό σύμβολο και μια πολιτική μεταφορά στην μετα-επαναστατική, ιμπεριαλιστική Αγγλία. Συνδυάζοντας θεωρίες σχετικά με το Γοτθικό σώμα/το σώμα που διέπεται από το φύλο, με θεωρίες εθνικισμού και έθνους, καθώς και με ένα ευρύ φάσμα σχετικών κοινωνικοπολιτικών σπουδών, στοχεύω να ερευνήσω τον τρόπο με τον οποίο το Frankenstein (1818) αναδεικνύεται ως ένα αφήγημα που πραγματεύεται θέματα υγιών και τερατωδών πολιτικών σωμάτων, και τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα σώματα αλληλεπιδρούν. Πιο συγκεκριμένα, θα εξερευνήσω το πολιτικό πρόγραμμα της Shelley στο Frankenstein για το πολιτικό σώμα και το φύλο σε σχέση με θέματα κανονικότητας/ ανωμαλίας, καθώς και θέματα σχετικά με το γνώριμο και το διαφορετικό. Από την άποψη αυτή, θα επικεντρωθώ στις ιδέες της Shelley για μια πολιτική οντότητα που τοποθετεί στο προσκήνιο την σημαντικότητα των γυναικών στην γαλούχηση του οικείου και της κοινωνίας. Το δεύτερο μέρος της διπλωματικής μου εργασίας θα επεξεργαστεί μια παρόμοια ενασχόληση με την διατήρηση του οικείου/εθνικού, αλλά στο μετα-αποκαλυπτικό The Last Man (1826) της Shelley, ένα μυθιστόρημα που αφηγείται την ιστορία της Αγγλίας ως σώμα από τη γέννηση μέχρι το θάνατο και παραπέρα. Σε αυτό το κεφάλαιο, θα διερευνήσω την διαδικασία αποδόμησης του Αγγλικού εθνικού σώματος, την λειτουργία της διπολικής σχέσης μεταξύ εθνικού εαυτού/ξένου, καθώς και την πιθανότητα ύπαρξης ενός διαφορετικού είδους εθνισμού φύλου σε ένα κόσμο που συνεχώς κινείται, αλλάζει, και καταστρέφει, μέσα από μια κουλτούρα απώλειας και θρήνου.

Σκοπός της διατριβής ήταν η εξερεύνηση των πολιτισμικών ταυτοτήτων μη δυτικών πολιτισμών καθώς και η αλλαγή αντίληψης σχετικά με έννοιες όπως έθνος και φυλή με την έλευση του μεταμοντερνισμού. Τα δύο μεταταποικιοκρατικά έργα που χρησιμοποιήθηκαν αμφισβητούν το καθένα με το δικό του τρόπο την ιδέα της μοναδικότητας σε σχέση με τις πολιτισμικές μας ταυτότητες. Παίρνοντας παραδείγματα μέσα από αυτά τα δύο έργα προσπάθησα να δείξω τις διαπολιτισμικές συναλλαγές που βρίσκονται στο επίκεντρο της μελέτης της μεταποικιοκρατικής/μεταμοντέρνας θεωρίας καθώς και της έννοιας της κοινότητας. Με αυτό τον τρόπο, μεγάλο μέρος της διατριβής αφιερώθηκε και στην αποδόμηση της ιδεολογίας διαφόρων εθνικών κινημάτων απο πρώην αποικίες τα οποία στην προσπάθεια τους να αντισταθούν στη δυτική επιρροή, διακήρυτταν την επιστροφή στις ρίζες δηλαδή μια παλαιότερη αγνή ταυτότητα η οποία δεν είχε επηρεαστεί από την επαφή με άλλους πολιτισμούς. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε μελετώντας την έννοια ταυτότητα είναι ότι δεν υπήρχε καμία περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία κατά την οποία δεν γίνονταν πολιτισμικές συναλλαγές άρα η αναζήτηση της πολιτισμικής ταυτότητας σε ένα ένδοξο παρελθόν είναι μάταιη. Mέσα από την εξερεύνηση των δύο εξεταζόμενων έργων βλέπουμε πώς καταπιεσμένες ομάδες ανθρώπων από τις πρώην αποικίες καταφέρνουν να βρουν τη φωνή τους μέσα από την εδραίωση της έννοιας του υβριδισμού (hybridity) η οποία έχει βοηθήσει πολύ και στην αποδοχή των διαφυλετικών ατόμων. Ο υβριδισμός έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την έννοια του πολιτισμού καθώς έχει υποδείξει ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι έως ένα βαθμό υβρίδια.

Σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η σχολιασμένη μετάφραση ενός ειδικού κειμένου από τα αγγλικά στα ελληνικά. Το κείμενο το οποίο επιλέχθηκε να μεταφραστεί αποτελεί τμήμα της ετήσιας αναφοράς της Βρετανικής Τράπεζας British Business Bank για το 2014, και είναι σχετικό με τις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παράλληλα με την μετάφραση του κειμένου δημιουργήθηκε ένα γλωσσάρι όρων, στα ελληνικά και στα αγγλικά, από το πεδίο της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Για την ολοκλήρωση της εργασίας χρησιμοποιήθηκαν μονόγλωσσα και δίγλωσσα λεξικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, καθώς επίσης και αντίστοιχα κείμενα. Ακόμη, έγινε αναλυτική τεκμηρίωση της ορολογίας και παρουσίαση της ορολογικής έρευνας μαζί με τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίστηκαν.

Σκοπός αυτής της διατριβής είναι να αξιολογήσει τον τρόπο με τον οποίον τα Αγγλικά διδάσκονται σε μαθητές προσχολικής αγωγής στην Ελλάδα σχετικά με το εκπαιδευτικό υλικό. Η επιλογή, προσαρμογή και ανάπτυξη κατάλληλου εκπαιδευτικού υλικού αποτελεί μία πρόκληση για τους εκπαιδευτικούς και τους σχεδιαστές αυτού του υλικού. Επομένως, η αξιολόγηση αυτού του υλικού κρίνεται απαραίτητη. Σε αυτή την έρευνα, το υλικό μιας πιλοτικής σχολικής χρονιάς αξιολογείται αναφορικά με συγκεκριμένα κριτήρια με σκοπό οι εκπαιδευτικοί να είναι πιο προετοιμασμένοι και οργανωμένοι τις επόμενες χρονιές. Αυτή η έρευνα είναι βασισμένη σε υλικό Αγγλικών ως Ξένης γλώσσας που διδάχθηκε σε δημόσιο νηπιαγωγείο στον Εύοσμο (Θεσσαλονίκη, Ελλάδα), κατά τη διάρκεια της ακαδημαϊκής χρονιάς 2015-2016. Δύο ώρες διδασκαλίας παρατηρήθηκαν με σκοπό την αξιολόγηση του φυσικού χώρου, την οργάνωση της τάξης καθώς και τον εξοπλισμό που ήταν διαθέσιμος. Επιπλέον, έγινε περιγραφή και ανάλυση του υλικού που διδάχθηκε σχετικά με συγκεκριμένα κριτήρια, τις θεματικές περιοχές να τις γνωστικές ικανότητες των μαθητών , τη λεξική επιλογή και τις δομές. […]. Τα αποτελέσματα αυτής της αξιολόγησης δείχνουν ότι τα παιδιά χρειάζονται ποικιλία από διασκεδαστικές δραστηριότητες οι οποίες τους κινητοποιούν να συμμετέχουν ενεργά καθώς και περιεχόμενο που είναι συμβατό με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα τους. Το περιεχόμενο και τα θέματα που διδάσκονται πρέπει να είναι συμβατά με το γνωστικό επίπεδο και την ηλικία των παιδιών. Συχνό αλλά και πιο σπάνιο λεξιλόγιο φαίνεται ότι πρέπει να διδάσκεται στα παιδιά. Φράσεις αλλά και συχνές επαναλήψεις των λέξεων πρέπει επίσης να χρησιμοποιούνται όταν απευθυνόμαστε σε τόσο μικρούς μαθητές. Η διδασκαλία των γλωσσικών δομών επίσης απαιτεί πολύ-αισθητηριακή προσέγγιση που κινητοποιεί τους μαθητές.

Ο σκοπός αυτής της μελέτης, η οποία είναι βασισμένη σε σώματα κειμένων, είναι να εξερευνήσει και να συγκρίνει δύο σώματα μαθητικών κειμένων στην αγγλική γλώσσα που αποτελούνται από γραπτά κείμενα μικρών μαθητών που μαθαίνουν την αγγλική ως ξένη γλώσσα. Οι συμμετέχοντες στη μελέτη είναι μαθητές σε δύο διαδοχικές τάξεις σε ένα δημόσιο δημοτικό σχολείο στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον της σύγκρισης αυτής εστιάζεται στη χρήση των χρόνων και ρηματικών όψεων σε δύο σημαντικά στάδια της πορείας εκμάθησης τους της αγγλικής ως ξένης γλώσσας και ενώ η διαγλώσσα τους βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς μεταβολής καθώς νέα γλωσσικά στοιχεία προστίθενται σε αυτή. Η διατριβή, συγκεκριμένα, έχει ως θέμα το εύρος των ρηματικών τύπων και τη συχνότητα με την οποία αυτοί εμφανίζονται στα δύο σώματα κειμένων και έμφαση δίνεται στις κατηγορίες χρόνων (παροντικού και παρελθοντικού) και ρηματικών όψεων (progressive και perfective) που χρησιμοποιούν οι μαθητές και πώς αυτό το πεδίο γνώσης τους εξελίσσεται καθώς βελτιώνεται το επίπεδο γλωσσομάθειάς τους. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης εξετάζονται και αξιολογούνται σύμφωνα με τα επίπεδα γλωσσομάθειας Α1 ως Γ2, όπως αυτά ορίζονται από το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες (CEFR).

Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία επιχειρεί να καταδείξει τον καινοφανή χαρακτήρα της ποίησης δύο υπερρεαλιστριών ποιητριών, της Ελληνίδας Μάτσης Χατζηλαζάρου (1914-1987) και της γαλλόφωνης Αιγύπτιας Joyce Mansour (1928-1986). Οι δύο ποιήτριες, μολονότι πραγματεύονται θέματα οικεία στο κίνημα του υπερρεαλισμού, αποπειρώνται για πρώτη φορά να τα θέσουν υπό το πρίσμα μιας νέας, αμιγώς γυναικείας οπτικής. Η προσέγγισή τους συνεπώς προσδίδει έναν αυτοαναφορικό χαρακτήρα στο έργο τους, ενδεικτικό των ασυνείδητων ψυχικών διεργασιών τους, μέσω του οποίου προσπαθούν να καταδείξουν –μεταξύ άλλων– την πολυπλοκότητα της γυναικείας σεξουαλικότητας ταυτόχρονα αναδεικνύουν έναν νέο τύπο γυναίκας, η οποία εναλλάσσει με ευκολία διαφορετικούς ρόλους, κατ’ αντιστοιχία προς το ευρύ φάσμα των καινοφανών δραστηριοτήτων της. Οι δύο ποιήτριες, σπάζοντας το φράγμα του ανδροκρατούμενου υπερρεαλισμού, συμπορεύτηκαν με τους υπερρεαλιστές αντί να αναπαράγουν άκριτα τους τρόπους έκφρασής τους. Με αυτόν τον τρόπο, επαναδιαπραγματεύθηκαν μια σειρά πατριαρχικές στερεοτυπικές αντιλήψεις τις οποίες διαιώνιζαν οι παραδοσιακές κοινωνικές δομές και, τελικά, δημιούργησαν μια νέα ποιητική γλώσσα εστιασμένη σε πτυχές της γυναικείας φύσης που η ανδρική ποίηση επέλεγε να αφήνει αφώτιστες ή απλώς αγνοούσε. Εν κατακλείδι, εάν η υπερρεαλιστική ποιητική λειτούργησε γονιμοποιητικά και ανανεωτικά στη διαμόρφωση των δύο αυτών γυναικείων ποιητικών φωνών, οι τελευταίες εμπλούτισαν εξίσου με τη σειρά τους την ίδια την εκφραστική παλέτα του υπερρεαλισμού.

Η Δυσλεξία είναι μια μαθησιακή δυσκολία η οποία επηρεάζει την ανάπτυξη της ανάγνωσης και των γλωσσικών δεξιοτήτων και σχετίζεται με δυσκολίες στην επεξεργασία πληροφοριών. Αυτή η εργασία ασχολείται με την δυσλεξία και πως επηρεάζει την αναγνωστική ανάπτυξη και πιο συγκεκριμένα την ανάγνωση, τη γραφή και τις αφηγηματικές δεξιότητες στα Ελληνικά και στα Αγγλικά. Είναι μια μελέτη περίπτωσης η οποία εξετάζει την επίδοση του δυσλεκτικού παιδιού και τα λάθη του στην ανάγνωση, στη γραφή και στην αφήγηση στα Ελληνικά, τα οποία είναι η μητρική γλώσσα του και στα Αγγλικά, τα οποία είναι η ξένη γλώσσα του. Ο στόχος της εργασίας είναι να συγκρίνει την επίδοση του παιδιού στις δύο γλώσσες στην ανάγνωση, τη γραφή και την αφήγηση και να εξετάσει τα είδη λαθών τα οποία κάνει σε κάθε γλώσσα.

Κύριος στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας είναι η παραγωγή σχολιασμένης μετάφρασης από τα Ισπανικά στα Ελληνικά του άρθρου με τίτλο El interprete audiovisual y el humor en el doblaje [Ο οπτικοακουστικός διερμηνέας και το χιούμορ στη μεταγλώττιση] του Αντόνιο Φορές Λόπεθ, καθηγητή του Πολυτεχνικού Πανεπιστημίου της Βαλένθια. Το άρθρο αυτό περιλαμβάνεται, μαζί με άλλα τέσσερα άρθρα μεταφρασεολογικού περιεχομένου, στο βιβλίο Interculturalidad y traduccion en cine, television y teatro [Διαπολιτισμικότητα και μετάφραση στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο] των εκδόσεων Tirant Humanidades (Βαλένθια, 2012). Εκτός από τη μετάφραση του κειμένου σκοπός της εργασίας ήταν επίσης η εξαγωγή ορολογίας, η τεκμηρίωσή της, καθώς και η ανάλυση της ορολογικής έρευνας και των μεταφραστικών δυσκολιών κατά τη μεταφραστική διαδικασία. Στην εισαγωγή επίσης παρατίθεται μία σύντομη ανασκόπηση της οπτικοακουστικής μετάφρασης παγκοσμίως προκειμένου να αποσαφηνιστεί ο όρος. Έμφαση ακόμη δίνεται σε μια σύντομη αναδρομή τόσο σε μεταφρασεολογικό όσο και σε ιστορικό πλαίσιο με αναφορές σε εξειδικευμένες τεχνικές που ακολουθούνται από τους οπτικοακουστικούς μεταφραστές. Τέλος, όπως γίνεται κατανοητό και από τον τίτλο του άρθρου, επιβάλλεται να γίνει αναφορά επίσης στο χιούμορ, αλλά και στις θεωρίες που αναπτύχθηκαν σχετικά με αυτό.

Η παρούσα διπλωματική εργασία αποτελεί σχολιασμένη μετάφραση δύο ενοτήτων του βιβλίου Translation and Localisation in Video Games: Making Entertainment Software Global του Miguel Bernal-Merino από τα αγγλικά στα ελληνικά. Οι συγκεκριμένες ενότητες αφορούσαν τη διαδραστική αφηγηματολογία των βιντεοπαιχνιδιών, πώς το χαρακτηριστικό της διαδραστικότητας μπορεί να αποδοθεί στη γλώσσα-στόχο, τον κατακερματισμό του διαδραστικού κειμένου και τι εμπόδια δημιουργεί αυτός στους μεταφραστές. Αρχικά, παρουσιάζεται στην εισαγωγή το θεωρητικό πλαίσιο του κειμένου που αφορά την επιχώρια προσαρμογή και τη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών σε συνάρτηση με τη μετάφραση. Στη συνέχεια, το πρωτότυπο κείμενο παρατίθεται σε αντιστοιχία με το μετάφρασμα, ακολουθεί το γλωσσάρι όρων και η ορολογική τεκμηρίωση. Αναφέρονται ενδεικτικά κάποιες μεταφραστικές δυσκολίες και προβλήματα, καθώς και η αντιμετώπισή τους και τέλος ακολουθεί ο επίλογος. Στόχος της εργασίας ήταν τόσο η περιγραφή ενός σχετικά νέου τομέα, της επιχώριας προσαρμογής βιντεοπαιχνιδιών, στο πλαίσιο της μεταφραστικής διαδικασίας, με τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες που συνεπάγεται, καθώς και η μετάφραση ενός καθαρά μεταφρασεολογικού κειμένου με την τεκμηρίωση όρων που ανήκουν στον τομέα αυτό. Στην τεκμηρίωση χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο ηλεκτρονικές πηγές (γλωσσάρια, βάσεις δεδομένων, λεξικά, συγκρίσιμα κείμενα στα ελληνικά, ιστολόγια, πανεπιστημιακές εργασίες κ.ο.κ.), ενώ για την ανάλυση και αντιμετώπιση των μεταφραστικών δυσκολιών ακολουθήθηκε το μοντέλο των J.P. Vinay και J. Darbelnet, Stylistique comparee du francais et de l’anglais.

Η παρούσα εργασία αποτελεί τη σχολιασμένη μετάφραση από τα ισπανικά στα ελληνικά του άρθρου με τίτλο «El control de la inmigracion ilegal en la frontera exterior del Mediterraneo Central» της Magdalena Martinez-Almeida de Navasques [Μαγδαλένα Μαρτίνεθ-Αλμέιδα δε Ναβασκουές]. Το συγκεκριμένο άρθρο είναι μια πολιτική ανάλυση της κατάστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μέσων και οργάνων που αυτή διαθέτει για να αντιμετωπίσει τη μεταναστευτική κρίση και τις αυξανόμενες ροές μεταναστών. Αρχικά, παρατίθεται η αντιστοιχισμένη μετάφραση του κειμένου με το μετάφρασμα να παρουσιάζεται αντικριστά με το πρωτότυπο κείμενο. Στη συνέχεια, η εργασία περιλαμβάνει ένα γλωσσάριο όπου συγκεντρώνονται οι όροι του κειμένου και ακολουθεί η παρουσίαση της ορολογικής έρευνας και η τεκμηρίωση των όρων. Επίσης, στο πέμπτο κεφάλαιο της εργασίας γίνεται ανάλυση των δυσκολιών που συναντήθηκαν κατά τη μεταφραστική διαδικασία. Τέλος, μετά την αναλυτική βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε ακολουθεί παράρτημα που περιλαμβάνει ένα μικρό δείγμα από το σώμα κειμένων που δημιουργήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για τη μετάφραση του κειμένου.

Στην παρούσα εργασία διερευνάται η αναπαράσταση του τραύματος σε δυο μυθιστορήματα, στο Διαβάζοντας στη Χάννα του Bernhard Schlink και στο Γερμανό Μουτζαχεντίν του Boualem Sansal. Στα συγκεκριμένα μυθιστορήματα οι πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν ότι σημαντικοί γι’ αυτούς Άλλοι, η ερωμένη του πρωταγωνιστή Μίκαελ στο πρώτο έργο και ο πατέρας των δύο πρωταγωνιστών στο δεύτερο, υπήρξαν υπεύθυνοι για ναζιστικά εγκλήματα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η έννοια του τραύματος και της ενοχής, αποτελούν τους θεματικούς πυρήνες γύρω από τις οποίες συγκροτούνται τα μυθιστορήματα. Οι μυθοπλαστικές αφηγήσεις αναδεικνύονται για τους πρωτοπρόσωπους αφηγητές σε ένα πρόσφορο μέσο διεργασίας της τραυματικής εμπειρίας, συλλαμβάνοντας ποικίλες διαστάσεις των θεωρητικών συζητήσεων γύρω από τη διαχείριση του παρελθόντος και αποδίδοντας τις αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις που βιώνουν οι μεταπολεμικές κοινωνίες, όταν έρχονται αντιμέτωπες με το παρελθόν. Στο πρώτο μέρος της εργασίας παρουσιάζονται έννοιες οι οποίες θεματοποιούνται στα δυο μυθιστορήματα, όπως το τραύμα, το πένθος, η ενοχή, η μνήμη και οι συνέπειες ενός οικογενειακού μυστικού. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας διερευνάται πώς αντιδρούν οι πρωταγωνιστές στην τραυματική αποκάλυψη, η οποία σηματοδοτεί για αυτούς μια κρίση ταυτότητας και παράγει αισθήματα ενοχής. Η ποιότητα των αμυντικών τους μηχανισμών, η δομή της προσωπικότητάς τους και η σχέση των ηρώων με το κοινωνικό τους πλαίσιο επηρεάζουν τις αντιδράσεις τους. Τέλος εξετάζεται πού εκβάλει η διαχείριση της ενοχής και του τραύματος. Ο κάθε ήρωας μεταβολίζει ψυχικά με διαφορετικό τρόπο το τραυματικό γεγονός και στο τέλος της αφήγησης προχωρά σε άλλη επιλογή.

Στην παρούσα εργασία διερευνάται η αναπαράσταση του τραύματος σε δυο μυθιστορήματα, στο Διαβάζοντας στη Χάννα του Bernhard Schlink και στο Γερμανό Μουτζαχεντίν του Boualem Sansal. Στα συγκεκριμένα μυθιστορήματα οι πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν ότι σημαντικοί γι’ αυτούς Άλλοι, η ερωμένη του πρωταγωνιστή Μίκαελ στο πρώτο έργο και ο πατέρας των δύο πρωταγωνιστών στο δεύτερο, υπήρξαν υπεύθυνοι για ναζιστικά εγκλήματα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η έννοια του τραύματος και της ενοχής, αποτελούν τους θεματικούς πυρήνες γύρω από τις οποίες συγκροτούνται τα μυθιστορήματα. Οι μυθοπλαστικές αφηγήσεις αναδεικνύονται για τους πρωτοπρόσωπους αφηγητές σε ένα πρόσφορο μέσο διεργασίας της τραυματικής εμπειρίας, συλλαμβάνοντας ποικίλες διαστάσεις των θεωρητικών συζητήσεων γύρω από τη διαχείριση του παρελθόντος και αποδίδοντας τις αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις που βιώνουν οι μεταπολεμικές κοινωνίες, όταν έρχονται αντιμέτωπες με το παρελθόν. Στο πρώτο μέρος της εργασίας παρουσιάζονται έννοιες οι οποίες θεματοποιούνται στα δυο μυθιστορήματα, όπως το τραύμα, το πένθος, η ενοχή, η μνήμη και οι συνέπειες ενός οικογενειακού μυστικού. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας διερευνάται πώς αντιδρούν οι πρωταγωνιστές στην τραυματική αποκάλυψη, η οποία σηματοδοτεί για αυτούς μια κρίση ταυτότητας και παράγει αισθήματα ενοχής. Η ποιότητα των αμυντικών τους μηχανισμών, η δομή της προσωπικότητάς τους και η σχέση των ηρώων με το κοινωνικό τους πλαίσιο επηρεάζουν τις αντιδράσεις τους. Τέλος εξετάζεται πού εκβάλει η διαχείριση της ενοχής και του τραύματος. Ο κάθε ήρωας μεταβολίζει ψυχικά με διαφορετικό τρόπο το τραυματικό γεγονός και στο τέλος της αφήγησης προχωρά σε άλλη επιλογή. Επιχειρείται να προσδιορισθούν οι παράγοντες που καθορίζουν τις διαφορετικές επιλογές τους. ?

Σκοπός της διατριβής ήταν η ολοκληρωμένη και λεπτομερής παρουσίαση ενός σχεδίου ορολογίας στον τομέα της μετανάστευσης και η ανάδειξη του επιστημονικού και κοινωνικού ρόλου της ορολογίας. Αποτελείται από δυο μέρη, ένα εμπειρικό και ένα θεωρητικό και συνοδεύεται από δυο παραρτήματα. Το εμπειρικό κομμάτι περιλαμβάνει την επιμέλεια μιας ορολογικής βάσης η οποία αποτελείται από 169 όρους. Το θεωρητικό κομμάτι χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο σκιαγραφείται το θεωρητικό υπόβαθρο του επιστημονικού πεδίου της ορολογίας. Εν συνεχεία αναλύεται η ταυτότητα του σχεδίου ορολογίας και γίνεται η σύνδεση με τον τομέα της μετανάστευσης. Το τελευταίο μέρος αφορά την υλοποίηση της έρευνας όπου περιγράφονται τα βασικά στάδια αυτής και βασικά προβλήματα που αντιμετωπίστηκαν κατά την διεξαγωγή της. Η εργασία ολοκληρώνεται με την συνόψιση των κυριότερων στόχων και την καταγραφή ερευνητικών συμπερασμάτων.

Σκοπός της διπλωματικής ήταν η διερεύνηση της γυναικείας φωνής μέσα από τη συγκριτική μελέτη και παρουσίαση του έργου δύο ποιητριών που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα και οι οποίες έζησαν σε διαφορετικές εποχές. Μελετήσαμε και αναλύσαμε τo έργo Sonnets from the Portuguese (1850) της Αγγλίδας Elizabeth Barrett Browning (1806-1861), που έγραψε κατά τη διάρκεια της βικτωριανής εποχής, και τα σονέτα που συμπεριλαμβάνονται στο Collected Poems της Αμερικανίδας Edna St. Vincent Millay (1892-1950), που έζησε και δημιούργησε κατά τη νεωτεριστική εποχή. Για τη συγκριτική αυτή μελέτη επιλέχτηκε η ποιητική φόρμα του σονέτου ώστε να αναδειχθεί η σταδιακή εξέλιξή του και να απομυθοποιηθεί ως είδος γραφής ικανό να παραχθεί μόνο από άντρες ποιητές. Διαπιστώσαμε ότι το σονέτο λειτούργησε για τις ποιήτριες αυτές ως μέσο ανατροπής των στερεοτύπων της εποχής αναφορικά με τις σχέσεις ανδρών και γυναικών. Ακόμη αναφερθήκαμε αναλυτικά στα στοιχεία που διαφοροποιούν το έργο της E.B. Browning από την πετραρχική σονετική παράδοση αλλά και στα στοιχεία εκείνα στο έργο της E.S.V. Millay που, μέσα στην ανακατάταξη που επιφέρει ο φεμινισμός και ο Μοντερνισμός, μιλάνε ανοιχτά για τη σεξουαλική απόλαυση και τη γυναικεία χειραφέτηση. Προσεγγίσαμε επιπλέον τα σονέτα των δύο ποιητριών από πλευράς θεματικής και διαπιστώσαμε ότι, παρά τη διαφορετική τους ματιά, ο στόχος είναι κοινός: η ανάδειξη βασικών θεμάτων που έχουν να κάνουν με τη γυναικεία ταυτότητα, η αντίδραση στις στερεοτυπικές αντιλήψεις της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία έζησε η κάθε μία αλλά και η συνεισφορά στην εξέλιξη του σονέτου ως ποιητικής φόρμας.

Η παρούσα έρευνα ασχολείται έχει στόχο την καταγραφή και την ανάλυση της απόδοσης του πολιτισμικού στοιχείου, συγκεκριμένα διαλεκτικών στοιχείων, ιδιωτισμών και πολιτισμικών αναφορών που χρησιμοποιούνται από τον συγγραφέα και κομίστα Don Rosa στην επική μυθιστορηματική βιογραφία του πολυαγαπημένου φανταστικού ήρωα, του Σκρουτζ Μακ Ντακ, τον «Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ». Το εν λόγω κείμενο αποτελεί ιδανικό παράδειγμα προς ανάλυση για τη μελέτη των διαλέκτων, των ιδιωματισμών και των πολιτισμικών αναφορών όσον αφορά τη μετάφραση και απόδοσή τους στην ελληνική γλώσσα. Συνολικά εντοπίστηκαν 94 παραδείγματα πολιτισμικών στοιχείων που εντοπίσαμε στο σύνολο του έργου, τα 47 αποτελούν παραδείγματα τοπικών διαλέκτων, 21 αποτελούν παραδείγματα ιδιωτισμών και τα υπόλοιπα 26 είναι παραδείγματα πολιτισμικών αναφορών. Τα παραδείγματα αυτά εξετάζονται στο πλαίσιο της θεώρησης της μετάφρασης ως διαδικασίας λήψης αποφάσεων (Levy 1966, Schaffner 2001), οι οποίες αφορούν τη μεταφραστική στρατηγική και τις μεταφραστικές τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην απόδοση του πολιτισμικού στοιχείου στα πολυτροπικά κείμενα που συνιστούν τα κόμικς. Απώτερος στόχος της εργασίας είναι να συνεισφέρει στον διάλογο για τη μετάφραση των κόμικς στα ελληνικά, που ακόμη βρίσκεται, όπως προκύπτει από την ελληνική βιβλιογραφία, σε αρχικό στάδιο, και ακροθιγώς στη συζήτηση για τη διαπολιτισμική μεταφορά πολυτροπικών /πολυσημειωτικών κειμένων εν γένει, στον βαθμό που αυτά πολλαπλασιάζονται ραγδαία στα νέα μέσα.

Σκοπός αυτής της διατριβής είναι να παρουσιάσει την μειονοτική γλώσσα των Πομακικών που ομιλείται από 30.000 περίπου κατοίκους σύμφωνα με την πιο πρόσφατη απογραφή πληθυσμού (ΕΛΣΤΑΤ 2011) στην γεωγραφική περιοχή της Θράκης και κυρίως στον νομό Ξάνθης, μέσω αυθεντικών ακουστικών καταγραφών και να διεξάγει μια γλωσσολογική ανάλυση βασισμένη στα καταγεγραμμένα δεδομένα με ιδιαίτερη έμφαση σε μορφοφωνολογικά και λεξικοσυντακτικά στοιχεία. Προσπαθεί να διεισδύσει σε αυτήν την σε περιορισμένο βαθμό μελετημένη μειονοτική γλώσσα και να αναλύσει τις λεπτότητες, περιπλοκότητες και κάποιες διαλεκτικές διαφορές και ομοιότητες ενώ παρέχει και άποψη φυσικού ομιλητή και διαισθήσεις για φωνολογικά, μορφολογικά, λεξιλογικά, και συντακτικά φαινόμενα που εμφανίζονται στις καταγραφές.

Αυτή η εργασία παρουσιάζει μια έρευνα βασισμένη σε σώματα-κείμενα (corpora) σχετικά με δύο αγγλικούς μελλοντικούς χρόνους όπως αυτοί παρουσιάζονται σε πέντε βιβλία αγγλικής γλώσσας που χρησιμοποιούνται από Κέντρα Ξένων Γλωσσών στην Ελλάδα. Οι στόχοι ήταν να διερευνηθεί η χρήση των μελλοντικών χρόνων will και be going to στα βιβλία αγγλικής γλώσσας μέσω ενός corpus. Συγκεκριμένα, μια συγκριτική μελέτη διεξήχθη ανάμεσα σε ένα corpus, που σχεδιάστηκε από την ερευνήτρια, και το Βρετανικό Εθνικό Corpus προκειμένου να διερευνηθεί αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των βιβλίων που χρησιμοποιούνται σε σχολεία ξένων γλωσσών και την αγγλική γλώσσα όπως αυτή χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα. Η παρούσα μελέτη κάνει χρήση της βιβλιογραφίας σχετικά με διάφορα γραμματικά και υφολογικά στοιχεία που χρησιμοποιούνται σε EFL (Αγγλικά ως Ξένης Γλώσσας) ή ESL (Αγγλικά ως Δεύτερη Γλώσσα) βιβλία σε αντίθεση με αυθεντικές αλληλεπιδράσεις, όπως τρόπους έκφρασης ποσοτικών προσδιορισμών και συχνότητας (Kennedy, 1987), αμφιβολία και βεβαιότητα (Holmes, 1988), μελλοντικό χρόνο (Mindt, 1992), δεικτικών στοιχείων της ομιλίας (Gilmore, 2004; Sadeghi, 2012; Khojastehrad, 2012; Mikkola, 2008), παραθέσεις (Molavi et al 2014), υποθετικές προτάσεις (Romer, 2004), φρασεολογικά μοτίβα των make και take (Gouverneur, 2008), και τη συχνότητα εμφάνισης των προθέσεων και συνύπαρξη τους με άλλα μέρη του λόγου (Mukundan, 2009). Έγινε μια προσπάθεια να ερμηνευτούν εν μέρει οι διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των δύο μεγάλων σωμάτων-κειμένων (corpora) καθώς και να δοθούν οι παιδαγωγικές επιπτώσεις που σχετίζονται με τη διδασκαλία και τη μάθηση της ξένης γλώσσας. Τα αποτελέσματα μπορούν να καθοδηγούν τους εκπαιδευτικούς στο να αποφασίσουν τον καλύτερο τρόπο για να συμπληρώσουν το κείμενο με δραστηριότητες που εκθέτουν τους μαθητές στο γραμματικό αντικείμενο στόχο που δεν παρουσιάζεται επαρκώς στο βιβλίο.

Η έρευνα για την παρούσα διπλωματική εργασία διεξήχθη στο 3ο Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη. Ερευνώντας τον ρόλο της μνήμης στην ανάπτυξη του λεξιλογίου, οι δομές της βραχύχρονης μνήμης (short-term memory) και της μνήμης εργασίας (working memory) συνδέονται με το λεξιλόγιο στη Γλώσσα 1 (Γ1) και τη Γλώσσα 2 (Γ2). Σύμφωνα με τη βασική υπόθεση της μελέτης, η δομή της μνήμης σχετίζεται με την ανάπτυξη του λεξιλογίου στη Γ1 και στη Γ2. Προκειμένου να αξιολογηθεί η μνήμη, χρησιμοποιήσαμε μια σειρά από ειδικά διαγνωστικά τεστ-Working Memory Test Battery for children (Pickering and Gathercole, 2001). Το λεξιλόγιο στη Γ1 αξιολογήθηκε με τη χρήση του εργαλείου Δοκιμασία εκφραστικού λεξιλογίου (Βογινδρούκας κ.ά., 2008) ενώ για το λεξιλόγιο στη Γ2, οι μαθητές υποβλήθηκαν σε τεστ δεκτικού (receptive) και παραγωγικού (productive) λεξιλογίου. Με βάση τα παραπάνω, η μελέτη επικεντρώθηκε σε τρία ζητήματα. Το πρώτο, διερευνά τη συμβολή της μνήμης στην ανάπτυξη του λεξιλογίου. Το δεύτερο, επιδιώκει να ορίσει τη σχέση ανάμεσα στη βραχύχρονη μνήμη και την ανάπτυξη του λεξιλογίου στη Γ1. Το τελευταίο μελετά τη συμβολή της μνήμης εργασίας στην ανάπτυξη του λεξιλογίου στη Γ2. Τα ευρήματα υπήρξαν διαφωτιστικά ως προς τη σχέση μνήμης-λεξιλογίου. Ειδικότερα, η βραχύχρονη μνήμη δεν συνδέεται με το λεξιλόγιο στη Γ1. Αντιθέτως, η βραχύχρονη μνήμη συνδέεται με το δεκτικό λεξιλόγιο στη Γ2, ενώ το παραγωγικό λεξιλόγιο στη Γ2 φαίνεται να συνδέεται οριακά με τη μνήμη εργασίας. Οι παιδαγωγικές εφαρμογές των ευρημάτων της έρευνας καθώς και οι προτάσεις για περαιτέρω έρευνα τίθενται υπό συζήτηση

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της γλωσσικής επίδοσης μίας ομάδας 12 δίγλωσσων γαλλο-ελληνόφωνων παιδιών σχολικής ηλικίας, από 7 έως 11 ετών, σε τρεις γλωσσικές δοκιμασίες με στόχο την παραγωγή κλιτικών μορφών. Εξετάσαμε την επίδραση που έχει η εργαζόμενη μνήμη (working memory), η μη λεκτική νοημοσύνη (nonverbal intelligence) και το γλωσσικό υπόβαθρο των παιδιών (χρήση της γλώσσας και γραμματισμός (literacy)) στην επίδοσή τους στις γλωσσικές δοκιμασίες. Παρουσιάσαμε αναλυτικά πως τα δίγλωσσα γαλλο-ελληνόφωνα παιδιά τείνουν να παρουσιάζουν υψηλότερες επιδόσεις σε δοκιμασίες που αφορούν την εργαζόμενη μνήμη, σε σχέση με τα μονόγλωσσα παιδιά της ίδιας ηλικίας. Αναφερθήκαμε στην επίδραση που έχει ο συνεχής εγγραματισμός στην ανάπτυξη λεξιλογίου τόσο στα γαλλικά όσο και στα ελληνικά, στα δίγλωσσα παιδιά, ενώ επίσης αναλύσαμε το γεγονός ότι ο αναδυόμενος γραμματισμός παίζει σπουδαίο ρόλο στην πρώιμη ανάπτυξη λεξιλογίου όπως φάνηκε από τις επιδόσεις των μικρότερων σε ηλικία δίγλωσσων παιδιών. Τα μονόγλωσσα παιδιά είχαν υψηλότερες επιδόσεις από τα δίγλωσσα, στην παραγωγή κλιτικών. Τα δίγλωσσα παιδιά παρουσίασαν σημαντικά περισσότερα λάθη στη συμφωνία του γένους από τα μονόγλωσσα σε ορισμένες δοκιμασίες, ενώ παρατηρήθηκε υψηλός βαθμός παράλειψης του κλιτικού μορφήματος γ’ ενικού αιτιατικής, στην παραγωγή του γαλλικού κλιτικού συμπλέγματος από τα δίγλωσσα παιδιά.

Σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η σχολιασμένη μετάφραση ενός κειμένου από την ιταλική στην ελληνική γλώσσα. Το κείμενο που επιλέχθηκε να μεταφραστεί είναι απόσπασμα αναφοράς της ψυχολόγου Emily Giovazzino που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ιταλικής αστυνομίας. Η αναφορά αναλύει το φαινόμενο της εμπορίας ανθρώπων και την εκπόρνευση των μεταναστριών στην Ιταλία. Παράλληλα με τη μετάφραση του αποσπάσματος έγινε μια ανάλυση των δυσκολιών που συναντήθηκαν σε λεξιλογικό, πραγματολογικό και συντακτικό επίπεδο. Δημιουργήθηκε ένα δίγλωσσο γλωσσάρι των όρων του κειμένου και μέρος αυτών αναλύθηκαν μεμονωμένα ώστε να τεκμηριωθούν οι μεταφραστικές επιλογές. Για την ολοκλήρωση της μετάφρασης χρησιμοποιήθηκαν δίγλωσσα και μονόγλωσσα λεξικά, έντυπα και ηλεκτρονικά.

Σκοπός της διπλωματικής εργασίας ήταν η ανάδειξη της κατοπτρικής σχέσης του έργου του Ε.Τ.Α. Χόφμαν και του Σίγκμουντ Φρόιντ. Τόσο ο Φρόιντ μέσω της επιστήμης όσο και ο Χόφμαν μέσω της τέχνης έχοντας ως εφαλτήριο το κοινό πολιτισμικό πλαίσιο, τις ρομαντικές καταβολές της εποχής τους, αναδεικνύουν την αγωνία του ανθρώπου για εσωτερική αναζήτηση. Οι συγκεκριμένες καλλιτεχνικές επιλογές του Χόφμαν και η διαμόρφωση της επιστημονικής θεωρίας του Φρόιντ πηγάζουν από τη φιλοσοφική, ρομαντική κοσμοθεώρηση μιας εποχής, όπου το βλέμμα στρέφεται στον εσωτερικό κόσμο του ονείρου και της φαντασίας. Έτσι αφού έγινε αναφορά στις φιλοσοφικές και αισθητικές προκείμενες του ρομαντισμού και του φιλοσοφικού υπόβαθρου που το στηρίζει, παρουσιάστηκε το κύριο θεωρητικό πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεωρίας του Φρόιντ με σκοπό στη συνέχεια να στοιχηθεί κατοπτρικά με τα διηγήματα του Χόφμαν, ώστε να φωτιστούν εκατέρωθεν.

Σκοπός της διπλωματικής εργασίας ήταν η ανάδειξη της κατοπτρικής σχέσης του έργου του Ε.Τ.Α. Χόφμαν και του Σίγκμουντ Φρόιντ. Τόσο ο Φρόιντ μέσω της επιστήμης όσο και ο Χόφμαν μέσω της τέχνης έχοντας ως εφαλτήριο το κοινό πολιτισμικό πλαίσιο, τις ρομαντικές καταβολές της εποχής τους, αναδεικνύουν την αγωνία του ανθρώπου για εσωτερική αναζήτηση. Οι συγκεκριμένες καλλιτεχνικές επιλογές του Χόφμαν και η διαμόρφωση της επιστημονικής θεωρίας του Φρόιντ πηγάζουν από τη φιλοσοφική, ρομαντική κοσμοθεώρηση μιας εποχής, όπου το βλέμμα στρέφεται στον εσωτερικό κόσμο του ονείρου και της φαντασίας. Έτσι αφού έγινε αναφορά στις φιλοσοφικές και αισθητικές προκείμενες του ρομαντισμού και του φιλοσοφικού υπόβαθρου που το στηρίζει, παρουσιάστηκε το κύριο θεωρητικό πλαίσιο της ψυχαναλυτικής θεωρίας του Φρόιντ με σκοπό στη συνέχεια να στοιχηθεί κατοπτρικά με τα διηγήματα του Χόφμαν, ώστε να φωτιστούν εκατέρωθεν.

Η συγκεκριμένη εργασία αποτελεί δείγμα σχολιασμένης μετάφρασης προκειμένου μέσα από τη διαδικασία μετάφρασης να δημιουργηθεί ένα γλωσσάρι όρων στην αγγλική και ελληνική γλώσσα καθώς και να σχολιαστούν οι τυχόν μεταφραστικές δυσκολίες που συναντήθηκαν αλλά και η αντιμετώπιση αυτών. Έτσι λοιπόν μετά από την μετάφραση του αποσπάσματος που προέρχεται από μια εργασία της Midori Kaga, με τον τίτλο ‘Domestic Work is Real Work’ Repoliticizing the Discourse on Gender, Citizenship, and Global Injustices - «Η Οικιακή Εργασία είναι Πραγματική Εργασία» Η εκ νέου πολιτικοποίηση του θέματος του Φύλου, της Ιδιότητας του Πολίτη και των Παγκόσμιων Αδικιών, από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα, ακολουθεί ένα γλωσσάρι όρων με τους όρους στα αγγλικά αλλά και η μετάφρασή τους. Στη συνέχεια ακολουθεί η τεκμηρίωση των όρων μετά από αναζήτηση στο διαδίκτυο σε αγγλικές αλλά και ελληνικές ιστοσελίδες. Στο τέλος της εργασίας αναφερόμαστε στην αντιμετώπιση των μεταφραστικών δυσκολιών που συναντήσαμε κατά τη διαδικασία της μετάφρασης του κειμένου αλλά και τις επιλογές που κάναμε προκειμένου να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες αυτές και να καταλήξουμε σε συγκεκριμένες επιλογές.

Η παρούσα διατριβή παρουσιάζει τα ευρήματα μιας περιπτωσιολογικής μελέτης των πρακτικών αξιολόγησης που υιοθετούνται στις τάξεις των μικρών μαθητών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ειδικότερα, θεωρήθηκε σημαντικό να εξετασθεί εάν το περιβάλλον, όπου λαμβάνει χώρα η διδασκαλία, υπαγορεύει συγκεκριμένες πρακτικές. Έτσι, ερευνήθηκαν οι πρακτικές αξιολόγησης που εφαρμόζονται από Έλληνες καθηγητές της αγγλικής γλώσσας σε δημόσια δημοτικά σχολεία (PSSs) και κέντρα ξένων γλωσσών (FLCs) στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, εξετάστηκαν πρακτικές αξιολόγησης που εφαρμόζονται πιο συχνά από τους καθηγητές της αγγλικής γλώσσας, καθώς και σε τι βαθμό χρησιμοποιούνται διάφορα εργαλεία και ασκήσεις αξιολόγησης από τις δύο ομάδες εκπαιδευτικών. Τέλος, μεταξύ των συμμετεχόντων ερευνήθηκαν επίσης οι ενδεχόμενες διαφορές της χρήσης των πρακτικών αξιολόγησης σε μικρούς μαθητές

Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η μελέτη των πεποιθήσεων των φοιτητών του τμήματος της Αγγλικής Φιλολογίας της Θεσσαλονίκης σχετικά με την επιλογή να επιλέξουν τη διδασκαλία των Αγγλικών ως επάγγελμα. Ερευνήσαμε τις πεποιθήσεις τους σχετικά με την αφοσίωση στη συγκεκριμένη καριέρα, την προσωπική τους εξέλιξη, τις μεθόδους διδασκαλίας, τις επαγγελματικές συνθήκες, το εισόδημα και την κοινωνική θέση, καθώς και τη σπουδαιότητα της κατάρτισης κατά τη διάρκεια της εργασίας. Επιπλέον εξετάσαμε τα κίνητρα που ωθούν τους φοιτητές να επιλέξουν τη διδασκαλία των Αγγλικών στην Ελλάδα ως επάγγελμα. Τα κίνητρα ερευνήθηκαν σε σχέση με την εγγενή αξία, τα εργασιακά οφέλη, τις ουσιαστικές εργασιακές σχέσεις, τις ανιδιοτελείς απόψεις, τις ικανότητές τους καθώς και τις ευκαιρίες που θεωρούν ότι θα έχουν σαν μελλοντικοί καθηγητές Αγγλικών στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα, εξετάσαμε τις ομοιότητες και τις διαφορές στις απόψεις των φοιτητών που είχαν παρακολουθήσει το μάθημα της Πρακτικής στη Διδασκαλία της Αγγλικής ως Ξένης Γλώσσας και σε αυτούς που δεν το είχαν παρακολουθήσει.

Ο σκοπός της έρευνας είναι να εξετάσει το βαθμό στον οποίο οι καθηγητές Αγγλικής των δημοτικών σχολείων της πόλης της Θεσσαλονίκης, Ελλάδα, καταλαβαίνουν και χρησιμοποιούν τις στρατηγικές της διαφοροποιημένης διδασκαλίας. Η έρευνα επίσης εξετάζει εάν η στάση των καθηγητών απέναντι στη διαφοροποιημένη διδασκαλία επηρεάζει τη χρήση της στην καθημερινή πράξη. Ένας συνδυασμός ποσοτικών και ποιοτικών εργαλείων έρευνας κρίθηκε απαραίτητος. Συνεπώς, 100 συμμετέχοντες απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο και 6 καθηγητές Αγγλικής σε Ελληνικά δημόσια δημοτικά σχολεία συμμετείχαν σε μία ημιδομημένη συνέντευξη. Τα δεδομένα που ανακτήθηκαν από τα εργαλεία έρευνας δείχνουν ότι η πλειοψηφία των καθηγητών Αγγλικής τροποποιούν τη διδασκαλία και την αξιολόγηση τους σε σχέση με το περιεχόμενο μάθησης χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα ενδιαφέροντα ή τα στυλ εκμάθησης των μαθητών που είναι ανάμεσα στις κύριες αρχές της διαφοροποιημένης διδασκαλίας. Οι συσχετισμοί μεταξύ των πεποιθήσεων των καθηγητών και της χρήσης στρατηγικών διαφοροποιημένης διδασκαλίας είναι είτε μέτριοι είτε υψηλοί. Συνεπάγεται ότι οι καθηγητές επηρεάζονται σημαντικά από τις πεποιθήσεις τους. Σύμφωνα με τους συμμετέχοντες οι πιο σημαντικοί ανασταλτικοί παράγοντες για την επιτυχή διαφοροποίηση διδασκαλίας είναι η έλλειψη χρόνου για την προετοιμασία των μαθημάτων και η ελάχιστη προϋπηρεσιακή ή υπηρεσιακή εκπαίδευση. Συστήνεται να ξεκινήσει η εφαρμογή της διαφοροποιημένης διδασκαλίας στα Ελληνικά δημόσια δημοτικά σχολεία μέσω της συνεχούς εξέλιξης του ανθρώπινου δυναμικού και της δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών όπως είναι η μείωση της διδακτέας ύλης και του αριθμού των μαθητών ανά τάξη. Μετά την εκπαίδευσή τους οι καθηγητές θα είναι πιο ευέλικτοι στη διδασκαλία τους και η διαφοροποίηση θα εφαρμόζεται με έναν οργανωμένο τρόπο επηρεάζοντας σημαντικά την απόδοση των μαθητών.

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη των κινήτρων των καθηγητών Αγγλικής σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Εξετάστηκε ο ορισμός των κινήτρων καθώς και οι διαφορετικές μορφές κινήτρων. Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν οι θεωρίες που υπάρχουν σχετικά με τα κίνητρα. Έγινε ανάλυση των κινήτρων στον εργασιακό χώρο γενικότερα και πιο συγκεκριμένα έγινε σύνδεσή τους με το χώρο της εκπαίδευσης. Συζητήθηκε επιπλέον το θέμα της εργασιακής εξουθένωσης και παρουσιάστηκαν προηγούμενες μελέτες σχετικές με τα κίνητρα των καθηγητών. Παρουσιάστηκαν με λεπτομέρειες οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών Αγγλικής, το προφίλ των συμμετεχόντων στην έρευνα και το ερωτηματολόγιο που χρησιμοποιήθηκε για τη διεξαγωγή της καθώς και οι συνεντεύξεις που κάποιοι από τους συμμετέχοντες δέχθηκαν να παραχωρήσουν. Έγινε ανάλυση των αποτελεσμάτων του ερωτηματολογίου τα οποία παρουσιάστηκαν με λεπτομέρειες στη συνέχεια της διατριβής. Από τα αποτελέσματα προέκυψε ότι οι εκπαιδευτικοί ωθούνται περισσότερο από εσωτερικά παρά εξωτερικά κίνητρα, όπως η αγάπη για τα παιδιά και η διάθεση για προσφορά.

Όπως υποδεικνύουν οι ιστορικές πηγές, η εξέλιξη μας είναι άρρικτα δεμένη με παραδείγματα βίας. Πράγματι, οι παλαιοντολογικές πληροφορίες αποκαλύπτουν ένα συνεχές ρεύμα βίας που χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτή η διαρκής παρουσία της βίας σε όλη της ανθρώπινη ιστορία, όχι μόνο ως τακτική επιβίωσης αλλά και ως κοινωνικό σύμπτωμα, τονίζει την πολυπλοκότητα του θέματος. Η σχετικότητα και ρευστότητα της λέξης βία επηρεασμένη από τις κοινωνικές συνθήκες και την χρήση της ως μέσο επιβολής εξουσίας υποδηλώνει τις πολιτικές διαστάσεις της. Αυτό γίνεται εμφανές από τις δημόσιες εκδηλώσεις βίας, όπως αυτές των απαγχωνισμών στην γκιλοτίνα οι οποίες συνέβαιναν για να επιβάλλουν την πειθαρχεία και τιμωρία, καθώς επίσης και για να διασκεδάσουν το πλήθος. Στον σύγχρονο κόσμο, η εισβολή της βίας στην καθημερηνότητα του ατόμου θεωρείται σχεδόν φυσιολογική. Η έκθεση των παιδιών σε βίαια βιντεοπαιχνίδια και οι βίαιες εικόνες που μεταφέρουν τα ΜΜΕ έχει συμβάλει στην ανοσία του ατόμου απέναντι στη βία και στον πόνο. Την ίδια στιγμή, οι αξίες του ύστερου καπιταλισμού πνίγουν το άτομο προτρέποντας το να θέτει ως προτεραιότητα ταυλικά αγαθά και τα χρήματα αντί για την ανθρώπινη επαφή. Η κατάσταση αυτή αποτελεί τη βάση για τις θεατρικές προρασμογές, Ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλει? (1999) και American Psycho (2013) που είναι και η βάση της εργασίας μου. Με άλλα λόγια, το θέμα αυτής της διπλωματικής είναι πώς μπορεί να αναπαρασταθεί η βία στο θέατρο και η άμεση σχέση της με την καπιταλιστική νοοτροπία. Στις δύο αυτές προσαρμογές, οι συγγραφείς συζητούν την επίδραση του καταναλωτισμού στους πρωταγωνιστές τους μέσα από τα βίαια ξεσπάσματά τους στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που περιβάλλουν τις ζωές τους με στόχο να αναδείξουν τις αιτίες των επιθετικών συμπεριφορών τους.

Η παρούσα έρευνα εξετάζει την κατάκτηση των Ελληνικών υγρών σύμφωνων /ρ/ και /λ/ από Ελληνόφωνα παιδιά καθώς και τις φωνολογικές διαδικασίες τις οποίες περνούν έτσι ώστε να κατακτήσουν και τα δύο υγρά σύμφωνα. Ένα άλλο θέμα της έρευνας είναι η παρουσία, ο αριθμός και ο μέσος όρος διάρκειας των ηχηρών και άηχων “vocoids” και στα δύο υγρά σύμφωνα. Το πείραμα που περιγράφεται στην παρούσα έρευνα διεξήχθη χρησιμοποιώντας δεδομένα που συλλέχθηκαν από ηχογραφήσεις 56 παιδιών (ηλικίας 2 έως 9 ετών) τα οποία έχουν την Ελληνική ως μητρική γλώσσα. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το /ρ/ αλλά και το /λ/ κατακτώνται περίπου στην ηλικία των 5. Ωστόσο, ολοκληρωμένη κατάκτηση και των δύο φωνημάτων γίνεται σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Τα παιδιά παρήγαγαν σωστά τις λέξεις που εμπεριείχαν το /λ/ νωρίτερα από τις λέξεις που εμπεριείχαν το /ρ/. Οι λέξεις που εμπεριέχουν και τα δύο υγρά σύμφωνα παράγονται αργότερα και οι λέξεις που εμπεριέχουν τρία υγρά σύμφωνα ακόμη αργότερα. Στην έρευνα αυτή βρήκαμε έξι είδη /ρ/ και δύο είδη /λ/. Τα πιο κοινά είδη /ρ/ ήταν τα “approximants” και τα “taps” με παρουσία μικρής παύσης που μοιάζει με έκρηξη. Τα “trills” ήταν επίσης συχνά γύρω στην ηλικία των 5. Το πιο κοινό είδος /λ,/ ήταν το /λ/ χωρίς την παρουσία “απελευθέρωσης” στο ακουστικό σήμα. Οι μικρότερες ηλικιακές ομάδες παιδιών συνήθως είχαν μεγαλύτερους μέσους όρους στη διάρκεια των φωνημάτων εξαιτίας του γεγονότος ότι μιλούν πιο αργά. Όσο για τις φωνολογικές διαδικασίες, οι πιο συνηθισμένες ήταν η διαγραφή, το “stopping”, η μετάθεση, η εισαγωγή ενός φωνήεντος καθώς και διάφορα είδη αντικατάστασης. Τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας προσφέρουν νέες ιδέες σε σχέση με την ηλικία κατά την οποία θεωρείται ότι τα παιδιά έχουν κατακτήσει εντελώς και τα δύο υγρά σύμφωνα στη μητρική τους γλώσσα.

Σύμφωνα με τον Antoine Berman (1990: 1), το μετα?ράζειν είναι μια δραστηριότητα που υπόκειται στον χρόνο και διαθέτει μια προσίδια χρονικότητα: τη χρονικότητα του παρωχημένου και του ανολοκλήρωτου. Συνεπώς, κάθε μετάφραση επισύρει αναπόφευκτα την αναμετάφρασή της όμως, παρότι η αναμετάφραση συνδέεται εκ προοιμίου με τη μεταφραστική πράξη, ελάχιστα έχει μελετηθεί σε μεταφρασεολογικό επίπεδο. Η παρούσα διπλωματική εργασία επικεντρώνεται στην πρόσφατη αναμετάφραση στα ελληνικά ενός από τα σπουδαιότερα έργα του 20ου αιώνα, το The Catcher in the Rye του J. D. Salinger. Η (ανα)μεταφράστριά του επιχειρεί τη γλωσσική επικαιροποίηση με σεβασμό τόσο στην πρωτότυπη γλώσσα, όσο και στον σύγχρονο αναγνώστη. Στο πλαίσιο αυτής της εργασίας, αναλύονται τα εγγενή χαρακτηριστικά του λογοτεχνήματος, η παιδαγωγική διάστασή του και η γλωσσική ποικιλότητα. Επιπλέον, καταγράφονται οι μεταφραστικές τεχνικές που επιστρατεύονται κατά τη διαπολιτισμική μεταφορά ιδιολεκτικών και ιδιοπολιτισμικών στοιχείων, με έμφαση στη νεανική ιδιόλεκτο, ώστε να επιτευχθεί ένα λειτουργικό αποτέλεσμα για ένα νέο αναγνωστικό κοινό.

Η παρούσα εργασία αποτελεί καταγραφή και σχολιασμό της εμπειρίας της συντάκτριας στο πλαίσιο της υποχρεωτικής πρακτικής άσκησης διερμηνείας σε πραγματικές συνθήκες που έγινε κατά το τελευταίο έτος φοίτησης στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Μετάφρασης και Διερμηνείας με ειδίκευση τη Διερμηνεία. Στις ενότητες που ακολουθούν περιγράφονται οι εμπειρίες από τα συνέδρια και τις εκδηλώσεις, όπου έγινε διερμηνεία. Δίνονται στοιχεία για τους ομιλητές, κάποια ενδεικτικά γλωσσάρια με όρους και φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν, περιγράφεται ο τρόπος προετοιμασίας και αναλύονται οι δυσκολίες και τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίστηκαν, καθώς και οι στρατηγικές τεχνικές διαχείρισής τους.

Η Αμερική, περισσότερο από άλλα έθνη, συμπεριλαμβάνει πολλές κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Η αμερικανική κοινωνία και κουλτούρα συνίστανται από πολλές φωνές που πασχίζουν να αναγνωρισθούν μέσα σε ένα ηγεμονικό κλίμα, που έχει την τάση να επιβάλλει και να διαιωνίζει διαφόρων ειδών περιθωριοποιήσεις - γλωσσικές, φυλετικές, σεξουαλικές, εθνοτικές, πολιτιστικές και ούτω καθεξής. Μια τέτοια περίπτωση στην οποία μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις διακρίσεις που επιβάλλονται στον άνθρωπο ως εθνική οντότητα, καθώς επίσης και τις προσπάθειές του να διατηρήσει την ιδιαίτερη ταυτότητα και κληρονομιά του, συμμετέχοντας παράλληλα στο σύγχρονο κόσμο, καταγράφεται με σχεδόν μυθοπλαστικό τρόπο στα έργα Η Γυναίκα Πολεμιστής: Αναμνήσεις μιας Παιδικής Ηλικίας ανάμεσα σε Φαντάσματα και Άνδρες της Κίνας από την Μαξίν Χονγκ Κίνγκστον. Αντλώντας από κείμενα φεμινιστικού και εθνολογικού περιεχομένου και από λογοτεχνικές κριτικές, η παρούσα εργασία υποστηρίζει την άποψη ότι τα κείμενα της Κίνγκστον με τη μη γραμμική αφήγηση και την πολυδιάστατη πραγματικότητά τους θα πρέπει να νοούνται ως συνειδητή προσπάθεια μιας Κινεζο-Αμερικανίδας γυναίκας, να χαράξει τη θηλυκή και εθνική υπόστασή της μέσα στις πολλαπλές πραγματικότητες της αμερικανικής ζωής. Ταυτόχρονα, δίνεται έμφαση στην τεχνική της διήγησης μύθων που χρησιμοποιεί η Κίνγκστον, μια τεχνική η οποία μπερδεύοντας τα όρια ανάμεσα στα λογοτεχνικά είδη, εργάζεται προς τη σύνθεση μιας πολιτισμικής εναλλακτικής που υπογραμμίζει την ποικιλομορφία και την υποκειμενικότητα της πράξης της γραφής. Αυτό που γίνεται φανερό από την ανάλυση των δύο κειμένων είναι η προσπάθεια της συγγραφέως να εξερευνήσει τις πολλαπλές δυνατότητες που οδηγούν σε μια πλουραλιστική σύλληψη αυτοπροσδιορισμού μέσα στο πλαίσιο της αμερικανικής κοινωνίας, εξετάζοντας εκ νέου τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί αυτοκαθορισμού, και φέρνοντας στο προσκήνιο τις πολυειδείς επιλογές που μπορεί να προσφέρει η αμερικανική κουλτούρα.

Η παρούσα εργασία εγγράφεται στο γνωστικό αντικείμενο της Πολιτισμικής Εικονολογίας (Imagologie). Πρόκειται για επιστημονικό κλάδο της Συγκριτικής Γραμματολογίας που αντιλαμβάνεται το κείμενο ως μια μαρτυρία για τον «ξένο». Η μελέτη προσεγγίζει συγκριτικά –κατά βάση– ελληνικά και –επικουρικά– αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά ιστοριογραφικά αυτοβιογραφικά κείμενα (απομνημονεύματα), που αφορούν τα πρώτα χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Εστιάζεται σε ζητήματα εννοιολογικής πρόσληψης και κατ’ επέκταση νοητικών κατασκευών σχετικά με τον ρόλο των Εβραίων στην ελληνική επανάσταση (κατά την έναρξή της) και τις ποικίλες ενδοκοινοτικές σχέσεις (Εβραίοι – Χριστιανοί, Εβραίοι – Μουσουλμάνοι). Δευτερευόντως, επιλεκτικά και συνοπτικά σχολιάζει πώς και για ποιους λόγους κάθε φορά στοιχεία αυτού του είδους απομνημονευματικής γραφής αναπαράχθηκαν σε περαιτέρω γραφές για τον ρόλο των Εβραίων κατά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης σε μεταγενέστερες ιστοριογραφίες (του 19ου και του 20ου αιώνα) για τον επαναστατικό αγώνα, οι οποίες άλλοτε έχουν τοπικό χαρακτήρα και άλλοτε διαπραγματεύονται την επανάσταση του 1821 σε όλο της το (γεωγραφικό) εύρος. Η εργασία χωρίζεται σε δύο κεφάλαια. Το πρώτο περιλαμβάνει το θεωρητικό πλαίσιο και την παρουσίαση των ιστοριογραφικών πηγών στις οποίες στηρίζεται. Συγκεκριμένα, παρουσιάζεται το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκε η ελληνική επανάσταση του 1821 και κατ’ επέκταση τα ιστοριογραφικά αυτοβιογραφικά κείμενα για αυτή, με μια ιδιαίτερη αναφορά σε ζητήματα μνήμης και αυτοβιογραφικής γραφής. Το δεύτερο κεφάλαιο περιλαμβάνει ζητήματα αναπαραστάσεων Χριστιανών (Ελληνορθόδοξων και Δυτικών) για τους Εβραίους και τον ρόλο τους στην ελληνική επανάσταση, βασισμένων κατά κύριο λόγο σε στερεοτυπολογικές πεποιθήσεις. Συγκεκριμένα, επεξεργάζεται τις δύο έννοιες-κλειδιά, που είναι μείζονος σημασίας για την αποκωδικοποίηση των απομνημονευμάτων και ευρύτερα των ιστοριογραφικών έργων για την επανάσταση και που διαδραματίζουν καίριο ρόλο στους τρόπους με τους οποίους στο συλλογικό φαντασιακό των Χριστιανών κατασκευάζεται η εικόνα των Εβραίων στον ελληνικό επαναστατικό αγώνα του 1821: η ασφαλής πεποίθηση και η δικαίωση. Τοιουτοτρόπως, αναλύεται η ασφαλής πεποίθηση των Ελλήνων για τον ρόλο των Εβραίων αφενός ως συνεργατών των Οθωμανών και αφετέρου ως μισούντων τους Χριστιανούς, έτσι όπως φαίνεται –μεταξύ άλλων– από τη στάση τους κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης στη Μολδοβλαχία (1821), κατά τον διασυρμό του πτώματος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ στην Κωνσταντινούπολη (1821), κατά την έναρξη της επανάστασης στη Μακεδονία (1821) με έμφαση στην καταστροφή της Νάουσας (1822) και κατά την καταστροφή της Χίου (1822). Επίσης, αναλύεται η αίσθηση της δικαίωσης που βίωσαν οι Έλληνες στον βαθμό που προέβησαν στην εκδικητική εξόντωση των Εβραίων το 1821 τόσο κατά την άλωση της Τριπολιτσάς, δηλαδή της σημερινής Τρίπολης, πρώην διοικητικού κέντρου της Πελοποννήσου, όσο και κατά τη μάχη του Βραχωρίου, δηλαδή του σημερινού Αγρινίου, πρώην διοικητικού κέντρου της Στερεάς Ελλάδας. Ακολουθεί ένας σύντομος επίλογος, που περιλαμβάνει συνοπτικά τα βασικότερα συμπεράσματα της εργασίας, θέτοντας ταυτόχρονα καινούργια ερωτήματα προς περαιτέρω διερεύνηση.

Ο σκοπός της μεταπτυχιακής αυτής διατριβής είναι η έρευνα στον τομέα της μετάφρασης, και συγκεκριμένα της μετάφρασης της γλωσσικής ποικιλίας, όπως στην περίπτωση της μετάφρασης διαλέκτων, από τα αγγλικά προς τα ελληνικά. Η έρευνα στο πεδίο αυτό αποσκοπεί στο να εντοπίσει τις ιδιαίτερες δυσκολίες που ενδεχομένως προκύπτουν κατά τη διαδικασία της μετάφρασης διαλέκτων, καθώς και στρατηγικές και τεχνικές που επιστρατεύουν οι μεταφραστές όταν καλούνται να μεταφράσουν γλωσσικά στοιχεία που εμπίπτουν σε «μη επίσημες» γλωσσικές ποικιλίες. Το πρώτο μέρος της διατριβής εστιάζει σε προηγούμενες μελέτες με αντικείμενο τη μετάφραση σε συνάρτηση με τις διαλέκτους, ενώ παράλληλα πραγματεύεται προβληματικές περιοχές ή προκλήσεις που ανακύπτουν κατά τη μεταφραστική διαδικασία, όπως αυτές εντοπίστηκαν από ερευνητές και μεταφραστές. Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στη γλωσσική ποικιλία όπως αυτή προκύπτει στην περίπτωση των αμερικανικών και βρετανικών αγγλικών. Προκειμένου να ερευνηθεί η γλωσσική διαφοροποίηση που γίνεται εμφανής μεταξύ των δύο αυτών ποικιλιών επιλέχθηκαν ένα κείμενο στα Αμερικανικά και ένα στα Βρετανικά αγγλικά, και πιο συγκεκριμένα, ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Σ.Ε. Κινγκ Σάλεμς Λοτ και ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος. Με σκοπό τον εντοπισμό της γλωσσικής διαφοροποίησης, σε πρώτο επίπεδο πραγματοποιείται γλωσσική ανάλυση των δύο κειμένων. Σε δεύτερο επίπεδο, οι ελληνικές μεταφράσεις των κειμένων μελετούνται ως προς τις μεταφραστικές προσεγγίσεις και τις στρατηγικές που χρησιμοποιούνται σε κάθε περίπτωση αναφορικά με την απόδοση των στοιχείων ενδεικτικών της γλωσσικής ποικιλίας στη γλώσσα στόχο. Στόχος είναι να καταδειχτεί το κατά πόσο η γλωσσική ποικιλία διατηρείται στις μεταφράσεις και ποια μέσα χρησιμοποιούνται προκειμένου να επιτευχθεί αυτό. Η παρούσα διατριβή υποδεικνύει ότι γλωσσικά στοιχεία αντιπροσωπευτικά μιας γλωσσικής ποικιλίας, ή λεξικά στοιχεία συνδεδεμένα με ένα συγκεκριμένο γλωσσικό και κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο δύσκολα διατηρούνται στο κείμενο-στόχος, όσον αφορά τουλάχιστον το δεδομένο λογοτεχνικό είδος (φαντασία – δημοφιλής λογοτεχνία) και αναγνωστικό κοινό-στόχο. Ωστόσο, οι μεταφραστές/ -ιες συχνά υιοθετούν αντισταθμιστικές στρατηγικές προκειμένου να διατηρήσουν τον διαλεκτικό χαρακτήρα των πρωτοτύπων και να αναπαράγουν τα ιδιαίτερα γλωσσικά και εξωγλωσσικά χαρακτηριστικά τους, κλίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο προς μια προσέγγιση που ευνοεί την δυναμική ισοδυναμία.

H εργασία αυτή πραγματεύεται την σχέση του κινήματος του υπερρεαλισμού με την τρέλα ως έννοια, στον επιστημονικό, καλλιτεχνικό και καθημερινό λόγο. Σκοπός είναι η ανάδειξη της συμβολής του υπερρεαλιστικού προβληματισμού, πέρα από τις συνήθεις καλλιτεχνικές πρακτικές, σε ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και η επιρροή του στη σύγχρονη σκέψη καθώς και στην σύλληψη και την αντιμετώπιση των θεμάτων αυτών. Στο πρώτο και εισαγωγικό κεφάλαιο επιχειρείται μια ιστορική προσέγγιση του υπερρεαλισμού ως κινήματος, των πρακτικών του και βασικών διαστάσεών του, καλλιτεχνικών και πολιτικών. Βασικός άξονας στην εισαγωγική αυτή περιγραφή είναι η κατανόηση της εξέλιξης του υπερρεαλισμού μέσα από την ανάδειξη της ιστορικής αναγκαιότητας σε καλλιτεχνικό και πολιτικό επίπεδο. Στο δεύτερο κεφάλαιο, που αποτελεί και τον κύριο κορμό της εργασίας, γίνεται προσπάθεια προσέγγισης της τρέλας από τον υπερρεαλισμό, όπως αυτή αποτυπώνεται προδρομικά μέσα π.χ. από την περίπτωση του Ιερώνυμου Μπος, και από βασικούς εκπροσώπους του κινήματος, όπως ο Μπρετόν, ο Νταλί και ο Κάλας. Οι τρεις αυτοί υπερρεαλιστές επιλέχτηκαν ανάμεσα σε άλλους για την παρούσα ανάλυση ως αντιπρόσωποι τριών ξεχωριστών στιγμών στην υπερρεαλιστική πορεία. Για την πληρέστερη κατανόηση του εγχειρήματος, θεωρήθηκε χρήσιμο να συμπεριλάβουμε στοιχεία των βασικών απόψεων για την τρέλα από την σκοπιά της κριτικής προσέγγισης στις επιστήμες της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας. Η υπερρεαλιστική οπτική φαίνεται να είναι κοντά σε αυτή την κριτική προσέγγιση και πιθανότατα να την έχει επηρεάσει στο επίπεδο που κινήματα και επιστημονικά πεδία συναντώνται και αλληλοεπηρεάζονται. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της εργασίας επιχειρείται μια προσέγγιση της θεματικής της τρέλας μέσα από την αποτύπωσή της σε υπερρεαλιστές εικαστικούς. Παράλληλα, η εικαστική αποτύπωση συστοιχίζεται με όψεις του επιστημονικού λόγου περί τρέλας, στην κατεύθυνση της υπερβατικής σύλληψης της έννοιας και της άρσης του διαχωρισμού μεταξύ φυσιολογικού και παθολογικού.

Αυτή η εργασία έχει έναν φιλόδοξο διπλό σκοπό: αφ’ ενός να διαφωτίσει πλευρές της εννοιοποίησης σε περιβάλλοντα πυκνής τροπολογικής γλώσσας και αφ’ ετέρου να διερευνήσει πιθανές διεξόδους μεθοδολογικής επικονίασης μεταξύ της Γλωσσολογίας Σωμάτων Κειμένων και της Γνωσιακής Γλωσσολογίας. Μελετά θαλάσσιες εννοιοποιήσεις της ‘καρδιάς’ σε ένα σώμα κειμένων 260 τραγουδιών της Σύγχρονης Ελληνικής ως μελέτη περίπτωσης, θεωρητικά πλαισιωμένη από συζητήσεις για: (α) Θεωρία Εννοιακής Συνολοκλήρωσης (Conceptual Integration Theory, CIT), σε σχέση με τη γνωσιακή ικανότητα και το συνεχή λόγο (β) Διαμοιρασμένη, Αναδυόμενη, Πολιτιστική Γνωσιακή Ικανότητα (Distributed emergent cultural cognition), σε σχέση με τη γνωσιακή ικανότητα και τον πολιτισμό (γ) Ανάλυση Συνεχούς Λόγου Υποβοηθούμενη από Σώματα Κειμένων (Corpus-Assisted Discourse Analysis, CADS), σε σχέση με το συνεχή λόγο και τα σώματα κειμένων (δ) Ανάλυση Πολιτιστικού Συνεχούς Λόγου (Cultural Discourse Analysis, CuDA), σε σχέση με το συνεχή λόγο και τον πολιτισμό

Στόχος της παρούσας εργασίας ήταν να αποτελέσει έναν συγκεντρωτικό φάκελο σχολιασμένων πράξεων διερμηνείας. Ο γράφων της εργασίας κλήθηκε να κάνει μια ανασκόπηση της πρακτικής του άσκησης, που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του τελευταίου σκέλους του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Διερμηνείας Συνεδρίων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Περιγράφει τις σημαντικότερες παραμέτρους των συνεδρίων, στα οποία συμμετείχε παρέχοντας υπηρεσίες διερμηνείας, παραθέτοντας παράλληλα προσωπικά σχόλια καθώς και την κριτική αξιολόγηση των διοργανωτών και των επιβλεπόντων καθηγητών. Στον επίλογο γίνεται μια προσπάθεια εξαγωγής συμπερασμάτων για τις ενδεχόμενες δυσκολίες που μπορούν να προκύψουν κατά τη διερμηνεία συνεδρίων και για τον τρόπο αντιμετώπισης τους. Επίσης επιχειρείται και μια ανάλυση του βαθμού της συμβολής του Προγράμματος Σπουδών στην προετοιμασία και στην επιτυχή έκβαση της διερμηνείας σε πραγματικά συνέδρια και σε πραγματικές συνθήκες γενικότερα.

Πλήθος ερευνών έχουν εντοπίσει θετικό συσχετισμό ανάμεσα στην ευχέρεια και ακρίβεια στην μεγαλόφωνη ανάγνωση καθώς και την ικανότητα στην ορθογραφία και την ικανότητα κατανόησης γραπτού λόγου αλλά και την γενικότερη γλωσσική ευχέρεια. Ταυτόχρονα, υπάρχουν πολλές έρευνες που αναφέρουν πλεονεκτήματα στην μεγαλόφωνη ανάγνωση και τις ορθογραφικές δεξιότητες για νεαρούς μαθητές που έχουν την αγγλική ως μητρική γλώσσα καθώς και για μαθητές για τους οποίους η αγγλική είναι δεύτερη γλώσσα και οι οποίοι εισήχθησαν στον εγγραμματισμό μέσω μιας συστηματικής αναλυτικό-συνθετικής προσέγγισης (phonics). Σε αντίθεση, και εξ όσων γνωρίζουμε, δεν έχει προς το παρόν υπάρξει κάποια έρευνα σχετικά με την επίδραση που μπορεί να έχει η εν λόγω μέθοδος διδασκαλίας στην αναγνωστική ικανότητα των μικρών μαθητών της αγγλικής ως ξένης γλώσσας. Η παρούσα έρευνα στόχο έχει να επιβεβαιώσει ευρήματα που αφορούν στην υπεροχή της αναλυτικό-συνθετικής προσέγγισης (phonics) στο περιβάλλον της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Έτσι, διεξάγουμε μια μέτρηση της ευχέρειας και ακρίβειας στην μεγαλόφωνη ανάγνωση μαθητών που έχουν εκτεθεί στην αναλυτικό-συνθετική μέθοδο (phonics), οι επιδόσεις των οποίων συγκρίνονται με αυτές μαθητών που έχουν εκτεθεί σε διαφορετικές προσεγγίσεις στον εγγραμματισμό. Επιπλέον, οι ίδιοι συμμετέχοντες υποβάλλονται σε δοκιμασία ορθογραφίας για να εντοπιστούν πιθανοί θετικοί συσχετισμοί ανάμεσα στην αναλυτικό-συνθετική διδασκαλία των phonics και τις ορθογραφικές δεξιότητες στην αγγλική.

Σκοπός της μεταπτυχιακής εργασίας ήταν η σχολιασμένη μετάφραση ενός κειμένου από την γερμανική στην ελληνική γλώσσα. Το κείμενο που επιλέχθηκε να μεταφραστεί αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Jorn Albrecht Literarische Ubersetzung. Geschichte – Theorie – Kulturelle Wirkung, και συγκεκριμένα το κεφάλαιο 7.2, το οποίο πραγματεύεται κάποιες πτυχές της θεωρίας του Σκοπού αναφορικά με τη λογοτεχνική μετάφραση. Μετά την παρουσίαση των εξωκειμενικών και ενδοκειμενικών χαρακτηριστικών του αποσπάσματος, επιχειρήθηκε η μετάφρασή του και ο εντοπισμός όρων μέσα σε αυτό. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε ένα γλωσσάρι όρων βάσει μεταφρασεολογικών και/ή γλωσσολογικών κριτηρίων. Ακολούθησε η τεκμηρίωση των όρων αυτών, η οποία στηρίχθηκε σε μεταφρασεολογικά συγγράμματα, σε δίγλωσσα και μονόγλωσσα λεξικά αλλά και σε επίσημους ιστότοπους. Η εργασία ολοκληρώνεται με το σχολιασμό αφενός των μεταφραστικών δυσκολιών, αφετέρου των μεταφραστικών επιλογών σε επίπεδο λεξιλογίου, σύνταξης, ύφους καθώς και σε πραγματολογικό επίπεδο.

Η μετάφραση είναι ένα θέμα που εμφανίζεται συνεχώς στα γραπτά του Αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges καθώς, μεταφραστής και ο ίδιος, ασχολήθηκε με τη θεωρία της μεταφραστικής πρακτικής τόσο στα δοκίμιά του όσο και στις διαλέξεις του. Ωστόσο, ακόμα και στα λογοτεχνικά του κείμενα μπορούν να ανιχνευθούν οι θέσεις του περί της πρακτικής της μετάφρασης. Οι απόψεις του Borges για τη συγγραφή επηρέασαν όχι μόνο τη συγγραφική του δραστηριότητα αλλά και τη μεταφραστική. Για τον Borges οι έννοιες και πρακτικές της γραφής, της ανάγνωσης και της μετάφρασης αλληλοσυνδέονται καθώς θεωρούσε τη μετάφραση αλλά και την ανάγνωση ως παραγωγή λογοτεχνίας και την κάθε μορφή λογοτεχνίας ως μετάφραση ενώ δεν αναγνώριζε την ύπαρξη πρωτότυπων και αρχικών κειμένων. Το μυθιστόρημα του William Faulkner, The Wild Palms, αντικείμενο της παρούσας μελέτης, μεταφράστηκε στα ισπανικά από τον Borges όταν ο πρώτος δεν έχαιρε ακόμα σημαντικής διεθνούς αναγνώρισης. Ο ίδιος ο Borges, αν και σε παλαιότερες κριτικές του είχε εξυμνήσει το έργο του Faulkner, χαρακτηρίζει το The Wild Palms ως υποδεέστερο. Είναι ωστόσο αυτό που επιλέγει να μεταφράσει. Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως σκοπό να ερευνήσει τη μετάφραση κατά τον Borges σε θεωρητικό επίπεδο, να παρουσιάσει το κίνητρο πίσω από την επιλογή του να μεταφράσει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα και τον τρόπο με τον οποίο η μετάφρασή του επηρέασε την εξέλιξη της λατινοαμερικανικής λογοτεχνία. Επιπλέον, η παρούσα μελέτη φιλοδοξεί να ανιχνεύσει τις μεταφραστικές τεχνικές και επιλογές του Borges στην προσπάθειά του να βελτιώσει και να εξυψώσει ένα κείμενο που το θεωρούσε ως το λιγότερο επιτυχημένο που είχε γραφτεί από τον William Faulkner.

Ο στόχος της παρούσας διατριβής είναι να ερευνηθεί ο τρόπος με τον όποιο οι μαγικά-ταλαντούχοι γυναίκες και άντρες έχουν αντιπροσωπευθεί στη δυτική λογοτεχνία του φανταστικού. Γίνεται μια ευρύτερη έρευνα για τις ιεραρχικές δομές της μαγικής απασχόλησης στη μυθιστοριογραφία φαντασίας, όπου η μαγεία που οι γυναίκες εξασκούν θωρείτε συχνά κατώτερη και καταστρεπτική, σε μια προσπάθεια να γίνει κατανοητή η δημοφιλής εικόνα της «κακίας μάγισσας.» Επιπλέον, αυτή η διατριβή εξετάζει και τον τρόπο με τον οποίο ο Τέρι Πράτσετ προκαλεί την παραδοσιακή απεικόνιση των μαγισσών και των μάγων στη μυθιστοριογραφία του και το βαθμό στο οποίο ο ίδιος υπονομεύει και ανατρέπει τις προϋπάρχουσες έννοιες τις μαγικής αρχής. Τέλος, διερευνάται η πολυπλοκότητα της γυναικείας μαγείας στο Δισκόκοσμο σε σχέση με τα θέματα της εξουσίας, της νοικοκυροσύνης ή οικογενειακής ζωής και της ηθικής της φροντίδας.

Η παρούσα εργασία περιγράφει την υποχρεωτική πρακτική άσκηση που κάναμε στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος διερμηνείας συνεδρίων. Κατά κάποιον τρόπο συνοψίζει ολόκληρο το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, αφού η πρακτική άσκηση αποσκοπούσε στην πραγματική εφαρμογή των όσων είχαμε μάθει. Στην εργασία περιγράφονται τα τέσσερα συνέδρια, στα οποία συμμετείχα. Το κάθε κεφάλαιο ξεκινά με μια σύντομη περιγραφή της εκάστοτε εκδήλωσης, των συνθηκών διερμηνείας και γίνεται μια σύντομη αναφορά στους ομιλητές, ενώ στα υπόλοιπα υποκεφάλαια περιγράφεται λεπτομερώς το περιεχόμενο των ομιλιών, η προετοιμασία για το συνέδριο και στο τέλος προβάλλεται ο τρόπος απόδοσης των ομιλιών που συνοδεύεται από μια αξιολόγηση της επίδοσής μου. Πριν την περιγραφή των συνεδρίων θεώρησα σκόπιμο να προβώ σε μια σύντομη εισαγωγή στη θεωρία της συνεδρίας συνεδρίων. Στο τέλος σε μορφή παραρτήματος παρατίθεται το υλικό που χρησιμοποίησα στην προετοιμασία του κάθε συνεδρίου, αλλά και κατά τη διάρκειά του και τα έντυπα αξιολόγησης των διοργανωτών των συνεδρίων, στις δύο περιπτώσεις που συμπληρώθηκαν

Η παρούσα διπλωματική εργασία αποτελεί τη σχολιασμένη μετάφραση ενός άρθρου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σχετικά με την ανιθαγένεια. Αποτελείται από την ελληνική μετάφραση, το γλωσσάρι των όρων, την τεκμηρίωση αυτών και το σχολιασμό ορολογίας. Πρόκειται για ένα νομικό κείμενο το οποίο έχει σκοπό να αποτελέσει σημείο αναφοράς για μεταφραστές, νομικούς, το προσωπικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και όσους ασχολούνται με το συγκεκριμένο θεματικό πεδίο. Ο στόχος της μετάφρασης παραμένει ο ίδιος με αυτόν του κειμένου-πηγή. Το κείμενο που μεταφράστηκε αποτελεί τμήμα του άρθρου με τίτλο “UN High Commissioner for Refugees (UNHCR), Guidelines on Statelessness No. 4: Ensuring Every Child's Right to Acquire a Nationality through Articles 1-4 of the 1961 Convention on the Reduction of Statelessness”, 21 December 2012, HCR/GS/12/04 της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η γλώσσα-πηγή είναι η αγγλική και η γλώσσα-στόχος η ελληνική. Στο τέλος επιχειρείται ανάλυση των μεταφραστικών δυσκολιών και η αιτιολόγηση των τελικών επιλογών μέσα από συγκεκριμένες στρατηγικές και τεχνικές.

The performers that I have chosen to focus on in the present thesis re/present their pieces of art by working on their bodies or merely using their bodies as a malleable raw material so as to respond creatively on the sociopolitical challenges of their time. They use their bodies in order to show its limitless potential and provoke their audiences as the body is a boundless canvas to process on and express their artistry. When the body is disposed of manipulation, when it is cut and penetrated by needles and when it is presented in an unnatural way but depicted as the norm, then, the audience loses the comfort and the security of being distant from what the spectacle creates. Hence, the female body is presented through performance art to lead its appearance to extreme cases of representation and provoke the spectators’ reactions. The spectators are awakened from their former passivity as mere observers of the theatrical performances to a more active participation in them. The female body, presented in a rather “grotesque” way, manages to be spectated as such as it is most of the times concealed, mystified, “sexualized,” or completely eroticized. The female performers that I occupy with in my research come from different cultural backgrounds ranging from the 1960s experimental theatrical performances to today’s representational mediatized popular culture. Gina Pane, the French artist of Italian descent deals with body-cutting by inserting blades in her own body. Marina Abramovic, the Serbian artist places her body in the center of attention and she tries to objectify the image of the “passive-performer, active spectator” with the intention to reverse balance and subsequently activate the spectators or even stimulate their most vicious and animalistic instincts. Orlan, the French artist, stresses the limits of the female body through surgical cosmetic surgeries as she tries to redefine the notion of female beauty through constant transformations and hybridizations of the self. Lady Gaga, the American artist of Italian origin, shocks her audience with her weird costumes, her haute-couture outfits and her own body transformations through media representations. Millie Brown, the English performer known as the “vomit artist,” causes almost controlled vomiting to her herself which she subsequently places on white canvases because she intends to create her “colorful” artistic outcomes as parts of an inverted expressivity. The specific artists present and treat the female body in a different, yet provocative way with the need to stress the limits that society and especially the American society along with mass media place on it. To conclude, the inner psychological need to test the body-limits and stress the physical boundaries through painful procedures, beautifying techniques, the incessant quest for youth and newness, and fashion are what four performers respond to. The body perception and representation ideology are presented from a differentiated angle through those artists’ experimentation and recreation. Even if they presented their pieces of performance art in more or less successful ways yet, they manage to challenge audience reception and vision of the body. ?

Στόχος της εργασίας ήταν να αναδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος διαμορφώνει σταδιακά το προσωπικό του ποιητικό όραμα με τη βοήθεια της ποιητικής του υπερρεαλισμού. Πιο συγκεκριμένα, στο πρώτο κεφάλαιο, διερευνάται η έννοια της ουτοπίας αλλά και η σύνδεσή της με το κίνημα και τις αρχές του υπερρεαλισμού. Στη συνέχεια, στο δεύτερο κεφάλαιο, παρουσιάζονται τα βήματα που ακολούθησε ο ποιητής για να πραγματώσει τον συνδυασμό ουτοπίας και υπερρεαλιστικού ιδεώδους. Για να αποδειχθεί ότι η εμπειρίκεια ουτοπία ήταν ένα ποιητικό όραμα που διαμορφώθηκε σταδιακά από έργο σε έργο, στο τρίτο κεφάλαιο, παρουσιάζεται αυτή η πορεία, μέσα από την αναλυτική μελέτη του ποιητικού έργου του Εμπειρίκου. Τέλος, στο τέταρτο και το πέμπτο κεφάλαιο, προσεγγίζονται ερμηνευτικά τα δύο έργα στα οποία απαντάται η πιο πλήρης και ολοκληρωμένη μορφή της εμπειρίκειας ουτοπίας. Τα έργα αυτά είναι το ποίημα «Όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα» (από τη συλλογή «Οκτάνα») και το 61ο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Ο Μέγας Ανατολικός». Μάλιστα, προκειμένου να φανεί ότι ο Εμπειρίκος εμπνέεται από ένα πλήθος έργων από την παγκόσμια λογοτεχνία, επιχειρούνται και ορισμένες διακειμενικές συγκρίσεις με ουτοπικά ή δυστοπικά έργα, όπως είναι η «Πολιτεία» του Πλάτωνα και ο «Θαυμαστός καινούριος κόσμος» του Aldus Huxley. Η εργασία ολοκληρώνεται με την παράθεση των συμπερασμάτων, όπου συνοψίζεται η πορεία διαμόρφωσης της εμπειρίκειας ουτοπίας και με συντομία παρουσιάζονται προοπτικές για περαιτέρω μελέτη του θέματος.

Η παρούσα διπλωματική εργασία εντάσσεται στο πεδίο της υπολογιστικής γλωσσολογίας και ως στόχο έχει την παρουσίαση της μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε για την επεξεργασία ενός ειδικού σώματος κειμένων, αποτελούμενο από περιλήψεις έργων που αφορούν το πεδίο της βιοποικιλότητας, με απώτερο σκοπό την εξαγωγή σχετικής ορολογίας. Για τα διάφορα στάδια επεξεργασίας του σώματος κειμένων εξετάστηκε η χρήση και ο βαθμός αξιοποίησης διάφορων υπολογιστικών μέσων, όπως εργαλεία αυτόματης εξαγωγής ορολογίας, αναλυτές κειμένων και επισημειωτές γραμματικής κατηγορίας. Εν τέλει, βασικό εργαλείο της έρευνας αποτέλεσε ο αναλυτής Unitex, μέσω του οποίου δόθηκε η δυνατότητα αναζήτησης δεδομένων βάσει γλωσσολογικών φίλτρων. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε χαρακτηρίζεται ως ημιαυτόματη, καθώς τα δεδομένα που προέκυψαν από τα υπολογιστικά εργαλεία εξετάστηκαν περαιτέρω με μη αυτόματο τρόπο. Αποτέλεσμα της έρευνας ήταν η εξαγωγή 861 μονολεκτικών και πολυλεκτικών όρων που χρησιμοποιούνται στο πεδίο της βιοποικιλότητας. Με αυτούς δημιουργήθηκε ένα ηλεκτρονικό λεξικό που περιλαμβάνει συνολικά 1.127 εγγραφές, ενώ παράλληλα για τους μισούς από τους εξαχθέντες όρους αναζητήθηκε ελληνική απόδοση, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα γλωσσάρι για τον συνδυασμό γλωσσών Αγγλικά-Ελληνικά.

Το εν λόγω πόνημα επιχειρεί να εντάξει τα μυθιστορήματα Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης της Καναδής Margaret Atwood και Το Πάθος της Βρετανίδας Jeanette Winterson στο ευρύτερο πλαίσιο της δεκαετίας του 1980, μιας περιόδου πολιτικού φιλελευθερισμού και μεταμοντέρνων καιρών αλλά και πειραματισμών. Η παρούσα εργασία προσπαθεί να καταδείξει τη σύγκλιση στη γραφή των δύο δημιουργών τόσο ως προς τους μεταμοντερνιστικους πειραματισμούς όσο ως προς τις συγγραφικές καινοτομίες, την θεματολογία τους, η οποια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι και την αναζητησή τους γύρω από θέματα γυναικείας ταυτότητας και σεξουαλικότητας. Προκειμένου να τεκμηριώσουμε τις θέσεις μας βασιζόμαστε - στην πρώτη ενότητα - στο ιστορικό πλαίσιο αναφοράς της δεκαετίας του 1980, εν συνεχεία, καταφεύγουμε στην αποδόμηση του συγγραφέα από το Roland Barthes και στη μπαχτινική ετερογλωσσία ούτως ώστε να δώσουμε κάποια εξήγηση στους πειραματισμούς των δύο συγγραφέων όπως λόγου χάρη η αποσπασματικότητα και η θραυσματοποίηση του λόγου με την οποία κατ’ουσίαν παίζουν. Σαφώς γίνεται μνεία και σε άλλους θεωρητικούς και κριτικούς. Στη δεύτερη ενότητα ως πυξίδα έχουμε κυρίως το έργο του Michel Foucault. Ιστορία της Σεξουαλικότητας, Ι. Η Βούληση για Γνώση προκειμένου να αποκωδικοποιήσουμε ορισμένες συμπεριφορές και στάσεις ζωής των γυναικείων χαρακτήρων των υπό μελέτη μυθιστορημάτων. Σαφέστατα ο Foucault δεν αποτελεί το μοναδικό οδηγό. Τέλος οδηγούμαστε σε ένα επίλογο όπου εντοπίζουμε τις ομοιότητες των δύο μυθιστορημάτων και επισημαίνουμε την προσφορά τους στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Σκοπός αυτής της διατριβής ήταν να μελετήσει τα κίνητρα που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, την βοήθεια που προσέφεραν οι Αμερικανοί Φιλέλληνες και τις ομοιότητες που και οι δύο πλευρές παρατήρησαν ότι είχαν καθώς και τον αμοιβαίο σεβασμό που υπήρχε ανάμεσα στους Αμερικανούς και τους Έλληνες της εποχής. Πληροφορίες από διάφορα ιστορικά βιβλία καθώς γράμματα και άρθρα συμπεριλήφθηκαν και μελετήθηκαν. Βασικό μέλημα της διατριβής αυτής ήταν να αναλύσει τα βαθύτερα αίτια της Αμερικανικής βοήθειας, την Αμερικανική κοινή γνώμη και τέλος επίσημα και ανεπίσημα έγγραφα Αμερικανών που είχαν ως στόχο να προωθήσουν τον Φιλελληνισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μία εξίσου σημαντική πλευρά είναι η δημιουργία του Ελληνικού «εθνικού μύθου» και η «Ελληνοποίηση των Γραικών» οι οποίες συνέβαλαν στην δημιουργία του Ελληνικού έθνους και στην αντιμετώπιση των Ελλήνων ως το «νέο Ισραήλ», οι «εκλεκτοί» χάρη στο ένδοξο παρελθόν τους και το γεγονός ότι ήταν οι πρόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Τέλος, ερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι η επίσημη «ουδέτερη» Αμερικανική στήριξη δεν ήταν αυτό που αναμενόταν από τους Έλληνες αλλά και από τους Αμερικανούς Φιλέλληνες.

Στόχος της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η ιχνηλάτηση της ελληνόφωνης μεταφρασεολογικής σκέψης, τόσο μέσα από της υπάρχουσες μελέτες αναφορικά με την ιστορία της θεωρίας της μετάφρασης όσο και μέσα από τη συλλογή και τη καταγραφή της ελληνόγλωσσης και ξενόγλωσσης μεταφρασεολογικής έρευνας στην Ελλάδα και στην Κύπρο από τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα έως σήμερα από μεταφρασεολόγους που δραστηριοποιούνται στον ελληνόφωνο χώρο. Η παρούσα έρευνα βασίστηκε στην προϋπάρχουσα μελέτη των Γραμμενίδη και Φλώρου αναφορικά με της ερευνητικές τάσεις και τα επιστημολογικά χαρακτηριστικά της ελληνόφωνης Μεταφρασεολογίας (Grammenidis and Floros, 2013). Οδηγός της σε αυτό το ταξίδι αναζήτησης υπήρξε ο επονομαζόμενος χάρτης του Holmes, μια πρωτοποριακή πρόταση του αμερικανού θεωρητικού James S. Holmes στην προσπάθεια του να υπάρξει μια ονομασία κοινής αποδοχής του αναδυόμενου τότε επιστημονικού κλάδου της Μεταφρασεολογίας, αλλά και να επιτευχθεί μια ευρεία συναίνεση αναφορικά με τον σκοπό και τη δομή του. Η έρευνα πλαισιώνεται από τη δημιουργία μιας βιβλιογραφικής βάσης δεδομένων, τα εξαγόμενα συμπεράσματα της οποίας της επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά της ελληνόφωνης Μεταφρασεολογίας. Απώτερο στόχο αποτελεί η διάθεση της βιβλιογραφικής βάσης δεδομένων στον ευρύτερο επιστημονικό κόσμο με την ελπίδα να συνεπικουρήσει μελλοντικές ερευνητικές προσπάθειες στο πεδίο της Μεταφρασεολογίας.

Το Γοτθικό λογοτεχνικό είδος εκλαμβάνεται πάντα παράλληλα με θεωρίες της “queer” ταυτότητας, της οποίας ο πυρήνας εμπεριέχει ταυτότητες σεξουαλικώς μη-κανονικών ομάδων που θολώνουν τα όρια των ξεκάθαρα δομημένων κοινωνικών φύλων. Μαζί με τη θεματική του Γοτθικού, το “queer” εισέρχεται σε με μια τελείως καινούρια πραγματικότητα της οποίας η έμφυλη σύσταση υπερβαίνεται ολοσχερώς. Οι ρίζες του Αμερικανικού Γοτθικού βρίσκονται στο σκοτεινό ρομαντισμό των Έντγκαρ Άλαν Πόε, Ναθάνιελ Χόθορν και Ουίλιαμ Φώκνερ. Ο τελευταίος, ωστόσο, αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης για τη γέννηση του Γοτθικού υπο-είδους του Αμερικανικού Νότου, με μια σειρά συγγραφέων, όπως η Φλάνερυ Ο’Κόνορ και η Γιουντόρα Ουέλτυ, να ανθίζουν υπό τη φαντασματική σκιά του. Για τους συγγραφείς του Νότου, το Γοτθικό ενσαρκώνεται μέσα από “queer” φιγούρες και χαρακτήρες σεξουαλικής αντι-συμβατικότητας που η απόκοσμη φύση τους τούς μετέτρεψε σε αντικείμενα φόβου, αποστροφής, αλλά πάνω απ’ όλα, περίπλοκης μυθοποίησης. Συνεπώς, το γοτθικό “queer” του Νότου έχει καταδικαστεί να ζει στην εξορία, αμφιταλαντευόμενο στο μεταίχμιο φοβίας και επιθυμίας. Η έρευνά μου προσεγγίζει αυτό το διάκενο φοβίας και επιθυμίας μέσω της πολύτιμης βοήθειας του Εξεζητημένου (=Camp), όπως έχει προταθεί από τη Σούζαν Σόντγκαν και έχει πολιτικοποιηθεί από τους μετά-Σόνταγκ θεωρητικούς, σύμφωνα με το οποίο το “queer” άτομο παρουσιάζει μια παρωδία του έμφυλου εαυτού με απώτερο σκοπό να γελοιοποιήσει και να αποσταθεροποιήσει τα ετεροκανονικά συμπλέγματα ισχύος. Βασισμένος σε αυτό, θα ασχοληθώ με την ανάλυση του λόγου των τεσσάρων παρακάτω νουβελών: Πρόσκληση σε Γάμο της Κάρσον ΜακΚαλερς, Άλλες Φωνές, Άλλοι Τόποι του Τρούμαν Καπότε, Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα της Άνν Ράις και Το Κοράκι: Η Καρδιά του Λαζάρου του Πόπι Ζ. Μπράιτ. Και τα τέσσερα έργα λειτουργούν καταλυτικά ως πολιτικώς φορτισμένα μέσα ενάντια στις ιδεολογικές ασυνέπειες που διαιωνίζονται στον Αμερικανικό Νότο. Βγαίνοντας από τη «ντουλάπα»/φέρετρο, το γοτθικό “queer” του Νότου, στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει την πατριαρχεία του Νότου, αναζωογονεί την παραστασιακή δομή του κοινωνικού φύλου με γκροτέσκ παρωδία, ενσταλάζοντας συνεπώς στους εν λόγω συγγραφείς την υπερβολική και κατηγορηματική, αλλά παρ΄όλα αυτά, αναπόφευκτη ανάγκη να καταδικάσει τις αδικίες που διαπράττονται ενάντια στα σεξουαλικώς «απόκληρα» άτομα. Σε αυτό το σημείο, η φοβοφιλία είναι αυτή η υπερ-εντρύφηση στο γοτθισισμό που επιτρέπει στους συγγραφείς να πατάξουν την ομοφοβία.

Σκοπός της εργασίας ήταν η συγκριτική μελέτη της ρωσικής και αμερικανικής οπτικής ποιητικής γραφής των αρχών του 20ού αιώνα μέσα από το έργο δύο ποιητών και ζωγράφων, του Ρώσου φουτουριστή Vassily Kamensky και του Αμερικάνου E.E.Cummings, οι οποίοι αξιοποίησαν στη γραφή τους στοιχεία που παραδοσιακά ανήκαν στο χώρο της ζωγραφικής. Καταρχήν παρουσιάσαμε το θεωρητικό πλαίσιο της οπτικότητας του ποιητικού λόγου. Στη συνέχεια, αφού ερευνήσαμε τις τεχνικές και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο κάθε ποιητής και τη στόχευση που θέτουν τα έργα αυτά, και λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό-πολιτικό υπόβαθρο της εποχής, όπως αυτό διαμορφώνεται στις δύο χώρες και επηρεάζει την καλλιτεχνική τους δημιουργία, επιχειρήσαμε να ερμηνεύσουμε την εξωτερική ομοιότητα των ποιημάτων σε σχέση με την ιδεολογική και χωρική τους απόσταση. Παράλληλα, προσπαθήσαμε να προάγουμε έναν ευρύτερο διάλογο μεταξύ διαφορετικών καλλιτεχνικών τεχνοτροπιών (Ιταλικός Φουτουρισμός/ Dada) που προέρχονται από διαφορετικές ευρωπαϊκές εστίες πολιτισμικής επίδρασης. Όσο αφορά τις πρωτογενείς πηγές που εξετάστηκαν, επικεντρωθήκαμε σε τυπογραφικά («typographic) και σε «σιδερομπετόν» («ferroconcrete») ποιήματα του Kamensky από τη συλλογή Ταγκό με αγελάδες, η οποία παρουσιάζει και το μεγαλύτερο οπτικό ενδιαφέρον. Αντίστοιχα από την ποίηση του E.E. Cummings αξιοποιήθηκαν αντιπροσωπευτικά ποιήματα από το σύνολο του ποιητικού του έργου με κριτήριο και πάλι τις οπτικές τους καινοτομίες και τη συμβολή τους στη συγκριτική παρουσίαση των δύο ποιητών.

Με τις διανοητικές και φαντασιακές φαρέτρες τους γεμάτες με μύθους, θρύλους, και λαϊκές γνώσεις προερχόμενες από πολλές διακριτές και διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις, η Cherrie Moraga, ο Luis Alfaro, και η Caridad Svich έχουν στοχεύσει θεατρικά σε έναν κόσμο στοιχειωμένο από κληρονομημένες ανεπίλυτες συγκρούσεις. Οι τρεις συγγραφείς βρήκαν στην αρχαία ελληνική παράδοση μια ανεξάντλητη πηγή τέτοιου μυθικού υλικού από το οποίο άντλησαν για τη δημιουργία αρκετών θεατρικών έργων κατά την τελευταία δεκαετία, μεταξύ των οποίων τα τρία πιο αντιπροσωπευτικά είναι The Hungry Woman: A Mexican Medea (2002) της Moraga, Electricidad (2003) του Alfaro, και Iphigenia Crash Land Falls On The Neon Shell That Was Once Her Heart (A Rave Fable) (2004) της Svich. Οι δραματικές μυθικές διασκευές τους (αντ)αποκρίνονται σε πανανθρώπινα, δια-ιστορικά ερωτήματα, καθώς και σε ερωτήματα που σχετίζονται με το συγκεκριμένο, (πολυ)πολιτισμικό υπόβαθρο των ίδιων των καλλιτεχνών? πρόκειται για διασκευές που αντηχούν με πάθος, μυθική σημασία, και πολιτική δέσμευση, αλλά, επίσης, αντικατοπτρίζουν μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει το Λατινοαμερικανικό θέατρο ένα βήμα περαιτέρω προς τον εικοστό πρώτο αιώνα και τις ιδιαιτερότητες, προκλήσεις, και προβληματικές του. Και οι τρεις καλλιτέχνες διαπραγματεύονται και ανα-συγκειμενοποιούν τους αρχαίους Ελληνικούς τραγικούς μύθους με τρόπους που συμβάλλουν στις σύγχρονες συζητήσεις που αφορούν στη δημιουργία και τον πειραματισμό με νέες ευαισθησίες, νέες θέσεις υποκειμένου, νέες mestizo/a υποκειμενικότητες μέσα στην αναδυόμενη παγκόσμια τάξη? μια τάξη πραγμάτων που απηχεί παλιές και νέες μυθολογίες ταυτότητας και διαφορετικότητας. Είναι ενδιαφέρον το ότι τόσο η ανάγκη της επιβεβαίωσης του ατομικού υποκειμένου—όσο συγκρουσιακό, κατακερματισμένο, διασκορπισμένο, ή νομαδικό κι αν είναι αυτό—αλλά και η επιτακτική ανάγκη του ανήκειν σε μια συλλογικότητα μπορεί να βρεθεί χαραγμένο στο έργο τους. Η ίδια η ύπαρξη αυτών των δύο «πόλων» γεννά μια παραγωγική ένταση—μια ένταση που μπορεί να εντοπιστεί στο έργο των αρχαίων Ελλήνων τραγικών ποιητών. Ο στόχος της παρούσας μελέτης είναι να εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους οι τρεις δραματουργοί έχουν προσεγγίσει τους αρχαίους Ελληνικούς τραγικούς μύθους υπό το φως των δικών τους υποκείμενων και διαρκών δεσμεύσεων, έχουν φέρει στο προσκήνιο τις (ιδεολογικές) ρωγμές τους ή/και έχουν προκαλέσει οι ίδιοι ρωγμές σε αυτούς, και, τελικά, έχουν αξιοποιήσει αυτές τις ρωγμές έτσι ώστε να φέρουν το κοινό σε μια μετωπική σύγκρουση με εκκρεμή ζητήματα που παραμένουν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και είναι τόσο οικεία στους σύγχρονους Λατινοαμερικανούς όσο ήταν και στους αρχαίους Έλληνες. Αυτού του είδους η αντιπαράθεση θα μπορούσε ενδεχομένως να εμπνεύσει μια ανανεωμένη αίσθηση υπευθυνότητας στο σύγχρονο κοινό: την επείγουσα ανάγκη να εμπλακεί με τα ζητήματα αυτά με έναν ενεργό, πολιτικά ενημερωμένο, και αποτελεσματικά δεσμευμένο τρόπο.

Η διατριβή αυτή διερευνά την αναπαράσταση της Μις Χάβισαμ στις Μεγάλες Προσδοκίες του Dickens και σε κινηματογραφικές προσαρμογές του 20ου και 21ου αιώνα μέσα από γκόθικ, αισθησιοκρατικές και μελοδραματικές καλλιτεχνικές προσεγγίσεις. Θα εξετάσω πώς παρουσιάζεται η βικτοριανή γεροντοκόρη που φαντάστηκε ο Dickens στο μυθιστόρημα καθώς και πώς διαμορφώθηκε από προηγούμενες γραφές. Προχωρώντας στις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις στην μετά του Dickens εποχή, θα διερευνήσω το πώς αυτή η εικόνα μεταφέρεται σε ταινίες που απεικονίζουν τη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα και τη δική μας αντίληψη των Βικτωριανών. Αναφέρομαι στο κλασικό αριστούργημα Μεγάλες Προσδοκίες (1946) του David Lean ως ένα λαμπρό παράδειγμα για όλες τις ταινίες που ακολουθούν και υιοθετώ μια μεταμοντέρνα και νεο-βικτοριανή προσέγγιση για να εξετάσω τις πιο πρόσφατες προσαρμογές: Μεγάλες Προσδοκίες (2011) του Brian Kirk και Μεγάλες Προσδοκίες (2012) του Mike Newell. Ωστόσο, το ενδιαφέρον μου για τις σύγχρονες γκροτέσκο αναπαραστάσεις της προδομένης νύφης δεν σταματούν σε ταινίες βασισμένες στο μυθιστόρημα του Dickens. Θεωρώ τις ταινίες κινουμένων σχεδίων εξίσου σημαντικές και ως εκ τούτου θα αναφερθώ, επίσης, στο Corpse Bride (2005) του Tim Burton, ως μια ακόμα ταινία που αναπαριστά την Μις Χάβισαμ με ένα σκοτεινό και χιουμοριστικό τρόπο.

Η Παιδική Λογοτεχνία είναι ένα κομμάτι της λογοτεχνίας που συχνά αγνοείται, παραβλέπεται, και σε κάποιες περιπτώσεις, δεν θεωρείται καν μέρος του λογοτεχνικού κόσμου. Ο πρώτος στόχος αυτής της διατριβής ήταν να παρουσιαστεί το γεγονός ότι η έννοια της παιδικότητας που κυριαρχεί σήμερα δεν υπήρχε από πάντα, αλλά εφευρέθηκε. Στη συνέχεια εξετάστηκε η εμφάνιση μιας λογοτεχνίας για παιδιά η οποία συνέπεσε με την εφεύρεση της «παιδικότητας» και μελετήθηκαν οι διάφοροι ορισμοί της Παιδικής Λογοτεχνίας. Στο δεύτερο μέρος αυτής της διατριβής ερευνήθηκε η άποψη ότι η Παιδική Λογοτεχνία πρέπει να περιορίζεται σε συγκεκριμένα θέματα έτσι ώστε να μην επηρεάζεται αρνητικά ή να «διαφθείρεται» ένα παιδί που διαβάζει. Αυτή η άποψη εξετάστηκε σε συνδυασμό με την Ψυχανάλυση, και πιο συγκεκριμένα τις ιδέες των Σίγκμουντ Φρόιντ και Μπρούνο Μπέτελχαϊμ, για να φανεί κατά πόσο η λογοτεχνία μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά. Τέλος, η διατριβή εστίασε στα έργα του δημοφιλή συγγραφέα παιδικών βιβλίων, Ρόαλντ Νταλ, τα βιβλία του οποίου συχνά θεωρούνται ανατρεπτικά και ακατάλληλα για παιδιά καθώς ο ίδιος δεν συμμεριζόταν τις προσδοκίες κάποιων ανθρώπων σε σχέση με το τι είναι κατάλληλο υλικό για διάβασμα για τα παιδιά.

Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνήσει τις αντιλήψεις που έχουν οι Έλληνες καθηγητές Αγγλικών και οι μαθητές του δημοτικού σχολείου σχετικά με το βαθμό στον οποίο η ύλη που διδάσκεται στο μάθημα της αγγλικής ως Ξένης Γλώσσας ενσωμάτωνε μια πολυπολιτισμική άποψη . Επιπλέον , αυτό που διερευνήθηκε ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι συμμετέχοντες είδαν την πολιτιστική διάσταση μέσα στο σχολικό πρόγραμμα ως παράγοντα που καθόρισε τις στάσεις και τις αντιλήψεις τις οποίες οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές επεδείκνυαν απέναντι στην πολιτιστική πολυμορφία . Ένα ερωτηματολόγιο μοιράστηκε σε μαθητές και εκπαιδευτικούς σε μια προσπάθεια να κατανοηθούν οι αντιλήψεις και των δύο πλευρών που εμπλέκονται στη διαδικασία της μάθησης . Στην έρευνα συμμετείχαν 30 καθηγητές της Αγγλικής ως Ξένης Γλώσσας που εργάζονται σε δημόσια δημοτικά σχολεία και 70 μαθητές , 36 της 5ης τάξης και 34 της 6ης τάξης ενός δημοσίου Δημοτικού σχολείου της Θεσσαλονίκης. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν τις αρνητικές απόψεις των εκπαιδευτικών σχετικά με την πολυπολιτισμική διάσταση των σχολικών βιβλίων, ενώ οι μαθητές εξέφρασαν πιο θετικές απόψεις . Ωστόσο, και οι δύο ομάδες έδειξαν να συμφωνούν στην ανάγκη για ένα πολυπολιτισμικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες όλων των μαθητών, ανεξάρτητα από το εθνικό και πολιτισμικό τους υπόβαθρο . Ένα πολυπολιτισμικό πρόγραμμα θα πρέπει , σύμφωνα με τους συμμετέχοντες , να εξασφαλίζει τη συμμετοχή των μαθητών σε μια διαδικασία που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα πολιτισμών , έτσι ώστε να προσφέρονται ευκαιρίες στους μαθητές να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που όχι μόνο τους ενημερώνουν για την πολιτιστική πολυμορφία , αλλά επίσης τους δείχνουν πώς να εκτιμήσουν τη διαφορετικότητα . Τα ευρήματα της μελέτης υπογραμμίζουν την ανάγκη για αλλαγές στο σχολικό πρόγραμμα , έτσι ώστε να είναι προσαρμοσμένο στις αλλαγές στο ελληνικό εκπαιδευτικό πλαίσιο.

Η διάρκεια των φωνηέντων έχει αποτελέσει το αντικείμενο πολυάριθμων μελετών στον τομέα της Φωνητικής και της Φωνολογίας, καθώς συχνά εξετάζεται σε σχέση με την επιρροή των ακόλουθων συμφώνων και του τονισμού. Η παρούσα έρευνα υιοθετεί μία αναπτυξιακή προσέγγιση της επιρροής που έχει η ύπαρξη ηχηρών συμφώνων και τόνου στη διάρκεια των αμέσως προηγουμένων φωνηέντων, καθώς και τη σχέση της διάρκειας των φωνηέντων με τη θέση τους στη λέξη, το μέγεθος των λέξεων και το είδος της ομιλίας, με βάση την ανάλυση δεδομένων τόσο παιδικού όσο και ενήλικου λόγου. Η έρευνα που περιγράφεται στην παρούσα μελέτη πραγματοποιήθηκε με τη χρήση δεδομένων που λήφθηκαν από εκατό φυσικούς ομιλητές της Ελληνικής (ηλικίας 3 έως 12 ετών και ενηλίκων) τα οποία εξετάστηκαν σε σχέση με την επιρροή της ύπαρξης ηχηρών συμφώνων και τονισμού στο άμεσο περιβάλλον των φωνηέντων και την ηλικία. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι το /ο/ είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια φωνήεν και το /i/ το μικρότερο. Η μέση διάρκεια των φωνηέντων φαίνεται να είναι μεγαλύτερη στην ομιλία των μικρότερων σε ηλικία παιδιών, και να μειώνεται καθώς η ηλικία των παιδιών αυξάνεται, ενώ οι ενήλικες παράγουν τα μικρότερα σε διάρκεια φωνήεντα. Όσον αφορά την επιρροή της ύπαρξης ηχηρών φωνηέντων και τονισμού στο περιβάλλον των φωνηέντων που μελετήθηκαν, παρατηρήθηκε ότι και οι δύο αυτοί παράγοντες οδηγούν στην αύξηση της διάρκειας των φωνηέντων σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Σχετικά με την επιρροή του μεγέθους της λέξης, παρατηρήθηκε ότι τα φωνήεντα σε δισύλλαβες λέξεις είναι σημαντικά μεγαλύτερα σε διάρκεια σε σχέση με αυτά σε τρισύλλαβες λέξεις. Επίσης, η ανάλυση των δεδομένων απέδειξε ότι τα μη τονισμένα φωνήεντα σε θέση που προηγείται της τονισμένης συλλαβής τείνουν να είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια από ότι εκείνα που ακολουθούν μία τονισμένη συλλαβή, και τέλος, ότι η διάρκεια των φωνηέντων είναι συνολικά μεγαλύτερη όταν αυτά παράγονται στα πλαίσια μίας συγκεκριμένης φράσης (carrier phrase) παρά όταν παράγονται αυθόρμητα. Ωστόσο, ειδικά στην περίπτωση των πολύ νεαρών παιδιών δεν παρατηρήθηκε η τελευταία αυτή τάση. Τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας επιβεβαιώνουν την πλειονότητα των αποτελεσμάτων προηγούμενων ερευνών σχετικά με την επιρροή των παραγόντων της ύπαρξης ηχηρών συμφώνων και τονισμού, του μεγέθους των λέξεων και της ηλικίας στη διάρκεια των φωνηέντων, αλλά προσφέρουν επίσης νέα δεδομένα σχετικά με την ηλικία στην οποία τα παιδιά θεωρείται ότι έχουν ολοκληρώσει την απόκτηση του συστήματος των φωνηέντων της μητρικής τους γλώσσας.

Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η διερεύνηση των παραμελημένων σε μεγάλο βαθμό θεατρικών έργων των Αφροαμερικανίδων συγγραφέων των αρχών του εικοστού αιώνα. Στόχος ήταν να εντρυφήσω στο έργο τεσσάρων από τις πρώτες πολυγραφότατες Αφροαμερικανίδες θεατρικούς συγγραφείς της Αναγέννησης του Χάρλεμ (Angelina Weld Grimke, Shirley Graham, May Miller, Myrtle Smith Livingston) ,ώστε να φέρω τα μοναδικά τους έργα από την αφάνεια στο προσκήνιο. Κεντρικός θεματικός τους άξονας είναι η κατάρριψη των στερεοτυπικών προκαταλήψεων, ιδεολογικών μηχανισμών, πολιτιστικών συμβάσεων και φυλετικών περιορισμών που η ανδροκρατούμενη λευκή κοινωνία επινοεί και χρησιμοποιεί προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της και να κρατήσει τους Αφροαμερικάνους σε υποδεέστερη θέση. Τα έργα τους αμφισβητούν τις επικρατούσες ρατσιστικές απόψεις εναντίον των Αφροαμερικανών που η πατριαρχία των λευκών διαιωνίζει και αποκαλύπτουν όλους τους κατασκευασμένους μύθους που συμβάλλουν στον εξευτελισμό και την απανθρωποποίηση ολόκληρης της μαύρης φυλής. Αψηφώντας τις στερεοτυπικές προκαταλήψεις εναντίον των Αφροαμερικανών, οι Αφροαμερικανίδες θεατρικοί συγγραφείς καταφέρνουν να απεικονίσουν ρεαλιστικές εικόνες των Αφροαμερικανών, δραματοποιούν την Αφροαμερικάνικη ζωή όπως είναι και κατά συνέπεια μας βοηθούν να κατανοήσουμε την Αφροαμερικάνικη κουλτούρα. Το έργο τους είναι μοναδικό, επειδή προβάλλουν τα δεινά των Αφροαμερικανών μέσω της γυναικείας οπτικής γωνίας. Απεικονίζουν την πραγματικότητα των Αφροαμερικανίδων γυναικών και διερευνούν τις επιπτώσεις της λευκής κυριαρχίας στη γυναικεία ψυχή. Με αυτόν τον τρόπο δίνουν φωνή στα συναισθήματα των Αφροαμερικανίδων γυναικών μπροστά σε ένα ευρύ κοινό και αποκαλύπτουν την πραγματική ουσία της Αφροαμερικάνικης ζωής. Τέλος, τα έργα τους είναι μια σημαντική συνεισφορά τόσο στο Αφροαμερικάνικο όσο και στο Αμερικάνικο θέατρο γενικότερα.

Η παρούσα μελέτη αναλύει τον τρόπο με τον οποίο η μετακίνηση των wh- φράσεων πραγματοποιείται στις αγγλικές και ελληνικές ερωτηματικές προτάσεις. Επιπλέον, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα μιας έρευνας που δείχνουν τί έχουν κατακτήσει οι νεαροί μαθητές που διδάσκονται τα Αγγλικά ως ξένη γλώσσα όσον αφορά τη μετακίνηση των wh- φράσεων, καθώς και εάν η μητρική τους γλώσσα προωθεί ή εμποδίζει την κατάκτηση του συγκεκριμένου συντακτικού φαινόμενου. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα είναι πενήντα μαθητές δημοτικού σχολείου στην Ελλάδα. Τα συμπεράσματα της έρευνας δείχνουν πως οι μαθητές που έχουν ως μητρική γλώσσα τα Ελληνικά μαθαίνουν τα βασικά στοιχεία της μετακίνησης wh- φράσεων στην Αγγλική, και πως η πλειοψηφία των λαθών που παρατηρούνται σχετίζεται με τη γραμματική κλίση. Επιρροή από τη γνώση της ελληνικής γλώσσας- ως μητρική- παρατηρείται όσον αφορά τη σειρά των λέξεων στη σύνταξη, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η επιρροή αυτή δε φαίνεται να εμποδίζει την κατάκτηση της μετακίνησης των WH- φράσεων σε γενικό επίπεδο.

Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή εξετάζει το παλίμψηστο που σχηματίζουν τα διάφορα μέσα των διασκευών του Φράνκενσταϊν. Εστιάζει στα μέσα που προσφέρουν έναν επαναπροσδιορισμό του όρου της κειμενικότητας, καθώς επικεντρώνεται στο πρώτο και στο τελευταίο στρώμα του παλίμψηστου, το χειρόγραφο και το ηλεκτρονικό υπερκείμενο αντίστοιχα. Το πρώτο κεφάλαιο αφορά το χειρόγραφο του Φράνκενσταϊν (1816-17) της Mary Shelley, ενώ το δεύτερο κεφάλαιο αναλύει το ηλεκτρονικό υπερκείμενο Patchwork Girl της Shelley Jackson (1995).

Η παρούσα μελέτη εξετάζει οκτώ καταθέσεις, εν όλω ή εν μέρει, τεσσάρων απλών μαρτύρων και τεσσάρων πραγματογνωμόνων, ανδρών και γυναικών, που κατέθεσαν στη δίκη της Casey Anthony από τον Μάιο ως τον Ιούλιο του 2011. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να εξετάσει τις καταθέσεις των μαρτύρων ως προς την ύπαρξη γλωσσικών στοιχείων, όπως επισχέσεων (hedges), ενισχυτικών προσδιορισμών (intensifiers) και δεικτών ευγενείας (politeness markers), που έχουν θεωρηθεί ως χαρακτηριστικά στοιχεία της «γυναικείας γλώσσας» (“women’s language”) (Lakoff, 1975) ή του «αδύναμου λόγου» (“powerless speech”) (O’Barr and Atkins, 1980), να διεξάγει μία ποσοτική και ποιοτική ανάλυση των δεδομένων προκειμένου να αποφανθεί αν η χρήση των εν λόγω γλωσσικών στοιχείων διέπεται από το φύλο ή την ισχύ και να μελετήσει τις διαφορετικές λειτουργίες που επιτελούν τα εξεταζόμενα γλωσσικά στοιχεία. Τα ευρήματα της μελέτης ενισχύουν την πρόταση των O’Barr και Atkins’ (1980) ότι οι πραγματογνώμονες χρησιμοποιούν λιγότερα «αδύναμα» στοιχεία σε σύγκριση με τους απλούς μάρτυρες και έρχονται σε αντίθεση με τη θεωρία της Lakoff (1975) ότι τα εν λόγω στοιχεία εμφανίζονται συχνότερα στον λόγο των γυναικών παρά στων ανδρών. Ωστόσο, σε αντίθεση με τα ευρήματα των O’Barr και Atkins (1980), τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης δεν υποδεικνύουν ότι μεταξύ μαρτύρων ίσης κοινωνικής υπόστασης, οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερα αδύναμα στοιχεία σε σχέση με τους άνδρες. Εντούτοις, από τη σκοπιά της ποιοτικής ανάλυσης, η ίδια η αδύναμη φύση των «αδύναμων» στοιχείων αμφισβητείται, υπό το πρίσμα των διαφορετικών λειτουργιών που επιτελούν τα εν λόγω στοιχεία.

Η παρούσα διατριβή στοχεύει στην ανακάλυψη των πεντακοσίων (500) συχνότερων λεξικών στοιχείων τα οποία χρησιμοποιούνται σε ακαδημαϊκά άρθρα Διοίκησης Επιχειρήσεων, καθώς και στην ανακάλυψη των συντακτικών δομών αλλά και των γλωσσικών συνάψεων στις οποίες αυτά συναντώνται. Ο τελικός σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση των παρόντων ευρημάτων με την Λίστα Ακαδημαϊκών Λέξεων (Coxhead, 2000), η οποία έχει προταθεί ως μία λίστα με τα συχνότερα λεξικά στοιχεία γραπτών ακαδημαϊκών κειμένων διαφόρων επιστημών, καθώς και με την Λίστα Λέξεων Γενικής Χρήσης (West, 1953), η οποία περιέχει τις δυο χιλιάδες (2000) οικογένειες λέξεων, οι οποίες θεωρούνται σημαντικές για γενικές χρήσεις της αγγλικής γλώσσας. Για την εξέταση του λεξιλογίου και της φρασεολογίας που χρησιμοποιούνται στην επιστήμη της Διοίκησης Επιχειρήσεων συλλέξαμε ένα σώμα κειμένων που αποτελείται από 199.596 λέξεις, οι οποίες περιέχονται σε είκοσι (20) άρθρα Διοίκησης Επιχειρήσεων, τα οποία προέρχονται από τέσσερα (4) διαφορετικά περιοδικά. Η λίστα των συχνότερων λεξικών στοιχείων των άρθρων υποδεικνύει το λεξιλόγιο και την φρασεολογία τα οποία στοχεύουν στο να βοηθήσουν μη-μητρικούς ομιλητές της αγγλικής γλώσσας να σπουδάσουν Διοίκηση Επιχειρήσεων σε κάποιο αγγλόφωνο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην πολυσημία, η οποία βρέθηκε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία τεχνικής ορολογίας. Κλείνοντας, η παρούσα διατριβή προτείνει τρεις (3) κατηγορίες πολύσημων λεξικών στοιχείων κι ολοκληρώνεται με τη σημασία της παρούσας μελέτης για τη διδασκαλία.

Σκοπός της συγκεκριμένης διατριβής είναι ο σχολιασμός της επίδρασης που ασκούν στην ανθρώπινη ταυτότητα οι μεγάλες βιομηχανίες διασκέδασης τη δεκαετία του 90΄ στις ΗΠΑ γεγονός που οδηγεί στη διαμόρφωση ενός καταναλωτικού μοντέλου συμπεριφοράς όπως αυτό φαίνεται στα μυθιστορήματα Glamorama (1998) και Model Behaviour (1998) των Αμερικανών συγγραφέων Bret Easton Ellis και Jay McInerney αντίστοιχα. Συγκεκριμένα, σε αυτά τα δύο λογοτεχνικά κείμενα έμφαση δίνεται στη συμπεριφορά των νέων και πώς αυτή διαμορφώνεται από τις εικόνες που προωθούν τα ΜΜΕ. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στο ρόλο που παίζει η διαφήμιση ως μέσον αναπαραγωγής της πραγματικότητας και αμφισβήτησης της αλήθειας. Επιπλέον, η παρούσα διατριβή εξετάζει κατά πόσο η βιομηχανία μόδας βασίζεται στην προώθηση και κατασκευή μιας απατηλής αίσθησης αυτοεκπλήρωσης μέσω της προβολής εξιδανικευμένων μοντέλων εμφάνισης. Επιπλέον, εξετάζεται η κατασκευασιμότητα της δημόσιας εικόνας η οποία οδηγεί στην αμφισβήτηση και πολλές φορές στον εκμηδενισμό της ανθρώπινης υπόστασης καθώς και στην εμπορευματοποίηση της οποιασδήποτε «ηθικής».

Η εμφάνιση των νέων λογοτεχνικών και τεχνολογικών μέσων στα τέλη του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα έφερε στο προσκήνιο νέους τρόπους αναφορικά με την έκφραση και την επιχειρηματολογία η οποία αφορά τα φυλετικά ζητήματα, τις εμπειρίες και τον αυτοπροσδιορισμό της ταυτότητας. Επομένως, ο στόχος της παρούσας διατριβής είναι να εξετάσει πως καταγράφονται η Αφρο-Αμερικανική ταυτότητα και η εμπειρία σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά κείμενα της δεκαετίας 2000. Σε αυτό το έργο, δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στην ψηφιακή κατασκευή της φυλετικής ταυτότητας, καθώς επίσης, στη χρήση της πολύ-επίπεδης, υπερκειμενικής αφήγησης με σκοπό να δοθεί έμφαση στις πολλαπλές αντιλήψεις της φυλετικής ταυτότητας στις Η.Π.Α. Το πρώτο Κεφάλαιο επικεντρώνεται στο κείμενο του Erik Loyer Chroma (2001), και ισχυρίζεται ότι παρά τις νέες δυνατότητες τις οποίες προσφέρουν τα νέα λογοτεχνικά και τεχνολογικά μέσα, η φυλετική ταυτότητα εξακολουθεί να καθορίζεται από αυτούς που κατέχουν εξουσία. Διαμέσου της εμβύθισης των χρηστών στον κυβερνοκόσμο “mnemonos” και της χρήσης μιας πληθώρας εργαλείων της ηλεκτρονικής λογοτεχνίας, γίνεται εμφανές ότι οι άνθρωποι δύνανται να κατασκευάσουν την ταυτότητά τους με τον ίδιο τρόπο που ένας συγγραφέας κατασκευάζει έναν χαρακτήρα ή ένας ηθοποιός ενσαρκώνει έναν ρόλο. Αυτό επιτυγχάνεται διαμέσου της χρήσης των άβαταρ σαν μάσκες στις οποίες καταφεύγουν οι χρήστες για να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα. Το δεύτερο Κεφάλαιο ερευνά τις σχέσεις εξουσίας οι οποίες ανακύπτουν από τις πολλαπλές φυλετικές εμπειρίες στις Η.Π.Α. και παρουσιάζονται μέσω της πολυ-επίπεδης αφήγησης στο υπερκείμενο της Joyce R. Walker Textural Textuality: A Persona; Exploration of Critical Race Theory (2002). Διαμέσου της παράθεσης των αντιλήψεων που σχετίζονται με την φυλετική εμπειρία, τοποθετείται στο προσκήνιο η πολυπλοκότητα της φυλετικής ταυτότητας και της εμπειρίας και συσχετίζεται με την δομή του υπερκειμένου της Walker. Αυτός ο συσχετισμός αποκαλύπτει τις πολυπρόσωπες αντιλήψεις τις οποίες μπορεί να προσφέρει το ψηφιακό περιβάλλον όσον αφορά τέτοιου είδους ζητήματα τα οποία είναι πολύπλοκα και πολυπρόσωπα. Οι αναγνώστες εκτίθενται σε νέες μορφές λογοτεχνικής γραφής σε μια προσπάθεια να δουν τη φυλή, το ρατσισμό και την φυλετική εμπειρία από μια νέα προοπτική. Κάποιοι όροι κλειδιά που μπορεί να συναντήσει κανείς στην παρούσα διατριβή είναι η ηλεκτρονική κειμενικότητα και αφήγηση, το υπερκείμενο, η γραμμικότητα της αφήγησης και πλοήγηση στο κείμενο, η παράθεση των κειμένων, η πραγματικότητα και η εικονική πραγματικότητα, η φυλετική απεικόνιση και ο ψηφιακός διαχωρισμός, η φυλετική ταυτότητα και η φυλετική εμπειρία.

Η μεταπτυχιακή διατριβή μου εξετάζει την μαύρη αρρενωπότητα ως ετερότητα στην Αμερικάνικη λογοτεχνία. Μέσω της λεπτομερούς ανάλυσης τα υπό συζήτηση κείμενα από τον 19ο αι. μέχρι και την σύγχρονη εποχή καλύπτουν χρονολογικά ένα ευρύ φάσμα στο οποίο εξετάζω την αφηγηματική οπτική που χρησιμοποιούν οι λευκοί και μαύροι άνδρες συγγραφείς ώστε να σχηματίσουν την εικονικότητα της μαύρης ετερότητας στο πλαίσιο της λογοτεχνίας και να αποδομήσουν μύθους σχετικά με τον ρατσισμό, την σεξουαλικότητα, τον κοινωνικό διαχωρισμό, και την πολιτισμική αναπαράσταση. Η διατριβή μου αρχικά προσεγγίζει τις φιλομόφυλες-ομοφυλόφιλες αναπαραστάσεις της μαύρης αρρενωπότητας στις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες ηθοποιοί προσπαθούν να μιμηθούν ένα μαύρο πρόσωπο. Αποκωδικοποιώντας την αναπαράσταση της μαύρης αρρενωπότητας και τους μηχανισμούς της δουλείας στα έργα Μόμπυ-Ντικ και “Μπενίτο Σιρίνο” του Χέρμαν Μέλβιλ, δίνω έμφαση στις κοινωνικές ατέλειες και στις ασυμφωνίες της ηγεμονίας της λευκής φυλής. Έπειτα, αναλύω τα προβλήματα της μαύρης υπηκοότητας κατά την περίοδο του μοντερνισμού και το παράδοξο της αορατότητας της μαύρης φυλής στο μυθιστόρημα Αόρατος Άνθρωπος του Ραλφ Έλισον αλλά και της ιδεολογίας των χίπις ως αναπόσπαστο μέρος της Αμερικάνικης υποκουλτούρας στο άρθρο “Ο Λευκός Νέγρος” του Νόρμαν Μέιλερ. Κατά περίπτωση, τα συγκεκριμένα κείμενα προσεγγίζονται με βάση το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αρχικά εμφανίστηκαν και καταναλώθηκαν αφού ο ορισμός της ετερότητας στην Αμερικάνικη λογοτεχνία βασίζεται στην ολισθηρότητα που υπάρχει στις πολιτικές της ταυτότητας και στην πολιτιστική πολιτική. Επιπροσθέτως, οριοθετώντας τις διασυνδέσεις των κειμένων και των υπο-κειμένων τους προσπαθώ να δημιουργήσω έναν διακειμενικό διάλογο ως προς το Αμερικανικό λογοτεχνικό αρχέτυπο. Τέλος, η διατριβή αυτή αναδεικνύει τις προσπάθειες και των λευκών και των μαύρων Αμερικανών συγγραφέων να αψηφήσουν την επικρατούσα τάση ορισμού της μαύρης αρρενωπότητας ως μια Αφρο-Αμερικανικής παρακαταθήκης. Συνοψίζοντας, η διατριβή αυτή εξερευνά την φυλετική πολιτική και τις εικόνες της μαύρης αρρενωπότητας, την πολιτισμική δόμηση της ιδεολογίας των χίπις, και την ένταξη της μουσικότητας στην λογοτεχνική αφήγηση και της φυλετικής ταυτότητας ως ενός μανδύα αορατότητας.

Στα πλαίσια της παρούσας Διπλωματικής διατριβής, εξετάζω την κατασκευή της πολιτιστικής ταυτότητας στην Ιρλανδία του 16ου αιώνα, σε πολιτιστικό και γεωγραφικό πλαίσιο, μέσα από το συγγραφικό έργο του Έντμουντ Σπένσερ, ποιητή και διοικητικού υπαλλήλου της Αγγλικής αποικίας στην Ιρλανδία. Κυρίως μέλημά μου αποτελεί η απόδειξη της υπόθεσης ότι για τον Σπένσερ, η πολιτιστική και πολιτική ταυτότητα αποτελεί ένα εξωτερικώς ελεγχόμενο κατασκεύασμα, το οποίο χρήζει διαρκούς ελέγχου για την διατήρησή του. Ο Σπένσερ χρησιμοποιεί μια εκτενή συλλογή μοντέλων Ιρλανδικής βαρβαρότητας, καθώς κι ένα εξελικτικό μοντέλο της ιστορίας για να δικαιολογήσει την κατάκτηση της Ιρλανδίας από την δυναστία των Τυδώρ, καθώς και για να προσφέρει το κατάλληλο υπόβαθρο για την καταπίεση και τις βιαιοπραγίες κατά του Ιρλανδικού πληθυσμού. Όπως εξηγώ, ο Σπένσερ θεωρεί πως το βασικό εμπόδιο για την επιτυχή κατάκτηση και αφομοίωση με τα Αγγλικά πρότυπα του πλυθησμού, είναι η ύπαρξη ενός ανταγωνιστικού Ιρλανδικού πολιτισμού, και γι’αυτό υποστηρίζει πως η Ιρλανδική κουλτούρα πρέπει να εξοντωθεί. Μέσα από την ανάλυση του πολιτικού κειμένου A View on the Present State of Ireland και συγκεκριμένων αποσπασμάτων του αυτοκρατορικού του έπους The Faerie Queene, υποστηρίζω ότι ο Σπένσερ κατασκευάζει μέσα στο έργο του την Ιρλανδική βαρβαρότητα για να δικαιολογήσει τα βίαια μέτρα που προτείνει για την υποδούλωση του Ιρλανδικού πληθυσμού. Επιπλέον, ο Σπένσερ υποστηρίζει πως η εποίκηση του νησιού μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον συνδυασμό των εξής μεθόδων: της στρατιωτικής παρέμβασης, της αναδιάρθρωσης του Ιρλανδικού χώρου, της εισαγωγής του Αγγλικού μοντέλου αγροτικής ανάπτυξης, της εξημέρωσης της Ιρλανδικής άγριας φύσης και του ελέγχου των κινήσεων του Ιρλανδικού πληθυσμού.

Η εργασία αυτή επικεντρώνεται στο έργο του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ «Ο Άρχοντας των Μυγών» και στην τηλεοπτική σειρά του ABC «Οι Αγνοούμενοι». Ο σκοπός της εργασίας είναι να δει αυτά τα κείμενα, ξεχωριστά καθώς και συγκριτικά, ώστε να εξετάσει την προσέγγιση τους όσον αφορά την ανθρώπινη φύση, καθώς και την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους, και τελικά, με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Επίσης, τα κείμενα τοποθετούνται μέσα στο αντίστοιχο κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο και έτσι θεωρούνται ως κείμενα που απευθύνονται στον κόσμο γύρω τους και τον σχολιάζουν. Τελικά, η επίδραση των παραπάνω κειμένων στους αναγνώστες και τους τηλεθεατές, και η δημοτικότητα τους στο Αμερικανικό κοινό αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της εργασίας. Η απάντηση η οποία προσδοκεί να προτείνει αυτή η εργασία είναι ότι το σενάριο των χαμένων ναυαγών, αποκλεισμένοι σε ένα απομακρυσμένο, απομονωμένο μέρος που προσπαθούν να δουλέψουν συλλογικά για να επιβιώσουν έχει αγαπηθεί από το Αμερικανικό κοινό επειδή λειτουργεί ως μια προβολή της δικής του επιθυμίας να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να επανασυνδεθεί με τους γύρω του ώστε να κάνει ένα βήμα μπροστά και να εξελιχτεί. Το πρώτο και το δεύτερο κεφάλαιο αυτής της εργασίας επικεντρώνονται στον «Άρχοντα των Μυγών» και στους «Αγνοούμενους», αντίστοιχα. Ο στόχος είναι να εξεταστούν τα κείμενα, πρώτα τοποθετημένα στο αντίστοιχο ιστορικό πλαίσιο, και έπειτα μέσα από την ανάλυση της προσέγγισης τους ως προς τη θέση του Κακού στην ανθρώπινη ψυχή καθώς και μέσα από το χτίσιμο των χαρακτήρων. Επειδή ο ανθρωπισμός είναι το κύριο θέμα προς εξέταση, θα ξεκινήσω από το επιχείρημα ότι και στα δυο κείμενα το Κακό θεωρείται ως ένα απαραίτητο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, κάτι που προέρχεται μέσα από την ανθρώπινη ψυχή και είναι αχώριστο από την ανθρώπινη φύση. Επίσης, τα θέματα της συντροφικότητας και της συνεργασίας πρόκειται να τονιστούν, μιας και στα δυο κείμενα υπάρχει η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν για να πολεμήσουν το Κακό και να επιβιώσουν. Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο, η προσοχή στρέφεται στη συγκριτική εξέταση των δυο κειμένων με σκοπό να ανιχνευτεί η εξέλιξη της αφηγηματολογίας του νησιού. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το κεφάλαιο υποστηρίζει ότι το έργο του Γκολντινγκ και η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά του ABC επανέρχονται στο συνηθισμένο σενάριο του έρημου νησιού και το μετατρέπουν σε ένα μέσο που θα επιτρέψει την εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων. Με αυτή την έννοια, και τα δυο κείμενα εξετάζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις και την δυναμική της ομάδας μέσα στο περιβάλλον μιας νέας τάξης πραγμάτων. Τελικά, υπάρχει η ελπίδα πως «Ο Άρχοντας των Μυγών» και «Οι Αγνοούμενοι» θα ειδωθούν ως κείμενα που δίνουν στο κοινό μια ενδελεχή εξέταση της ανθρώπινης φύσης, ενώ παράλληλα παρέχουν και ένα κοινωνικό-πολιτικό σχολιασμό.

Ο όρος «localization» εμφανίζεται συχνά τα τελευταία χρόνια στον τομέα των μεταφραστικών σπουδών και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίου παρατηρείται πληθώρα αποδόσεων του στην ελληνική γλώσσα. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη διαδικασία μετάφρασης και προσαρμογής ενός προϊόντος με τέτοιο τρόπο ώστε να καθίσταται δυνατή η ομαλή απορρόφηση του από την αγορά- στόχο. Η υπόθεση έρευνας της διπλωματικής εργασίας εστιάζει στην οπτική του νέου μεταφραστή ο οποίος αναλαμβάνει ένα παρόμοιο έργο, ερευνώντας τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσει, τα πιθανά προβλήματα που θα συναντήσει και το κατά πόσο μπορούν να τον βοηθήσουν σε αυτή τη διαδικασία δυο από τα πλέον γνωστά δωρεάν εργαλεία αυτόματης μετάφρασης Google Translate και Systran.

Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η μελέτη των διαφόρων εκφάνσεων των μετοχών. Εξετάζεται η λειτουργία των μετοχών μέσα από πιο παραδοσιακές θεωρήσεις αλλά και κάτω από το πρίσμα της Γνωσιακής Γραμματικής. Τα χαρακτηριστικά των διαφόρων ειδών μετοχών, σε παρελθοντικό και ενεστώτα χρόνο, και από μια ποικιλία γλωσσών είχαν ως σκοπό να αναδείξουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά του τρόπου λειτουργίας τους. Η διατριβή δεν έκανε διαφοροποίηση διαχρονικού και συγχρονικού επιπέδου θεώρησης, αλλά έθιξε ζητήματα όπως η γραμματικοποίηση και αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των μετοχών κυρίως σε συγχρονικό επίπεδο και ανάλογα με τη θέση τους στο λόγο. Το γενικό συμπέρασμα για την πολυμορφική λειτουργία των μετοχών προέρχεται από το χώρο της Γνωσιακής Γραμματικής, καθώς η πολυσημία της κατάληξης μιας μετοχής συνεισφέρει καθοριστικά στην πολύ-λειτουργικότητα της μέσα στο λόγο και επιτρέπει στα διάφορα νοήματα να αναδεικνύονται με τον πιο κατάλληλο τρόπο από τους ομιλητές.

Οι τελευταίες δεκαετίες του εικοστού και ο εικοστός πρώτος αιώνας παρουσίασαν στη λογοτεχνική και κινηματογραφική παραγωγή κείμενα συνειδητά τοποθετημένα στη Βικτωριανή εποχή, ξεκινώντας έτσι τη δημιουργία ενός ιδιαιτέρως δημοφιλούς λογοτεχνικού είδους που οι κριτικοί χαρακτηρίζουν ως νέο-Βικτωριανό. Αν και μοιάζει ιδιαιτέρως ξεκάθαρο, αυτό το είδος διέπεται στην πραγματικότητα από μια ιδιοσυγκρασιακή διαδικασία σχηματισμού, η οποία περιλαμβάνει συζητήσεις γύρω από τις έννοιες της ιστορίας και της λογοτεχνίας, και διεργασίες όπως η διασκευή και η οικειοποίηση. Τοποθετημένες μέσα στα πλαίσια του νέου ιστορικισμού και του μεταμοντερνισμού, αυτές οι διαδικασίες αποτελούν την αφετηρία της διατριβής. Στη συνέχεια, υιοθετείται μία διεπιστημονική προσέγγιση προκειμένου να επιτευχθεί μία πιο ολοκληρωμένη περιγραφή της Βικτωριανής ατμόσφαιρας που εκδηλώνεται σε διάφορα μέσα, λεκτικά ή/και οπτικά. Θεματικά, η διατριβή επικεντρώνεται στο έγκλημα και την επιστήμη, καθώς η επιλογή τους προσθέτει αληθοφάνεια στα κείμενα και γεφυρώνει τη Βικτωριανή εποχή με το σύγχρονο παρόν, επιτρέποντας έτσι στα κείμενα να αναφερθούν σε σύγχρονους, και όχι μόνο σε Βικτωριανούς, προβληματισμούς.

Το θέμα αυτής της μελέτης είναι το κιτς, μια λέξη που μόλις πρόσφατα έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται, και πως έχει διεισδύσει στη σύγχρονη ζωή σε τέτοιο βαθμό που έχει γίνει πανταχού παρόν. Όντας συνδεδεμένο με τις διαδικασίες της βιομηχανοποίησης και της μηχανικής παραγωγής, το κιτς, με την τάση του για επανάληψη, τέχνασμα, συναισθηματισμό και συντηρητισμό, αναδύεται ως ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας που διαμορφώνει την ανθρώπινη εμπειρία τόσο της ευχαρίστησης όσο και του φόβου. Πράγματι, στα πλαίσια της συνεχώς αυξανόμενης εμποροποίησης της κοινωνίας, φαίνεται ότι με μια παραλλαγή όλα τα πράγματα μπορούν εύλογα να «κιτσοποιηθούν», είτε πρόκειται για ευχαρίστηση είτε για τρόμο. Η παρούσα εργασία επικεντρώνεται σε δύο ακραία παραδείγματα «κιτσοποίησης». Στο ένα άκρο είναι το φριχτό γεγονός της ενδεκάτης Σεπτεμβρίου και ο ρόλος του κιτς στο τρόπο που παρουσιάστηκε στο πλατύ κοινό, ενώ στο άλλο άκρο βρίσκεται η ευχαρίστηση που προσφέρουν διασκεδάσεις όπως το Αμερικανικό μιούζικαλ, στο οποίο το κιτς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι. Η χρήση του κιτς σε δυο τόσο ακραίες εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας δείχνει ακριβώς αυτήν την ικανότητα της μαζικής κουλτούρας να μετατρέπει οτιδήποτε αγγίζει σε κιτς, σαν άλλος στρεβλωμένος βασιλιάς Μίδας. Η σχέση του κιτς με την πολιτική καθώς και θέματα ιδεολογίας επίσης αποτελούν σημεία αναφοράς αυτής της εργασίας.

Σκοπός αυτής της εργασίας είναι να ερευνηθούν τα εννοιολογικά και γλωσσικά εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του Το Μονόγραμμα χάρη στα οποία το ποίημα αυτό συγκινεί τους αναγνώστες. Το Μονόγραμμα είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα ερωτικά ποιήματα της Νέας Ελληνικής Ποίησης και αυτός ήταν ο λόγος που με ώθησε να αναζητήσω τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό. Οι τεχνικές που χρησιμοποιεί ο ποιητής για να κάνει το ποίημα έναν κοινωνό αγνού λυρισμού αναλύονται μέσα στο θεωρητικό πλαίσιο της Γνωσιακής Γλωσσολογίας, και πιο συγκεκριμένα, του κλάδου της που εξετάζει λογοτεχνικά κείμενα, δηλαδή της Γνωσιακής Ποιητικής. Τα θέματα τα οποία αναλύονται περιλαμβάνουν συντακτικές δομές που συναντώνται στο ποίημα, θεωρίες πάνω στις εννοιoλογικές μεταφορές και μετωνυμίες, στην πολυσημία, την συναισθησία και τη θεωρία της ανάμιξης. Η πρωτοπορία αυτής της μελέτης έγκειται στο ότι αναδεικνύει μία κύρια τεχνική που χρησιμοποιεί ο Ελύτης η οποία δεν έχει αναλυθεί εκτεταμένα από τη Γνωσιακή Γλωσσολογία και ελπίζω ότι αυτή η ανάλυση θα συνεισφέρει σε αυτό το σκοπό. Αυτή η τεχνική είναι η χρήση αντιθετικών εννοιών που η μία διαδέχεται την άλλη προκαλώντας μία συναισθηματική επίδραση που πρέπει να εκτιμηθεί. Επιπλέον, αναδεικνύεται η επίδραση όρων, εκφράσεων και δομών που είναι καθορισμένοι γλωσσικά και πολιτισμικά στους Έλληνες αναγνώστες σε αντίθεση με αναγνώστες που δεν έχουν αυτό το γλωσσικό και πολιτισμικό υπόβαθρο. Καθώς η πλειονότητά τους δεν μπορεί να μεταφραστεί εύκολα ή επακριβώς σε άλλες γλώσσες, δηλώνεται ότι ένα ποίημα είναι ένα μοναδικό και συναισθηματικά δυνατό μέσο επικοινωνίας συναισθημάτων που είναι γλωσσικά και πολιτισμικά εξειδικευμένο. Ό,τι μπορεί να μεταφραστεί βασίζεται κυρίως σε κοινές κατηγοριοποιήσεις και εννοιοποιήσεις που κάνουν οι άνθρωποι, παρά τις πολιτισμικές ή γλωσσικές διαφορές τους. Τέλος, έχει γίνει μία προσπάθεια μετάφρασης του ποιήματος, με στόχο να διατηρηθεί ο αρχικός ρυθμός του, χωρίς να υπάρχει μετακίνηση από το κεντρικό μήνυμα του κάθε στίχου. Έχοντας κάνει αυτή τη μετάφραση υποστηρίζω ότι ο πολιτισμός και η γλώσσα μπορεί να διερμηνευτεί μόνο τμηματικά σε άλλες γλώσσες, αλλά και πάλι να έχει συναισθηματική επίδραση στους αναγνώστες, που μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο έντονη, πάντα σύμφωνα με την υποκειμενικότητα του κάθε αναγνώστη.

Η διδακτορική διατριβή εφαρμόζει μια γνωστική προσέγγιση στη γραμματική κατηγορία των περιφραστικών ρημάτων της Αγγλικής. Η κύρια ερευνητική περιοχή αφορά την ανάδυση των κυριολεκτικών και μη κυριολεκτικών τους σημασίων. H διατριβή συνδυάζει μια πληθώρα γνωσιακών εργαλείων από μια ποικιλία θεωρητικών πεδίων με σκοπό την κατασκευή ενός γνωσιακού μοντέλου σύμφωνα με το οποίο οι σημασίες των περιφραστικών ρημάτων της Αγγλικής μπορούν να εννοιοποιηθούν και να ερμηνευθούν. Επίσης, η διατριβή περιλαμβάνει ένα πειραματικό μέρος το οποίο στοχεύει στο να εξετάσει πώς οι αλλοδαποί σπουδαστές της Αγγλικής ερμηνεύουν αυτή τη σύνθετη γραμματική κατηγορία.

Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στην εξερεύνηση των στρατηγικών εκμάθησης λεξιλογίου που χρησιμοποιούν οι μικροί Έλληνες μαθητές της Αγγλικής. Ο σκοπός της έρευνας είναι διπλός. Πρώτος στόχος είναι η εξέταση των στρατηγικών εκμάθησης λεξιλογίου που χρησιμοποιούνται περισσότερο και λιγότερο από τους μαθητές της Αγγλικής. Δεύτερος στόχος είναι η διερεύνηση της επίδρασης τριών ανεξάρτητων παραγόντων – συγκεκριμένα του φύλου, της τάξης και του μαθησιακού περιβάλλοντος- στην χρήση των στρατηγικών. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα ήταν μαθητές Δ΄ και ΣΤ’ δημοτικού από 4 μαθησιακά περιβάλλοντα: α) το τρίτο πρότυπο πειραματικό σχολείο για την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας στον Εύοσμο β) άλλα σχολεία της Δυτικής Θεσσαλονίκης γ) σχολεία της Ανατολικής Θεσσαλονίκης και δ) σχολεία της πόλης των Γρεβενών. Οι 455 συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο για τη συχνότητα χρήσης τους 31 στρατηγικών εκμάθησης λεξιλογίου. 364 από τους συμμετέχοντες επίσης απάντησαν σε μια ερώτηση ανοιχτού τύπου σχετικά με το τι κάνουν συνήθως για να μάθουν και να θυμούνται καλύτερα τις αγγλικές λέξεις. Η επεξεργασία των δεδομένων έγινε στο Excel και στο SPSS. Τα αποτελέσματα κατέδειξαν ότι οι πιο συχνές στρατηγικές εκμάθησης λεξιλογίου περιλαμβάνουν στρατηγικές που δίνουν έμφαση είτε στη σχηματισμό είτε στη σημασία της λέξης με την αυτοαξιολόγηση και τη χρήση του λεξικού να καταλαμβάνουν τις δύο πρώτες θέσεις. Η ανάλυση στο SPSS έδειξε ότι και οι 3 μεταβλητές επηρεάζουν στατιστικά σημαντικά την χρήση των στρατηγικών εκμάθησης λεξιλογίου. Τα κορίτσια ανέφεραν σημαντικά συχνότερη χρήση 8 μεμονωμένων στρατηγικών σε σχέση με τα αγόρια. Επιπλέον, οι μαθητές Δ’ και ΣΤ’ δημοτικού διέφεραν σημαντικά στην χρήση 20 στρατηγικών εκμάθησης λεξιλογίου με τους μαθητές ΣΤ’ δημοτικού να προηγούνται μόνο στη χρήση δύο στρατηγικών που αφορούν τη χρήση λεξικού (ηλεκτρονικού ή μη) και την αξιοποίηση των τραγουδιών. Όσον αφορά το μαθησιακό περιβάλλον, οι μαθητές της Δυτικής Θεσσαλονίκης –μιας περιοχής λιγότερο προνομιούχας σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο- βρέθηκαν να χρησιμοποιούν 6 στρατηγικές εκμάθησης λεξιλογίου σημαντικά λιγότερο από τους μαθητές άλλων περιοχών. Οι μαθητές από τα υπόλοιπα 3 μαθησιακά περιβάλλοντα επέδειξαν μικρότερες διαφορές ως προς την χρήση των στρατηγικών εκμάθησης λεξιλογίου.

Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η συγκριτική ανάλυση των αυτοβιογραφικών έργων Πεθαίνοντας στην Καταλωνία του George Orwell και Η Φλόγα του Arturo Barea. Έγινε αρχικά μια σύντομη αναφορά σε ιστορικά στοιχεία αναφορικά με τον ισπανικό εμφύλιο. Στη συνέχεια προτάχθηκε μια συνοπτική εργοβιογραφία των συγγραφέων και η υπόθεση των βιβλίων. Ακολούθησε η ειδολογική κατάταξη των κειμένων, τα οποία πληρούν τόσο στοιχεία πολεμικού μυθιστορήματος όσο και πολεμικής ανταπόκρισης και δόθηκε έτσι η αφορμή για μία συζήτηση αναφορικά με τα όρια λογοτεχνίας και δημοσιογραφικής έκθεσης (reportage). Έπειτα, προσεγγίστηκε η πολιτική ιδεολογία του κάθε συγγραφέα, το πώς αυτή αντικατοπτρίζεται στα εν λόγω λογοτεχνικά έργα, καθώς και το μείζον θέμα του βαθμού πολιτικής στράτευσης των συγγραφέων. Έντονος ήταν o προβληματισμός για τη δυνατότητα της λογοτεχνίας να αντανακλά τη βιωμένη ιστορική πραγματικότητα χωρίς να χάνει την αισθητική της αξία. Επιμέρους στόχος μας ήταν να διερευνηθεί η σχέση της πολιτικής ιδεολογίας των δύο συγγραφέων με το λογοτεχνικό τους έργο, προσεγγίζοντας διεξοδικά τα κίνητρά τους για τη συγγραφή. Εξετάστηκε οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα στους δύο αλλοεθνείς συγγραφείς, τον Orwell και τον Barea, καθώς και στον διαφοροποιημένο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα του εμφυλίου μέσα από το έργο τους. Στη συνέχεια έγινε αναφορά στο θέμα της πρόσληψης των έργων. Τέλος, παραθέσαμε αποσπάσματα των έργων, μελετών, μαρτυριών, αλλά και κριτικών για να διαφωτιστεί περαιτέρω η αδιάρρηκτη σχέση λογοτεχνίας, πολιτικής ιδεολογίας και κοινωνίας.

Η παρούσα εργασία αποτελεί μία κριτική των έργων του Fredric Jameson σχετικά με την ανάδυση του ύστερου καπιταλισμού (ή εναλλακτικά, της παγκοσμιοποίησης) ως ένα στάδιο στην ιστορία της εξέλιξης του κεφαλαίου το οποίο ως τέτοιο έχει υπερβεί τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος κατά την ανάλυση του Λένιν αποτελεί το μονοπωλιακό, και κατ’ επέκταση, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Βασισμένη σε μία μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη, η κριτική που αναπτύσσεται στην εργασία υποστηρίζει ότι η ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό ως το ιστορικά και ποιοτικά ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, που αναδύθηκε από το μετασχηματισμό του καπιταλισμού του ελευθερού ανταγωνισμού του 19ου αιώνα σε μονοπωλιακό κεφάλαιο, δικαιώνεται ιστορικά στις τρέχουσες μορφές που λαμβάνει η καπιταλιστική εκμετάλλευση για να ελέγξει τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αυτές οι μορφές ουσιαστικά εκφράζουν μία όξυνση των ενδοιπεριαλιστικών (ενδοκαπιταλιστικών) ανταγωνισμών, δείχνοντας ότι η θεωρία – που αναπτύχθηκε από τον Jameson (και άλλους συγγραφείς) – της διαμόρφωσης μίας ενοποιημένης υπερεθνικής καπιταλιστικής τάξης που εκμεταλλεύεται την ανθρωπότητα και τον πλανήτη από κοινού, έχει αποτύχει να επεξηγήσει τις λειτουργίες της καπιταλιστικής οικονομία, ακριβώς διότι ήταν λανθασμένη και αντι-διαλεκτική εξ’ αρχής, σε θεωρητικό, πολιτικό, και φιλοσοφικό επίπεδο. Η κριτική της θεωρίας του Jameson έχει διαμορφωθεί μέσω ενός συνδυασμού της αποτίμησης τωνκύριων πολιτικών και φιλοσοφικών του επιρροών με αναλύσεις της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας, των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών θεσμών, συζητήσεις της σχέσης μεταξύ του έθνους-κράτους και του κεφαλαίου, και της σχέσης μεταξύ βάσης και εποικοδομήματος (κατά τη μαρξιστική ορολογία) καθώς και λογοτεχνικά και πολιτιστικά παραδείγματα, που αμφισβητούν την αντίληψη ότι η μεταμοντέρνα πολιτισμική στροφή που έχει αναδυθεί στις πρόσφατες δεκαετίες αποτελεί μία εξέλιξη η οποία οδηγεί στην διαμόρφωση νέων πολιτισμικών συμπεριφορών που να ξεπερνούν το ρατσισμό και τον εθνικισμό.

Στην εργασία αυτή εξετάζονται δύο έλληνες δυσλεξικοί έφηβοι και συγκρίνονται τα αποτελέσματά τους με τα αντίστοιχα δύο μη δυσλεξικών συνομήλικων εφήβων. Στους μαθητές αυτούς δόθηκαν διάφορα τεστ για να διαπιστωθεί το είδος της δυσλεξίας που έχουν και να απαντηθούν τα ερωτήματα που τίθενται στην εργασία και αφορούν τα ενεργητικά ρήματα, την χρήση της υποτακτικής σύνδεσης στον γραπτό λόγο και των λειτουργικών λέξεων στην ανάγνωση. Ο γραπτός λόγος εξετάζεται τόσο στην μητρική γλώσσα των μαθητών – την Ελληνική καθώς και στην ξένη – την Αγγλική. Πριν την παρουσίαση των δοκιμασιών και των αποτελεσμάτων τους δίνεται το θεωρητικό υπόβαθρο της δυσλεξίας.

Αυτή η μεταπτυχιακή εργασία ασχολείται με τη δύναμη της εξουσίας στο μυθιστόρημα της Μάργαρετ Άτγουντ The Handmaid’s Tale (στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης). Συγκεκριμένα εξετάζω το ότι, στο μυθιστόρημα, η εξουσία περνάει από το θύτη στο θύμα και αντίστροφα, για το λόγο τα κύρια πρόσωπα του βιβλίου ζουν σε μια κοινωνία που στηρίζεται στο μοντέλο Panopticon, και ο ένας κατασκοπεύει τον άλλο. Εξετάζω την εξουσία σε σχέση με τη γλώσσα, τη θρησκεία, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο της Άτγουντ. Αναφέρομαι στο κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου και συνεχίζω με την αναφορά μου στη χειραγώγηση των Υπηρετριών (Handmaids) από άλλα πρόσωπα στο βιβλίο. Τέλος, κάνω εκτενή αναφορά στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου «Ιστορικές Σημειώσεις».

Η παρούσα εργασία μελετά την κατάκτηση των πλάγιων ερωτηματικών προτάσεων μερικής άγνοιας και των αναφορικών προτάσεων της Αγγλικής από Έλληνες μαθητές. Έχοντας ως βάση θεωρίες για την κατάκτηση της δεύτερης/ξένης γλώσσας που υποστηρίζουν μερική πρόσβαση στην Παγκόσμια Γραμματική (No Parameter Resetting Hypothesis, Interpretability Hypothesis), η εργασία εξετάζει τη φύση της Διαγλώσσας (Interlanguage) και το ρόλο των μη ερμηνεύσιμων χαρακτηριστικών σε σχέση με συγκεκριμένα γραμματικά φαινόμενα: that-trace effects, συμφωνία (agreement), μετακίνηση υποκειμένου και αντικειμένου σε ερωτηματικές και αναφορικές προτάσεις. Εστιάζοντας σε δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από Έλληνες μαθητές σε μεσαίο και προχωρημένο επίπεδο γνώσης της Αγγλικής γλώσσας, η εργασία επιχειρεί να επιβεβαιώσει την υπόθεση ότι τα μη ερμηνεύσιμα χαρακτηριστικά δεν είναι προσβάσιμα στους μαθητές και δημιουργούν προβλήματα στην κατάκτηση της δεύτερης/ξένης γλώσσας. Η εργασία αποτελείται από τα ακόλουθα κεφάλαια: στο 1ο κεφάλαιο αναλύονται συντακτικά οι ερωτηματικές προτάσεις της Αγγλικής και συγκρίνονται με τις αντίστοιχες της ελληνικής. Στο 2ο κεφάλαιο παρουσιάζεται μια ανάλυση των αναφορικών προτάσεων της Αγγλικής και μια σύγκριση τους με τις αντίστοιχες προτάσεις της Ελληνικής. Το 3ο κεφάλαιο πραγματεύεται τα that-trace effects στις ερωτηματικές και αναφορικές προτάσεις. Το 4ο κεφάλαιο παρουσιάζει συνοπτικά τις βασικές έννοιες του Μινιμαλισμού. Το 5ο κεφάλαιο αναφέρεται σε θεωρίες εκμάθησης της δεύτερης/ξένης γλώσσας και σε προηγούμενες μελέτες για την κατάκτηση των ερωτηματικών προτάσεων και των αναφορικών προτάσεων της Αγγλικής. Στο 6ο κεφάλαιο παρουσιάζονται η σχετική έρευνα και τα αποτελέσματα της και τέλος, στο 8ο κεφάλαιο δίνονται τα συμπεράσματα της έρευνας.

Αυτό το δοκίμιο θα ασχοληθεί με τα διαχρονικά ίχνη της απώλειας, την ψυχολογία του πένθους, και τις νεκρικές, μνημόσυνες τελετές που είχαν ασκηθεί στις Μυκήνες και αλλες Αχαϊκές κοινωνίες της ‘Υστερης Εποχής του Χαλκού. Θα εξετάσουμε πόσο στενά θρησκευτική πρακτική και ο σχηματισμός μιας πολιτικής ταυτότητας συνδέθηκαν κατά τη διάρκεια της ΥΕΧ, πώς εξελίχθηκαν στην κλασική Αθήνα και πως αποτελούσαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ατόμου στην καθημερινή ζωή. Ο κεντρικός άξονας του παρόντος εγγράφου θα είναι η ανάλυση της δυναμικής μεταξύ των πολιτικών αρχών και της ψυχολογικής κατάστασης του ατόμου σε κοινωνίες όπου οι συλλογικές εκφράσεις της θλίψης μπορεί να ελέγχονται από τις Αρχές μέσω των διαφόρων αναμνηστικών τελετουργιών. Φέρνοντας σε επαφή θεωρίες από τον χώρο της αρχαιολογίας, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας και ψυχολογίας αυτή η έρευνα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα στέρεο θεωρητικό πλαίσιο που εκθέτει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ νεκρικό εορτασμό και πολιτική ζωή, καθώς και τις επιπτώσεις τους επί της ψυχολογίας του ατόμου και της κοινωνικής ταυτότητας, όπως αυτά αντικατοπτρίζονται πρώτα στην Ιλιάδα και πολύ αργότερα σε δύο κλασικά δραματικά έργα, καλύπτοντας ένα χρονικό διάστημα από το 1300 π.Χ. μέχρι το 400 π.Χ.. Για να είναι πιο προσιτό και πιο ευανάγνωστο, αυτό το δοκίμιο θα εξετάσει κάθε ένα από τα θέματα αυτά σε ξεχωριστές αλλά θεματικά συνδεόμενες μονάδες. Τα κύρια σημεία εστίασης θα είναι η ΥΕΧ μυκηναϊκή Ελλάδα, η διήγηση του πολέμου στο Ίλιον κατά τον Όμηρο και η σημασία της για ένα ακροατήριο του 800 π.Χ., καθώς και η ελληνική αναβίωση της Κλασσικής Περιόδου στη θεατρική σκηνή της παλιάς θέματολογίας των επών και τις επιπτώσεις τους στις πολιτικές εξελίξεις. Θα εξετάσουμε πώς ΥΕΧ κοινωνίες όριζαν τις έννοιες της τελετουργίας, της θρησκείας και της πολιτικής που συγχέονται σε μεγάλο βαθμό και με τον καθορισμό τους σε επιμέρους παραμέτρους θα αναλύσουμε στη συνέχεια τους τρόπους που αποτελούν ένα σύνθετο πίνακα αλληλεπιδράσεων που διαμορφώνει τελικά ειδικά σχέδια ανθρώπινης συμπεριφοράς και καθορίζει την ύπαρξη του ατόμου εντός ενός κοινωνικού συλλογικού.

Η παρούσα εργασία συγκεντρώνει τις υπάρχουσες ιστορικές και φιλολογικές πληροφορίες και τις έρευνες στον τομέα των μεσαιωνικών σπουδών, προκειμένου να περιγράψει τα κύρια διακριτικά χαρακτηριστικά της Vagantendichtung - της λατινικής κοσμικής ποίησης που έχει γραφτεί από λόγιους κληρικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν περιπλανώμενοι φοιτητές. Χρησιμοποιώντας τις εκτενείς γνώσεις τους της κλασικής λογοτεχνίας, έγραφαν ποιήματα και τραγούδια που αντικατόπτριζαν την εποχή τους. Η ποίηση τους διασκέδαζε αλλά και καταδίκαζε τις υφιστάμενες κοινωνικές συνθήκες καθώς και τη διαφθορά των κληρικών που κατείχαν αξιώματα. Αυτό το είδος ποίησης, που έδειχνε το υψηλό επίπεδο μόρφωσης των συγγραφέων, θα μπορούσε να τους επιτρέψει να βρουν ένα ισχυρό προστάτη στην υπηρεσία του οποίου θα εξασφάλιζαν μια σχετικά άνετη ζωή. Αυτή η εργασία κάνει μια ιστορική ανασκόπηση της ανάπτυξης της κοσμικής λατινικής ποίησης και περιγράφει τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες (10ος – 13ος αιώνας), οι οποίες διαμόρφωσαν τη μορφή και το περιεχόμενο της Vagantendichtung. Επιπλέον, ένα κεφάλαιο επιχειρεί να αποσαφηνίσει τη σύγχυση που έχει δημιουργηθεί από την αδιάκριτη χρήση των λέξεων goliard και goliardic, οι οποίες λανθασμένα συνδέονται με την ποίηση των vagantes. Η ανάπτυξη της κοσμικής λατινικής ποίησης στο μεσαίωνα παρουσιάζεται μέσω μιας ανασκόπησης των βιογραφιών και έργων των πιο διακεκριμένων ποιητών της Vagantendichtung – του Sedulius Scotus (9ος αιώνας), Hugh Primas (γ. 1090 - 1160), του Archpoet (12ος αιώνας), του Peter Blois (γ. 1130 - 1212), Walter (Walther) του Chatillon (τέλη του 12ου - αρχές του 13ου αιώνα). Αυτοί οι ποιητές ανήκαν σε διαφορετικές γενιές και συνέβαλαν στη διαμόρφωση του «κινήματος» των vagantes. Αν και τα δείγματα της Vagantendichtung βρέθηκαν σε ένα μεγάλο αριθμό των μεσαιωνικών χειρογράφων, η παρούσα εργασία αναλύει τα Cambridge Songs ή Carmina Cantabrigiensia (γ. 1050), που γράφτηκαν κατά βάση από τους πρώτους vagantes, και το περίφημο Carmina Burana ή Codex Buranum (γ. 1230), τη μεγαλύτερη και πιο σημαντική συλλογή της vagantendichtung. τα δύο αυτά χειρόγραφα δείχνουν πώς η μορφή και το περιεχόμενο της Vagantendichtung αναπτύχθηκαν από τον ένατο έως και το δέκατο τρίτο αιώνα. Τέλος, στο παράρτημα συζητιέται ένα από τα πρωτότυπα χαρακτηριστικά της Vagantendichtung, το λεγόμενο «goliardic μέτρο» ή το Vagantenstrophe. Αυτό το κεφάλαιο επίσης δείχνει πως το Vagantenstrophe σε κάποιο βαθμό επηρέασε τις λογοτεχνίες ορισμένων ευρωπαϊκών λαών στους ερχόμενους αιώνες.

Η εργασία αυτή αποτελεί μια σύγκριση μεταξύ του διηγήματος του Nathaniel Hawthorne Το Άλικο Γράμμα (The Scarlet Letter) και της μεταφοράς του στον κινηματογράφο από το σκηνοθέτη Roland Joffe. Επικεντρώνεται δε περισσότερο στο χαρακτήρα της Hester Prynne. Ένας από τους στόχους της εν λόγω εργασίας είναι να δείξει την απόρριψη της πουριτανικής κοινωνίας της Μασαχουσέτης του 1600 από τον Hawthorne μέσω της ηρωίδας του, αν και αυτός έζησε σε μία εποχή που ο πουριτανισμός κυριαρχούσε. Ο συγγραφέας δείχνει να έχει θετική στάση απέναντι στην Prynne, η οποία διαπράττει μοιχεία και δείχνει εμμέσως συμπόνια και κατανόηση για αυτήν και την τιμωρία της από τους πουριτανούς συμπολίτες της. Επίσης ένας άλλος σκοπός της εργασίας είναι να επισημάνει τις ομοιότητες και τις διαφορές στον χαρακτήρα της Hester όπως αυτός παρουσιάζεται στο διήγημα και στην κινηματογραφική του μεταφορά. Διεισδύοντας σε συγκεκριμένες πτυχές της προσωπικότητας της ηρωίδας θα δειχθεί ότι ενώ ο σκηνοθέτης σέβεται τις απόψεις του Hawthorne, επιδεικνύοντας συμπόνια για την ηρωίδα, προσαρμόζει την ιστορία στην δικιά του εποχή. Ο σκηνοθέτης προσθέτει τολμηρές σκηνές και παρουσιάζει την ηρωίδα να ανταποκρίνεται στο μοντέλο της γυναίκας-θηλυκό του 20ου αιώνα.

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί μία σύνδεση της μεθόδου Μεταβίβασης του Freud με τη διακειμενικότητα. Όπως κατά τη Mεταβίβαση ο ψυχαναλυτής μεταφέρει στον ασθενή του την ιστορία που αυτός του διηγήθηκε αναμορφωμένη και θεραπευμένη, έτσι και ο απόλυτος λογοτεχνικός και στερεοτυπικός μύθος της αθίγγανης Κάρμεν με την υπέρμετρη γυναικεία σεξουαλικότητα μεταβιβάζεται από το ένα κείμενο στο επόμενο με την παρέμβαση του εκάστοτε δημιουργού-αναλυτή. Ο στερεοτυπικός μύθος αποτελεί όχι μόνο εύκαμπτο υλικό, αλλά και το πιο καθορισμένο στοιχείο των κειμένων που μας απασχολούν. Ο μύθος μεταδόθηκε σαν κειμενική “αρρώστια” από το κείμενο του Prosper Merimee, το ίδιο ένα κατασκευασμένο διακείμενο, στο λυρικό κείμενο του George Bizet αποκαλύπτοντας έναν τύπο συμπεριφοράς που στη συνέχεια αποκρυσταλλώθηκε τόσο σε εθνικό στερεότυπο, όσο και σε στερεότυπο παθολογίας και έμφυλης σεξουαλικότητας. Ο Bizet με τη βοήθεια των Henri Meilhac και Ludovic Halevy μεταβίβασε το λογοτεχνικό κείμενο στην όπερα προσδίδοντάς του μουσική και σκηνική διάσταση, αποδυναμώνοντας κάποια σκληρά μοτίβα και μουσικοποιώντας θέματα όπως η ζωή των αθίγγανων, η γυναικεία σαγήνη και ο έρωτας ως θάνατος. Το 1983, ο μόνος Ισπανός μεταβιβαστής της Κάρμεν, Carlos Saura “άκουσε” και τις δύο ιστορίες, και χρησιμοποίησε τα ίδια όπλα αναπαράστασης που είχαν χρησιμοποιήσει προηγουμένως οι Γάλλοι μεταβιβαστές για να κατακερματίσει το μύθο μέσα από τη χρήση του δημιουργικού φλαμένκο, των πλάνων ντοκυμαντέρ, της παρωδίας, της αυτοαναφορικότητας, και του συνεχώς επανερχόμενου μοτίβου του καθρέφτη. Το φανταστικό διαπλέκεται με το πραγματικό και η κατασκευασμένη φύση των στερεοτύπων αποκαλύπτεται. Ο μύθος συνεπώς επανερμηνεύεται και τα στερεότυπα αποτινάσσονται. Η τρίπτυχη αυτή διακειμενική σχέση και διαδικασία μεταφοράς και μεταβίβασης επιβεβαίωνει την πληθυντική φύση των κειμένων, τη μεταγραπτικότητα και τη τηλεπαθητική σχέση τους, αλλά και την ηθελημένα διαστρεβλωμένη μνήμη που δημιουργεί στον αποδέκτη την αίσθηση του ανοίκειου (uncanny) ενώ παρακολουθεί ένα οικείο θέμα.

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί μία σύνδεση της μεθόδου Μεταβίβασης του Freud με τη διακειμενικότητα. Όπως κατά τη Mεταβίβαση ο ψυχαναλυτής μεταφέρει στον ασθενή του την ιστορία που αυτός του διηγήθηκε αναμορφωμένη και θεραπευμένη, έτσι και ο απόλυτος λογοτεχνικός και στερεοτυπικός μύθος της αθίγγανης Κάρμεν με την υπέρμετρη γυναικεία σεξουαλικότητα μεταβιβάζεται από το ένα κείμενο στο επόμενο με την παρέμβαση του εκάστοτε δημιουργού-αναλυτή. Ο στερεοτυπικός μύθος αποτελεί όχι μόνο εύκαμπτο υλικό, αλλά και το πιο καθορισμένο στοιχείο των κειμένων που μας απασχολούν. Ο μύθος μεταδόθηκε σαν κειμενική “αρρώστια” από το κείμενο του Prosper Merimee, το ίδιο ένα κατασκευασμένο διακείμενο, στο λυρικό κείμενο του George Bizet αποκαλύπτοντας έναν τύπο συμπεριφοράς που στη συνέχεια αποκρυσταλλώθηκε τόσο σε εθνικό στερεότυπο, όσο και σε στερεότυπο παθολογίας και έμφυλης σεξουαλικότητας. Ο Bizet με τη βοήθεια των Henri Meilhac και Ludovic Halevy μεταβίβασε το λογοτεχνικό κείμενο στην όπερα προσδίδοντάς του μουσική και σκηνική διάσταση, αποδυναμώνοντας κάποια σκληρά μοτίβα και μουσικοποιώντας θέματα όπως η ζωή των αθίγγανων, η γυναικεία σαγήνη και ο έρωτας ως θάνατος. Το 1983, ο μόνος Ισπανός μεταβιβαστής της Κάρμεν, Carlos Saura “άκουσε” και τις δύο ιστορίες, και χρησιμοποίησε τα ίδια όπλα αναπαράστασης που είχαν χρησιμοποιήσει προηγουμένως οι Γάλλοι μεταβιβαστές για να κατακερματίσει το μύθο μέσα από τη χρήση του δημιουργικού φλαμένκο, των πλάνων ντοκυμαντέρ, της παρωδίας, της αυτοαναφορικότητας, και του συνεχώς επανερχόμενου μοτίβου του καθρέφτη. Το φανταστικό διαπλέκεται με το πραγματικό και η κατασκευασμένη φύση των στερεοτύπων αποκαλύπτεται. Ο μύθος συνεπώς επανερμηνεύεται και τα στερεότυπα αποτινάσσονται. Η τρίπτυχη αυτή διακειμενική σχέση και διαδικασία μεταφοράς και μεταβίβασης επιβεβαίωνει την πληθυντική φύση των κειμένων, τη μεταγραπτικότητα και τη τηλεπαθητική σχέση τους, αλλά και την ηθελημένα διαστρεβλωμένη μνήμη που δημιουργεί στον αποδέκτη την αίσθηση του ανοίκειου (uncanny) ενώ παρακολουθεί ένα οικείο θέμα.

Η εργασία ερευνά την ανταπόκριση των μαθητών/τριών στα σχόλια του/της καθηγητή/τριας στο γραπτό λόγο, στο πλαίσιο εκμάθησης της ξένης γλώσσας. Ειδικότερα, μελετήθηκαν οι τρόποι με τους οποίους οι μαθητές/τριες ανταποκρίθηκαν στα γραπτά σχόλια (ανατροφοδότηση) σε εκθέσεις στην ξένη γλώσσα. Οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες στην έρευνα χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, πειραματική και ελέγχου. Η ομάδα ελέγχου έλαβε την (παραδοσιακή) ανατροφοδότηση, η οποία περιλάμβανε επισημάνσεις των σημείων που χρειάζονταν κάποια αλλαγή / διόρθωση, ενώ η πειραματική ομάδα έλαβε, εκτός από τις επισημάνσεις των σημείων που χρειάζονταν διόρθωση, και επισημάνσεις σημείων όπου η χρήση της ξένης γλώσσας ήταν επιτυχής. Σύμφωνα με την ερευνητική υπόθεση, τα μέλη της πειραματικής ομάδας θα ανταποκρίνονταν στην ανατροφοδότηση α) κάνοντας περισσότερες σωστές διορθώσεις στα αντίστοιχα σημεία που επισημάνθηκαν από την καθηγήτρια και β) κάνοντας περισσότερες επιπλέον διορθώσεις στο γραπτό τους με δική τους πρωτοβουλία, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Οι οκτώ μαθητές και μαθήτριες (τέσσερις σε κάθε ομάδα) που έλαβαν μέρος στην έρευνα ήταν μαθητές/τριες ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών στην Κέρκυρα. Στο πλαίσιο της έρευνας οι μαθητές/τριες έγραψαν συνολικά πέντε εκθέσεις (ως εργασία για το σπίτι). Για την κάθε έκθεση οι μαθητές/τριες υπέβαλλαν το γραπτό (αρχικό), στη συνέχεια λάμβαναν τα σχόλια, και ξαναέγραφαν την έκθεση (τελικό γραπτό) κάνοντας τις απαραίτητες διορθώσεις. Η σύγκριση των αρχικών γραπτών (Ν=40) και των τελικών γραπτών (Ν=40) ανέδειξε τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους οι μαθητές/τριες ανταποκρίθηκαν στα σχόλια της καθηγήτριας. Η μελέτη των 80 γραπτών εντόπισε 783 απαντήσεις των μαθητών στα σχόλια της καθηγήτριας. Η ανάλυση των απαντήσεων επιβεβαίωσε την ερευνητική υπόθεση, αναδεικνύοντας την επίδραση που μπορεί να έχει η θετική ανατροφοδότηση στην επίδοση των μαθητών/τριών στο γραπτό λόγο, στο πλαίσιο εκμάθησης της ξένης γλώσσας.

Η εργασία αυτή εξετάζει αναιτιατικά και ανεργαστικά κατηγορήματα στην ελληνοαγγλική διαγλώσσα μέσα από το θεωρητικό πλαίσιο της Καθολικής Γραμματικής (Chomsky 1981). Συγκεκριμένα διερευνά τη σειρά Υποκείμενο-Ρήμα (ΥΡ) και Ρήμα-Υποκείμενο (ΡΥ) στα διεπίπεδα σύνταξης/λεξικού και σύνταξης/φωνολογίας. Η κατάκτηση της συντακτικής διαφοράς ανάμεσα σε αναιτιατικά και ανεργαστικά κατηγορήματα στα Αγγλικά αποτελεί λογικό πρόβλημα λόγω πενίας του γλωσσικού ερεθίσματος (poverty of the stimulus), εφόσον αυτή η συντακτική διαφορά σπάνια εμφανίζεται στα γλωσσικά εισερχόμενα (input) και αφορά κυρίως μόνο κάποια αναιτιατικά ρήματα τα οποία συντάσσονται με το πλεοναστικό υποκείμενο there (e.g. There arrived two women). Επιπλέον, η συγκεκριμένη διαφορά δεν αναφέρεται στη γλωσσική διδασκαλία. Ωστόσο, παρόμοια με τους φυσικούς ομιλητές της Αγγλικής, όσοι μαθαίνουν Αγγλικά σαν ξένη γλώσσα χρησιμοποιούν συντακτική σειρά ΡΥ κυρίως με αναιτιατικά ρήματα (e.g. Rutherford 1989, Zobl 1989, Oshita 2000), ως επί το πλείστον δε όταν το Υ εκφράζει νέα πληροφορία και όταν έχει φωνολογικό βάρος, δηλαδή αποτελείται από πολλές λέξεις (Lozano and Mendikoetxea 2008). Ερευνήσαμε τη σύνταξη ΡΥ στην ενήλικη ελληνοαγγλική διαγλώσσα. Οι συμμετέχοντες ήταν 30 ενήλικοι Έλληνες, 15 μεσαίου και 15 προχωρημένου επιπέδου αγγλομάθειας, που αποτέλεσαν τις δύο πειραματικές ομάδες αντίστοιχα, και 15 ενήλικοι φυσικοί ομιλητές της Αγγλικής που αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε μία online δοκιμασία (γραμματικής) αποδοχής προτάσεων (acceptability judgements) το οποίο περιείχε 40 πειραματικές προτάσεις με αναιτιατικά και ανεργαστικά ρήματα και 10 προτάσεις χωρίς τέτοια ρήματα (fillers). Στις μισές πειραματικές προτάσεις η σειρά ήταν ΥΡ και στις άλλες μισές ΡΥ. Επίσης στα μισά από τα αναιτιατικά κατηγορήματα όπου η σειρά ήταν ΡΥ, το Υ ήταν φωνολογικά βαρύ. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες είναι ευαίσθητοι ως προς τη διάκριση μεταξύ αναιτιατικών και ανεργαστικών κατηγορημάτων και στο διεπίπεδο σύνταξης/λεξικού και στο διεπίπεδο σύνταξης/φωνολογίας, καθώς γενικά προτίμησαν τη σειρά ΡΥ στις περιπτώσεις αναιτιατικών κατηγορημάτων με φωνολογικά βαρύ Υ. Βάσει αυτών των αποτελεσμάτων συμπεραίνουμε ότι υπάρχει διαθεσιμότητα της Καθολικής Γραμματικής στην κατάκτηση δεύτερης γλώσσας από ενήλικες. Τέλος, στο διεπίπεδο σύνταξης/λεξικού η ομάδα μεσαίου επιπέδου ήταν το ίδιο εύστοχη με την ομάδα φυσικών ομιλητών αλλά η ομάδα προχωρημένου επιπέδου δεν έδωσε την ίδια εικόνα. Από την άλλη μεριά, το φαινόμενο υπό εξέταση στο διεπίπεδο σύνταξης/φωνολογίας φαίνεται ότι μαθαίνεται σταδιακά, εφόσον μόνο η ομάδα προχωρημένου επιπέδου συμπεριφέρθηκε παρόμοια με την ομάδα φυσικών ομιλητών.

Αρκετή έρευνα έχει διεξαχθεί για να διερευνηθεί ο ρόλος των διορθωτικών αντιδράσεων και ανάληψης σε τάξεις όπου διδάσκεται η αγγλική ως Δεύτερη Ξένη Γλώσσα (ΔΞΓ) και Ξένη Γλώσσα (ΞΓ). Ακολουθώντας την κατηγοριοποίηση των Lyster and Ranta (1997) όσων αφορά τις διορθωτικές αντιδράσεις και την ανάληψη πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι οι αναδιαμορφώσεις είναι τα πιο συχνά αλλά λιγότερο αποτελεσματικά είδη διορθωτικών αντιδράσεων σε αντίθεση με την εκμαίευση (Lyster and Ranta, 1997; Panova and Lyster, 2002; Lochtman, 2002; Loewen and Philp, 2006; Havranek, 2002; Lyster and Mori, 2006; Sheen, 2004). Η παρούσα έρευνα έλαβε χώρα στην Ελλάδα και ξεκίνησε να επιβεβαιώσει αυτόν τον ισχυρισμό λαμβάνοντας επίσης υπ’όψιν τις παραμέτρους της ηλικίας των μαθητών, του γλωσσικού τους επιπέδου και του αριθμού τους μέσα στην τάξη. Διεξάχθηκε στατιστική ανάλυση για να καταδείξει τη σχέση αυτών των μεταβλητών. Παρατηρήθηκαν έξι τάξεις όπου διδάσκεται η αγγλική και η γερμανική ως Ξένη Γλώσσα (ΞΓ) με 49 μαθητές διαφορετικής ηλικίας, γλωσσικού επιπέδου και αριθμού ατόμων μέσα στην τάξη τόσο από δημόσια σχολεία και από ιδιωτικά φροντιστήρια. Ο συνολικός αριθμός ηχογραφήσεων ήταν 496 λεπτά (8.5 ώρες). Τα αποτελέσματα ήταν στατιστικά σημαντικά τόσο για τις διορθωτικές αντιδράσεις όσο και για την ανάληψη καθώς επίσης και για την ηλικία, το γλωσσικό επίπεδο και τον αριθμό των ατόμων. Φάνηκε ότι ο αριθμός των διορθωτικών αντιδράσεων αυξανόταν ανάλογα με την ηλικία και το γλωσσικό επίπεδο ενώ ήταν αντιστρόφως ανάλογος με τον αριθμό των ατόμων στην τάξη στο ότι όσο μικρότερος ήταν ο αριθμός των ατόμων τόσο μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός των διορθωτικών αντιδράσεων που τους παρέχονταν. Οι αναδιαμορφώσεις που ακολουθούνταν από την επανάληψη ήταν το πιο συχνό είδος διορθωτικών αντιδράσεων αλλά το λιγότερο αποτελεσματικό. Αντίθετα, η εκμαίευση σε όλες τις τάξεις και οι μεταγλωσσικοί υπαινιγμοί στους εφήβους ήταν τα πιο αποτελεσματικά είδη επειδή παρήγαγαν επανόρθωση προκαλούμενη από το μαθητή και μόνο.

Η εναλλαγή δύο ή περισσότερων γλωσσών ή ποικιλιών της ίδιας γλώσσας κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης είναι ένα γλωσσολογικό φαινόμενο ευρέως γνωστό ως εναλλαγή κώδικα. Υπήρξε ανέκαθεν αντικείμενο έρευνας μέσα στο πλαίσιο της διγλωσσίας ή της πολυγλωσσίας, αλλά σε περιβάλλον τάξης διδασκαλίας αγγλικών σε Έλληνες μαθητές δεν έχει ερευνηθεί ιδιαίτερα. Τη διδασκαλία ξένων γλωσσών στην Ελλάδα δεν την αναλαμβάνουν δίγλωσσοι/-ες αλλά συνήθως μονόγλωσσοι/-ες (Έλληνες/-ιδες) καθηγητές/-ριες οι οποίοι έχουν πιστοποιημένες γνώσεις για τη διδασκαλία μιας ξένης γλώσσας σε επίσης μονόγλωσσους (Έλληνες) μαθητές. Θα ήταν λογικό να υποθέσει λοιπόν κανείς ότι η καθηγήτρια σε ένα τέτοιο περιβάλλον –τουλάχιστον στις τάξεις των αρχαρίων- θα καταφεύγει συχνά στη χρήση των ελληνικών για διάφορους λόγους. Αυτή την υπόθεση προσπαθεί κατά βάση να εξετάσει η παρούσα έρευνα, αναλύοντας ηχογραφήσεις μαθημάτων τριών διαφορετικών επιπέδων σε ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι καθηγήτριες και οι καθηγητές κάνουν πράγματι μεγαλύτερη χρήση της μητρικής γλώσσας στις τάξεις χαμηλού επιπέδου και λιγότερη στις τάξεις υψηλού επιπέδου. Οι εναλλαγή από τη μία γλώσσα στην άλλη, όπως και όποτε αυτή χρησιμοποιείται, έχει κάποιες λειτουργίες οι οποίες εξερευνούνται λεπτομερώς.

Η μεταπτυχιακή διατριβή διερευνά το φαινόμενο της Επιστημονικής Τροπικότητας στη Νέα Ελληνική. Η έρευνα βασίζεται σε σώματα κειμένων παραγωγής ανεπίσημης/μη τυπικής επιστολής. Επιχειρήθηκε μια συγκριτική μελέτη ανάμεσα στα σώματα κειμένων μη-φυσικών και φυσικών ομιλητών της Νέας Ελληνικής. Μία σειρά δεικτών επιστημικής τροπικότητας μελετήθηκαν σε επίπεδο περικειμένου (πρόταση ή παράγραφος, όπου δεν ήταν επαρκής η ανάλυση σε επίπεδο πρότασης), προκειμένου να διαφανεί ο τρόπος που χρησιμοποιούν οι μη-φυσικοί ομιλητές της Ν.Ε. για να εκφράσουν την προσωπική τους θέση/άποψη χωρίς να παραβιάζουν τους κώδικες ευγένειας που επιβάλλει η κοινωνία.

Η εργασία διερευνά τον τρόπο με τον οποίο η Octavia Butler προσεγγίζει το μετα-ανθρώπινο στην τριλογία Xenogenesis και αναλύει την αναθεωρημένη έκδοση του homo sapiens που η συγγραφέας προτείνει για ένα μετα-ανθρώπινο μέλλον. Το πρώτο κεφάλαιο ασχολείται με το πώς η Butler αναπαριστά στο έργο την μετα-ανθρώπινη υποκειμενικότητα, βασιμένη στις έννοιες της υβριδικότητας, της πολλαπλότητας, της ευελιξίας, της συνάφειας και της αλληλοεξάρτησης. Αναλύοντας τα τρία μυθιστορήματα (Dawn, Adulthood Rites and Imago)μέσα από μεταμοντέρνους θεωρητικούς και κριτικούς, όπως η Donna Haraway, η Rosi Braidotti, η Gloria Anzaldua και η Sherryl Vint, η εργασία υποστηρίζει ότι η Butler προωθεί ένα μετα-ανθρώπινο υποκείμενο νομαδικού χαρακτήρα, το οποίο διαμορφώνει ένα αμάλγαμα από διατεμνόμενες ταυτότητες και αναγνωρίζει τον εαυτό της/του ως ον υλικά συνδεδεμένο με το υπόλοιπο σύμπαν. Το δεύτερο κεφάλαιο εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο η Butler απεικονίζει το μετα-ανθρώπινο σώμα στην τριλογία, καθώς και στο ρόλο που πιστεύει ότι θα (πρέπει να) παίξει το σώμα σε ένα μετα-ανθρώπινο μέλλον. Εξετάζοντας την τριλογία μέσα από φεμινίστριες θεωρητικούς του σώματος, όπως η Elizabeth Grosz, η Linda Birke, η Magrit Schildrick και η Janet Price, η εργασία τεκμηριώνει ότι η Butler τονίζει τη σημασία της ενσώματης μετα-ανθρώπινης ύπαρξης και τη συμβολή της σωματικότητας στη διαμόρφωση της μετα-ανθρώπινης υποκειμενικότητας. Επίσης, επηρεασμένη από τη φαινομενολογική θεωρία του Maurice Merleau-Ponty για το σώμα, η εργασία βεβαιώνει ότι η Butler προωθεί την εκδοχή του μετα-ανθρώπινου υποκειμένου που βιώνει τον κόσμο γύρω του ενεργά μέσα από το σώμα. Τέλος, μέσα από τη θεωρία του Michel Foucault για την εξουσία, η εργασία αναλύει τις σχέσεις εξουσίας που η Butler καταδεικνύει μέσα από το εργο της και σχετίζονται με τη γνώση του σώματος, καθώς και με τις βιοϊατρικές παρεμβάσεις στη δομή του.

Οι φυλετικές σχέσεις είναι ένα σημαντικό κοινωνικό ζήτημα το οποίο έχει απεικονιστεί στην παιδική λογοτεχνία θέτοντας έτσι το ερώτημα για το αν η τελευταία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας υπέρ μιας συγκεκριμένης φυλετικής ιδεολογίας. Πιο συγκεκριμένα, στη λευκή Αμερικανική παιδική λογοτεχνία, η σχέση μεταξύ λευκών και μαύρων έχει απασχολήσει συγγραφείς του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνα οι οποίοι έχουν προμηθεύσει το Αμερικανικό αναγνωστικό κοινό με κλασικά έργα παρουσιασμένα από την οπτική γωνία λευκών παιδιών αφηγητών. Αυτή η διπλωματική εργασία θα επικεντρωθεί σε δύο κλασικά έργα της λευκής Αμερικανικής παιδικής λογοτεχνίας, Οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν του Μαρκ Τουέιν, δημοσιευμένο το 1884, και Το να Σκοτώνεις Ένα Κοτσύφι της Χάρπερ Λι, δημοσιευμένο το 1960, τα οποία παραμένουν δημοφιλή σε νεαρούς Αμερικανούς αναγνώστες στον εικοστό πρώτο αιώνα και είναι και τα δύο πρωτοπρόσωπες παιδικές αφηγήσεις. Βασισμένη στο θεωρητικό υλικό του Πίτερ Χόλιντειλ, του Ζακ Έλουλ και του Ράιμοντ Γουίλιαμς σχετικά με την ιδεολογία, την προπαγάνδα και την πολιτιστική ηγεμονία καθώς και στη θεωρία του πολιτικού ασυνείδητου του Φρέντρικ Τζέιμσον και τη θεωρία του λόγου του Μισέλ Φουκώ, θα προσπαθήσει να εξετάσει αν η λευκή Αμερικανική παιδική λογοτεχνία όπως έχει εξελιχθεί τους δύο τελευταίους αιώνες προσφέρει έδαφος για την προώθηση μιας συγκεκριμένης φυλετικής ιδεολογίας εναντίον των Αφροαμερικανών, επηρεάζοντας έτσι το σχηματισμό της εθνικής ταυτότητας των αναγνωστών. Ειδικότερα, η εργασία θα επιχειρήσει να προσφέρει μια συγκριτική ανάλυση των δύο κλασικών έργων με σκοπό να αποκαλύψει περιπτώσεις προπαγάνδας, φυλετικές προκαταλήψεις ή στερεότυπα εναντίον των μαύρων που διαιωνίζονται από τα λευκά παιδιά πρωτοπρόσωπους αφηγητές. Με τη χρήση της αφηγηματικής θεωρίας και της θεωρίας της αφηγηματικής δέσμευσης της Αντρέα Ζβένκε Γουάιλ, θα δοθεί έμφαση στην επιλογή των λευκών παιδιών ως αφηγητών και πρωταγωνιστών ταυτόχρονα, στο βαθμό στον οποίο συμβάλλουν στη διάδοση της προπαγάνδας και στην πιθανή επίδραση στην ανάπτυξη του εαυτού και το σχηματισμό της ταυτότητας των νεαρών Αμερικανών αναγνωστών. Η εργασία θα εστιάσει στον τρόπο με τον οποίο η φυλετική ιδεολογία μπορεί να παραχθεί και να διαποτίσει το μυαλό των παιδιών αναγνωστών ώστε να προβάλλει τη συνεχιζόμενη παρουσία του λευκού ρατσισμού εναντίον των μαύρων στη σημερινή λευκή Αμερικανική παιδική λογοτεχνία. Τελικά, δείχνοντας προσοχή στη σύγχρονη Αμερικανική φυλετική ιδεολογία θα αξιολογήσει κριτικά την αποτελεσματικότητα της λευκής Αμερικανικής παιδικής λογοτεχνίας ως μέσο ρατσιστικής προπαγάνδας εναντίον των μαύρων και θα προτείνει πιθανούς τρόπους προστασίας των νεαρών Αμερικανών παιδιών αναγνωστών από την επιρροή της Αμερικανικής φυλετικής πολιτικής προς τους Αφροαμερικανούς.

Η σύνθετη παρουσία της φιγούρας της μιγάδας στην Αμερικανική πολιτιστική ιστορία είναι περισσότερο ορατή σε αφηγήσεις περάσματος του εικοστού αιώνα όπου η ανοιχτόχρωμη αρκετά ώστε να κάνει πέρασμα Νέγρα γίνεται το όχημα για την ανατροπή τόσο της χρωματικής γραμμής όσο και των ίδιων των εννοιών του μαύρου και του άσπρου. Αντίθετα με τις στερεότυπες αναπαραστάσεις της «τραγικής μιγάδας» σα θύμα της διαιρεμένης της φυλετικής κληρονομιάς από λευκούς του δεκάτου ενάτου αιώνα, η χρήση της μιγάδας που κάνει πέρασμα από μιγάδες γυναίκες συγγραφείς του εικοστού αιώνα εξυπηρετεί στην κριτική βιολογικών χαρακτηριστικών της φυλής και του φύλου. Σχετικά με αυτό, αυτή η διπλωματική εργασία θα εστιάσει στο Πέρασμα της Νίλα Λάρσεν, δημοσιευμένο το 1929 και την Καυκασία της Ντάνζι Σένα, δημοσιευμένο το 1998, προσπαθώντας να δείξει πως οι διαφορετικές αναπαραστάσεις των μιγάδων χαρακτήρων που κάνουν πέρασμα αντικατοπτρίζουν τη σταδιακή αντιστροφή του μύθου της τραγικής μιγάδας και αποκαλύπτουν τους συσχετισμούς μεταξύ φυλής, φύλου, τάξης και σεξουαλικότητας σε διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά περιβάλλοντα. Εξετάζοντας τη χρήση της μιγάδας που κάνει πέρασμα σαν ένα μέσο με το οποίο οι συγγραφείς αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική και φυλετική ιδεολογία της εποχής τους, η εργασία θα προσπαθήσει να εξηγήσει πώς η παραβίαση φυλετικών και σεξουαλικών συνόρων από μιγάδες ηρωίδες συμβάλλει στην κατανόηση της ταυτότητας σαν κάτι που κατασκευάζεται και αναπαριστάται. Πιο συγκεκριμένα, η ανάγνωση του Περάσματος και της Καυκασίας θα βασιστεί στην έννοια της αναπαράστασης του φύλου της Τζούντιθ Μπάτλερ και στη θεωρητική συζήτηση της Κάθριν Ρότενμπεργκ για την αναπαράσταση της φυλής. Επιπλέον, η θεωρία της διατμηματικότητας της Κίμπερλι Κρένσοου, η οποία είναι βασική για την έννοια του μαύρου φεμινισμού της Βάλερι Σμιθ, θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάλυση των δύο έργων.Βασισμένη σε μια συγκριτική ανάλυση των νουβέλων, η εργασία θα εστιάσει την προσοχή στην αναζήτηση των κεντρικών μιγάδων χαρακτήρων για φυλετικές και σεξουαλικές ταυτότητες, με σκοπό να ανιχνεύσει πιθανές αλλαγές στη χρήση του θέματος του περάσματος από τις συγγραφείς στο αυξανόμενα πολυπολιτισμικό Αμερικανικό φυλετικό περιβάλλον. Επίσης με το να φωτίσει τη διαφορά των νουβέλων του περάσματος από στερεότυπες απεικονίσεις φιγούρων μιγάδων, η εργασία στοχεύει στο να απαντήσει σε ερωτήματα σχετικά με το φυλετικό δυαδισμό και συνεχιζόμενες αντιπαραθέσεις για τη μεικτή ταυτότητα. Γενικά, θα αποκαλύψει ότι οι αναπαραστάσεις των διαπερατών συνόρων μεταξύ κατηγοριών ταυτότητας από τις μιγάδες γυναίκες συγγραφείς βοηθούν στην ανατροπή κυρίαρχων πολιτιστικών αντιλήψεων για φυλετικές και σεξουαλικές διαφορές οι οποίες έχουν πολύ καιρό συμβάλλει στην περιθωριοποίηση της φιγούρας της μιγάδας στην Αμερικανική κοινωνία.

Ο Ρ. Ανάγια είναι ένας Μεξικανοαμερικανός συγγραφέας που εμπνεύστηκε και δημιούργησε τα έργα του κατά τη διάρκεια του Μεξικανοαμερικανικού Κινήματος στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Επειδή χρησιμοποιεί λαογραφικά στοιχεία από την παράδοση του λαού του και τα παρουσιάζει μέσα από ένα μεταφυσικό πρίσμα, πολλοί κριτικοί της εποχής τον κατηγόρησαν για αδιαφορία απέναντι στην αγωνία και τον κοινωνικό αγώνα του λαού του. Παρόλα αυτά, η παρούσα διατριβή επιχειρεί να αποδείξει ότι τέτοιου είδους κατηγορίες δεν ευσταθούν, αφού ο συγγραφέας κάθε άλλο παρά κοινωνικά αδιάφορος είναι. Αναλύοντας τα δύο πρώτα μυθιστορήματά του , θα προσπαθήσω να δείξω ότι μέσα από την μεταφυσική παρουσίαση των λαογραφικών στοιχείων της παράδοσής του (τεχνική του μαγικού ρεαλισμού) ο Ανάγια επιδιώκει να εκφράσει το όραμά του για την έκβαση των αγώνων του λαού του. Συγκεκριμένα υποστηρίζει την διαλεκτική συνύπαρξη των αλληλοσυγκρουόμενων στοιχείων της πραγματικότητας των Μεξ/νων ως το πρώτο βήμα για την ανάπλαση μιας υγιούς ομαδικής και προσωπικής ταυτότητας που θα έχει ως συνέπεια την επίτευξη κοινωνικοπολιτικών αλλαγών.